151110 – Kinderteksten

Kinderen doen uitspraken waar volwassenen vaak lang plezier van hebben.
Zo pasten wij ooit op Max, 4 of 5 was hij toen, hij is nu formeel volwassen.
Wij zouden voor het eten zorgen, en gingen samen naar de winkel. Wij lopend, Max, op zijn fietsje, wees ons de weg. We zouden onder andere rundervinken halen. Max reed met zijn fiets de supermarkt in en door. Bij de vleesvitrine stond hij zo'n beetje op zijn fiets om de juiste kijkhoogte te bereiken, en wees het aan. "Hoeveel moet u er hebben?", vroeg de mevrouw. "Drie", zei oma. "Doe maar vier", zei Max, "voor als we niet genoeg hebben!"
Op de terugweg liepen we een iets andere route dan heen, op aanwijzingen van Max. Opeens bleef hij staan bij een kruispunt van fiets/voetpaden, en klom op zo'n betonnen blok dat auto's moet weren, keek zoekend om zich heen en sprak de, voor zo'n jong ventje, gedenkwaardige zin: "Ik weet niet waarheen deze weg ons leidt..."

Joey was het middelpunt van een Sinterklaasfeestje. Het enige kind tussen volwassenen: drie oma's, één opa, en mama. Als 5-jarige, bijna 6, deed hij de deur open voor de oma's en opa. "Doe hier de cadeautjes maar in!" zei hij, en hield de gasten "de zak van Sinterklaas" voor...
Even later toonde hij de van binnen verlichte globe, en wees precies aan waar wíj waren, en waar zijn vader op dat moment werkte, in Siberië. Hij had een kalender, waarop hij elke dag afkruiste tot papa weer thuiskwam.
Nu vliegt hij in z'n eentje naar z'n vader, die momenteel in Koeweit woont.

Thimo, toen een jaar of 2, had een speelpaddestoel, bijna net zo groot als hijzelf. Met een geel deurtje met openingen die raampjes voorstelden, dat er af kon. En het was er af, toen wij een keer op bezoek waren. Ik dacht: kinderen vinden meestal verhaaltjes leuk waarin de maan voorkomt, en ik pakte het gele deurtje, dat een beetje apart lag. Ik hield het schuin boven me: "Kijk Thimo, de maan!" Dat bleek niet goed te vallen. Met een beetje angstig gezicht zei hij: "Nee, mass, eng!" Hij had pas verhalen gehoord waarin mensen maskers droegen – enge verhalen waarvan hij had gedroomd... Het was geen maan, maar een eng masker!

De kleine Mark zat naast oma op de achterbank in de auto, aan de raamkant. Er was wat weinig ruimte. Oma steunde met haar handpalm tegen het raam. Mark bestudeerde lang de gerimpelde huid van oma's hand, alvorens hij begon: "Oma, waarom is jouw hand..." om na een ruime aarzeling zijn vraag verder te formuleren: "...niet zo netjes...?"

Dezer dagen, terwijl we gewoon met ons tweeën thuis zijn, spreken we elkaar nogal eens aan met: "Opa ook …." of "Oma ook …", waarbij op de stippeltjes een voorstel of vraag wordt ingevuld, die je normaal anders zou formuleren.
In deze vorm lijkt voor buitenstaanders mogelijk de tijd rijp om ons te laten onderwerpen aan een onderzoek naar ons geestelijk welzijn, dat wellicht aangetast zou kunnen zijn door het klimmen der jaren. Wij echter horen hierbij de stem van een meisje dat nog niet zo heel lang kon praten.
We pasten op Mark en Lieke en brachten iets naar bekenden. Lopend. Het vroor licht. Het was een paar straten ver, en misschien hadden we het uithoudingsvermogen van de kinderen toch enigszins overschat. Het was eigenlijk ook de bedoeling geweest dat Lieke in de wandelwagen meegevoerd zou worden, maar dat was niet blijven hangen. Maar goed ook, anders hadden we nu deze geinige herinnering niet gehad.

Op de terugweg begon Lieke (de jongste), die anders de flinkste stapper van de twee was, wat te slenteren en treuzelen. Totdat ze, in de kou, gewoon overdwars op het trottoir ging liggen, zo ongeveer in slaaphouding. Toen ik naar haar toe liep, vroeg ze met een allerliefst, verwachtingsvol stemmetje: "Opa ook liggen?"
En wat doe je dan als opa, als je nog niet te stram van lijf en geest bent...?