...en Niklas "logeert" hier ook. (v/h dwarsbongel.web-log.nl en niklas.web-log.nl)

zaterdag 28 februari 2015

150228 - ZOZ - Van stambomen, bouwers en boeken

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Er zijn momenten waarop je geconfronteerd wordt met je stamboom, ofschoon er mensen zijn die nooit iets over hun stamboom leren.
Ik ontving dezer dagen een uitnodiging die te maken had met mijn overgrootvader van moeders kant, de mannelijke lijn.
Een privébericht via facebook van een neef: of ik de uitnodiging ook had ontvangen. Nee dus, en het was de volgende dag al. Hij stuurde mij de e-mail met de uitnodiging door, die hij van zijn broer had ontvangen. We besloten te gaan.

Op naar Hoogkerk, tegenwoordig gemeente Groningen. De geboorteplaats van mijn vader, en ook de plaats waar hij begraven is, evenals zijn ouders.
Eerst even naar het kerkhof, waar nu mijn oom en tante begraven zijn in het graf van mijn vader, en waar zijn naam nog herdacht wordt (1).
Dichtbij dat graf ligt die overgrootvader begraven, met zijn tweede vrouw (2).


Mijn vader (1916-1944) was als timmerman van de Ambachtsschool gekomen, en had zich door schriftelijke studie ontwikkeld tot Bouwkundig Opzichter. Waarschijnlijk had hij zich voorgenomen om zich nog verder te ontwikkelen, maar kort voor zijn 28e kwam, door ziekte, aan al zijn ambities een eind. Hier twee bladzijden uit een nagelaten schetsboek.


Misschien zou mijn vader dit lied (NL) voor mijn moeder hebben gezongen of afgespeeld, als het toen al bestaan had. Het is geschreven door Tim Hardin (NL), en kent ongelooflijk veel uitvoeringen. Ik verbaas me erover dat ik het nog niet in de ZOZ-statistiek vond. Ik heb gekozen voor deze uitvoering, omdat a) ik een zwak heb voor Willie Nelson, b) van alle uitvoeringen die ik vond, Willie mij het meest doet denken aan een eerlijke, echte bouwvakker en c) het live is tijdens het Johny Cash Memorial Tribute 2003 in het Ryman Auditorium in Nashville. In 1998 heb ik de indrukwekkende ervaring gehad om - in een lege zaal - op datzelfde podium te staan, waar van 1943 tot 1974 het Grand Ole Opry-gebeuren zich afspeelde.


Willie Nelson & Sheryl Crow - If I Were a Carpenter :

Terwijl we bij het graf van mijn vader en oom stonden kwam er iemand zoekend in onze richting, en bleef staan bij het graf van mijn overgrootvader. Het kon iemand zijn die, net als wij, uitgenodigd was en vooraf even naar het kerkhof kwam, omdat je niet zomaar die reis maakt, maar als je toch in de buurt bent...
Ik vroeg: "Is dat familie?" "Ja, dat is mijn overgrootvader", zei hij. Handenschudden, "Syb Eldering" - "Gauke Zijlstra, mijn moeder was een Eldering". Plotseling ben je dan familie en heb je samen iets vertrouwds. Achterneven!

Mijn overgrootvader, Cornelis Hermanus (1854-1932), was twee keer getrouwd. Met zijn eerste vrouw, Jitske, kreeg hij zes zonen. Met zijn tweede vrouw, Barbertje, kreeg hij twee dochters die beiden emigreerden naar Zuid Afrika.
De oudste zoon is ongetrouwd gebleven, en ik weet verder niets over hem. De jongste twee haalden hun eerste verjaardag niet.

De tweede zoon was mijn grootvader, Klaas Cornelis (1880-1964), die de eerste hoofdonderwijzer was van de School met den Bijbel in Nieuw Amsterdam van 1907 tot 1940. Zijn vrouw was ook onderwijzeres. Hoewel beiden afkomstig uit het noorden des lands, hebben ze elkaar blijkbaar gevonden in de regio Leiden. Ze kregen samen 10 kinderen: 6 zonen en 4 dochters. In het gedenkboek wordt dan ook vermeld, dat het huis bij de school weldra te klein was, en er een nieuw huis gebouwd werd aan de andere kant naast de school.
Deze tak van de stamboom wordt vooral bevolkt door onderwijzers, ambtenaren, kruideniers en dominees.
Mijn moeder (1911-1982) was het derde kind, de tweede dochter. Ze heette Jitske Barbera, naar de beide echtgenotes van haar grootvader, Cornelis Hermanus. Dat haar "stief-oma" stierf als Barbertje Eldering-Zijlstra en mijn moeder in haar eerste huwelijk Zijlstra-Eldering werd, zal wel toeval zijn. Ik heb niet kunnen vinden of daar een Zijlstra-lijn is.

De derde zoon, Lambertus Cornelis (1881-1957), was voor mij "oom Bertus". Hij was wel getrouwd maar stierf kinderloos, en over zijn beroep enz. weet ik niets. Ik heb duidelijke, warme herinneringen aan hem, die ik al eens beschreven heb, o.a. de zoektocht naar zijn graf op mijn blog Dwarsbongel, waarin ook een link naar een ouder verhaal.

De vierde zoon was Sybren Cornelis (1883-1944). Nu was zijn vader, mijn overgrootvader Cornelis Hermanus zijn werkzame leven begonnen als timmerman in Suameer, in het aannemersbedrijf van zijn vader. Na de geboorte van zijn zonen, verkaste Cornelis Hermanus naar Hoogkerk, waar hij een eigen bedrijf begon als timmerman/aannemer.
De beroepen van timmerman, aannnemer en architect liepen destijds vloeiend in elkaar over, en hij begon steeds meer als architect te fungeren. Uiteindelijk wijdde hij zich geheel aan die taak.
Zoon Sybren Cornelis nam het aannemersbedrijf over van zijn vader, en werd daarmee de opvolger in de bouwkundige tak van de stamboom.

Tijd voor muziek. Is er veel over bouwen? Ik vond genoeg over bouwen en architectuur. Het hoeft niet persé over architectonische hoogstandjes te gaan, begin maar gewoon bij wonen. Ik vond dit nummer, met tekst, To Build a Home - The Cinematic Orchestra, maar ook deze versie, blijkbaar in een talentenjacht (en dus tegen mijn gewoonte) van de Franse zangeres Emji, omdat ik dit mooi vind:


Sybren Cornelis had acht nakomelingen, waarvan we hier twee noemen: Hindrik (1915-1993) en Klaas (1917-2000), beiden bouwkundigen: Hindrik was architect, Klaas was aannemer - hij nam het bouwbedrijf over van zijn vader. Ik heb nog herinneringen dat ik met mijn moeder bij "oom Klaas" thuis ben geweest in Hoogkerk. Dat mijn vader hem kende, blijkt uit nagelaten correspondentie, en is ook niet zo verwonderlijk.
In 1992 werd het 100-jarig bestaan van Bouwbedrijf Eldering (thans Eldering de Vries) gevierd. Ter ere daarvan waren festiviteiten georganiseerd, inclusief een jubileumboek, die ons waren ontgaan.

Bijzondere ontdekking in de stamboom vond ik nog, dat de broers Hindrik en Klaas getrouwd waren met twee zussen. Ze brachten respectievelijk 6 en 8 nakomelingen voort, waaronder elk een Sybren Cornelis, die beide een rol spelen in dit verhaal. Deze volle neven schrijven hun roepnaam verschillend: Hindrik's Syb is (ook weer) architect, en Klaas' Siep is (gepensioneerd) bouwkundig adviseur en interim manager.

Zowel opa Cornelis Hermanus als kleinzoon Hindrik ontwierpen veel gebouwen in Groningen en Friesland, in dat verzuilde tijdsgewricht vooral voor Gereformeerde kringen. Daardoor ontwierpen ze veel kerken en scholen.
De uitnodiging die ons naar Hoogkerk bracht, betrof de presentatie van een boek over de architectonische erfenis van onze overgrootvader Cornelis Hermanus en zijn kleinzoon Hindrik (generatiegenoot van mijn ouders).
Hier het nieuwe boek, DE GEBOUWDE ERFENIS en het jubileumboek uit 1992 naast elkaar:


De eerste muziek waar ik aan dacht, toen ik zocht naar iets over architecten, was So Long, Frank Lloyd Wright van Simon & Garfunkel. (Art Garfunkel was eigenlijk architect en bewonderaar van Frank Lloyd Wright), zonder dat ik de dubbele bodem(s) kende, maar ik vond het mooi destijds.
Simon & Garfunkel - So Long, Frank Lloyd Wright:


Cornelis Hermanus ontwierp later ook gebouwen in Amsterdam, waarvan er een aantal nog staan. Wel bleef Hoogkerk zijn thuisbasis. Zo is het nog altijd beeldbepalende postkantoor in Hoogkerk van zijn hand.
Twee van zijn ontwerpen hebben de status van Rijksmonument gekregen: een rentenierswoning in Oostermeer en een villaboerderij in Suameer.


Hindrik was architect in Leeuwarden en had een groter werkgebied dan zijn grootvader. Door hem ontworpen kerken staan op diverse plaatsen in het land, en hij ontwierp gebouwen in de drooggelegde Wieringermeer en de Noordoostpolder.
Hindrik was onder meer verantwoordelijk voor het in die tijd spraakmakende imposante complex aan het Europaplein in Leeuwarden, bestaande uit het Eurohotel en de naastgelegen garage en appartementen.


De presentatie vond plaats in een zaal van kerkgebouw Elim, dat na de oorlog als gevolg van de kerkscheuring werd gebouwd (ook een Eldering ontwerp) onder de noemer "verenigingsgebouw", omdat de schaarse bouwmaterialen niet voor kerkbouw gebruikt mochten worden.

Daar ontmoetten we Syb (zoon van architect Hindrik), die we op het kerkhof hadden ontmoet, weer, en nog een paar achterneven. En een aantal volle neven en nichten, nakomelingen van twee broers van mijn moeder.
Mijn gedachten sprongen naar Asterix en de Olympische spelen. In Athene krijgen ze te maken met gids Pingpathos, die alles regelt via zijn neven:


Het boek is overigens niet geschreven door een neef, maar door Bertus Fennema uit Briltil. Veel informatie werd hem aangereikt door Siep Eldering (zoon van aannemer Klaas en oomzegger van architect Hindrik), die ook verantwoordelijk is voor het beeldmateriaal in het boek.

Zo waren er "live" een aantal bloeiende takken van een oude stamboom bijeen, waarvan een deel nogal spontaan, door de op het laatste moment ontvangen uitnodiging!

Goethe: "Die Stimmung, die von der Baukunst ausgeht, kommt dem Effekt der Musik nahe.“
Ach, muziek en bouwkunde of bouwkunst gaan goed samen. Hoe vaak hoor je niet de muziek galmen vanaf een bouwplaats? En hoe vaak architecten muziek op de achtergrond hebben bij hun werk blijft voor ons verborgen. Ik schat dat de muziek wel verschilt, "op de steiger" en "achter de tekentafel".
Herman van Veen - Hilversum 3:


We vonden een video, waarin Architect Wytze Patijn vertelt, hoe hij door de "hemelse muziek van Mozart" werd geholpen bij het terugkeren naar het dagelijks leven, nadat hij ontwaakte uit een coma.

Marijke was de eerste die begon met zoeken naar Architecten en Muziek, en het eerste dat ze vond is eigenlijk een reclamefilmpje, maar ik vind het wel sfeervol; het lijkt gesproken poëzie met muzikale begeleiding: I'm an architect.


Het gaat om The ERCO Light Factory, een familiebedrijf in "architectural lighting using LED technology". Op hun YouTube kanaal staat meer, blijkbaar hun reclamevorm.

zaterdag 21 februari 2015

150221 - ZOZ - Van strijken, horror en stevige wandelingen

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Ik stond te strijken, en daarbij heb ik vaak Radio Drenthe aan. Eigenlijk nog mijn enige moment van radio luisteren. Wat "geklets" uit de regio, een interessante tip, afgewisseld met muziek.

(Grappige herinnering: een van de technici van RTV Drenthe woonde als klein jongetje in een huizenblok, parallel aan het onze. Het zat er al vroeg in bij hem: hij had een forse transistorradio. Die had hij op een karretje gezet, volume op maximum, en trok dat voort over de voetpaden tussen de weerkaatsende huizen, maar wel leuke muziek.)

Deze keer werd een muziekje de aether ingestuurd, waarvan het mij alras voorkwam dat het verboden had moeten zijn vanwege de geestelijke volksgezondheid. Het kwam mij voor dat het gegil van een onverdoofd gecastreerde big, zoals ik dat in mijn jeugd wel eens hoorde, daarbij vergeleken nog diervriendelijk klonk.

Terwijl ik, vanwege een precaire fase in het strijken, verhinderd was onverwijld de radio uit te schakelen, jengelde uit de luidspreker van het transistorradiootje dat we daar hebben staan:

Waaaaaaaaaaaaj, waaaaaaaajaaajaaaj, waaaaaaaajaaajaaaj
Won’t you walk along, walk along, baby
Waaaaaaaaaaaaj, waaaaaaaajaaajaaaj, waaaaaaaajaaajaaaj
Won’t you walk along, walk along, baby

Terwijl dat toerloos werd herhaald, smeekte ik: waai asjebieft héél hard weg, lopend gaat me véél te langzaam, en babies kunnen sowieso nog niet lopen!

Toen hoorde ik de afkondiging. Néé hè, daar gaan we het culturele niveau van ons land mee voor schut zetten op het eerstkomende Songfestival, na eindelijk een paar behoorlijke inzendingen, en dit schijnt nog wel geschreven te zijn door Anouk, die in 2013 de beste Nederlandse inzending van de laatste decennia voortbracht...
Als je zegt: dit is een echt Songfestivallied, dan heb je misschien gelijk, dat is waarom ik niet kijk: allemaal geplastificeerde humbug... (behalve dan die éne keer Anouk, en Ilse en Waylon kwamen ook in de buurt)

Als het over lopen gaat, weet ik wel een beter lied. Tot en met 2012 was op RTV Drenthe 's zomers dagelijks het programma "De trektocht". De hele dag live op de radio, en 's avonds een samenvatting op TV.
Presentatoren van RTV Drenthe trokken lopend door de provincie, met een cameraploeg; twee teams die elkaar per week afwisselden. Daarmee werd de komkommertijd plezierig ingevuld met klantenbinding, saamhorigheid en kennis van de eigen provincie.
In de aankomstplaats waren elke dag publieksevenementen, en werd massaal het "Trektochtlied" door het publiek meegezongen.


Het laatste Trektochtlied is geschreven door Daniël Lohues, en het speelt nog geregeld door mijn brein. De titel is: Laot mij mar lopen (tekst). Hier eerst de sfeer bij de trektocht, (zonder Daniël's lijfelijke aanwezigheid):


Ik vond geen clip waar Daniël het live zong, maar in deze, met foto's, komt de muziek goed tot z'n recht - Laot mij mar lopen:


Voorzover ik weet, begon de Trektocht in 2000 met een soort Pipo-wagen met een trekker er voor.
In 2003 begon een pittiger versie van De Trektocht: toen werd de route op de kaart uitgezet met een rechte lijn, en die diende gevolgd te worden, dwars door landerijen en kanalen, tenzij dat onmogelijk was (later werd gelopen via wegen en paden).
Het Trektochtlied van toen, van Harm en Roelof, vertelt het in het refrein:

Trektochtlied
Harm en Roelof

’s Mörgens vrog de stappers an.
Tied genog. Wij gaot vedan.
Waor de reis op an zal gaon
hebt wij vast veur ogen staon.
Maar wao’w langs komt of wa’w ziet,
ja , dat weet wij non nog niet.
En oj oes treft, nou ja, wel wet.
Reis maar met oes met !

Refrein
Deur de bos en deur de heide. Dwars deur het knaol.
Langs de riggel, deur de weide. ’t Kan allemaol.
Over’t straot en deur de bente, recht deur de stad.
RTV Drenthe kruust van’t zommer weer je pad !


Luster met waorlangs wij gaot.
Misschien wal bij je deur’t straot.
En laot weten daj d’r bint.
Want wel wet waj daor met wint !
Geef de lopers warm onthaal.
’t Liefst een beetien muzikaal.
Geef hiel Drenthe veul plezier,
’t Is nargens zo mooi als hier !

Refrein, 2x

Ik heb van het Trektochtlied van Harm en Roelof geen videobeelden kunnen vinden, maar hier is wel de muziek, uitgevoerd door dit Drentse cabaretduo:


Terwijl de versie van Daniël Lohues zich weer eens in mijn hoofd afspeelde, bleef ik haken bij een paar tekstregels, en had plots een associatie met een al veel langer bestaand lied, dat ik onlangs nog weer op TV zag. Deze twee zinnen, uit het refrein:

Laot mij mar lopen, laot mij mar gaon
Want zo a'k nou doe, zo heb ik altied daon

Daarbij kwam een link met deze tekst tevoorschijn:

Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan.
Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan.

Van Ramses Shaffy dus, Laat me. De voortreffelijke vertaling door Herman_Pieter_de_Boer van Serge Reggiani's Ma derniere volonté (Vivre) uit 1977.

(Ik denk nu even terug aan een collega met dezelfde achternaam als die zangeres uit het begin van dit blog. Als Ramses op de radio was, grapte hij: Ramses Ghadaffi - hij hield er niet zo van. Wij noemden zijn favoriet, BZN, palingsound. Daar was hij hoogst gepikeerd over, maar de Volendamse scene schijnt die uitdrukking zelf op hun geweten te hebben...)

Onlangs zagen we op TV de opname die Ramses Shaffy in 2005 nog maakte van "Laat me", met Liesbeth List en Alderliefste. Dat maakte veel indruk op ons, door het plezier dat iedereen daarbij uitstraalde. Maar die clip werd al 3 keer geplaatst: Fréderique (ZOZ 20), Hélène (ZOZ 63) en Smijling (ZOZ 104), dus hier moet iets anders van Ramses komen.

Ik vond in de info over Ramses' levensverhaal, dat hij een lied had gemaakt over het (traumatische?) afscheid van zijn zieke moeder, toen hij op jonge leeftijd (7?) vanuit Cannes naar Nederland reisde, waar hij via een tante en een kindertehuis bij een pleeggezin terechtkwam: De Trein Naar Het Noorden (tekst).
Ramses Shaffy met Trio Louis Van Dijk - De Trein Naar Het Noorden:


Toch een verrijking dat Ramses "naar het noorden" is gekomen, en dat Daniël "hier weg komt".


N.B.: Wie Drentse woorden wil nazoeken, kan terecht bij het online Woordenboek van de Drentse dialecten, gemaakt door het Nedrsaksisch Instituut van de RijksUniversiteit Groningen voor het Huus van de Taol.

maandag 16 februari 2015

150216 - Zes woorden met beeld: Liefde

Liefde voor techniek bepaalde zijn loopbaan

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion

zaterdag 14 februari 2015

150214 - ZOZ - Van vriendinnen, feest en een tafel

Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag (of luisteren bij de andere deelnemers), kan terecht bij Marja.

Een vriendin was jarig. Ze werd 60, bracht een dichtbundel uit en wil binnenkort samenwonen met haar vriend, een stapelverliefd stel. Feest dus, en zelfs met live muziek.
Ik heb haar leren kennen op een cursus poëzie schrijven, en de dichtersgroep die daar jarenlang op volgde. Later leerde ik Marijke kennen op een cursus verhalen schrijven, en ook zij is lid geweest van die dichtersgroep.
In zo'n groep moet je veilig over gevoelige zaken kunnen praten, om de achtergrond van een gedicht beter te begrijpen, dus je leert elkaar vrij goed kennen.

De muziek op het feestje kwam van de Emmense band "Unplug and Play", waarvan de kern bestaat uit zanger/gitarist Matt Westerlaken en zangeres Jen Jen (FB).
Voor grotere optredens kunnen ze een beroep doen op een aantal gastmuzikanten. Ze zijn te vinden via www.unplugandplay.nl, een link die je overigens direct doorsluist naar de Unplug and Play Facebook pagina.

Bij het zoeken naar "Unplug and Play" kwam ik als eerste de beweging Unplug And Play tegen, die zich zorgen maakt over het hedendaagse voortdurend "gekoppeld" zijn aan apparatuur, zowel kinderen als volwassenen, en die probeert daar een betere balans in te brengen.
Ik weet niet of de band daar zijn naam aan ontleent, maar het zou me niet verbazen - bij het verder zoeken vond ik, dat ze regelmatig "Unplug and Play-sessies" organiseren, zowel "indoor" als buiten, als het weer daartoe nodigt.
Het geeft ook ruimte voor een andere interpretatie van "unplugged", want ze gebruikten wel een geluidsinstallatie - wel nuttig ook.

En toen klopte vaag iets uit mijn herinnering aan het doorgeefluik: had ik bij mijn overbuurman Willem Reitsema (die ook meedeed aan 45 NAP) op Facebook niet al eens een uitnodiging gezien? Jawel, bij de Grote Rietplas [Maps].
Daar wordt ook het jaarlijkse Internationale Vliegerfeest gehouden, en daar werd in 2012 het NK Marathonschaatsen op natuurijs verreden.
Ik heb een videoclip gevonden die een mooie indruk in foto's geeft van zo'n Unplug and Play sessie, met als muziek de opname van een repetitie door Matt en JenJen, van "What ever happened to sex, drugs and rock 'n roll?" (officiële titel: "War on drugs" - tekst) geschreven door de groep Laughing_Colors. Deze song deden ze ook op het feest. Ik hoop dat de clip het goed doet, want de techniek is anders dan gewoonlijk:


De feestvarkens moesten uiteraard een dansje doen. Unplug and Play speelde tijdens de dans: "You know I'm No Good" van Amy Winehouse. Marijke filmde de dans met haar mobiele telefoon:


Tijdens een pauze deed de geluidsman van Matt en Jen, Henri Huls (FB), een verdienstelijk optreden met country songs. Ik was het met mijn buurman aan tafel eens, dat zijn stem af en toe heel dicht bij die van Johnny Cash kwam! Henri vertelde me, dat hij fan is van Waylon_Jennings, een countryzanger die ik zelf ook erg waardeer. Ik vond van Henri een mooie spontane clip op YouTube - "De vlinders achterna" (bekend van Dana Winner):


Ken je Ismail Abdikarim met zijn viraal gegane oproep: Ophold'n (met al dat haat)?


Zó kondige RTL Late Night hem aan: Ismail Abdikarim komt uit Emmen en dat ligt in Drenthe. En in dat gedeelte van Nederland praten ze iets anders dan in de paar normalere provincies die we hebben.

Tjonge wat blasé! Ze beseffen daar blijkbaar niet, dat je hier ook met Algemeen Begrijpelijk Nederlands terechtkunt, en dat wij, met onze streektaal, tot halverwege Berlijn en halfweg in Denemarken redelijk gemakkelijk kunnen communiceren. Moeten zij met hun dialecten eens proberen...! En ik ben overtuigd dat ze banger zijn voor onze streektaal dan wij voor hun dialect en er beter mee kunnen omgaan.

Maar goed, Dat Unplug and Play veelzijdig is, moge blijken uit een clip die Ismail en Unplug and Play samen opgenomen hebben van Ophold'n:


De feestvarkens kwamen we een paar dagen na het feest tegen in een andere wijk, in de supermarkt waar wij regelmatig komen. Napratend over het feest en het komende samenwonen, kwam plots het gesprek op een tafel.
Ooit heb ik die "salontafel" ontworpen en gemaakt, met vooral veel ruimte voor lectuur, dus eigenlijk ook een soort leestafel. Geen krantenbakken in de kamer waar je zo gemakkelijk over struikelt.
Van hout, materiaal dat ik pas later leerde gebruiken. Het enige metaal aan de tafel zijn de zwenkwielen: geen spijkers, geen schroeven, geen beugels.
Vanuit mijn eerste huwelijk ging die tafel mee naar mijn vrijgezellenflat, maar toen we twee huishoudens in elkaar moesten schuiven omdat ik met Marijke trouwde, kon hij niet mee, en werd met graagte ontvangen door vriendin 1. Totdat hij daar overtollig werd.

Vriendin 2 zag er wel een bestemming voor in haar nieuwe huis. Helaas bleek de tafel net niet te passen, maar geen nood: hij kreeg een heel mooi plekje in de Bibliotheek in Westerbork, haar nieuwe woonplaats. Daar heeft hij dienst gedaan in de leeshoek tot afgelopen week. Vriendin 2 had hem graag teruggewild als ze de ruimte had, maar zit nu in Portugal. Of ik...? Tja, uiteraard heb ik iets met die tafel, maar geen plaats...
Het was vriendin 1, het feestvarken, die we tegenkwamen. Ze wilde hem graag weer huisvesten, en vriend zag het ook wel zitten!


Mijn probleem ook weer bevredigend opgelost.

zaterdag 7 februari 2015

150207 - ZOZ - Van vliegers, ouders en muziek

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Deze keer begin ik met iets wat helemaal niet mijn muziek is, maar waarvan één zinnetje steeds in mijn hoofd zwerft. Anderzijds is het de favoriete zanger van onze schoonzoon John. Formeel zou ik misschien moeten zeggen: stiefschoonzoon, maar daar doen wij niet aan (Marijke en ik hebben elk twee kinderen uit een eerder huwelijk).
Mijn vrouw grapt wel eens tegen mijn dochter: "Hier is je boze stiefmoeder", maar mijn dochter heeft voor haar bedacht: "Bonusmoeder". Zo ligt dat bij ons: geen haat en nijd, maar gewoon allemaal familie, inclusief de vroegere partners.
Met John heb ik veel gemeen: allebei een loopbaan in de elektronica, en we herkennen veel in ons beider partners, de moeder en de dochter.
Mijn vader overleed kort na mijn eerste verjaardag, John verloor beide ouders vóór hij volwassen was.
Maar qua muziek hebben we een verschillende smaak - maar goed, hij is van oorsprong Amsterdammer en ik Noorderling: een lange Friese stamboom, geboren in (provincie) Groningen en bijna mijn hele leven in Drenthe (Cuby-land!) gewoond.

Op 2 februari zou mijn moeder 104 geworden zijn. Weet je nog: 2-2-2002 was de trouwdag van Willem Alexander en Máxima en de buitentemperatuur was 20 graden. Voor mij kwam daar nog bij dat het exact 20 jaar daarvoor was dat mijn moeder overleed, in de vroege morgen van haar 71ste verjaardag.
Maandag hebben we een kaarsje aangestoken op haar graf.

Later hoorde ik steeds dat zinnetje: "...m'n moeder / die hoog in de hemel is..."
Ik moest eerst de tekst opzoeken om de titel van het lied te vinden. En ja, als voorheen fervent vliegeraar deed het me wel wat...
Hier is Andre Hazes met de Vlieger:


Lang na het overlijden van mijn moeder heb ik een gedicht gemaakt over de sensatie ik even had bij haar begrafenis:

Mama
De laatste keer
dat ik je zag
achter dat glas

leek je zo echt
op die foto
van vroeger

lag je daar
zo sereen
zo alleen

Als kerkelijk opgevoed jongetje was ik vroeger ook altijd even in de war, als het Onzevader gebeden werd: "Onze Vader die in de hemelen zijt": gaat dat over papa?
Nou ben ik wel op een Goede Vrijdag 33 jaar geworden (de leeftijd die Jezus bereikt zou hebben), en de zoon van een timmerman, maar... Hoewel, hij had zich na de Ambachtschool door schriftelijke studie verder bekwaamd, zodat hij op zijn 27ste Bouwkundig Opzichter was.
Als vliegeraar en inmiddels los van dat geloof schreef ik ook een gedicht dat daar misschien wel een beetje over gaat:

Vlieger

Vlieg
hoger
achterhaal
mijn droom
hoog boven mij
waar men zegt dat
blije mensen wonen

Het Onzevader of Gebed des Heeren is waarschijnlijk het bekendste "standaardgebed" in de christelijke wereld, in alle talen, en in verschillende versies, ook gezongen.
Kerkelijke samenzang, al of niet van een geoefend koor, met begeleiding van een meer of minder virtuoze organist, spreekt bij mij beslist nog wel nostalgische registers aan. Ik heb meegemaakt dat mannen met "houten vingers" een mooi orgel mishandelden, maar ook dat virtuoze organisten een vrij eenvoudig orgel naar een hoger niveau tilden.
In mijn zoektocht voor deze ZOZ kwam ik Willem Hendrik Zwart nog tegen, be- en geroemd organist. Voor mij was hij een afstandelijke muziekleraar op de HBS. Hij onderwees ons het notenlezen en het bespelen van de blokfluit. Voor mij was het een "jammerhout".
Maar het was door heel veel andere, heftige factoren dat ik het eerste jaar HBS bleef zitten, en ik ging, op aandringen van mijn stiefvader, naar de LTS.

Ik vond "Onze Vader die in de Hemelen zijt: Samenzang Gereformeerde kerk Vrijgemaakt Schildwolde", met alle elementen - orgel, samenzang en een kleine kerk:


Dat je op een orgel ook ander repertoire kunt spelen, bewijst dezelfde organist, Dennis Wubs, blijkbaar als slot van een kerkdienst, Rock 'n Roll op het kerkorgel:


Er is wel veel veranderd sinds mijn jonge jaren. Een kerkorganist in een dergelijk tenue was ondenkbaar, en zulke muziek spelen, zelfs in een minder "zware" kerk dan Gereformeerd Vrijgemaakt, zou ontslag op staande voet hebben betekend, en verwijzing door de kerkeraad naar eeuwig branden in de hel...

Ik vond ook nog het "Dankgebed: Onze Vader", van "Zingen in de Zomer", 2011:


De hier gebruikte melodie had iets héél bekends, en daarmee was ik terug bij het begin van dit verhaal: André Hazes. Het lijkt erg op: Wij houden van Oranje, dat weer veel heeft "geleend" van de klassieke en vaak vertolkte Schotse ballade Auld Lang Syne.

Dit is een videoclip met de originele (Schotse / Keltische) tekst en Engelse vertaling, uitgevoerd door Dougie MacLean, die ik zijdelings al eens noemde in een ZOZ:


N.B.: Ik had per abuis 2x dezelfde orgelclip geplaatst; is gecorrigeerd.