...en Niklas "logeert" hier ook. (v/h dwarsbongel.web-log.nl en niklas.web-log.nl)

zaterdag 26 september 2015

150926 – ZOZ – Van visite en virtuositeit

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Donderdag waren we voor fase 2 van een allergietest naar Groningen, en hadden we een tegenbezoek afgesproken bij Marijke's jeugdvriend Gjalt uit Nijmegen, hun beider geboorteplaats. Beider gezinnen hadden veel contact, en ook nadat zijn gezin verhuisd was naar deze noordelijke streken, duurde het contact tussen beide gezinnen nog een tijd voort.
Een tijd geleden kwamen ze via Facebook weer met elkaar in contact, en Gjalt was dit voorjaar al eens bij ons geweest: dat was smullen van herinneringen en bijpraten!

Die verhalen werden voortgezet, nu in hun karaktervolle, heerlijke huis. We ontmoeten voor het eerst Gjalt's vrouw Tobi, zodat het verhalenscala nog breder werd. Raakpunten genoeg, en zo werd het een aangenaam samenzijn.
Ook de gezamenlijke interesse voor kunst en cultuur was een pluspunt: Tobi is kunstenares, en Gjalt is een veelzijdig mens, met o.a. twee boeken op zijn naam: De overtuiging en Tien eigenaardige verhalen, en wij worden wel eens een dichtersechtpaar genoemd.

Als vanzelfsprekend passeren kinderen dan de revue, en zo vond ik een onderwerp voor mijn ZOZ van deze keer: hun zoon Jos zit op het conservatorium en leeft voor de muziek. Hij is al een flink eind op weg, maar het schijnt weinig gescheeld te hebben. Ik vertel het verhaal als anekdote, omdat ik niet alles weet.

Ook voor het conservatorium geldt dat je een propedeuse moet halen, op basis van een aantal studiepunten, verdeeld over een aantal vakken.
Nu was er één vak, waarin administratieve methoden een belangrijk deel van de lesstof vormden. Als je daar het nut niet van inziet, is het erg moeilijk om dat in je kop te stampen, dat weet ik nog heel goed uit eigen ervaring.
In dit geval had het te maken met lesgeven. Bij de uitleg had ik een associatie met de stelling van Jesse Klaver (GroenLinks), dat al die toetsen in het onderwijs niet dienen om te kijken naar het belang van de leerling, maar om de school af te rekenen op prestaties, en dus hun doel voorbij schieten.

Gjalt had gezien hoe Jos, ondanks zijn afkeer van de hem onderwezen methoden, op zijn geheel eigen manier prima les gaf. Gjalt is zelf docent geweest, dus heeft recht van spreken.
Jos had wel zijn werk gedaan, maar moest zijn studiepunt laten registreren, en maakte daar geen haast mee, terwijl de docent met vakantie ging, en dat éne punt zou cruciaal zijn of hij mocht doorgaan met de opleiding.
Op echt het allerlaatste moment kreeg hij alsnog dat punt geregistreerd, één dag voor de uitslag.
In de toespraak bij de uitslagen werd vermeld, dat bijna de meest virtuoze instrumentalist niet was toegelaten, vanwege één administratief puntje...

Om de virtuositeit van Jos te laten beoordelen door U, geacht publiek, heb ik een clip uit een bijzonder project gevonden: De Buitenpianist van Cultuurschip Thor. Even de introductie van het project kopiëren:
"Op 24 augustus 2014 vond een oude, gehavende, ten dode opgeschreven vleugel op miraculeuze wijze zijn eindbestemming op het grindpad van Cultuurschip Thor te Zwolle. Op hetzelfde moment kwam de Buitenpianist in Rik Elings tot leven: hij zag iets heel moois in deze vleugel en besloot hem een waardige allerlaatste levensfase te bezorgen: hij blijft weliswaar buiten, ook als het straks herfst en winter wordt, en hij wordt niet kunstmatig in leven gehouden, maar de Buitenpianist zal hem elke dag respectvol bespelen, net zo lang tot het echt niet meer gaat… Deze kleine concertjes worden dagelijks gefilmd en chronologisch vastgelegd. Volg dit unieke creatieve experiment waarvan niemand weet hoe lang het zal gaan duren…"

Meestal nodigde Rik andere musici uit om mee te doen aan deze concerten.
Op 24 augustus 2015 is het heugelijke feit gevierd dat er een heel jaar lang elke dag een miniconcert is geweest, en de vleugel doet het nog steeds - zonder te stemmen begreep ik. De opnamen vinden nu niet meer dagelijks plaats, maar er zijn wel updates beloofd.
Rik Elings heeft een behoorlijke staat van dienst in de muziek, zie zijn "bio", zowel Herman Brood als big bands staan er in, en hij is als docent verbonden aan de conservatoria van Amsterdam en Zwolle.

Op "Dag 200" had Rik Jos van Ringen uitgenodigd om zijn gitaarspel te laten horen. Jos heeft al flink van een heel scala aan muziekstijlen geproefd, vandaar de introductie. Behalve Buitenpianist Rik Elings (piano) en Jos van Ringen (gitaar) zien en horen we Niels Verhart (drums) en Jonathan Spruyt (bas), in de clip:
Dag 200 - De Buitenpianist van Cultuurschip Thor, Jos van Ringen goes COUNTRY!


Ter afwisseling laat ik het deze keer bij deze ene clip. Nee, het is geen zwijmelmuziek in de strikte zin des woords (dat is vaker zo bij mijn bijdragen), maar ik zwijmel wel weg bij deze virtuositeit!

Mij drong zich spontaan de uitdrukking "Country-Jazz" op.
Wie meer clips wil zien van het project De Buitenpianist kan terecht op het YouTubekanaal

vrijdag 25 september 2015

150916 – Op de bonnefooi langs kerken en bloemen toe

Marijke was jarig, en wij vieren dat al jaren op onze eigen manier: met een dagje uit. Behalve als het bereikte aantal jaren op een 0 of een 5 eindigt, dan maken we een feestje thuis met visite.
Haar wens was deze keer een "kerkentocht" in het Groningerland.
Bij het ontbijt mocht ze eerder gekregen pakjes openmaken.


Gegevens over kerken in dat gebied zijn er genoeg. Zo had Marijke een boekje te leen: "Kerken in Groningen" door Ada van Deijk. En er is natuurlijk ook de website van de Stichting Oude Groninger Kerken, of de bijbehorende site Groninger Kerken Digitaal.
Over veel kerken is ook info beschikbaar op Wikipedia of eigen websites van kerkgenootschappen met nog in gebruik zijnde oude kerkgebouwen.

We hadden eigenlijk een "efficiënte" route willen uitzoeken langs een aantal bijzondere kerken, maar dat schoot er bij in. We togen dus op de bonnefooi noordwaarts, met het vizier globaal gericht op de oostkant van de provincie, met een vaag idee dat we op het Groninger Hoogeland zouden terechtkomen.
Over de N366 reden we langs Stadskanaal, en zagen bij Oude Pekela een toren prominent boven de bebouwing uitsteken. Het bleek de imposante St. Willibrorduskerk, een Roomse enclave in een protestantse omgeving? We waren er om precies 12:00 uur.


We dachten aan Oudeschans, waarover Marijke iets had ontdekt door een "quiz" van een Facebook-vriend. Om de drukte van Winschoten te vermijden, reden we via Blijham verder naar het oosten, en zagen in Bellingwolde een café op het moment dat we wel zin in een consumptie hadden: De Driesprong. Het werd warme chocolademelk met een tosti voor Marijke en voor mij een broodje kroket, in een heerlijk gemoedelijk sfeertje.


Verderop in Bellingwolde zagen we de Magnuskerk, die we wel eens eerder waren gepasseerd. Stoppen dus vanwege de oude muren en de vrijstaande toren. Om de kerk lopen en foto's maken!



Marijke was aan de andere kant van het gebouw en bleef uit zicht. Nou, Marijke had bij de hoofdingang staan fotograferen, toen die plotseling openging en er een verschrikt vrouwengezicht tegenover de geschrokken Marijke stond.
We hadden geluk: normaal is de kerk niet open voor bezichtiging, maar mevrouw was er toch bezig en we mochten wel binnen kijken.


Er moest een tentoonstelling worden opgeruimd over de recente restauratie van de toren, en er werden spullen opgehaald die er lagen vanwege Monumentendag, thema: "kunst en ambacht".
We kregen uitleg, later ook van de aannemer van de restauratie (hij heeft het bedrijf overgedragen aan zijn zoon, is 82 en nog elke dag bezig) en we hebben naar hartelust binnen gefotografeerd en nog even geholpen met de spullen. Ik ontfermde me over de grote trekzaag, die me herinnerde aan het kappen van populieren voor de klompenmakerij van mijn stiefvader. Dat waren de enige momenten dat hij en ik redelijk konden samenwerken...


Dan door naar Oudeschans. Het dorp was vroeger een belangrijke militaire locatie, en dat is nog te zien. De wallen van de schans zijn te zien en een kanon ontbreekt niet. We zien de theetuin, waar we ooit een keer gezeten hebben.


De huisje zijn er klein en roepen een nostalgisch beeld op; een knus dorp, dat 's zomers toeristen trekt, maar nu zal het weer ook wat te grijzig zijn.


Waar we voor komen is het garnizoenskerkje, met aangebouwde pastorie. Het maakt onderdeel uit van de militaire geschiedenis van het dorp. De kerk is op slot en het sleuteladres is verlaten, dus we proberen interieurfoto's te maken door de hoge ramen.


Uiteraard wordt ook het exterieur uitgebreid vastgelegd in pixels.


Het is dan tijd voor een sanitaire stop en een bak koffie, daar is café-restaurant De Piekenier goed voor. Meteen gelegenheid om, wegens een probleempje, te vragen naar een nabije kledingwinkel: Winschoten ligt vanuit hier het meest voor de hand. Dus over Winschoten (als bijnaam ook wel Sodom genoemd) naar Nieuweschans, waar we min of meer per ongeluk terechtkomen via de A7. Ik heb de kaart niet goed genoeg in mijn hoofd, we rijden op zo'n dag zonder navigatie, en we willen niet over de Duitse grens.

Rijdend door Nieuweschans (tegenwoordig Bad Nieuweschans) zegt Marijke ineens: "Daar was een bordje, waar 'kerk' op stond!" Keren dus bij Fontana, en het desbetreffende straatje in. Tussen twee rijen karakteristieke huizen en huisjes een brede groenstrook, en dan ineens: een grappig wit gebouwtje met een veel te grote, zwarte toren er op - wat een gek kerkje! Het is in elk geval niet meer als zodanig in gebruik, gezien een opschrift met logo op het raam. We maken foto's van het gebouwtje en de omgeving, en willen dan richting Termunten.



Pas thuis, de volgende dag, ontdekken we dat het gebouwtje geen kerk was, maar het voormalige Hoofdwachtgebouw. Ook Nieuweschans was ooit een verdedigingsschans, en ook hier was een garnizoenskerk, en dat die meer het uiterlijk van een pakhuis had (een nevenfunctie) dan van een kerk.
Op Wikipedia ontdekten we dat we vlakbij die kerk geweest zijn – er is een foto van de kerk, waar je op de achtergrond het hoofdwachtgebouw kunt zien...

We vertrekken, op zoek naar Termunten, en komen door Nieuw Beerta. Als we nog maar net in het dorp zijn, zijn we er ook al bijna weer uit, maar links, echt helemaal aan de rand van het dorp staat toch nog een kerk!


We lopen er naartoe en vinden aan de voorkant een bordje, waarop vermeld staat dat ds. Bastiaan Jan Ader hier in 1938 kwam als predikant, en samen met zijn vrouw 200 à 300 Joodse landgenoten heeft gered. In juli 1944 werd hij opgepakt, en in november 1944 gefusilleerd, als represaille voor een aanslag op een Duitse soldaat. Zijn vrouw heeft na de oorlog zijn werk voortgezet, en na haar overlijden op 88-jarige leeftijd, begraven in Nieuw Beerta.
Marijke liep door tot achter de kerk en vond daar een bordje met een gedicht dat ds. Ader uit gevangenschap naar huis stuurde:

Gedicht van Dominee Ader

't Is niet om mij dat ik die muren uit wil duwen,
Naar ruimte hijg en schreeuw om recht!
'k Weet mij verward in een onmeedogend kluwen
En ken het deel dat mij zal worden toegelegd.

't Is niet om mij: 'k heb fel en taai gestreden,
Bij dag noch nacht begeerd naar rust;
'k Heb in het lijden der gedoemden meegeleden
En vaar nu heen naar verre, lichte kust.

Maar 'k moet nog zoveel diepe dingen zeggen
Aan haar die altijd op me wacht;
Ik moet een kindje in zijn bedje leggen
En kussen het een zacht goe-nacht!

Dit gedicht staat in het boek 'Een Groninger pastorie in de storm' (1947) geschreven door zijn weduwe, Johanna Adriana Ader-Appels. Ik vond twee links met meer informatie: Het gezien Ader en Herinneringen aan J.A. Ader-Appels

Toen we weer in de auto stapten begon het voor het eerst die dag even te sputteren. We reden door en kwamen in Finsterwolde, met alweer een kerk met vrijstaande toren. Het front is van een indrukwekkende allure!


Een informatiebord meldt, dat het dorp ooit aan zee lag, maar door inpoldering de verbinding met de zee verloor. Aan de enorme boerderijen is de rijkdom van de graanboeren af te lezen. Daarmee hield verband, dat de landarbeiders vanwege de lage lonen in opstand kwamen tegen de hereboeren, en de communistische partij er ooit de grootste was.
In 1929 staakten duizenden landarbeiders voor meer loon, maar de boeren wonnen met behulp van stakingsbrekers en grootschalige inzet van nieuwe machines. Op de begraafplaats is een gedenkteken voor Eltjo Siemens, die omkwam bij rellen met de marechaussee, terwijl hij niets met de staking te maken had.

De regen valt mee, en na wat foto's te hebben gemaakt gaan we verder. Onderweg zien we borden met namen van kleine plaatsen als Drieborg, Ganzedijk (dat in 2008 op de nominatie stond om van de kaart geveegd te worden) en Hongerige Wolf, een gehucht dat zowel lugubere (Klinkhamer) als culturele (festival) associaties meebrengt.
We rijden echter langs smalle wegen noordwaarts, en onderweg raken we eens te meer onder de indruk van het weidse uitzicht! Ook in dit, een beetje grijzige weer genieten we allebei.
Naast een pas geploegde akker stop ik de auto en vanuit het raam leg ik dit sfeerbeeld vast:


Het eerste dorp dat we dan weer binnenrijden, is Woldendorp. Een torentje is onze gids, en via een rondje komen we er dichtbij. Later blijkt het een Gereformeerde kerk te zijn geweest, waarin daarna een muziekcentrum gevestigd werd.


Als we Woldendorp uitrijden, zien we ineens, ook weer aan de rand van het dorp en enigszins verscholen tussen bomen, een veel oudere kerk. We stoppen en keren, en maken uiteraard foto's.
Het is de Petruskerk, Hervormd, met een lange (ook bouwkundig) geschiedenis.


Via een omweg, tot bijna in Delfzijl, door het grote industriegebied en dan via Termunterzijl, komen we dan toch uit in Termunten. Hier zijn we vaak genoeg geweest om zonder de toren te zien de Ursuskerk te vinden. Ook deze kerk heeft een lange historie, met onder andere verwoesting, restauratie en verbouwingen. Daarbij heeft soms ook "krimp" blijkbaar een rol gespeeld, net als bij de Petruskerk in Woldendorp.


We fotgraferen er allebei weer flink op los, ook elkaar.


Het ambachtelijk metselwerk en de oude stenen vinden we boeiende verhalen ademen:


De buitenmuren van het gebouw hebben veel interessante details, en "vanzelfsprekend" is er een kerkhof met oude zerken:


Toen was het inmiddels wel tijd om te gaan eten. We kozen Visrestaurant Landman in Termunterzijl, waar we nog niet eerder waren geweest.
We hadden wel een beetje dorst, dus malt bier (Bob en reserveBob).
Onze keus was eensluidend. Vooraf "Gamba's in knoflookolie", en als hoofdgerecht de "Termunter schotel : specialiteit van ons restaurant, vier verschillende vissoorten in boter gebakken". Compleet met gebakken aardappeltjes, friet en groente.


We hebben geen spijt gehad van onze keus, en gingen voldaan op weg naar huis. Onderweg werd het donker, zagen we daar in de wolkenlucht nou de Hongerige Wolf? Moet 'ie ook maar naar Termunterzijl gaan!


Goed en wel thuis kwam, in het donker, onze lieve overbuurvrouw Katie (80+) een boeket bloemen brengen, dat wegens onze uithuizigheid bij haar was afgeleverd; Marijke's verjaardag is niet onopgemerkt voorbijgegaan!


zaterdag 19 september 2015

150919 – ZOZ – Van Burrito's en Grievous Angels

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

In de vorige ZOZ deelde Smijling met ons: "Together Again" door Vince Gill and Paul Franklin.
"Together Again" is een song uit 1964, geschreven en tot een succes geworden door Buck Owens (nl), mede door de steelguitar van Tom Brumley (nl): zijn spel in Together Again wordt beschouwd als een van de beste steelguitar-solo's uit de geschiedenis van de Country-muziek. Dit is die versie: Buck Owens - Together Again.
Geïnspireerd door deze solo, leerde Jerry Garcia (nl), bekend van The Grateful Dead (nl), maar met dit instrument vooral van de New Riders of the Purple Sage, de pedal steelguitar bespelen.

"Together Again" is ook een mooi bruggetje naar mijn ZOZ van deze keer. Er zijn heel veel covers van gemaakt, en in mijn hoofd hoorde ik er een die blijkbaar niet bestaat, in elk geval niet te vinden was op YouTube. Wat ik hoor is de mooiste samenzang ooit van een mannen- en een vrouwenstem die ik me kan herinneren: Gram Parsons (nl) en Emmylou Harris (nl).

Emmylou heeft veel duetten gezongen, met veel anderen, maar ik geloof dat dat allemaal is nadat Gram Parsons is overleden. Deze song deed ze solo: Emmylou Harris : Together Again (1977)
Gram Parsons overleed in september 1973, 2 maanden voordat hij 27 zou worden. Daarmee werd hij blijkbaar net niet opgenomen in de 27 Club: artiesten die op 27-jarige leeftijd overleden, zoals Jimi Hendrix (waarvoor deze week extra aandacht was), Jim Morrison, Janis Joplin, Brian Jones en Kurt Cobain.

Gram Parsons geldt als een belangrijke inspirator van de Country Rock, al vond hij zelf dat een te beperkte term voor zijn oeuvre, hij noemde het "Cosmic American Music", een mix van Country, Rhythm and blues, Soul, Folk, en Rock.
In zijn te korte leven speelde hij in allerlei bandjes, tot hij op Harvard University, waar hij korte tijd theologie studeerde, medeoprichter was van de International Submarine Band.
Later speelde hij in de ook hier hoog scorende groep The Byrds (nl). Ofschoon Gram Parsons gelijkwaardig bijdroeg aan de band, werd hij door de platenmaatschappij niet als volwaardig lid gezien, en betaald door de twee "echte" bandleden die het contract hadden getekend.

Vervolgens was hij mede-oprichter van The Flying Burrito Brothers (nl), die voor hun eerste album teruggrepen naar country-muziek met de Bakersfield sound, populair gemaakt door... Buck Owens! (En ja, ook The New Riders of the Purple Sage waren geïnspireerd door de Bakersfield sound).

Geschreven door Gram Parsons, The Flying Burrito Brothers – Dark End Of The Street (tekst):


Toen vond ik, van het posthume compilatie-album Sleepless Nights dit: Together Again - Gram Parsons & The Flying Burrito Brothers, met pedal steelguitarist "Sneaky" Pete Kleinow (nl), die bij heel veel artiesten heeft meegespeeld. Het lijkt me helaas ondoenlijk om van de opnamen van Emmylou en Gram alsnog een duet te maken...

De hartverscheurend mooie duetten van Gram Parsons en Emmylou Harris ken ik vooral van de (zomer 1973 opgenomen) grijsgedraaide "solo"-elpee Grievous Angel, die in 1974, na de dood van Gram Parsons verscheen. Op één (Brass Buttons) na alle songs zingen Gram en Emmylou samen op dit album.
Ze hebben van 1970 tot 1973 veel samen opgetrokken en getoerd, en bij dit album hield Emmylou al wat meer de boel overeind, maar Gram's weduwe (ofschoon er al voor het huwelijk van alles rammelde, en een scheiding op komst was) schijnt de naam en foto van Emmylou van de voorkant van het hoesontwerp te hebben laten verwijderen.

Op die LP staat een medley met een nummer van het roemruchte duo The Louvin Brothers (nl), Cash on the Barrelhead.
De andere song: Hickory Wind, is geschreven door Gram Parsons en Bob Buchanan, ooit samen in de International Submarine Band, maar het wordt inmiddels beschouwd als Gram Parsons' lijflied.

Parsons besloot om met The Byrds tijdens hun Grand Ole Opry (nl) optreden op 15 maart 1968 "Hickory Wind" te spelen, in plaats van het geplande "Life in Prison" van Merle Haggard. Daarmee joeg hij het Country-establishment zodanig in de gordijnen, dat de song nu wordt gezien als essentieel onderdeel van de legende van Gram Parsons.
(Hickory is een Amerikaanse walnootboom, die hout van hoge kwaliteit levert; mijn grootvader wou alleen hamerstelen van hickory).

Hickory Wind

In South Carolina there are many tall pines
I remember the oak tree that we used to climb
But now when I'm lonesome, I always pretend
That I'm getting the feel of hickory wind

I started out younger at most everything
All the riches and pleasures, what else could life bring?
But it makes me feel better each time it begins
Callin' me home, hickory wind

It's hard to find out that trouble is real
In a far away city, with a far away feel
But it makes me feel better each time it begins
Callin' me home, hickory wind

Keeps callin' me home, hickory wind

Twee heel verschillende songs in één medley, "Medley Live from Northern Quebec", met een nagemaakte live concert-achtergrond; Gram Parsons en Emmylou Harris - Cash on the Barrelhead / Hickory Wind:


De song was eerder opgenomen met The Byrds: Gram Parsons / The Byrds "Hickory Wind" en onder de verschenen covers is ook een versie: Keith Richards – Hickory Wind, jawel, van The Rolling Stones; Gram en Keith waren bevriend.

Op YouTube staan ook interviews met en over Gram Parsons:

Via de homepage over Gram Parsons vond ik, dat zijn dochter, Polly Parsons, Executive Director is van de Hickory Wind Ranch:
"Hickory Wind Ranch provides a safe and nurturing sober living environment for recovering addicts from all socioeconomic backgrounds, geographics, and backgrounds of abuse, including narcotics, alcohol, prescription drug abuse, suboxone, and more."

Eén song op Grievous Angel hebben Gram Parsons en Emmylou Harris samen geschreven: In My Hour of Darkness (tekst). Hier zingt ook Linda Ronstadt (nl) op mee.
Gram Parsons Emmylou Harris In My Hour of Darkness:


Ook in dit nummer spelen een paar grootheden een belangrijke rol: Glen D. Hardin: piano, Al Perkins: pedal steel, en twee van Gram's makkers uit de Flying Burrito's, Bernie Leadon: dobro, en Byron Berline: fiddle.
Deze song is mede geschreven als "tribute" voor collega en vriend Clarence White, die in juli 1973 op 29-jarige leeftijd werd doodgereden door een dronken automobilist, terwijl hij om 2:00 uur 's nachts met zijn broer spullen aan het inladen was na een optreden. Gram Parsons was daardoor erg ontdaan.

Tja, dit is weer zo'n ZOZ waar ik mezelf moet dwingen om te stoppen, omdat in deze context nog zó ontiegelijk veel interessante info en inspirerende muziek te vinden is...
Ik sluit af met de veelgecoverde song Love Hurts (nl), geschreven door Boudleaux Bryant, de helft van het fameuze songwriters-echtpaar.
Als eerste werd het uitgebracht door The Everley Brothers (1960), maar Roy Orbison was de eerste die er een hit mee had (1961). Het grootste commerciële succes was de opname van de hardrockgroep Nazareth (1976), ook geplaatst door Melody in ZOZ nr.29, 1-6-2013.

Emmylou Harris & Gram Parsons - Love Hurts:


Na het overlijden van Gram Parsons werd dit nummer een vaste waarde in het repertoire van Emmylou Harris, en volgens mijn gegevens speelt ze het vanaf de jaren '70 tot nu in al haar concerten.

zondag 13 september 2015

150913 - Asielzoekers en vluchtelingen

Voor wie hier toch langskomt, en ook bezorgd is over het thema Vluchtelingen en Asielzoekers, lees DIT ook even...

zaterdag 12 september 2015

150912 – ZOZ – Van fietsen, rock, blues en symphonie

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Ik was eigenlijk van plan vanmiddag te beginnen aan een ZOZ, maar geïnspireerd door het mooie weer (en de mindere vooruitzichten) en de successen van Tom Dumoulin in de Vuelta a España heb ik toch mijn racefiets van stal gehaald (In 2009 deed de Vuelta Emmen aan).

Het werd een tocht van ca. 50km achter het Internationale Natuurreservaat Bargerveen / Bourtanger Moor langs, op de grens van Nederland en Duitsland. Op de rechterfoto sta ik op een uitkijktoren aan de Duitse kant van de grens, het bankje en fietspad zijn Nederlands territorium.


Onderweg dacht ik wel aan een invulling voor de ZOZ, en herinnerde ik me een opmerking uit de reactie van Trees op mijn vorige ZOZ: "Van Led Zeppelin ben ik geen fan!". Dat is waarvoor we meedoen aan deze "kring": luisteren naar elkaars muziek en zo mogelijk iets op te steken over andere muziek dan je eigen voorliefde.

Zo kwam ik uit bij een uitvoering van een pittig en roemrijk nummer van Led Zeppelin, maar dan uitgevoerd door The London Symphony Orchestra. Lang geleden alweer, dat ik deze LP kocht:


Het ligt eigenlijk meer voor de hand dat een klassiek orkest een toch al naar klassiek neigend nummer opneemt, zoals dit: London Symphony Orchestra & Royal Choral Society-Bohemian Rhapsody, bekend van Queen met Freddy Mercury.

Eerst iets over de song die ik in gedachten heb: Whole Lotta Love (nl).

Er wordt soms gezegd, dat het "gepikt" is van de song: You Need Love, gecomponeerd door Willie Dixon en uitgevoerd door Muddy Waters, maar daar wordt over getwist.


Eerst ter vergelijking Led Zeppelin zelf. Het is de eerste track van het tweede album, Led Zeppelin II, dus de studio-opname: Led Zeppelin - Whole Lotta Love, maar ik denk dat ze voor de liefhebbers beter "live" tot hun recht komen (sorry Trees), en Melody, (dat was jij toch?) ik geloof dat er ook een Theremin (nl) in zit!). Led Zeppelin - Whole Lotta Love - Live in New York 73:


Heftig hè? Het kan ook acoustisch, en vermoedelijk na het opheffen van Led Zeppelin (geen jaartal te zien) laat Robert Plant dat zien, live in Italië:


Robert Plant treedt nog steeds op en heeft nog steeds prachtige Led Zeppelin-nummers op zijn repertoire, zoals Whole Lotta Love - July 12, 2013 at Taste of Chicago, Stairway to Heaven, en The ballad of Evermore. Daarbij weet hij zich steeds met goede muzikanten te omringen.

Nu waar ik mijn muziekverhaal mee begon. The London Symphony Orchestra (nl) heeft veel pop- en rockcomposities gearrangeerd tot eigen repertoire. Eindelijk een brug tussen klassiek en Rock 'n Roll!
Toen ik de lijst zag van songs die op die oude LP staan, hielden geen zeven paarden me tegen om hem te kopen!
Maar de directe aanleiding voor mij om die LP te kopen, was toch echt "Whole Lotta Love" van Led Zeppelin! Helemaal gefascineerd door de constatering dat een symphonie-orkest zó formidabel kan swingen!


dinsdag 8 september 2015

150908 - 6WMB - Schoonheid

Schoonheid is soms klein en aangewaaid

Een verhaal van zes woorden met beeld. Kijk voor meer bij Marion!

zondag 6 september 2015

150906 - WE300 - Handelen

Het themawoord van deze WE300 kent een aantal betekenissen en dus ook synoniemen.
Het kan gaan over de uitvoering van het beroep van neringdoenden, maar ook over de daden van andere personen (van goede werken tot in het onzedige), of de verslagen van vergaderingen, zoals van politieke colleges of besturen van verenigingen.

De wetenschap heeft nog geen eenduidige uitspraken kunnen doen over het mechanisme dat de mens in het algemeen stuurt in zijn beslissingen om bepaalde verrichtingen te plegen, om bepaalde aan- of verkopen te doen, en op welke wijze die beslissingen door beïnvloeding tot stand kunnen worden gebracht. Met dat laatste houdt het reclamewezen, soms vermomd als communicatiewetenschappen, zich bezig.

Mensen denken soms, dat hun daden worden ingegeven door intuïtie. Maar Herman Finkers heeft mijn denken bewerkt met de uitspraak: "Vrouwelijke intuïtie - gewoon dommigheid dus". (Dat betreft mijns inziens meer het begrip intuïtie dan specifiek vrouwen).

Onlangs hoorde ik het geluid van een spraakcomputer, bij een interview tussen Pauw en een ALS-patiënt die een boek geschreven had.
In de jaren '60, toen computers nog niet het gemeengoed waren zoals nu, heb ik een projectieapparaat gemonteerd (niet ontworpen) waarmee een verlamd iemand een boek op microfoto's kon lezen. Hij kon alleen zijn kin (of hoofd) nog enigszins bewegen.
De "problemen" bij het bouwen heb ik niet opgelost met intuïtie, maar door het inbeelden wat de gebruiker nog kon doen.

Neringdoenden zijn vervangen door winkelketens. Zo was ik bij Scheer & Foppen (what's in a name) om te kijken naar een huishoudelijk apparaat.
Toen ik een toegesnelde verkoper de gewenste informatie had ontworsteld, begon hij een abonnement op Ziggo aan te prijzen. De mededeling dat wij die provider hadden vervangen wegens ontevredenheid, was onvoldoende: ik moest bijna een euveldaad verrichten om hem te stoppen.
Dat bedrijf verloor een potentiële klant!

Kijk om mee te doen of andere bijdragen te lezen bij Plato Online


zaterdag 5 september 2015

150905 - ZOZ - Van Aardbeien, Tijd en Zeppelin

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Deze keer is er, denk ik, voor (bijna) elk wat wils bij.
Ik had Sandy Denny (nl) al eens genoemd in mijn 140614 - ZOZ - Robert Plant op Pinkpop 2014 en huldiging Led Zeppelin door Obama 2012, en voordat ik het Zwijmelen Op Zaterdag ontdekt had in Van heartige klassieker via Australische floeper naar Nederlol en terug (20 juni 2013).
Beide keren vanwege het duet dat ze zong met Robert Plant, de zanger van Led Zeppelin (nl): The Battle Of Evermore, een prachtige balad met tintelende begeleiding op mandoline door gitarist Jimmy Page.
De link naar deze song is in beide gevallen nu buiten werking; hier een nieuwe poging, omdat ik het een van de mooiste songs ooit vind:


The battle of evermore - Led Zeppelin
(Normale tekst: Robert Plant, cursief: Sandy Denny, vet: Robert & Sandy)

The Queen of Light took her bow and then she turned to go
The Prince of Peace embraced the gloom and walked the night alone

Oh, dance in the dark night, sing to the morning light
The Dark Lord rides in force tonight, and time will tell us all

Oh, throw down your plow and hoe, rest not to lock your homes
Side by side we wait the might, of the darkest of them all
I hear the horses' thunder down in the valley below
I'm waiting for the angels of Avalon, waiting for the eastern glow
The apples of the valley hold the seeds of happiness
The ground is rich from tender care, repay, do not forget, no, no

Dance in the dark night, sing to the morning light
The apples turn to brown and black, the tyrant's face is red

Oh, war is the common cry, pick up your swords and fly
The sky is filled with good and bad, mortals never know
Oh well, the night is long, the beads of time pass slow
Tired eyes on the sunrise, waiting for the eastern glow
The pain of war cannot exceed the woe of aftermath
The drums will shake the castle wall, the Ringwraiths ride in black (ride on)
Sing as you raise your bow, (ride on) shoot straighter than before
No comfort has the fire at night that lights the face so cold

Oh, dance in the dark night, sing to the morning light
The magic runes are writ in gold to bring the balance back, bring it back

At last the sun is shining, the clouds of blue roll by
With flames from the dragon of darkness, the sunlight blinds his eyes

Oh, bring it back, bring it back...

Deze balad is spontaan ontstaan tijdens de opnamen van het album Led Zeppelin IV (nl), waarvoor de mobiele studio van The Rolling Stones gebruikt werd. Supergitarist Jimmy Page had geen ervaring op de mandoline, maar speelde wat met het exemplaar van collega John Paul Jones. Dat ging dus al snel beter!
Robert Plant begon later mee te zingen, met een tekst die hij schreef naar aanleiding van The Lord of the Rings (In de Ban van de Ring) van J.R.R. Tolkien.

Led Zeppelin had ooit opgetreden op een festival waar ook Fairport Convention optrad, en sindsdien was Robert Plant bevriend gebleven met de toenmalige zangeres, Sandy Denny.
Zij werd gevraagd voor het duet, en zij is de enige gastartiest die ooit heeft meegezongen op een studio-opname van Led Zeppelin!

Toen ik zocht naar meer over Sandy Denny, ontdekte ik dat ze ook gezongen had bij Strawbs (nl), waarvan ik een LP heb uit de periode na Sandy's deelname: Bursting at the Seams (nl).

In het begin noemden ze zich The Strawberry Hill Boys, naar het gebied in Londen waar hun school was. Dat die groep begonnen is met Bluegrass (nl) kan ik me nauwelijks voorstellen als ik die LP hoor!
Hier een link naar het hele album Strawbs- Bursting at the Seams. In een latere versie schijnen de nummers "Down by the sea" en "The River" omgewisseld te zijn, omdat de baspartij op vinyl niet op binnenste groeven kon.

Ik vind het allemaal nog steeds heerlijke muziek, en kies hier, al twijfelend, voor: The Strawbs – Tears and Pavan:


Dit is eigenlijk een muzikaal tweeluik. De Pavane (nl) is een oude, statige dans, waarvan alleen de muziekvorm nog resteert.

The Strawbs zijn vooral bekend door hun nummer Part of the union, waarover in Engeland ooit kamervragen zijn gesteld, of dat niet opruiend was. Dat is door The Strawbs weerlegd met de uitleg dat het satirisch bedoeld was. Toen was het conservatieve kruit te nat om nog te schieten.
Zoeken op YouTube naar Strawbs Part of the Union gaf me nu wel ca. 5080 resultaten...!

Terug naar Sandy Denny. Met The Strawbs heeft ze niet zo lang gewerkt, maar een van haar bekendste songs is wel in die tijd ontstaan: Who Knows Where the Time Goes? Een intrigerende vraag!

Dit is de versie van het Strawbs-album All Our Own Work, waarin je overigens alleen de stem en gitaar hoort van Sandy Denny. De LP werd opgenomen in 1967 maar verscheen pas in 1973.
Sandy Denny and the Strawbs – Who Knows Where the Time Goes:


Van deze song zijn veel cover-versies gemaakt, o.a. (ik heb van sommigen nog nooit gehoord) door 10,000 Maniacs, Mary Black, Eva Cassidy, Judy Collins, Nana Mouskouri, Lonnie Donegan, Nanci Griffith, Susanna Hoffs and Matthew Sweet, Deanna Kirk, Charlie Louvin, Cat Power, Eddi Reader, Julianne Regan (met Fairport Convention), Kate Rusby, Nina Simone, Barbara Dickson, Kate Wolf, en Lumiere met Sinéad O'Connor; (KLIK om te luisteren).

Later werd Sandy Denny de zangeres van de folkrock-groep Fairport Convention (nl), en nam ze deze song opnieuw op voor het album Unhalfbricking uit 1969.
Fairport Convention - Who Knows Where the Time Goes - BBC Session 1969:


Na Fairport Convention richtte Sandy Denny de groep Fotheringay op, die haar naam dankte aan Sandy's compositie Fotheringay (opgenomen met Fairport Convention), over Fotheringhay Castle, waar de Schotse Queen Mary gevangen zat totdat ze werd onthoofd.

Die groep was geen lang leven beschoren, en in 1971 begon Sandy Denny een solo-carrière. In 1973 trouwde ze met haar "long term boyfriend" en producer, de uit Australië afkomstige Trevor Lucas. In 1974 sloot ze zich weer aan bij Fairport Convention (waarin Trevor toen speelde), maar ze vertrokken alweer in 1975 en vervolgde haar solocarrière.

Met Trevor Lucas nam ze haar, naar later bleek, laatste studio-album Rendezvous op, uitgebracht in 1977.
Omdat het album slecht verkocht, liet de platenmaatschappij haar vallen. Het album geldt enerzijds als overgeproduceerd, anderzijds als bewijs van Sandy's verdere ontwikkeling als songschrijver.

In 1977 werd Sandy's dochter te vroeg geboren. Ze bleek er echter niet goed voor te kunnen zorgen, mede doordat ze inmiddels verslavingsproblemen had ontwikkeld.

Tijdens haar laatste tournee, om de LP Rendezvous te promoten, werd op 27 november 1977 een optreden opgenomen voor een live album, Gold Dust. Door technische onvolkomenheden kwam dat echter pas uit in 1998 (!) nadat vrijwel alle gitaarpartijen opnieuw waren opgenomen.

Nee, de opname kon niet meer worden overgedaan, want Sandy Denny overleed in april 1978, 31 jaar jong. In maart was ze van de trap gevallen in haar ouderlijk huis, ze smakte met haar hoofd op de betonnen vloer. Als gevolg daarvan kreeg ze heftige hoofdpijnen.
De pijnstiller die haar werd voorgeschreven, was berucht vanwege fatale bijwerkingen in combinatie met alcohol...

Tijdens haar leven had ze veel trouwe fans, maar ze was geen echt verkoopsucces. Na haar dood is er nog onuitgegeven materiaal uitgebracht, en oudere opnamen "opgepoetst".
Ze is niet vergeten, er worden nog steeds songs van haar opgenomen, en soms worden er concerten gegeven om haar te eren en herdenken...