...en Niklas "logeert" hier ook. (v/h dwarsbongel.web-log.nl en niklas.web-log.nl)

zaterdag 30 september 2017

170930 - ZOZ - Van Troost en Het Einde

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

Mijn regelmatige lezers weten, dat onlangs mijn schoonzusje, zus van mijn Marijke, is overleden en gecremeerd. Het verwerken is voor Marijke moeilijker dan voor mij, omdat Sylvia een vaste waarde in haar leven was vanaf haar jongste kindertijd.
Marijke en haar zussen, ofschoon niet kerkelijk, hebben via hun moeder een gevoelig plekje voor Maria. Ma was van huis uit RK, maar pa was NH en Ma schakelde over, maar nooit helemaal.

Links: Sylvia en Marijke bij de vijver in het tuintje van het ouderlijk huis
Rechts: het Mariabeeld van hun moeder, bij Sylvia thuis, foto via een spiegel.

Een lieve, meevoelende vriendin stuurde Marijke dezer dagen een berichtje, dat binnenkwam alsof Marijke er op zat te wachten: Voor jou: Muziek voor wie troost nodig heeft. En het weten dat er uiteindelijk toch genade is. Veel liefs en kracht gewenst.
Marijke antwoorde, dat dit haar goed deed, dat dit precies was wat ze op dat moment even nodig had.

Eliza Gilkyson - Requiem:


Van deze zangeres, Eliza Gilkyson, hadden we beiden overigens nog nooit gehoord, de naam van haar man, Robert Jensen was ik al wel eens tegengekomen.



Een andere vriendin was onlangs bij ons te gast met haar man. Ze is nogal bezig met astrologie. Ze kwamen binnen terwijl ik nog druk bezig was met mijn taak bij het voorbereiden van het eten. Daarbij hoorde een sterrenbeeld, dat niet het mijne was, maar blijkbaar was er een ascendant voorhanden om dat te corrigeren. (Ik ben zelf meer van de astronomie dan van de astrologie).

Het gesprek kwam op de aankondigers van wéér een einde van de wereld, de christelijke numeroloog David Meade. Zie o.a. Het einde der tijden begint op 23 september 2017.
Citaat: "Meade baseert zijn theorie op het getal 33 dat een prominente rol speelt in de bijbel. 'Het is onder meer de leeftijd waarop Jezus stierf en de naam Elohim - God bij de joden - wordt in de bijbel 33 keer vermeld', onderbouwt hij zijn voorspelling. Op 23 september is het 33 dagen geleden dat er in de Verenigde Staten een zonsverduistering te zien was. Een duidelijk voorteken, volgens Meade."
Nou ja, zo ken ik er ook wel een: ik ben ook de zoon van een timmerman, en ik vierde mijn 33ste verjaardag op Goede Vrijdag...

Volgens Meade zou de aarde in botsing komen met de planeet Nibiru (niet te verwarren met de vals nieuws-site Niburu; een spelfout), die voortgekomen is uit de Sumerische mythologie. Zo'n botsing met Nibiru (ook wel Planet X genoemd) is al veel vaker voorspeld, maar als zo'n planeet richting aarde vloog, "zouden astronomen de planeet al minstens tien jaar volgen, en zou die inmiddels met het blote oog zichtbaar zijn”, volgens nuchtere, wetenschappelijk ingestelde organen, zoals NASA en National Geographic.

Onze vriendin kwam in de context van dat verhaal met een regel uit een lied: "The first of the last seven days", maar ze wist niet meer wie en wat. Dan helpt internet, en we kwamen al snel uit bij Unit Gloria, met Robert Long in de gelederen.

Robert Long ( Unit Gloria ) - The Last Seven Days:


(Unit) Gloria begeleide later Alexander Curly bij zijn hit "I'll never drink again", en werd de vaste begeleidingsband van Bonnie St Claire...

En toen had ik een zin in m'n hoofd, waarvan ik rotsvast overtuigd was dat die van Robert Long was. Maar ik had een fragment van het lied onthouden en vergeten wie de echte zanger was!
Die zin was: "Ik kom alleen maar Heer / voor de muziek". Via internet kwam ik bij de titel en de zanger: Mijn Gebed van D.C. Lewis. Bij deze opname waren erg bekende namen betrokken, waarbij de fameuze organist Feike Asma me weer even de rillingen over de rug doet lopen. Het was de eerste "relipop" nr. 1 hit in Nederland. Ook uit 1970 komt overigens Unit Gloria - Our Father, dat meer twijfels verwoordt (tekst onder "meer weergeven").

D.C. Lewis - Mijn gebed:


Bij het doornemen van de info, zag ik dat D.C. Lewis het pseudoniem was van Ruud Eggenhuizen, en dat ook hij met Bonnie St.Claire heeft samengewerkt: Bonnie St.Claire & DC Lewis / Alias Bonny & Lewis - That's Why.

Bij Eggenhuizen werd in de jaren 80 fibromyalgie geconstateerd, toen deze ziekte bekender begon te worden. Voordien werden patiënten vaak beschouwd als simulanten. Ik vraag me af of ik al eerder gehoord had van een man met fibromyalgie. Hij overleed in 2000 aan een hartstilstand.

Toch kom ik, met de onheilsprofeet nog in gedachten, weer terecht bij Robert Long en zijn LP Vroeger of Later, waarbij ik het voorbarig vind om boos te worden vóórdat hij de laatste regel gezongen heeft.

Robert Long - Jezus Redt!:


zaterdag 23 september 2017

170923 - ZOZ - Van smartphones en emmers

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

Dezer dagen ontspon zich een reeks gedachten die inherent zijn aan deze "moderne tijd", voortvloeiend uit een recente gebeurtenis. Onder de douche wordt men geconfronteerd met het naakte bestaan, en na de reinigende werkzaamheden treedt gewoonlijk een fase van ontspanning in, waarin de gedachten de vrije loop nemen en herinneringen hun spel spelen.

Onlangs liet een bekende een zijn mobiele telefoon vallen, op straat. Gevolg: het display was kapot, zodat normaal gebruik onmogelijk was. Of er verder nog iets functioneerde was moeilijk te controleren.
Gezien de dominante rol van het display op een smartphone (of met de nieuw-Drentse benaming "striektillefoon") was dat verder ook tamelijk onbelangrijk.


Vroeger had je een draaischijf of toetsen op een telefoon, en had je verder genoeg aan geluidsopname en weergave. Thans wordt op het display ook het "toetsenbord" geprojecteerd, dus het toestel bedienen is met een kapot display onmogelijk.
Ik laat mijn kennis verder zelf zijn verhaal vertellen.

Oei, naar de telefoonwinkel dan maar.
Maar die is in het dorp verderop. In de auto dan maar.
Oei, een lekke band.
De wegenwacht bellen dus. Maar de telefoon is kapot…
Met de bus dan maar?
Oké, maar dan moet ik contant geld hebben, en ik heb gisteren het laatste uitgegeven aan boodschappen en parkeergeld...

Naar de Bank dan maar.
Tja, het dichtstbijzijnde filiaal is in een dorp verderop; het plaatselijke filiaal is 10 jaar geleden gesloten, en het laatste servicepunt 2 jaar geleden ook: iedereen ging digitaal bankieren…
Pin-automaat!
Oeps: die is onlangs weggehaald vanwege het risico van plofkraken...
Eeeh… maar ik kan toch niet pinnen, want ik krijg mijn TAN-code op het display, en daar zonder krijg ik geen geld…


Geld lenen bij de buren dan maar?
Tja, die zijn nu allemaal naar hun werk of boodschappen doen in dorpen en steden verderop, en ik kan ze nu niet bellen wanneer ze weer thuis zijn…
E-mailen dan maar?
Ook daar heb ik mijn mobiel voor nodig, zowel voor het mailen als voor de adressen...

De telefooncel!
Ach gossie, de laatste is 5 jaar geleden al weggehaald, omdat toch al iedereen een mobiele telefoon had…
En dan nog, in de telefoongidsen staan hun mobiele nummers toch niet…


Hé, mijn telefoon geeft tòch een alarmtoon!
Oei, dat is mijn agenda! Ik had een afspraak…!
Mijn afspraak afbellen? Met wie ook alweer?
Dat kan ik niet zien, en het nummer staat ook in mijn smartphone… %$@#&*!!!

De telefoon opsturen per post naar de telefoonwinkel?
Oei, om het adres op te zoeken heb ik internet op mijn telefoon nodig…

Ach, en de dichtstbijzijnde brievenbus staat toch op een kruispunt zo'n 6 km van het dorp in het buitengebied...
Omdat toch iedereen e-mailt, zijn uit drie dorpen de brievenbussen 3 jaar geleden weggehaald. En zo moet iedereen ongeveer even ver om iets op de post te doen...


Op fiets dan maar? Waar staat dat ding ook alweer?
De navigatie op mijn smartphone kan ik ook niet meer gebruiken...



Wat dit verhaal met muziek te maken heeft? Ik dacht direct aan een heel bekende song, door een heel bekende artiest, maar die is al twee keer geplaatst, de een met ook een versie van Dorus, bij de andere is de clip verwijderd

Ik bedoel natuurlijk There's a Hole in the Bucket, hier op 2 mei 1960 in Carnegie Hall door Harry Belafonte samen met Odetta, beiden ook bekend als burgerrechtenactivisten.

Als je zoekt op de titel van de song krijg je héél veel resultaten, en op Youtube vind je héél veel video's.
Omdat het eigenlijk bedoeld was als een kinderliedje, kies ik een versie uit Sesamstraat.
Wat mij opvalt is, dat deze poppen een logischer manier hebben bedacht om het gat te dichten: ze gebruiken een stuk hout, een stok, om het gat te repareren in plaats van stro!

Sesame Street - There's a Hole in the Bucket:


In die lange lijst met zoekresultaten vond ik ook iemand die ik daar niet verwachtte: de legendarische countryzanger Hank Williams, soms aangeduid als Senior, omdat ook een zoon, Hank Williams Jr., en diens zoon, Hank Williams III, onder dezelfde naam acteren. "III" heeft een halfzus, Holly Williams, ook singer/songwriter. Zo ontdek je nog eens wat.

De titel van zijn song is ook net even anders: My Bucket's Got a Hole in It. Hoe de song precies is ontstaan en of het auteursrecht aan de echte bedenker is toegekend is onduidelijk. Duidelijk is wel, dat de song populair werd in de versie van Hank Williams.
Dat hij geen bier kan kopen omdat er een gat in z'n emmer zit, doet vermoeden dat deze versie van het thema niet als kinderliedje bedoeld is...

Junior heeft de song ook opgenomen: Hank Williams Jr. My bucket got a hole in it, en de truc van het combineren van een oude opname met een nieuwe is ook met deze song gedaan: Hank Williams Jr. & Hank Williams Sr. - My Bucket's Got A Hole In It. Ook de kleinzoon nam het op: Hank Williams III - My Bucket's gotta Hole In It.
Toch kies ik voor Senior, die in zijn korte leven grote invloed heeft gehad op de country-muziek. Hij is ten onder gegaan aan alcohol en drugs, en voorgeschreven medicijnen vanwege een ernstig rugprobleem (spina bifida), dat erg pijnlijk was.

Hank Williams - My Bucket's Got A Hole In It:


De ontdekking dat Hank Williams Sr. een dochter had verraste me. Ze is voortgekomen uit een korte relatie na Hank's scheiding. Hij heeft haar drie maand voor de geboorte erkend, maar haar nooit gezien: hij stierf een paar dagen voor haar geboorte. Na een ingewikkelde geschiedenis met adoptie, verzwegen biologische afkomst en veel rechtszaken werd ze eindelijk erkend als dochter van Hank Williams. En ook Jett Williams is singer/songwriter.
Ik vond een live-optreden samen met George Jones, zeg maar tijdgenoot van Hank Sr., met een van haar vader's beroemdste songs, Your cheatin' heart.

George Jones & Jett Williams - Your cheatin' heart:


En zeg nou zelf: als zo'n smartphone je in de steek laat, dan voelt dat toch ook als cheating - bedriegerij…?

zaterdag 16 september 2017

170916 - ZOZ - Van vuur en griezels

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

Mijn vorige ZOZ ging over "Trial by Fire", en ik ga nu griezeliger verder "spelen met vuur".
Het genre wordt tegenwoordig wel Shock rock (nl) genoemd en de bedoeling is inderdaad om met theatrale effecten te shockeren, zoals bijvoorbeeld ook in griezelverhalen en horror-films.

Dat sluit wel aardig aan bij wat we beleefden tijdens de Uitmarkt Emmen, met o.a. het festival de StadsBBQ in de oude Dierentuin (nu "creatief mensenpark"), kortom de opening van het Culturele seizoen.
Een gedeelte van het park was afgeschermd, daar spookten een flink aantal zeer enge figuren rond, van bloederige heksen tot monsterlijke mannen met verminkte koppen.
Dit was het werk van LetsGrim; ze ensceneren o.a. situaties voor horrorfilms, of met gewonden. Ik denk dat de "horror-afdeling" een spin-off is van het prepareren van "slachtoffers" voor EHBO-opleidingen en rampenoefeningen; zie LOTUS, Landelijke Opleiding Tot Uitbeelding van Slachtoffers.

De term Shock Rock bestond nog niet toen zanger/pianist Screamin' Jay Hawkins (nl) de eerste steen legde door in zijn optredens een griezelshow op te voeren met rook, bommen, vuur en doodskisten. En een rokende schedel op een stok, die hij Henry noemde.
Eigenlijk wou hij operazanger worden, maar dat was voor hem niet weggelegd. Hij was militair entertainer in de Tweede Wereldoorlog, en in 1949 was hij bokskampioen van Alaska in het middengewicht. En hij claimde soms 57, soms 75 kinderen te hebben verwekt (er zijn 33 getraceerd)...
Zijn grootste hit was I Put a Spell on You (nl), door hem geschreven en door heel veel (grote) artiesten gecoverd.

Screamin Jay Hawkins - I Put A Spell On You:


Toch denk ik bij het thema "vuur" allereerst aan een zanger, die net als Hawkins bekend staat vanwege zijn flamboyante optredens en zijn enorme stembereik.
Hij heeft samengewerkt met top-acts als Hawkwind, The Who, Jimi Hendrix, Klaus Schulze, and Frank Zappa. Hij had een solo-carriëre, en was o.a. de frontman van Kingdom Come.
Ik heb het over Arthur Brown (nl) als zanger en oprichter van The Crazy World of Arthur Brown.
Dit is spectaculair beeld uit 1968, Top Of The Pops, gemonteerd met de originele audio-opname.

The Crazy World of Arthur Brown - Fire:


Dan komen we, via de titel bij KISS ( nl). Ik heb gekozen voor een clip met foto's door de hele geschiedenis van de groep, omdat ik geen live optreden uit de beginperiode van de groep vond. Ze sprongen er toen vooral uit door hun uitdossing en zware schmink.
En niet te vergeten, door de bijzonder lange tong van bassist Gene Simmons, die hij graag liet zien. Daar waren bizarre verhalen over in omloop: zo zou hij zich een koeientong hebben laten transplanteren...
KISS is na een paar jaren ongeschminkt gaan optreden, er vonden bezettingswisselingen plaats, later schminkten ze zich weer: nostalgie?

KISS - Heaven's On Fire:


Dan een geintje, dat ik alleen link omdat ik als kind 's avonds in bed nog even psalmversjes mocht spelen (die moesten we leren voor school) op mijn mondharmonica: Hard Rock Harmonica - Heaven's on Fire.

Ik ben allergisch voor talentenjachten, maar ik maak een uitzondering voor deze video van Talang Sverige, de Zweedse versie van "Got Talent". Een dikkig jongetje van 12, met een gezicht dat glimt als een opgepoetste appel, windt jury en publiek om zijn vingers, geeft interviews en staat voor die zaal alsof hij nooit anders doet.

Oliver Rytting - Heaven's on Fire (Kiss cover, Talang 2017):


zaterdag 9 september 2017

170909 - ZOZ - Van langharig tot grijsgedraaid

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

Deze bijdrage had ik al bijna klaar toen er een ingrijpende gebeurtenis plaatsvond in onze familie: mijn schoonzusje Sylvia overleed twee weken geleden. De crematie was vorige week donderdag.
Het zijn bijzondere weken, maar ik ga nu verder waar ik was.

Deze ZOZ gaat over twee muzikanten van mijn leeftijd, en een ruim 25 jaar eerder geboren violist.
Hun samenwerking begon zo'n 50 jaar geleden, iets later hoorde ik ze voor het eerst op de radio.
Gitarist en zanger Jorma Kaukonen fungeert als rode draad, met verschillende versies van een door hem geschreven song: Trial by Fire. Twee andere mensen treden ook op de voorgrond: Jack Casady - basgitaar, en Papa John Creach - (elektrische) viool.

Jorma Kaukonen (1940) en Jack Casady (1944) kenden elkaar van High school, en Jorma vroeg Jack om bij Jefferson Airplane te komen spelen, toen de groep hun bassist niet goed genoeg vond. Van oorsprong was Jack sologitarist, maar was later bas gaan spelen. Hij trad buiten de gebaande paden van het bassen, om andere melodische en ritmische wegen te verkennen. Ze zijn elkaar sindsdien trouw gebleven.

Papa John Creach (1917-1994) was een veelzijdig violist die als tiener begon, en via het conservatorium de symphonische wereld betrad. Zwarte musici waren toen nog bijzonder in dat genre. In ruim een halve eeuw speelde hij vooral blues, jazz, rock, etc., en met grote sterren zoals o.a. Louis Armstrong en Nat King Cole. Hij speelde vaak mee met Jefferson Airplane (nl) en de afsplitsing daarvan, Hot Tuna, waarin Jorma en Jack de constante factoren zijn.

v.l.n.r. Casady, Kaukonen en Creach als Hot Tuna.

"Trial by Fire" viel mij eerst ten deel op de LP Thirty Seconds over Winterland van Jefferson Airplane. Hoe ik meteen gepakt werd door die LP beschreef ik in een eerdere ZOZ.
De verwijzingspagina van Wikipedia laat zien dat de term Trial by Fire voor van alles gebruikt is…

Het album is live opgenomen 1972 en uitgebracht 1973. Jorma Kaukonen doet de solozang, niet de zangeres van de groep, Grace Slick, wie kent haar stem niet?

Later vond ik andere versies, en ik was verrast hoe Jorma Kaukonen het als pure solist ook overtuigend kon spelen en de rest van Hot Tuna even kon uitrusten. Ik vind die gitaarlijn bijna hypnotiserend, en dan die nasale stem er bij!

Jorma Kaukonen - Trial By Fire (Live, 5/20/1978, Capitol Theatre):


Anderhalf jaar later speelt hij het weer live in hetzelfde theater. Hij heeft dan ineens veel korter haar en ik denk meer effecten te horen in de sound, en ik vind het nog steeds heerlijk om naar te luisteren!
Jorma Kaukonen - Trial By Fire (live,11/24/1979, Capitol Theatre):


Dan vond ik een mooie clip uit maart 2014 van Jorma and Jack als Acoustic Hot Tuna - Trial By Fire - Live at Fur Peace Ranch, een project van Jorma en zijn vrouw Vanessa. (Alleen de link).

En geloof het of niet, deze muzikale giganten zaten in juli 2017 in de "Wheels of Soul Tour at Simsbury Meadows" en speelden nog steeds even hypnotiserend "Trial by Fire" live!

Hot Tuna - Trial By Fire (Live July 9, 2017):


Ze spelen met deze song na al die jaren nog steeds de sterren van de hemel, op de laatste versies van de speciaal voor hen gebouwde instrumenten, en toch hoor ik elke keer in gedachten de viool van Papa John Creach accenten toevoegen...

Daarom heb ik de eerste versie die ik leerde kennen tot het laatst bewaard: Jefferson Airplane live op Thirty Seconds Over Winterland - het fascinerende samenspel tussen dat trio: Jorma Kaukonen, Papa John Creach en Jack Casady - de hypnotiserende gitaarlijn met accenten van bas en viool, en de nasale zang.
De andere hier meespelende Jefferson-leden zijn Paul Kantner - slaggitaar, en John Barbata - drums.

Jefferson Airplane - Trial By Fire:


donderdag 7 september 2017

170907 - Papieren Monumentje

Maandag moesten we naar Groningen voor Marijke's controle-afspraak in het UMCG, waarmee ik een andere afspraak gecombineerd had, bij het OVCG.
Dat is het Oorlogs en Verzets Centrum Groningen, gehuisvest bij de Groninger Archieven.
Daar waren we al eens geweest voor de presentatie van de Groningstalige dichtbundel van Aly Freije, dus een bekende locatie. Aly was onze docente voor het schrijven van verhalen en gedichten, en op zo'n cursus hebben we elkaar voor het eerst ontmoet.

Ik heb het "archief" met de correspondentie van en aan mijn vader overgedragen aan het OVCG, omdat het meeste daarvan betrekking heeft op zijn diensttijd, de mobilisatie en het begin van de Tweede Wereldoorlog. Zo kan het gebruikt worden voor nadere studie omtrent die periode, en het leven van een dienstplichtige toen. Voor mezelf beschouw ik het als een soort monumentje voor de vader die ik niet mocht hebben.
Mijn vaste lezers weten dat mijn vader in 1944 is overleden (darmkanker), en mij nooit zijn verhalen heeft kunnen vertellen. Alles wat ik over hem weet is uit de tweede hand en door het bestuderen van zijn brieven en - soms volgeschreven - ansicht- en briefkaarten.
In de loop van de tijd groeide mijn verzameling, als b.v. na het overlijden van ooms en tantes iets tevoorschijn kwam, dat was bewaard als aandenken: dank daarvoor, neven en nichten!

Ik heb alles gescand en uitgetypt, en eventueel van toelichting voorzien met wat ik weet van familie en omstandigheden, en ook dat overgedragen. Inhoudelijk heb ik het hele archief nog in digitale vorm.
Misschien dat ik de moed nog eens kan opbrengen om te proberen de blogs, waarin ik mijn speurtocht aan de hand van de correspondentie had beschreven, te herstellen en actualiseren. Ze zijn verknoeid doordat de provider er mee stopte en gemankeerde exportbestanden afleverde. Er zat jaren werk in...


In de map zitten brieven, humoristische ansichtkaarten, mijn vader's Oorlogszakboekje en zijn "Groot Verlof"-bewijs na de capitulatie. Maar ook de gesponsorde briefkaarten voor militairen (met reclame voor Tomatensoep met rijst), waarvan mijn vader na de Duitse inval een flink aantal naar huis stuurde, om te laten weten dat het goed met hem ging in die chaotische toestand, toen de militaire "Veldpost" vast niet optimaal gewerkt zal hebben...

Vrijwel tegelijk waren we klaar met onze afspraken. Nog even door naar Noordpolderzijl, waar we al te lang niet geweest waren. Na een paar hectische weken van de ruimte en de rust genieten.
En het gevoel laten bezinken dat mijn archief nu op de plaats is waar ik denk dat het "thuis" en welkom is, en van nut kan zijn: een beeld van het dagelijkse leven van een jonge, dienstplichtige Groninger rond het begin van de Tweede Wereldoorlog, die daarnaast als verse timmerman van de Ambachtsschool kwam, en op zijn 27ste Bouwkundig Opzichter was door schriftelijke studie.


zaterdag 2 september 2017

170902 - ZOZ - Van handen en loslaten

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

Het was voor ons een emotionele en drukke week. Zoals ik in mijn vorige ZOZ schreef,overleed vorige week vrijdag onze (schoon)zus Sylvia. Donderdag namen we in fysieke zin definitief afscheid van haar.
Vrijdag en zaterdag waren we bij de familie, om er bij te zijn en te doen wat we konden. We gingen terug naar huis, ook omdat Marijke haar bijdrage voor het afscheid wou voorbereiden.
Woensdagavond zijn we in kleine kring samen bij Sylvia geweest, waar ze lag opgebaard met een aantal van haar favoriete boeken en andere dingen rond de kist.
Donderdagmorgen was de afscheidsbijeenkomst. De zaal was behoorlijk vol, toen wij als familie binnenkwamen met Sylvia's kist, begeleid door muziek.
Na een inleidende tekst van de uitvaartbegeleidster staken de kleindochters en Nico kaarsen aan.
Tijdens muzikale intermezzo's werden foto's van Sylvia vertoond, de meeste gemaakt door Nico, tijdens uitstapjes, of thuis, of zomaar ergens in de stad. Sylvia was een dankbaar model.

Sylvia's foto op het gedachteniskaartje

De eerste persoonlijke woorden waren van de jongste kleindochter (11), die haar eigen tekst had geschreven, gevolgd door de oudste kleindochter (21).
Marijke vertelde haar herinneringen aan het leven van haar zus, en na een volgend muzikaal en beeldend gedeelte spraken Sylvia's zoon en dochter hun afscheidswoorden.
Nico's warme herinneringen en afscheidswoorden werden gelezen door de uitvaartleidster.

Eén van de muzikale bijdragen was een keuze van Sylvia zelf, vanwege de symboliek hoe zij en Nico elkaar hadden leren kennen in een moeilijke periode in hun levens, en in elkaar de liefdes van hun leven vonden: Prends cette main (Neem deze hand), gezongen door Jane Birkin (nl). Ik vond de tekst hier. Sylvia "had wel iets" met Frankrijk.

Jane Birkin - Prends Cette Main:


Marijke besloot haar tekst met een gedicht dat ze enkele maanden geleden had geschreven, maar, alsof het er nu voor geschreven was, helemaal paste bij dit afscheid. Het is ook gekozen voor het gedachteniskaartje.

In de ochtend zie ik
wat in de avond verviel

in nieuw licht

ik lijst het in, dit beeld
om het bij mij te houden

te kunnen blijven zien

maar het verandert
naarmate de dag vordert

het licht vervaagt

in de middag bevrijd ik het beeld
uit de krappe omheining

laat het gaan in oneindigheid

als de avond valt
wacht ik op een terugkeer

tot de ochtend het mij brengt

©Marijke van der Scheer