25 november 2017

171125 - ZOZ - Van appels en bomen

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.


"De appel valt niet ver van de boom", luidt een veelgebruikt gezegde. Ik vind het wel een beetje gek, want als dat over ouders en kinderen gezegd wordt, dan valt de appel toch tussen twee bomen?
In elk geval raakte ik in de ban van de Ringen. Niet alleen muziek, maar ook Kunst.

De vader is een buurjongen uit de jeugd van Marijke. Gjalt (fb) is een veelzijdig mens, was docent, en heeft o.a. twee boeken op zijn naam: De overtuiging en Tien eigenaardige verhalen.

De moeder, Tobi van Ringen is kunstenares. In het Pinksterweekend bezochten we o.a. een tentoonstelling met werk van haar, waarvan we door een spontaan bezoek bij hun op Hemelvaartsdag gehoord hadden.

Aan een bezoek in 2015 ontleende ik inspiratie voor een ZOZ met hun virtuoze zoon Jos van Ringen. Die vond ik nu met zijn band Cousin Hatfield, bij Gjalt, die een video had gedeeld van een optreden. De naam van Cousin Hatfield groeit, ook in het buitenland, en vanavond (25-11-2017) spelen ze in Leerdam bij de Dutch Country Music Awards van DCMA, de Dutch Country Music Association.

De video die Gjalt plaatste is een optreden in Mini-theater De Melkbus in Dordrecht. Ik lees:
"The Melkbus Sessions is an initiative by The Dutch Blue Grass Sessions. Great international musicians perform a few songs on camera in Mini-theater De Melkbus."

Cousin Hatfield - Roly Poly (The Melkbus Sessions; 12/11/2017):


Ook een veelzijdige kunstenares is dochter Marike van Ringen. Ze presenteert zich als Verhalend Kunstenaar M Fabicage.
Op haar website vind je de tabs: Tekeningen, Film&Animatie, en Teksten&Boeken.
Ik kies een stopmotion-animatie die me aanspreekt:
"Voorjaar, zomer, herfst, winter en weer voorjaar. De boom, op een heuvel, naast het hek ziet de jaargetijden komen en gaan. Net als de mensen die op weg naar werk, tijdens het spelen of tijdens een wandelingen komen en gaan. Ondanks dat de tijd vergaat blijft de plek hetzelfde."

Herinneringen van een plek from M Fabricage on Vimeo.


21 november 2017

171121 - Niklas - Sjors en Sjimmie

Gedachtensprongen zijn soms onnavolgbaar. Pratend over het ZwartePieten-gekrakeel hadden we het ineens over de strip Sjors en Sjimmie, en hoe het uiterlijk van Sjimmie in de loop der tijd is aangepast aan veranderende opvattingen.
De dikke rode lippen werden dunner, het gebrekkige Nederlands werd beter, het 'onhandige' gedrag werd handiger, en, naar mijn idee vooral: geen enorme ringen meer in de oren, en andere 'primitieve' versieringen.
Door langer hier te zijn begon Sjimmie de taal beter te beheersen en de gewoonten beter te kennen, denk ik dan. Behalve zijn huidskleur integreert hij in onze cultuur. En die versierselen, zoals die oorringen, neusbotjes, en het vrijwel naakt lopen verdwenen ten faveure van een 'beschaafder' uiterlijk.
Dat hebben onze christelijke zendelingen toch maar mooi voor elkaar gekregen: geen peniskokers, rieten rokjes en blote borsten meer, maar nette pantalons en katoentjes.

Maar is niet de stelling te verdedigen, dat hij zijn eigen cultuur heeft moeten opgeven omdat 'wij' onze cultuur veruit superieur vinden en die aan hem opgedrongen hebben?

En dat terwijl menigeen in onze hedendaagse cultuur 'terug naar de natuur' roept, en in het echt in zo'n situatie volkomen hulpeloos zou zijn… Ach, dan zijn er altijd nog oorringen, hoe groter hoe mooier!

Zie ook: Andere tijden: Witte Sjors en zwarte Sjimmie

18 november 2017

171118 - ZOZ - Van schimmel en ballads

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.


We hebben deze week het huis (de woonkamer vooral) nogal overhoop. Door lekkage was het gezellige behang in een hoek beschimmeld geraakt, en ook een hoek van het plafond was aangetast.
De oorzaak van die lekkage zat ergens op het dak, en zou het gevolg kunnen zijn van een eerdere reparatie van een ander probleem.


De woningcorporatie heeft het euvel laten verhelpen (hopen we), maar de gevolgschade kwam op ons bordje.
Of beter gezegd: het bordje van onze verzekering. En dan leer je tussen neus en lippen dat er een stevig juridisch verschil is tussen VERvolgschade en GEvolgschade, maar in ons geval was de schade gelukkig gedekt.
Deze week heeft een aardige, bekwame vakman het oude behang verwijderd en de schimmel geneutraliseerd, nieuw behang geplakt en het plafond en de muur gesausd.
Maar wij zijn nu nog druk aan het herinrichten: schilderijen ophangen (meteen maar een railsysteeem, gecompliceerder dan ik dacht) en het verven van niet inbegrepen delen, aangepast aan de nieuwe kleur.

Daarom volsta ik deze keer met één video. Ik denk dat ik deze interessante zangeres en muzikante gevonden heb in de rechtermarge van Youtube, toen ik iets anders beluisterde: Rhiannon Giddens. Ze komt uit North Carolina in de VS. Ze werd bekend als mede-oprichter van de Carolina Chocolate Drops, waarmee ze een Grammy won. Daarnaast heeft ze ook Keltische muziek gespeeld.
Ze zingt, speelt viool en banjo. Ze heeft op een eliteschool wetenschap en wiskunde gestudeerd, en heeft opera gestudeerd op een conservatorium.
Er is een ruime collectie van haar werk te vinden op Youtube.
In de (lange) video die ik koos zitten wèl vier "ballads", die ze uitvoerde tijdens een TED-talks sessie.

Songs that bring history to life - Rhiannon Giddens:


We horen achtereenvolgens Waterboy, waarbij ze zich baseert op de versie van Odetta. Dan haar eigen song "Come Love Come" (tekst). Dan twee songs, The Lonesome Road en Up Above My Head, van Sister Rosetta Tharpe: die wordt genoemd als de eerste gospelzangeres die overstapte naar het seculiere repertoire, en daarmee een inspirator werd voor veel andere artiesten.
Zo wordt ze aangeduid als "the original soul sister" en "the godmother of rock and roll"!
Ik denk dat ik nog wel weer eens naar Rhiannon Giddens zoek...

11 november 2017

171111 - ZOZ - Van een tuin en een merel

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links vanaf vandaag bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.


Ik blogde al vaker over Willem Reitsema, niet alleen zanger/gitarist, maar ook onze overbuurman. Hij luisterde vaak het straatbeeld op in Emmen, maar speelde ook een bezielende rol in een aantal bands.

Deze keer gaat het weer over Willem: zijn gezondheid ging de laatste tijd bergafwaarts, en hij is maandag j.l. overleden. Hij zou eind deze maand 58 zijn geworden.
We hebben de laatste jaren een aantal keren gezien hoe hij met een ambulance werd opgehaald. Longproblemen. Vaak stond hij korte tijd later weer te spelen en zingen in het centrum van Emmen. De laatste maanden kwam het er niet meer van.

Een paar weken geleden werd Willem voor het laatst opgehaald. Een goede vriendin had al afscheid van Willem genomen: hij overleed terwijl zij onderweg was naar Nepal.
Willem's broer Erik hield via Facebook iedereen op de hoogte.Op 3 november met de foto die ik maakte van Willem tijdens het Luisterfestival 45NAP bovenop de voormalige vuilstort van Emmen.

Gaat niet zo goed met Willem, mijn kleine broertje. Inmiddels van het ziekenhuis overgeplaatst naar een Hospice in Hardenberg. Prachtige locatie aan de Vecht en werkelijk het liefste personeel die je je kunt wensen.

Willem op bed in z’n kamer, altijd bereid om het personeel goed tot z’n recht te laten komen :
Hulp: Kan ik nog wat voor u doen?
Willem: Ach nee ... Hoewel, ik wou eigenlijk wel even rechtop zitten.
Hulp: Eh ... Maar eh, u zit al rechtop he?
Willem: Ja ja ja ja ja ... Nou ... Een kop koffie misschien?

De humor was er nog, maar een paar dagen later kwam dit bericht met alleen deze foto:

Ik neem afscheid van Willem met dit gedicht:

Wish you were here…

Wolken boven het strand
waar de wind herinnering
deelt met de meeuwen en
de branding hem naroept

Zijn oude moeder aarzelt
halfweg huis en laatste bus
ze kijkt hem na, omhoog
zijn schoenen in haar hand

Een klankschaal tinkelt op
intercontinentale hoogte
zijn gitaar zweeft langs
Under The Milky Way

Hij is er nog, in hart en hoofd
zijn echo, Love Minus Zero
en op de berg fluister ik
A Hard Rain 's Gonna Fall

Kenners hebben al gezien dat de cursieve regels songtitels zijn. Under The Milky Way, een song van The Church (NL), heeft Willem opgenomen met zijn trouwe vriend en zanger Elias de Vries en broer Erik op bas, in eigen beheer, als Mr. Jones Band (ook eerder de naam van een band van Willem). Ik plaatste het al eens in een blog.

Mr. Jones - Under the Milky Way (The Church):


Van Willems uitvoering van "A Hard Rain's Gonna Fall", dat hij spontaan inlaste na een fikse onweersbui tijdens het Luisterfestival 45NAP op 29 juni 2014, kon ik helaas geen opname vinden. Een paar sfeerbeelden van die middag, het enige evenement waar Willem en ik allebei opgetreden hebben, hij met muziek en ik met tekst:

De twee gezichten van het weer tijdens het festival.
Rechtsboven Erik en Willem Reitsema en Marijke.
Midden: Jaap en Aleid Rensen van het Dierenpark; daarnaast ik.
Onderste foto's: Willem Reitsema ontspant en bereidt zich voor.

De video van Willem in de Dali Passage in winkelcentrum de Weijert is gemaakt door Marijke op 26 maart 2015. Hij noemde haar altijd "mijn buurmeisje", met een guitige twinkeling in zijn ogen. We kwamen er langs en Marijke filmde hem met haar telefoon.


Willem vertelde dat hij graag daar speelde vanwege de acoustiek. 's Zondags kwam daar niemand, was het afgesloten, en dan stond hij bij de ingang van het oude Dierenpark (nu Rensenpark).
Tot voor kort was de video een tiental keren bekeken, maar een van de plaatselijke weekkrantjes heeft 'm gevonden en online in hun bericht gezet over Willems overlijden. Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna 3600 keer bekeken. Dat zegt iets over Willem's populariteit!
Ik had ook deze eerder geplaatst; Willem zingt en speelt Bob Dylan's Love Minus Zero/No limit. Er zijn meer video's van optredens van Willem, maar ik vond niets anders van zijn solo-optreden als "straatmuzikant". Wat is het nu een ode aan zijn talent!

Willem Reitsema - Love Minus Zero/No limit (Bob Dylan):


Met alle mooie herinneringen, en de muziek van Willem die nog terug te vinden is, en het weten dat zijn lichaam het af liet weten, waarvan hij zich zeer bewust was, blijft toch bij veel mensen het gevoel van gemis. Willem was een vrije vogel, gedreven door de muziek. Een lieve, humoristische man, waar geen draadje kwaad in zat. Hij was met een vroegere versie van Mr. Jones in Oostenrijk op tournee, en daarvan is een moment bewaard gebleven, dat hier past. Willem pakt tussen zijn keuvelende collega's in het zonnetje bij een hotel zijn gitaar, en hij speelt en zingt wat ik nu voel, een korte versie van een song van Pink Floyd.

Willem Reitsema - Wish You Were Here:


Na de crematie schreef Erik onder andere nog: “The flame that burns twice as bright burns half as long.”, met een beetje goede wil zou je dus kunnen zeggen dat Willem bijna 116 is geworden. Ik zeg, pak wat te drinken en proost op de liefde. Doen wij ook.

Proost, op Willem en op de liefde!

Toch voelt Emmen nu een beetje als de tuin, waaruit de merel die er altijd zo mooi zong, nu verdwenen is…

Update 15:00 : Daniël Lohues schreef dit over Willem.

04 november 2017

171104 - ZOZ - Van zingen en gezongen worden

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

Ik zag dat een Amerikaanse artiest deze week heeft opgetreden in Drenthe, in een voormalig dorpskerkje. Ik heb in de 70-er jaren een LP van hem gekocht.
Ik had al heel lang niets meer van hem gehoord, dus dacht dat hij al lang "met pensioen" was. Of erger, zoals de laatste tijd veel oudere artiesten "uit de tijd komen", zoals we dat in Drenthe zeggen.
Nou ja, ik had anderhalf jaar geleden ruimschoots aandacht aan hem besteed: 160409 - ZOZ - Van Muskogee tot Chip.

Nee, Chip Taylor (nl) is niet zo'n algemeen bekende grote naam als Fats Domino, maar zijn bijdrage aan de populaire muziek doet er wel degelijk toe.

Chip Taylor is geboren als James Wesley Voight in 1940, maar zijn platenmaatschappij vond die naam te moeilijk voor de radio-dj's.
Hij werd geboren in de staat New York als de jongere broer van geoloog / vulkanoloog Barry Voight en acteur Jon Voight (nl), en is de oom van actrice Angelina Jolie (Voight) (nl) en haar broer, acteur James Haven (Voight).
Zijn vader was een professioneel golfer, Chip wou ook golfer te worden maar een blessure verhinderde dat.

Hij ging liedjes schrijven voor pop en rock artiesten; de lijst met artiesten die songs van hem hebben opgenomen, is véél te lang om hier weer te geven. Zelf werd hij bekender met repertoire dat in het genre "country" valt; en dat voor een geboren New Yorker.
Mijn kennismaking met Chip Taylor is vast gegaan via het roemruchte country-programma van VARA radio, Nashville. Ik kocht de LP "This Side Of The Big River". Het titelnummer, Chip Taylor - Big River, is geschreven door Johnny Cash: Johnny Cash - Big River. Misschien een strategische keuze? Om succes te hebben moet je in eerste instantie met iets aansprekends of iets herkenbaars komen. Anders zit er geen droog brood in muziekmaken, dus het is spannend of je in de hitlijsten verschijnt…

Chip Taylor - 101 In Cashbox:


Misschien wel zijn grootste succes als songwriter is Wild Thing ( nl) zoals gespeeld door de Engelse band The Troggs (nl). En er zijn héél veel covers, ook van Chip zelf, maar ik kies voor de humor.

Animal (Muppets) - Wild Thing:


Een andere overbekende song geschreven door Chip Taylor is Angel Of The Morning (nl), heel vaak gecovered en vertaald. Zo kennen wij het als Willeke Alberti - Vlinder van een zomer (angel of the morning).
De eerste en meest succesvolle opname was van Merrilee Rush, die in Nederland de vijfde plaats bereikte. Ik koos een versie met de tekst.

Angel of the Morning - Merrilee Rush:


Melancholiek klinkt Chip Taylor's warme stem in deze song van de "Big River"-LP.

Chip Taylor - John Tucker's On The Wagon Again:


Ook een heel bekende song (maar wie weeet dat die door Chip Taylor is geschreven?) is kent "iedereen" vooral van Janis Joplin (nl): Janis Joplin - Try (Just A Little Bit Harder; Live at Woodstock, 1969), maar ik vond een oudere versie door Lorraine Ellison, begonnen als Gospel-zangeres, later overgestapt naar Soul. Ze schreef zelf ook songs. Ze gaf haar muzikale carrière op om voor haar moeder te zorgen, maar overleed op 51-jarige leeftijd aan eierstokkanker.

Lorraine Ellison - Try (Just A Little Bit Harder):


Midden 70-er jaren stopte Chip Taylor zijn muzikale carrière, omdat hij zat was van de business: hij wou zijn artistieke vrijheid niet prijsgeven. Hij werd professioneel gokker.

In 1993 pakte hij het optreden en opnemen weer op. Hij werkt sindsdien veel samen met topgitarist John Platania, die vooral bekend werd door zijn werk met Van Morrison (nl).

Chip Taylor heeft vanaf 2001 veel samengewerkt met zangeres/violiste Carrie Rodriguez (nl) en daar ligt een connectie met Nederland: Carrie's vader was folk-singer/songwriter en is in 1994 in Nederland gaan wonen. Ook met de Canadese zangeres/violiste Kendel Carson heeft Chip Taylor veel opgetreden.
Deze drie artiesten zijn ook te vinden bij Train Wreck Records, het door Chip Taylor in 2007 opgerichte onafhankelijke label. Op die site staat veel meer interessante info, o.a. over het eind van Chip's gokkersloopbaan: The Church Of The Train Wreck.

Ik vond een beknopt, interessant nederlandstalig verhaal over de recente activiteiten van Chip Taylor.
Een citaat: Dat Taylor het niet voor het geld doet blijkt wel uit het de keuze voor het titelnummer van het album – “Fuck all the perfect people” is een nummer dat, hoe beschaafd het verder ook wordt gezongen, gegarandeerd nooit op de Amerikaanse radio te horen zal zijn. Maar laat je dat niet weerhouden, want Taylor maakt geen shockeer-teksten die er alleen op uit zijn om mensen te schokken, integendeel. Het nummer, zoals hij zegt: "my song for the prisoners", komt van een album dat hij in Scandinavië opnam met The New Ukrainians.
Voetnoot bij de video: "De eerste persoon in de video is de Italiaanse actrice Paola Fiorido, die bij een populaire TV-show werd ontslagen toen ze kritische opmerkingen uitte over machtige personen. De video is gemaakt door een prijswinnende documentairemaker, Jeth Weinrich.

Chip Taylor & The New Ukrainians - Fuck All The Perfect People:


En dan een actuele protestsong kun je zeggen, ook met een video van Jeth Weinrich. De "roots" van Carrie's vader (overleden in 2015 in Nederland) liggen in Mexico...

Chip Taylor & Carrie Rodriguez - Who's Gonna Build That Wall: