Ik werd wakker uit een zware droom, waarin goed en kwaad, vriend en vijand elkaar zonder overgang aflosten in dezelfde personen, in absurde situaties die zonder enige logica in elkaar overliepen, waarin onbekende omgevingen zo vertrouwd leken.
Ik dacht dat ik kikkers hoorde, maar het waren de intieme nestgesprekken van de eksters in de top van de meidoorn achter in onze tuin, aan de bosrand. Ik hoorde gisteren een buurvrouw al klagen dat ze een ekster binnen had gehad in haar huis. De eksters hebben in onze tuin inmiddels twee merelnesten onbewoonbaar gemaakt…
De kikkers zaten nog in mijn oren van gisteren, waar we ze vanaf ons bankje langs het weggetje door het Scharreveld hoorden meezingen in het koor van kieviten, schapen en eenden. En leeuwerikken, waarvan ik er uiteindelijk één ontdekte tussen de vlekken die mijn ogen zelf projecteerden tegen de lucht.
De agrarische stapel verderop langs het weggetje, die zelfs met de verrekijker niet goed te ontleden was, bleek een motor te zijn, waar een verpozend stel kleding overheen gehangen had, alvorens luidruchtig op te krassen.
Geef mij maar kikkers, leeuwerikken en voor mijn part eksters.
Ik wil terug naar dat bankje, en laat in godsnaam ook dat verre verkeer stil zijn, zodat we ongestoord kunnen genieten van de kikkers en de vogels! Of ben ik gestoord als ik dat vraag?
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Een intensieve week, en onverwachte maar welkome visite, daarom wat minder uitgebreide "research" dan anders.
Van een muziekstuk dat voor ons een bijzondere betekenis heeft, omdat we het ten gehore lieten brengen bij ons huwelijk, kwam ik een bijzondere versie tegen. Het betreft het Voorjaar (La Primavera ofwel Spring) uit de Vier Jaargetijden van Vivaldi.
In mijn Zwijmel van 14 maart 2015 had ik een versie van geplaatst van Nigel Kennedy met zijn eigen Orchestra of Life en met de Palestine Strings.
De versie die ik nu vond, wordt gespeeld op gitaren, daarom laat ik eerst Nigel Kennedy horen met een bekende "klassieker" van Beatle George Harrison: While My Guitar Gently Weeps.
Nigel Kennedy - While My Guitar Gently Weeps:
Nigel Kennedy is een violist die bekend werd door met een Punk-uiterlijk klassieke muziek te spelen, hier zien we een gitaar-orkest dat zich presenteert als "symphonisch": Sinfonity. Kies op hun site rechtsboven in het scherm voor English als je dat beter beheerst dan Spaans.
Sinfonity - Vivaldi`s Four Seasons "La primavera": Spring:
Mij valt het voorjaar tot dusver niet tegen, deze muzikale ode ook niet!
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Zwervend door de Youtube-jungle werd mijn aandacht getrokken door een muziekgenre en een instrument in een combinatie die ik nog niet kende. Het instrument is al een paar keer langsgekomen in mijn blogs.
De HandPan Shop zegt: De HandPan drum: De HandPan drum is voor sommigen nog een onbekend instrument. Voor diegenen die hem wel kennen is het hét instrument van de 21e eeuw. En niet zonder reden: veel mensen worden geraakt door het unieke, warme geluid en de ongekende muzikale mogelijkheden van dit prachtige instrument.
Het genre is klassiek, en dat stuk is geschreven door J.S. Bach voor onbegeleide cello.
Het wordt gespeeld door Laurent Sureau (Facebook).
Laurent Sureau - J.S. Bach: Prelude Suite For Cello N°1 G Maj:
Toen ik dit beluisterde, verscheen in de zijbalk een bekende titel, die ik daarna maar even aanklikte uit nostalgische nieuwsgierigheid. De pianist was bij deze opname 14, meldt hij.
Luca Sestak - Swanee River Boogie Woogie:
Luca Sestak (de / Facebook) is inmiddels een stukje ouder, en heeft zijn beroep gemaakt van het pianospelen.
Hij geeft aan dat hij hier zijn eigen arrangement speelt van de klassieke Swanee River Boogie van Albert Ammons (nl) (1907 – 1949). Beide leerden op jonge leeftijd pianospelen.
De naam is afgeleid van de Suwannee River die in een toenmalige spelling voorkomt in de song Old Folks at Home van Stephen Foster (nl) (1826 - 1864), die ook wel "the father of American music" genoemd wordt.
Over Foster's leven is de film Swanee River gemaakt, waarin de in Litouwen uit een Russisch-Joodse vader geboren Al Jolson (nl) gegrimeerd als zwarte optreedt.
Niet een live-video, maar wel beelden van Albert Ammons, waarin hij drie versies van Swanee River Boogie speelt in de studio; de derde werd op de markt gebracht in 1946.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Ik weet niet of hij vanonder Trees' "kikkerknop" vandaan kwam, maar ineens was hij daar weer: Clarence "Frogman" Henry (nl).
Die ouwe song, I Don't Know Why I Love You But I Do (nl), die in 1961 onder verschillende titels is uitgebracht, hoorde ik voor het eerst op mijn kamertje via de Engelstalige Radio Luxemburg terwijl ik zat te ploeteren op de schriftelijke cursus Radiotechniek van PBNA, die ik uiteindelijk niet heb afgemaakt.
Ik woonde toen bij mijn grootouders en had mijn eerste baantje. Mijn leeftijd was, zoals we dat soms op het platteland zeggen, "tussen big en zwien", maar dan in een gevorderd stadium. Mijn liefdesleven was wisselvallig, zoals dat dan gaat, en daar paste dit lied soms wonderwel bij. Nou ja, later was die titel soms actueel, maar dan minder heftig, filosofischer.
Ik vond een videoclip van een live-optreden; ik had hem alleen nog op foto's gezien.
Clarence "Frogman" Henry - I Don't Know Why I Love You But I Do:
Hoe die man aan die gekke bijnaam komt? Blijkbaar heeft hij ooit, in 1955 (hé, toen was ik 12!), toen hij nog volstrekt onbekend was, een liedje met wat gekke stemmetjes gedaan, en herkende een platenbobo daar een kikkerstem in. Dat leverde hem een platendeal op! Die song was: Ain't Got No Home. Hij vertelt er zelf over: Clarence "Frogman" Henry - Talks about "Ain't Got No Home".
In de videoclip met tekst die ik koos, duikt een foto op van een blanke gitarist, waarvan ik geen idee heb wat die er mee te maken heeft, maar in een andere, korte en abrupt eindigende clip zingt The Frogman het live: Clarence 'Frogman' Henry: Ain't got a home.
DJ not-I (Clarence "Frogman" Henry / Queens Of The Stone Age) - Ain't Got kNOw Home:
Met dezelfde titel, Ain't Got No Home, maar in een heel ander genre een heel andere song van Woody Guthrie (nl), die veel invloed heeft gehad op o.a. Bob Dylan.
Woody Guthrie - I Ain't Got No Home In This World Anymore:
Mensen die uitsluitend "Algemeen Beschaafd Nederlands" tot zich wensen te nemen, verzoek ik rechtsomkeert te maken.
Dit gaat namelijk over aspecten van mijn leven, waarin ik zowel in kerkelijke, wetenschappelijke, medische als ambachtelijke en volkse kringen heb vertoefd.
Soms is het taalgebruik dan minder salonwaardig, maar kan toch zeker geschaard worden onder Algemeen Begrijpelijk Nederlands.
's Morgens onder de douche stromen mijn gedachten vaak vrijuit. Zo trof mij nu de klankverwantschap tussen prisma en klysma.
De meeste mensen weten, denk ik, wat de optische werking van een prisma is, of kennen in elk geval het natuurverschijnsel regenboog.
Het ezelsbruggetje dat ik gebruik om de (volgorde van) de kleuren te onthouden, is: ROGGBIV - Rood, Oranje, Geel, Groen, Blauw, Indigo, Violet. Zo onthoud ik ook de volgorde van de vliegers in mijn grotendeels zelfgemaakte vliegertrein, hier in actie op Schiermonnikoog in april 2017.
Ik heb geen idee hoeveel mensen te maken hebben gehad met een klysma. Ook al werd in Patty's Fort destijds uitgebreid de darminhoud van deze "ster" via de TV aan den volke getoond, is een klysma nou typisch een medisch onderwerp.
Om die redenen heb ik er in mijn jonge jaren meermalen mee kennisgemaakt, en ik vond het niet aangenaam. Terugblikkend, door de nu ontdekte klankverwantschap met het prisma, associeerde ik het met de volkse kreet die ik ooit hoorde gebruiken om aan te geven hoe erg iemand in de penarie zat: "Hij scheet zeven kleuren stront!" En daar zit nog een parallel in: ook aan de regenboog worden zeven kleuren toegekend...
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Ik weet niet meer waar ik naar zocht toen ik dit vond: een soort muziek waar ik altijd blij van word: steeldrum! (nl). Er zijn verschillende types instrumenten, waarvan hier een overzicht.
Er was ook een bijzonder verhaal bij: een mevrouw die op haar vierde al klassieke pianolessen had, en op haar elfde had ze les op trombone.
Maar: I love playing the steel drum. When I first heard this instrument, I was studying jazz trombone and concert euphonium performance in college in Southern California. There was a steel drum ensemble at my school and my feet lifted off the ground, and my ears carried me upstairs to where they were rehearsing. When I heard those Caribbean rythyms and the melody of pan music, everything else just seemed to float away. I said to the professor, Ray McNamara, "I want to do this. How do I learn to play this instrument? He said, "Join this steel band." The year was 1997. My life changed forever.
Ze heet Mollee Craven; lees haar verhaal op haar website, of op facebook. Ze is beroeps en speelt op bruiloften en partijen, soms solo, soms met een band of een andere muzikant.
Het eerste nummer dat ik hoorde was me bekend, althans qua melodie. Even opgezocht: het is bekend geworden met de titel Spanish Eyes, maar was oorspronkelijk een instrumental van het Duitse orkest van Bert Kaempfert (nl), en heette toen (1965) Moon Over Naples, Italië dus.
De eerste vocale versie (ook 1965) was van de Oostenrijkse zanger Freddy Quin (nl), met de titel "Spanish Eyes". De platenmaatschappijen van beide artiesten hebben er flink ruzie over gehad, maar in 1976 hebben ze het blijkbaar toch samen opgenomen.
Freddy Quinn & Orchester Bert Kaempfert - Blue Spanish Eyes:
Nou is dat natuurlijk dikke nostalgie voor mij, ook vanwege de vele covers, maar ik kwam hier via een vrolijker uitvoering, en die komt nu.
Deze opname is gemaakt bij een bruiloft in Californië in 2010. Mollee Craven op Steeldrum speelt samen met Ray McNamara - Cajon en Nick Moore - Ukulele. Ze maken alledrie deel uit van de Big Bamboo Steel Band, die naargelang de omstandigheden kan bestaan uit 2 tot 20 muzikanten...
Mollee Craven, Nick Moore & Ray McNamara - Spanish Eyes:
Een andere beroemde melodie is: Guantanamera, ook heel veel gecoverd. Hier eindigt het een beetje abrupt, maar ik ga er straks nog even op door.
Mollee Craven - Guantanamera (Steel Drums):
Uit Wikipedia over Guantanamera (nl): "(Spaans: vrouw van Guantánamo) is een Cubaans lied gecomponeerd in de jaren 20 van de vorige eeuw door radiomaker Joseíto Fernández. In 1958 deed de componist Julián Orbón enkele aanpassingen aan het lied zodat het paste bij een gedicht van de vrijheidsstrijder en dichter José Martí. In deze versie werd "Guantanamera" wereldbekend. De Engelse WP zegt (vertaald): "...waarschijnlijk het bekenste Cubaanse patriottische lied. In 1966 werd een versie van de Americaanse vocale groep The Sandpipers, gebaseerd op een arrangement van Pete Seeger, een internationale hit. The Sandpipers - Guantanamera.
De meeste mensen zullen tegenwoordig bij het horen van de plaatsnaam Guantanamo (nl) waarschijnlijk geen blije gedachten hebben, maar meteen schakelen naar het beruchte gevangenkamp Guantanamo Bay, wat eigenlijk een Amerikaanse Marinebasis (nl) is.
Pete Seeger (nl) was een folkzanger en vredesactivist, die tot op hoge leeftijd actief bleef.
Zijn arrangement van Guantanamera was bedoeld om Cubanen en Amerikanen dichter bij elkaar te brengen.
Ik vind hem nog steeds de meest bezielende vertolker van dit lied, een onverdroten voorvechter met als wapens zijn muziekinstrumenten en zijn stem, naast de prachtige melodie waardoor zoveel muzikanten en hun toehoorders gegrepen zijn.
