Loopbaan en rouw

Dezer dagen werd ik weer ruimschoots herinnerd aan mijn werkzame leven.

Gisteren kopte de krant: Website UWV biedt mensen ongeschikte banen, wat mij een meesmuilende grimas ontlokte. Toen ik 11 jaar geleden "afvloeide" aan het eind van mijn loopbaan, was dat ook al zo. Ik zocht een baan in de elektronica via de UWV-site, binnen een straal van 65 km. De aangeboden vacatures variëerden van gespecialiseerd lasser tot gediplomeerd slager. En er waren banen bij in de Randstad en zelfs Limburg. Dat is toch beduidend verder dan 50 km vanaf Emmen. Hoezo nieuws?

Vorige week meldden diverse media dat een vroegere collega, Jaap Haartsen, in aanmerking komt voor een Europese uitvindersprijs voor Bluetooth. Zaterdag stond er een interview met hem in het Dagblad van het Noorden, waar hij aangaf er niet rijk van geworden te zijn, omdat de patenten eigendom zijn van zijn toenmalige werkgever, Ericsson. Voor een patent krijg je als uitvinder dan een bonus, die nog geen stipje vertegenwoordigt in een grafiek van de bonussen van topmanagers.
Dat kan ik weten, want ik sta ook op een aantal patenten van Ericsson genoemd als uitvinder. En later heb ik de doorloop van patentaanvragen van o.a. Jaap administratief begeleid.

Het bedrijf waar Jaap nu Technisch directeur is, kun je zien als de voortzetting van het bedrijf waar ik 34 jaar heb gewerkt. Toen ik er kwam was het een familiebedrijf, NIRA, dat vooral oproepsystemen maakte voor ziekenhuizen en dergelijke. Heel kort gezegd, kon een patiënt een zuster oproepen via een "pieper". Ik had daar gesolliciteerd omdat ik met mijn technische vaardigheden iets terug wou doen vanwege het redden van mijn leven op 12-jarige leeftijd. Toen het grote Ericsson ons bedrijf overnam, werden de zorgsystemen als eerste afgestoten. Later werd de productie overgeheveld naar Azië, waardoor in Emmen zo'n 80 van de 600 medewerkers overbleven. Kort daarna vloeide ik ook af.
Toen Ericsson ook de rest wou sluiten, is het resterende personeel voor zichzelf begonnen met Tonalite.

Over het bedrijf NIRA is momenteel een (kleine) tentoonstelling te zien bij de Collectie Brands, zeiden regionale weekkranten. Dat is "mijn schuld". In de laatste fase van mijn loopbaan daar, kwam een collega bij me met een doos met archiefmateriaal en oudere producten. Dat hadden nieuwkomers, zonder historisch besef, klaargezet voor het grofvuil. Ik heb die doos ingeleverd bij Jans Brands toen ik moest verhuizen en er geen ruimte meer voor had.
Een aantal enthousiaste reacties geven me gelijk, maar er is meer verloren gegaan dan gered...

Maar het heftigst voor mij was een rouwadvertentie – de moeder van een heel lieve collega/vriendin uit mijn eerste baan. We hadden niet zo leuk afscheid genomen, toen ik elders ging werken. Ik was haar al 45 jaar uit het oog verloren: vrouwen veranderden toen steevast van achternaam als ze trouwden. Ik heb nu contact gezocht en er is een gewicht uit mijn rugzak verdwenen.