Nu loopt elke puber met een smartphone, die de capaciteiten van een mobiele telefoon, computer en camera in zich verenigt. Ik denk terug aan de tijd van mijn eerste baan, bij de Rijksuniversiteit in Groningen. Ik woonde de eerste twee jaren bij mijn grootouders, in een klein plaatsje westelijk van Hoogkerk, gemeente Groningen.
Daar komt een aantal waterwegen samen. Mijn grootouders woonden recht voor de hefbrug. Eerder lag er een vaste brug, in het verlengde van de oostelijke toevoerweg. Die brug, Hoge Til genoemd, moest hoog zijn, omdat alle suikerbieten voor de nabije suikerfabriek per schip werden aangevoerd.
Links de Hoge Til vanaf Hoogkerk, met het station op de achtergrond.
Rechts vanaf de Hoge Til richting Hoogkerk, met de Suikerfabriek.
De oude ansichtkaarten in deze montage gevonden op Beeldbank Groningen.
Rechts vanaf de Hoge Til richting Hoogkerk, met de Suikerfabriek.
De oude ansichtkaarten in deze montage gevonden op Beeldbank Groningen.
De naam van dat plaatsje leidt, samen met de naam van de huidige brug, wel eens tot gekke verhalen over de oorsprong: die zou afgeleid zijn van het feit dat er ooit vier kinderen in de steek gelaten zouden zijn.
Het plaatsje dankt zijn naam echter aan sluizen die daar ooit geweest zijn, en de brug aan de naam van één van die sluizen: Kinderverlaat. Er waren ook geen vier sluizen, maar twee: elke sluis heeft twee paar deuren, vandaar het getal vier.
Overigens heeft de huidige brug vier kolommen waaraan het wegdek opgetild wordt. Ik ben als jochie ooit mee omhoog geweest toen een bevriende brugwachter dienst had.
De hefbrug. Originele foto gevonden op het Scheepvaartforum, rubriek Bietenvaart
Destijds was de computer van de Universiteit (!) opgebouwd met elektronenbuizen. Die techniek hebben we al lang achter ons gelaten, en wat toen een ruime huiskamer nodig had, wordt ruimschoots overtroffen door wat zo'n smartphone kan.
Geschreven voor WE300 van Platoonline van augustus 2012.
De uitdaging: een verhaal van precies 300 woorden met het woord 'verlaten' als onderwerp.
Het opdrachtwoord mag in het stuk niet genoemd worden.
De uitdaging: een verhaal van precies 300 woorden met het woord 'verlaten' als onderwerp.
Het opdrachtwoord mag in het stuk niet genoemd worden.
De ontwikkelingen schijnen sneller te gaan dan de tijd.
BeantwoordenVerwijderenOverigens, de dag nadat ik trouwde ging ik mijn man achterna. Vanuit Limburg naar een klein plaatsje op de Veluwe. We hadden geen auto, geen televisie, geen telefoon en het laatste restje vloerbedekking was adfbesteld want de centen waren op. Effe naar huis bellen? In de telefooncel drie straten verder. Ff langs bij pa en moe: een keer in de zoveel maanden, met bus en trein. Zie je het voor je?Heimwee duurt op die manier vier jaar langer dan normaal.
Een pracht verhaal over oude tijden. Ik houd daar zo van. Je kan er niet genoeg over schrijven. Opdat die tijden niet verloren gaan. Je bent trouwens mooi geslaagd in je opzet om het woord van verscheidene EN een bijzondere kant te belichten. En tenslotte de smartphone. Uiteraard helemaal mee eens. Zelf heb ik, bewust, niet eens een mobiel. Zoon heeft zo smartphone. Hij is op vakantie op Kreta. En wat denk je: via dat ding, onderhoudt hij zijn contacten met het UWV, sollicteert op functies en dat allemaal binnen een bepaalde tijd anders moet hij weer 2 euro extra aan het hotel betalen. Ik moest even denken aan de jaren zestig. Toen deed ik al die contacten via mijn oude fiets en een winderig dijkje. Tijden veranderen snel.
BeantwoordenVerwijderenDwarsbongel, hartstikke leuk dat je meedeed. Ik vond het een waardevolle WE.
Ja zo gaat het wel dingen veranderen.Een mooi verhaal met geschiedenis. Had ooit een afgesproken met een vriendin op een station in Utrecht bij de telefooncel, ik spreek over ongeveer 1972. Wist ik veel dat er zoveel telefooncellen waren op Utrecht centraal. En toch vonden we elkaar,weliswaar pas in Amersfoort wat het doel van de reis was, en achteraf zaten we ook nog in de zelfde trein. Dus ook toen lukte het wel zonder mobiel. Heb zelf sinds kort ook een smartphone ja en het is inderdaad wel eens makkelijk maar soms ook irritant te pas en onpas gebeld te worden.
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal. Het is bijna neit te geloven hoe snel die vernieuwingen zijn gegaan. Als we het hebben over de jaren 70 bijvoorbeeld, lijkt dat voor mij nog maar pas geleden. Ik vond mezelf toen hartstikke modern, maar al die nu zo gewone zaken waren er gewoon nog helemaal niet. We leefden bij wijze van spreken toen nog in de middeleeuwen.
BeantwoordenVerwijderenIk herinner me dat ik begin jaren 90 een mobiele telefoon van het model koelkast kreeg van mijn toenmalige werkgever omdat ik 24 uur bereikbaar moest zijn voor calamiteiten. Ik schaamde me om daar op straat in te praten, dus ik dook altijd een telefooncel in als dat ding begon te rinkelen.
Kom daar nu eens om. Niemand schaamt zich meer voor zijn mobieltje (nou ja, behalve Plato dan misschien, want die heeft er geen ;-)
Wat een heerlijke WE.
BeantwoordenVerwijderenWat leuk. Nu weet ik waarom Kinderverlaat kinderverlaat heet. Pracht WE
BeantwoordenVerwijderenBegrijp ik uit een eerdere blog dat je bezig bent met een zoektocht naar je vader A.J. Donkersloot? Ik heb tussen oude papieren van mijn opa een brief gevonden waaruit blijkt dat hij bij mijn opa in huis heeft gewoond in Amsterdam. Heb je interesse laat het me weten dan kan ik je een scan toemailen. Vriendelijke groeten Marja jongmarja@gmail.com
BeantwoordenVerwijderenDe huidige Kinderverlatenbrug ligt sinds een verbreding avn eht Hoendiep een stukje noordelijker dan de Hoge Til. De boerderij waarvan je kop en hals op de eerste foto ziet, is bij die verlegging verdwenen.
BeantwoordenVerwijderenWat een leuke WE! Originele invalshoek. Leuk om te lezen!
BeantwoordenVerwijderenEcht leuk deze WE-300,zoveel geschiedenis erin.Gezien onze hobby ben ik altijd nieuwsgierig naar namen die hun oorsprong vinden bij het water en wat daar allemaal mee van doen heeft.Tegenwoordig is de wereld 'klein'door alle techniek,maar ook kwetsbaar.Soms gebruiken wij nog oude om bv met gebruik van de scheepshoorn kenbaar te maken wat we willen.Een brugopening bv.
BeantwoordenVerwijderen@Allemaal: dank voor de leuke reacties en complimenten!
BeantwoordenVerwijderen@Groninganus: Die boerderij staat nog, zij het enigszins vervaagd, op mijn netvlies. Ik heb er ooit een paar dagen het volle zicht op gehad toen ik met een lichte hersenschudding (de huisarts vond dat ik die had) bij opa en oma in een bedstee heb gelegen, met het volle zicht op die boerderij. Ik meen me te herinneren dat ik halverwege de sloop nog een keer te logeren ben geweest.
Ongeveer ter hoogte van de huidige brug liep het Aduarderdiep net aan de andere kant van de straat die vlak voor de tuin langs liep, nog hellend van de Hoge Til, waar vaak allerlei schepen afgemeerd lagen: was het niet voor de suikerfabriek, dan wel voor de Betonbouw: zand en grind, en afvoer van producten. Ik herinner met nog dat daar, klotsend tussen twee schepen, een witte kip dood in het water dreef...
Leuk zeg deze WE. Ik vind dingen van vroeger altijd zo interessant!
BeantwoordenVerwijderenDit is een WE naar mijn hart.Ouwe tijden heerlijk.Alhoewel ik die messtal nogal idealiseer was het toch vrij hard in vele dingen.
BeantwoordenVerwijderengroetjes, Ria
@Marja: Inderdaad ben ik bezig geweest met een zoektocht naar voetsporen van mijn vader. Maar dat was niet J.A. Donkersloot: die was in mei 1940 commandant van de zoeklichtafdeling waarbij mijn vader diende bij de Duitse in val op 10 mei. Ik mail je privé.
BeantwoordenVerwijderen