Dik woord

Het overkwam Hylke. Zijn vader was overleden kort na zijn eerste verjaardag. Mama had het alleen niet kunnen bolwerken, dus trokken ze bij haar ouders in. Opa was gepensioneerd Hoofd ener School Met Den Bijbel. Oma had, als volwaardig onderwijzeres, gefungeerd als invalkracht. Als dat kon, met hun grote gezin.
De voorbeeldfunctie was opa nog niet vergeten, en de tijdgeest was nog niet zo losjes als nu. Een gegoede buurt, zou je kunnen zeggen: arts, houtvester, wethouder, leraar, dominee, ingenieur, dat waren de beroepen in de straat.
Voordat Hylke naar de Lagere School ging, had opa hem al leren lezen, schrijven en rekenen. Was het daardoor dat de school voor hem niet al te moeilijk was?

Na de Lagere School werd Hylke ingeschreven op de HBS. Dat volgde op een test, die toen nog niet algemeen gangbaar was, maar door opa was georganiseerd.
Nu was er in die laatste jaren heel veel gebeurd. Oma was plotseling overleden en mama was opa's huishoudster geworden. Hylke had zelf een ingrijpende operatie ondergaan.
En, last not least, mama had een nieuwe partner gevonden.
In zijn eerste jaar op de HBS trouwden ze, en werd Hylke van enig kind één van de 10 kinderen, waarvan er al twee de deur uit waren. Het was een heel ander milieu.

Waar opa met krachtige stem en perfecte intonatie na iedere maaltijd een stuk uit de Bijbel voorlas, had zijn "nieuwe vader" moeite met hetzelfde ritueel. Hij las de teksten wel voor, maar met omfloerste stem, alsof hij verzoop in eigen devotie. Daarbij leek hij te struikelen over moeilijke woorden, die hij dan maar fluisterend, onverstaanbaar uitsprak.
Een aantal jaren later, toen er weer zo'n onverstaanbare haspelarij optrad, was het een van zijn eigen zoons genoeg.
Die zei, middenin de moeizame Bijbellezing: "Dik woord, sla maar over!"

Dit is mijn invulling van de WE-300 uitdaging voor maart 2013 van Plato.