Wat een krantenfoto kan oprakelen

Toen ik zijn naam de eerste keer hoorde, dacht ik even dat ik het verkeerd verstaan had, "daddy", maar het was Deddie, een traditionele Groninger voornaam. Hij werkte voor een overheidsdienst, die ruimte gehuurd had in het bedrijf waar ik werkte. Ruimte die was vrijgekomen na de zoveelste reorganisatie.
Deddie en zijn collega Dick zaten in het laatste kantoor van hun instelling, ik in het laatste van ons bedrijf. Aan de andere kant naast mij had de collega gezeten waarmee ik samen een afdeling vormde, maar hij was een paar maanden daarvoor plotseling overleden, 3 maanden jonger dan ik. Zijn hartkwaal had hem toch ingehaald, ondanks zijn sporten op medisch advies.
De overige kantoortjes van ons bedrijf in die vleugel bevatten alleen documentatie.
We buurtten wel regelmatig even. Als er iets niet duidelijk was omtrent de gebruiken in het gebouw, raadpleegden ze mij wie ze moesten hebben.
Toen Deddie (eindelijk, zei Dick) trouwde werd ik als enige van ons bedrijf uitgenodigd op zijn bruiloftsfeest, en reed ik met hun collega's mee.

Ik was toen al gescheiden, maar zonder de haat en nijd die daar soms mee gepaard lijken te moeten gaan. We kwamen gewoon bij elkaar op verjaardag, en als ik in Groningen moest zijn, ging ik meestal wel even bij mijn voormalige schoonmoeder op bezoek. Ook had ze me uitgenodigd voor het feest voor haar 90ste verjaardag.

Een paar dagen voor haar 91ste verjaardag werd ik gebeld. Mijn ex was een dag eerder dan gepland naar haar moeder gegaan. Ze zou moeder helpen met haar verjaardag, maar die had 's avonds gebeld dat ze zich niet zo heel lekker voelde. Toen ze de volgende dag arriveerde, deed moeder niet open. De gordijnen waren dicht en de gebrachte maaltijd stond onaangeroerd in de keuken.
In de slaapkamer lag moeder op bed met een vredig gezicht; blijkbaar rustig in haar slaap overleden.
De ontdane dochter moest zorgen dat er van alles werd geregeld. Gelukkig kreeg ze hulp vanuit de instelling waartoe de aanleunwoning behoorde. Niemand van de broer en zussen was bereikbaar: nog niet terug van vakantie. Ik was de eerste die ze bereikte. Ik beloofde haar onze kinderen in te lichten, en te proberen naar haar toe te komen. Zelf had ik nog geen rijbewijs, de kinderen wel.

Mijn zoon was op zijn werk. Hij zou me ophalen, zich omkleden en dan naar Groningen.
Ik melde me af bij PZ en liep nog even bij Deddie en Dick binnen; moest het toch even kwijt.
Deddie vroeg onmiddellijk of hij me meteen naar Groningen kon brengen - maar dat was al geregeld.

Een jaar later ben ik "afgevloeid", en verloor het contact met de jongens.
Ik moest regelmatig mijn inschrijving bij het UWV verlengen. De dienst waarbij Deddie en Dick werkten, zat oorspronkelijk in datzelfde gebouw. Een van mijn laatste keren werd er op één van de ramen geklopt, en Dick deed het raam open! Hij vertelde dat de dienst geprivatiseerd was, maar Deddie was overgeplaatst naar Assen, en intussen vader geworden!

Gisteren sloeg ik de voorpagina van de krant om, en vond bovenaan pagina 3 een klein berichtje naast de foto van een autowrak dat op de kop tegen een vangrail lag. Dat komt vaker voor, maar toen ik het bericht las, liep er een rilling over mijn rug. Niet omdat het pas gebeurd was: het was gebeurd in 2005. Maar Deddie's naam stond in het bericht.


Ik wist dat Deddie was verongelukt, op weg naar zijn werk: Dick had het me verteld, toen we elkaar eens tegenkwamen op straat. Ik vond het vreselijk: prachtvent, trotse jonge vader, nog maar 44...
Deddie werd aangereden door een tegenligger, toen hij linksaf wilde slaan, de N33 op, op een kruispunt met verkeerslichten en ter plaatse gesplitste rijbanen.
De politie heeft via de media nog verscheidene pogingen gedaan om getuigen te vinden.

Deddie's vrouw heeft nu het initiatief genomen voor een herdenkingsparkje langs de N33 bij Ommelanderwijk, voor alle dodelijke slachtoffers op de N33. Volgens Rijkswaterstaat zijn dat er 11 in elf jaar op de N33 tussen Assen en Zuidbroek (een afstand van ca. 35 kilometer).
Ze had er al een klein monumentje geplaatst, maar dat gaat verdwijnen, omdat men begonnen is met de verdubbeling van die N33.

Ik heb Deddie's graf op een volkomen onverwacht moment al eens gezien. We brachten in 2009 een tante, de laatste zus van mijn moeder, naar haar graf. Deddie is begraven op dezelfde begraafplaats, in hetzelfde gedeelte.