WE300 - Schakelen

Piet zette de auto soepel in de volgende versnelling. Qua autorijden behoorde hij tot de 'late roepingen': hij haalde zijn rijbewijs één maand voordat hij zestig werd. Eerder had hij er geen behoefte aan: zijn werk lag op fietsafstand en zijn reisdoelen waren bereikbaar met openbaar vervoer. Een zeldzame keer reed hij mee met familie of kennissen. Als dat niet kon, dan voelde hij zich vrij om niet te gaan: een zorg minder.

Hij was bezorgd over het milieu, maar hij had altijd gezegd dat hij zou leren autorijden als dat echt nodig was. En nu schamperden sommige mensen dat hij van zijn geloof was afgevallen. Maar hij had praktische redenen, waarvoor zijn critici minder flexibel waren dan hij voor hun hoon.

Piet was ontwerper geweest van elektronische systemen waarmee patiënten in zorginstellingen verzorgers konden oproepen. In de loop der tijd veranderde de techniek sterk, en Piet had dat lang kunnen bijbenen. Van een simpel knopje bij het bed, dat via relais een bel liet rinkelen en een ganglamp aandeed boven de kamerdeur, via een systeem met een centraliste die middels een controlepaneel met lampjes en drukknoppen verpleegsters naar patiënten dirigeerde met 'piepertjes', tot computergestuurde installaties.

Piet had enkele uitvindingen gedaan, waarop het bedrijf patenten had aangevraagd. Toen hij moeite kreeg de ontwikkelingen bij te houden, was Piet, door zijn ervaring met octrooiteksten, de geschikte mediator tussen de technische inzichten van zijn ontwerpende collega's en die juridisch/technische teksten. Zelf had hij in de 'vertaling' door een octrooigemachtigde, niets herkend van de omschrijving van zijn eerste uitvinding.

Tenslotte kon Piet met de VUT, na 40 jaar gewerkt te hebben. Hij keek terug op zeer verschillende werkzaamheden, van loopjongen, via technische functies zoals elektronicamonteur, ontwerper en programmeur, tot medewerker octrooien. Dat had telkens aanpassing van hem geëist, maar dat was hem gelukt.

Plato's WE-300 uitdaging t/m 31 augustus: themawoord = Schakelen.