25 december 2013
Kerstkaart (met adreswijziging) en rouwkaart tegelijk op de deurmat...
De adreswijziging had ik al een tijdje geleden per e-mail ontvangen, ik had onze kerstkaart dus naar het goede adres gestuurd. Ik weet niet of oom Kees hem nog gezien heeft, maar ik denk het niet. We waren niet echt vroeg en de post had het druk met de "kerst-tsunami".
Rouwkaarten hebben voorrang, als je ze op de juiste wijze ter post bezorgt. Zo kon het gebeuren dat de kerstkaart die zijn kinderen voor oom Kees hadden verstuurd, tegelijk in onze brievenbus viel met het officiële bericht van zijn overlijden.
Oom Kees was pas verhuisd van de woning waar hij met tante Lies, een zus van mijn moeder, na zijn pensionering had gewoond, naar een appartement in een verzorgingshuis, ook wel genoemd een "inleunwoning". Op zijn kerstkaart was zijn adreswijziging vermeld, voor zijn grote aantal sociale contacten die deze informatie nog niet hadden gekregen.
Tante Lies is overleden in juli 2009. De gezondheid van oom Kees was toen al niet optimaal, maar ik denk dat hij zich er in eerste instantie mentaal goed doorheen geslagen heeft.
Tante Lies was de op een na jongste uit het gezin met 10 kinderen van mijn grootouders, mijn moeder was de op twee na oudste: ze verschilden 10 jaar in leeftijd. Ook oom Kees en tante Lies hadden een gezin van dezelfde grootte. Ik denk dat mijn moeder dat ook graag had gewild, maar door het vroegtijdig overlijden van mijn vader bleef ik haar enige kind, naast de 9 stiefkinderen in haar tweede huwelijk.
Bij de begrafenis van mijn moeder (1982) zat ik met stiefbroers en -zussen in de "familiekamer". Op zeker moment liepen oom Kees en tante Lies voor de open deur langs. Tante Lies leek daar zó op mijn moeder, dat ik even in wederopstanding geloofde...
Ik ben met mijn moeder vroeger een aantal keren bij oom Kees en tante Lies op bezoek geweest. Mijn herinneringen daaraan zijn vaag, maar niet geheel zonder beelden. Hun eerste kinderen waren er al, maar ik was 4 jaar ouder dan hun oudste.
Een kruidenierswinkel oude stijl, met een toonbank en vakken daarachter. Verpakte producten op de hogere planken, en onderaan bakken met bijvoorbeeld bruine bonen en andere opschepbare producten die moesten worden afgewogen. Achter en boven de winkel het woonhuis, en daarachter de voorraad, en weer daarachter de opslag van emballage.
Maar misschien is dit een beeld uit een mix met andere situaties van destijds. Er waren uiteindelijk drie familieleden die kruidenier waren in het Drents/Groningse grensgebied: mijn moeder liet mij relatief veel van de wereld zien, voor die tijd en met haar beperkte mogelijkheden.
En hoeveel Nederlanders hebben een nostalgische connotatie met de plaatsnaam Wildervank, die bijna werd vermalen door de schaalvergrotende gemeente Veendam? Die smalle weg langs dat smalle veenkoloniale kanaal, met die vrijwel ononderbroken rij bebouwing?
Niet alleen door zijn jarenlange werk als kruidenier had oom Kees veel bekenden, een van zijn dochters vertelde dat hij nog steeds zijn sociale netwerk uitbreidde. In al zijn zorgen en ziekte had oom Kees zijn kinderen gevraagd om te zorgen voor het verzenden van zijn kerstkaarten, vorige week. Dat hebben ze dus heel goed gedaan.
Zondagmorgen is oom Kees overleden. De laatste keer dat we hem hebben gezien was bij de uitvaart van de vrouw van zijn oudste zoon, nog maar een paar maanden geleden. Hij zat toen in een rolstoel en was heel emotioneel, zodat we toen al dachten dat het de laatste keer was dat we hem zouden zien.
De vorige generatie is nu overleden, van de aangetrouwden is de laatste man nu ook "uit de tijd", drie tantes zijn er nog.
Het eerste waar ik vanavond aan dacht tijdens een telefoongesprek met een van zijn dochters, was een onderonsje van mij met oom Kees tijdens een vaartocht in Zuid-Holland op 14 juli 1989, ter gelegenheid van het 40-jarig huwelijk van de net iets oudere broer van tante Lies. De schipper vertrouwde het roer toe aan oom Kees, nadat die verteld had dat zijn vader schipper, en hij zelf parlevinker was geweest. Het was een prachtige ervaring.
Ik heb altijd mijn vader gemist, oom Kees heeft daarvan een beetje ingevuld.
Rouwkaarten hebben voorrang, als je ze op de juiste wijze ter post bezorgt. Zo kon het gebeuren dat de kerstkaart die zijn kinderen voor oom Kees hadden verstuurd, tegelijk in onze brievenbus viel met het officiële bericht van zijn overlijden.
Oom Kees was pas verhuisd van de woning waar hij met tante Lies, een zus van mijn moeder, na zijn pensionering had gewoond, naar een appartement in een verzorgingshuis, ook wel genoemd een "inleunwoning". Op zijn kerstkaart was zijn adreswijziging vermeld, voor zijn grote aantal sociale contacten die deze informatie nog niet hadden gekregen.
Tante Lies is overleden in juli 2009. De gezondheid van oom Kees was toen al niet optimaal, maar ik denk dat hij zich er in eerste instantie mentaal goed doorheen geslagen heeft.
Tante Lies was de op een na jongste uit het gezin met 10 kinderen van mijn grootouders, mijn moeder was de op twee na oudste: ze verschilden 10 jaar in leeftijd. Ook oom Kees en tante Lies hadden een gezin van dezelfde grootte. Ik denk dat mijn moeder dat ook graag had gewild, maar door het vroegtijdig overlijden van mijn vader bleef ik haar enige kind, naast de 9 stiefkinderen in haar tweede huwelijk.
Bij de begrafenis van mijn moeder (1982) zat ik met stiefbroers en -zussen in de "familiekamer". Op zeker moment liepen oom Kees en tante Lies voor de open deur langs. Tante Lies leek daar zó op mijn moeder, dat ik even in wederopstanding geloofde...
Ik ben met mijn moeder vroeger een aantal keren bij oom Kees en tante Lies op bezoek geweest. Mijn herinneringen daaraan zijn vaag, maar niet geheel zonder beelden. Hun eerste kinderen waren er al, maar ik was 4 jaar ouder dan hun oudste.
Een kruidenierswinkel oude stijl, met een toonbank en vakken daarachter. Verpakte producten op de hogere planken, en onderaan bakken met bijvoorbeeld bruine bonen en andere opschepbare producten die moesten worden afgewogen. Achter en boven de winkel het woonhuis, en daarachter de voorraad, en weer daarachter de opslag van emballage.
Maar misschien is dit een beeld uit een mix met andere situaties van destijds. Er waren uiteindelijk drie familieleden die kruidenier waren in het Drents/Groningse grensgebied: mijn moeder liet mij relatief veel van de wereld zien, voor die tijd en met haar beperkte mogelijkheden.
En hoeveel Nederlanders hebben een nostalgische connotatie met de plaatsnaam Wildervank, die bijna werd vermalen door de schaalvergrotende gemeente Veendam? Die smalle weg langs dat smalle veenkoloniale kanaal, met die vrijwel ononderbroken rij bebouwing?
Niet alleen door zijn jarenlange werk als kruidenier had oom Kees veel bekenden, een van zijn dochters vertelde dat hij nog steeds zijn sociale netwerk uitbreidde. In al zijn zorgen en ziekte had oom Kees zijn kinderen gevraagd om te zorgen voor het verzenden van zijn kerstkaarten, vorige week. Dat hebben ze dus heel goed gedaan.
Zondagmorgen is oom Kees overleden. De laatste keer dat we hem hebben gezien was bij de uitvaart van de vrouw van zijn oudste zoon, nog maar een paar maanden geleden. Hij zat toen in een rolstoel en was heel emotioneel, zodat we toen al dachten dat het de laatste keer was dat we hem zouden zien.
De vorige generatie is nu overleden, van de aangetrouwden is de laatste man nu ook "uit de tijd", drie tantes zijn er nog.
Het eerste waar ik vanavond aan dacht tijdens een telefoongesprek met een van zijn dochters, was een onderonsje van mij met oom Kees tijdens een vaartocht in Zuid-Holland op 14 juli 1989, ter gelegenheid van het 40-jarig huwelijk van de net iets oudere broer van tante Lies. De schipper vertrouwde het roer toe aan oom Kees, nadat die verteld had dat zijn vader schipper, en hij zelf parlevinker was geweest. Het was een prachtige ervaring.
Ik heb altijd mijn vader gemist, oom Kees heeft daarvan een beetje ingevuld.
16 december 2013
Niklas - 131216 - Vrijheid?
Maar pas op: hij bijt als zijn fractieleden ook maar enige vrijheid nemen!
Bedriegt de schijn of wijst het beeld op paranoia en narcisme,
zoals vaker voorkomt bij dictatoriale leiders?
09 december 2013
Niklas - 131209 - Verspreiding van het woord
Is het niet opmerkelijk, dat een weerzinwekkend woord, met Nederlandse achtergrond,
zich over de wereld heeft verspreid vanuit Zuid Afrika, "Apartheid",
en dat er nu, vanuit het Zuid Afrika na het eind van de Apartheid,
een woord, een clannaam uit het Xhosa, zich over de wereld wereld heeft verspreid:
"Madiba", als symbool van verzoening en hoop op een betere wereld?
zich over de wereld heeft verspreid vanuit Zuid Afrika, "Apartheid",
en dat er nu, vanuit het Zuid Afrika na het eind van de Apartheid,
een woord, een clannaam uit het Xhosa, zich over de wereld wereld heeft verspreid:
"Madiba", als symbool van verzoening en hoop op een betere wereld?
05 december 2013
Modern Times (revisited)
De man trommelde geïrriteerd met zijn vingers op het bureau en staarde verbeten naar het beeldscherm. Nerveus joeg hij zijn sigaret met TGV-tempo naar het Walhalla.
De deur van zijn kantoor stond open en toen hij een collega in de gang hoorde lopen keek hij op en riep: "Shit! Moet ik even een document verspreiden via internet, en moet je dát nou eens zien! Ik kan het beter lopend door het hele land gaan rondbrengen!"
Het was de een-na-laatste werkdag voor de Kerstvakantie, halverwege de middag, en hij had opdracht gekregen de digitale Kerst- en Nieuwjaarswensen van het bedrijf vóór het eind van de middag via internet te versturen naar de zakelijke relaties en nevenvestigingen, en op de website van het bedrijf te plaatsen.
De collega onderbrak zijn wandeling en kwam het kantoor binnen.
De man ging door: "Moet je nou kijken! Toen ik begon stond op het beeldscherm dat het een kwartier zou duren. Dus loop ik even weg om een kop koffie te halen en iets anders te doen. Kom ik terug, zegt 'ie dat het nog een half uur duurt. Nu zit ik alweer een kwartier te wachten en zegt 'ie dat het nog drie kwartier duurt!"
"Tja," zei de collega, "zo werkt dat: de computer weet hoeveel hij moet versturen en de snelheid waarmee dat gaat. Daarmee rekent 'ie uit hoelang het zal duren."
De man foeterde door: "Maar je verwacht toch dat de resterende tijd korter wordt, niet langer!?"
"O," zei de collega, "maar zo werken alle planningen toch? Er wordt een inschatting gemaakt met de gegevens die op dat moment bekend zijn. En als de omstandigheden onvoorzien veranderen of de inschattingen niet klopten, krijgen de mensen die het werk moeten doen op hun donder, niet de mensen die ongehinderd door inhoudelijk inzicht planningen maken!"
De deur van zijn kantoor stond open en toen hij een collega in de gang hoorde lopen keek hij op en riep: "Shit! Moet ik even een document verspreiden via internet, en moet je dát nou eens zien! Ik kan het beter lopend door het hele land gaan rondbrengen!"
Het was de een-na-laatste werkdag voor de Kerstvakantie, halverwege de middag, en hij had opdracht gekregen de digitale Kerst- en Nieuwjaarswensen van het bedrijf vóór het eind van de middag via internet te versturen naar de zakelijke relaties en nevenvestigingen, en op de website van het bedrijf te plaatsen.
De collega onderbrak zijn wandeling en kwam het kantoor binnen.
De man ging door: "Moet je nou kijken! Toen ik begon stond op het beeldscherm dat het een kwartier zou duren. Dus loop ik even weg om een kop koffie te halen en iets anders te doen. Kom ik terug, zegt 'ie dat het nog een half uur duurt. Nu zit ik alweer een kwartier te wachten en zegt 'ie dat het nog drie kwartier duurt!"
"Tja," zei de collega, "zo werkt dat: de computer weet hoeveel hij moet versturen en de snelheid waarmee dat gaat. Daarmee rekent 'ie uit hoelang het zal duren."
De man foeterde door: "Maar je verwacht toch dat de resterende tijd korter wordt, niet langer!?"
"O," zei de collega, "maar zo werken alle planningen toch? Er wordt een inschatting gemaakt met de gegevens die op dat moment bekend zijn. En als de omstandigheden onvoorzien veranderen of de inschattingen niet klopten, krijgen de mensen die het werk moeten doen op hun donder, niet de mensen die ongehinderd door inhoudelijk inzicht planningen maken!"
Dit is mijn bijdrage voor PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord voor december = Kerstpiekeren.
Dit verhaal van 8 juni 1998, toen ik nog een gewone baan had, vond ik vandaag terug bij het opschonen van mijn archief. Ik heb het iets aangepast voor deze WE300. Ik denk dat het nog steeds actueel genoeg is, en voor veel werkenden herkenbaar.
Dit verhaal van 8 juni 1998, toen ik nog een gewone baan had, vond ik vandaag terug bij het opschonen van mijn archief. Ik heb het iets aangepast voor deze WE300. Ik denk dat het nog steeds actueel genoeg is, en voor veel werkenden herkenbaar.
02 december 2013
Schrijfuitdaging UO: Wat was er eerder, de kip of het ei?
UO is een nieuwe schrijfuitdaging van PlatoOnline: de Ultieme Oplossing van een belangrijk vraagstuk. Dit is het thema voor december 2013.
Professor E.I. Ersalade heeft zijn carrière geheel gewijd aan een vraag die de mensheid al beziggehouden heeft vanaf het begin van het zich bewust zijn van de mogelijkheid om te vragen naar de zin van het bestaan. Nu zijn emeritaat nadert, heeft hij besloten om zijn conclusies te publiceren en daarmee de oplossing van het geheim prijs te geven.
Die vraag is: Wat was er eerder, de kip of het ei? en de prof meent de oplossing gevonden te hebben. Voor zijn onderzoek is hij ver teruggegaan in de tijd en heeft hij alle relevante gegevens uit paleontologie, astronomie, geologie, kosmologie, biologie en zelfs astrologie bijeengebracht en doorgespit.
Een onderzoek van enkele bijzondere fossielen die ijstijden en permafrost-perioden hebben doorstaan, brachten hem langzamerhand tot een idee, dat uiteindelijk tot zijn definitieve conclusie leidde, waarbij zijn hooggekwalificeerde filosofische achtergrond een doorslaggevende rol speelde.
Zijn eetpatroon speelde ook een rol bij dit proces, want hij at elke morgen een gekookt ei bij het ontbijt en tenminste vier keer per week kip bij de warme maaltijd. Daartoe vulde hij elke zaterdag (hij woonde alleen, want een partner zou hem alleen maar storen in het denkwerk voor zijn onderzoek) zijn voorraad diepvrieskip aan bij de supermarkt om de hoek.
De eerder genoemde fossielen waren van een kip, een voorouder van het huidige scala aan kippenrassen, en een bijbehorend ei, gezien de gezamenlijke vindplaats waarschijnlijk pas gelegd of bebroed. Met de C14-methode was bepaald dat deze fossielen veel ouder waren dan de eerste mens op aarde.
De kip die hij at, ontdooide hij altijd in de magnetron, voordat hij die bereidde volgens het recept dat hij 's zaterdags voor die dag had opgezocht op internet, voorafgaand aan zijn supermarktexpeditie.
En daar zat de kwintessens van zijn ontdekking. Toen hij een keer zijn diepgevroren kippenvlees in de magnetron deed, bezeerde hij zich tot bloedens toe aan een hard uitsteeksel. Dat deed in zijn hersens de vraag ontkiemen: "Kan een dooie kip weer pikken als je hem ontdooit?"
Wekenlang piekerde hij zich suf over die vraag en vergat bijna zijn levenswerk. Totdat hij op een morgen het kapje van zijn zachtgekookte eitje probeerde te slaan, en daarbij veel eigeel over zijn stropdas (nog van zijn opa geërfd), zijn enigszins verfomfaaide overhemd en kostuum morste, omdat hij te verstrooid met zijn mes was omgegaan bij deze procedure.
Dat bracht hem de definitieve basis voor zijn conclusie: in die permafrost was dat kippenfossiel terechtgekomen als dooie kip, maar de kern van een ei is dooier, dus als aan het eind van de permafrost-periode beide ontdooien, is de dooie kip er eerder dan het ei, want dat is van binnen dooier!