Niklas - 140327 - Logica: zo helder als koffiedik?

Als je hier de logica op loslaat, dan is de conclusie niet zo ingewikkeld:
ALS WAAR is wat Opstelten zegt,
EN WAAR is wat Vrakking zegt,
DAN is WAAR wat NIET in het dossier staat...

Het kerkhof en de fundamenten van de kerk van Wahn

Op zaterdag 16 juni 2012 publiceerde ik een blog onder de titel: Intrigerend Wahn.
Op een van mijn fietstochten had ik langs de weg, een eindweegs Duitsland in, een gedenksteen 'ontdekt', die verwees naar dit verdwenen dorp. Er was in die omgeving vanaf ca. 1877 een enorm schietterrein, om de kanonnen van Krupp te testen, zoals de "dikke Bertha".
De bevolking is in 1941, in opdracht van Hitler, gedwongen verhuisd, en het dorp is afgebroken om meer ruimte te maken voor een militair schietterrein, en dat is er nu nog. Al die informatie ontdekte ik pas thuis, op internet: ik had alleen de gedenksteen gezien, met de plaquette.

Gisteren wouden we er even uit, maar waarheen? Ik zocht op de kaart naar een wandelplek, en mijn blik bleef plakken aan "de overkant". Van de grens dus. Vandaar dwaalde ik af naar Wahn.
Ik prentte een route in mijn geheugen, zo min mogelijk langs de Autobahn, want dat is niet leuk.
Omdat er borden stonden over problemen met doorgaand verkeer in Emmer Compascuüm, reden we via de N391 richting Ter Apel, en bij Barnflair de grens over richting Haren, tot een geschikte afslag noordwaarts. Daarna moest ik zien een bord te vinden richting Lathen, en dan richting Sögel.
Ik ben misschien een afslag eerder noordwaarts gegaan dan de oorspronkelijke bedoeling, maar de omgeving is mooi en voor mij bekend genoeg van mijn fietstochten, om her en der herkenningspunten te vinden.

Nu vond ik bijvoorbeeld wel (bij B op de routemap) de gedenksteen en het informatiepaneel terug van Kamp Oberlangen, het zesde kamp van de beruchte Emslandlager. Dat was ook het punt waar we afsloegen naar het oosten; dat heet nog steeds de Lagerstrasze.

We kwamen Lathen binnen op een plek die ik vaker had gezien, maar het was niet de rechtstreekse route naar Sögel. Zo kwamen we onverwachts uit bij het terrein van de Transrapid (C), de magneetzweeftrein waarmee in 2006 een fors ongeluk is gebeurd doordat zich een conventioneel aangedreven dienstwagen op het traject bevond tijdens een proefrit met de demonstratietrein. Een "menselijke fout", omdat er geen automatische beveiliging was bij dit high-tech project...
Ik dacht dat het project helemaal gestopt was, maar nieuwe info leert dat dat tijdelijk was, en dat de "Teststrecke" dus ook niet afgebroken is.

Dan toch, via een klein stukje Autobahn, richting Sögel. Ongeveer halfweg tussen Lathen en Sögel ligt ons doel (D), hier was vroeger het dorp Wahn. Waarom blijft dit gedeporteerde en gesloopte Duitse dorp zo aan me kleven? Ik denk dat het, behalve deze tragedie, de naam is, die een goede samenvatting is van de bron van veel ellende.

Met het oude blog in gedachten, hebben we de fundamenten van de kerk van Wahn opgezocht.
Er bleken relatief veel mensen die plek te bezoeken en er wandelingen te maken in de bossen. Informatie omtrent het verdwenen dorp en de gesloopte kerk was goed verzorgd. Enkele foto´s gaven de oorspronkelijke situatiedetails weer. Er is in de schuilhut een maquette van het dorp, maar de foto's die ik daarvan maakte zijn mislukt: door de kleikleurige materiaalkeuze is er nauwelijks iets te onderscheiden.

Bij de fundamenten van de kerk zag ik een oude dame, ondersteund door een echtpaar waarvan er één waarschijnlijk haar kind was. Later waren ze ook op de oude begraafplaats aan de overkant van de doorgaande weg. Langs de laan naast de kerk zouden nog dezelfde kastanjebomen staan die er stonden ten tijde van de sloop van het dorp.

Ik vind het een heel onwerkelijke ervaring om, zelfs aan de hand van strategisch geplaatste informatiepanelen met foto's, in deze ruïne een beeld van een volle kerk terug te vinden.

Deze foto's geven een indruk van waar het "podium" van de kerk is geweest. Links staat een bordje, dat in deze ronde nis het doopvont heeft gestaan. In het midden was het hoofdaltaar.

Na de kastanjelaan is er een voetpad van de kerkruïne naar dat kerkhof aan de overkant. Het ligt wat verder van de straat, achter het monument waardoor ik destijds ontdekte dat hier het dorp Wahn geweest was.
Slechts weinig mensen staken de straat over. Dat is wel uitkijken, want er is redelijk veel verkeer en de toegestane snelheid is 100 km/uur...

Een paneeltje bij de ingang geeft precies aan hoeveel kinderen, vrouwen en mannen er tussen 1914 en 1942 begraven zijn.

De begraafplaats heeft aan de voorzijde een muur. Bezoekers wordt verzocht het hek te sluiten.
Rondom is bos, behalve aan de achterkant. Daar is een rij (nu nog kale) loofbomen die de begrenzing vormen van akkerland.
Tegen deze bomenrij valt het metershoge beeld van Jezus aan het kruis nauwelijks op.

Mij valt op, dat veel zerken hier schuin in de grond gezet zijn. Sommige graven zijn overwoekerd door mos, maar toch lijkt er een zekere mate van onderhoud plaats te vinden, en sommige graven zijn recent van nieuwe bloemen en grafkaarsen voorzien, terwijl het kerkhof in 1942 buiten gebruik is geraakt. De kindergraven lijken gegroepeerd te zijn vooraan in een hoek van het kerkhof.
De tekst op een zerk uit 1940: "Hier ruht in unserer alte heimaterde Wahn..." doet mij vermoeden dat de sloop van het dorp een diep trauma heeft veroorzaakt, het plan zal zijn schaduw vooruitgeworpen hebben.

Als we teruglopen naar de overkant van de straat begint het zacht te regenen. Marijke loopt vooruit, ik maak nog gauw een foto van het bord dat de meedeelt dat de herdenkingsplaatsen vooral militair gebied zijn, dat op eigen risico wordt betreden.

Net links van de vorige foto, staat een foto van een deel van het dorp, met op de voorgrond de "Bauernhof" die daar gestaan heeft.

Als ik in de auto stap, gaat de heel lichte regen over in hagel. We gaan naar huis om misschien nog even een staartje van de wereldkampioenschappen alroundschaatsen mee te pakken.
Dan zie ik dat ik vergeten heb het grote heiligenbeeld te fotograferen. Marijke doet dat voor mij uit het open raam. De lichte vlekken zijn het resultaat van de weerkaatsing van de flitser tegen hagelkorrels en regendruppels.

We nemen een andere route terug, en die voert ons langs de de afslag Hilter (E), wat, net als ik de eerste keer, door Marijke fout gelezen wordt. Hier is een flink steile helling, die me aangeraden werd als klimoefening bij het fietsen. Toch ruim 30 km van huis, maar dat was geen probleem.
En ik intussen maar denken aan Robert Marchand, die op 102-jarige leeftijd zijn wielren-records nog maar weer eens heeft verbeterd...

Daarna rijden we een eind dicht langs de Ems, een mooi landelijk gebied. We moeten wel de ruitenwissers aan... Via Haren (DE) gaan we dan weer naar huis. We zien daar in het voorbijrijden nog een imposante kerk (bij F), en vragen ons af waarom we die nooit eerder gezien lijken te hebben.

Weer thuis, is de 10 km heren van het WK-Allround halverwege de tweede rit. Ik installeer me op de bank (autorijden lijkt soms vermoeiender dan fietsen), en schrik net op tijd wakker om Koen over de streep te zien wankelen. Als Wereldkampioen...!

Vrijheid van meningsuiting...

Gemeenteraadsverkiezingen: Lokaal nieuws en lokale partijen

De hoofdredacteur van één van de plaatselijke weekbladen heeft als hobby het (laat ik een modewoord gebruiken) "bashen" van plaatselijke politici, vooral van de PvdA, in deze gemeente de grootste partij. Dat is elke week raak, in de hoofdredactionele column.
Hij noemt dat waarschijnlijk badinerend, maar de toon waarop hij dat doet, doet sterk denken aan een stamtafel in een kroeg, maar dan op een vergevorderd uur: genuanceerde meningen worden afgeserveerd met een stemvolume dat exponentieel toeneemt met de hoeveelheid geconsumeerd spraakwater. Het inwendige peilglas bevat helemaal geen zuurstof meer.

De laatste editie van dit weekblad vóór de huidige Gemeenteraadsverkiezingen bevatte een forse bijlage van een vrij nieuwe lokale partij. Die partij is voortgekomen uit een scheuring in een andere lokale partij, maar deze nieuwe deed het bij de vorige verkiezingen vrij goed.
Hun politieke standpunten spreken me niet aan, en naar mijn idee maken ze meer lawaai dan dat ze problemen oplossen. Ook blunders hebben ze niet kunnen voorkomen, maar dat komt bij de meeste partijen voor.
Wat mij wel hindert is, dat ook deze partij meer lijkt te zoeken naar snelle scoringskansen in de publieke opinie dan te denken aan beleid op de lange termijn.
Zo kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat men een groot project, dat al halverwege de uitvoering is, wil stopzetten omdat het te duur zou zijn. Dit nadat er vanuit dezelfde hoek een hetze gevoerd is tegen dit project, dat volgens de geldende democratische regels tot stand gekomen is.
Deze partij vraagt zich blijkbaar niet af wat het gaat kosten om dat project nú te stoppen, terwijl het centrum van de stad één grote bouwput is, en hoe het dan verder moet...

Die dikke bijlage bij dat weekblad kwam voor mij wel in een heel ander licht te staan toen ik de kandidatenlijst voor de Gemeenteraadsverkiezingen onder ogen kreeg.
Ik heb gecontroleerd of ik me niet vergiste: op de lijst van die partij staat een broer van die hoofdredacteur op een prominente plaats. En dat PvdA-bashen is dan ook meteen opgehelderd: die partij moet het hebben van kiezers die traditioneel in de visvijver van de PvdA zwemmen!

Gelukkig hebben we tegenwoordig toiletpapier, en is er de constatering dat de redactionele column gedrukt wordt op de achterkant van advertenties.

Dat modewoord "bashen" leidt overigens ook nog tot een glimlach. Het is afgeleid van een Engels woord dat de betekenis heeft: in elkaar rammen, onderuit halen.
In het Amerikaans heeft het de informele bijbetekenis: mondeling aanvallen, afzeiken. Maar ik denk dat de Britse informele bijbetekenis er in dit geval het best bij past: masturberen...

Nieuwe versie: Kinky Friedman: een song over een prentje en dat vertaald

(Niet geschikt voor overgevoelige Christenen!)

In januari had ik op dit blog de eerste versie gepubliceerd van mijn Drentse vertaling van "Men's Room near L.A.", zoals populair gemaakt door Kinky Friedman.
Ik ga hier niet de hele toelichting herhalen. Wel plaats ik hier nu een nieuwe versie van mijn vertaling.

Van Jan Germs, streektaolfunctionaris en directeur van het "Huus van de Taol", kreeg ik een paar taolkundige suggesties.
Daardoor geïnspireerd, heb ik letterlijk alle lettergrepen van origineel en vertaling nog eens naast elkaar gezet, om te kijken hoe ik zo nauwkeurig mogelijk de oorspronkelijke melodie kon blijven volgen (dat liep hier en daar flink uit de pas), en tegelijk die waardevolle suggesties toepassen.
Ik heb ook besloten in de nieuwe versie alleen de vertaling van de originele tekst te plaatsen, van de nauwelijks vindbare LeeRoy "Buck" Fowler (1932).
De geinponems die de vertaalde versie van Kinky met Ringo Starr willen gebruiken, kunnen dat gedeelte wel halen bij mijn eerste vertaling.
Daar staan ook de links naar een paar verschillende uitvoeringen op YouTube, voor de melodie.

Men's room L.A.	Prentie in 't café
I saw a picture yesterday	Ik zag een prentie in 't café
In a men's room near L.A.	Gistern bij de herenplee
Lying on the floor beside the throne.	Zomaor op de vloer daor naost de troon
Had I not recognized the cross	En har ik toen dat kruus niet zien
"I might have failed to know the boss,"	Lichtkans ha’k dacht: wa's dat veur ien
And I thought:	En ik zee zachies:
"Lord, you look neglected and alone."	"Heer, ie liekt allennig en verraon"
"I picked it up with lovin' care,"	Ik heb 't eerbiedig op epakt
"I wondered who had placed it there,"	Beneid wel 't daor har hen ekwakt
When l saw there was no paper on the roll.	Maor toen zag 'k opeens de lege rol pepier
I said:	Ik zee:
"Lord, what would you do"	Heer wat zulden ie doen
"If you were me and I was you,"	As ie mij waren en ik was joe
"Take a chance, "	Komp dit wel goed?
save your pants or your soul ?	Spaar 'ie je boks of je gemoed?
Then a voice said:	Toen zee een stem:
"Man, I'm Jesus, I ain't square."	"Man, 'k bin Jezus, 'k bin niet halfmal"
I got these pictures everywhere	Mien prenties ligt ja overal
From Florida on out to Frisco Bay.	Van Zwartemeer tot Potjewol
"So if you're hung op on the pot,"	Dus as ie vastzit op die plee
Feel free to use my favorite shot....	Help je met mien prent oet de puree
I saw this picture yesterday	Ik zag dat prentie in 't café
In a mens' room near L.A.	Gistern bij de herenplee

Origineel: © LeeRoy "Buck" Fowler
Vertaling: © Henderk van 't Kreienbossie, alias Gauke Zijlstra, 2014. Belangrijke vertaalhulpen waren voor mij het Woordenboek van de Drentse dialecten en suggesties van Jan Germs van het Huus van de Taol (mijn Drents is niet eenduidig te koppelen aan een bepaalde regio binnen Drenthe).

Nogmaals: kritiek van Christenen die zich door deze publicatie ongemakkelijk voelen, zal ik voor kennisgeving aannemen: ik weet dat een discussie hierover tot niets leidt, behalve verhitte koppen.

Zonnetafel, zingende leeuweriken en van overbodige hulpvaardigheid tot prettig gesprek.

Ik ben weer begonnen met mijn sport, fietsen. Het weer nodigt daartoe uit, de laatste tijd. Nou ja, al langer dan ik aan de roepstem gehoor gegeven heb. Vorige week drie tochten, gisteren de vierde van dit jaar (route). Bij de vorige drie was de wind zuidelijk, nu noordoost.

Vanuit Emmen kun je een heel eind door het bos in noordelijke richting fietsen. "Achterin" de wijk Emmermeer begint een fietspad, dat door het Valtherbos naar Valthe leidt.
Daar stopte ik even bij de Zonnetafel (bij punt D op de routekaart), sprak mijn eerste proviand aan, en maakte een paar foto's (met mijn ouwe Nokia, dus lage resolutie) van dit beeldhouwwerk van Joost Barbiers, gemaakt voor het project "Art in Stone: Beelden uit zwerfstenen", waar ik ooit een gedicht bij gemaakt heb. Het staat er op een prachtige plek.

Joost Barbiers: Zonnetafel, 1997

Zonnetafel

De tafel van vijf
religies der aarde

wat hol is van buiten
zal bol zijn van binnen
en omgekeerd
niet meer gladglanzend
hard gepolijst

lens op hemel en zon
schootgedragen schotel
hard geland op quintet
op de kniën ter tafel
brandglas der aarde

©Gauke Zijlstra, april 2006

Ik heb Joost Barbiers aan een ander beeld voor dat project zien werken in het centrum van Coevorden (de stad waar ik in 1960 mijn LTS-diploma haalde, in waarvoor ik in 2000 het gedicht voor de Picardtprent mocht maken), en we hebben toen een interessant gesprek met hem gehad. Bij de officiële opening van dat project heb ik een gedicht mogen voordragen.

De volgende plaats was Exloo, waar ik weer het bos in ging, richting Buinen. De vogelgeluiden in het bos zijn minstens net zo mooi als in het open veld, maar misschien iets gevariëerder. Tijdens een sanitaire stop hoorde ik geritsel. Het bleek een ree te zijn, die zich ijlings uit de voeten maakte, ik zag nog slechts een glimp van zijn achterste. Direct daarna hoorde ik blaffen, dat zich verwijderde in dezelfde richting: blaffen reeën, of was er in deze verlaten omgeving een loslopende zwerfhond die zich dit avontuur niet liet ontgaan?

Hoeveel ik in deze wijde omgeving ook gefietst heb en hoeveel weggetjes ik ook gehad heb, van Buinen naar Nieuw-Buinen reed ik op een weggetje waar ik nog nooit gereden had (van E naar F).
Ergens halverwege ben ik gestopt en heb de hemel afgespeurd, tot ik tussen de ruis van mijn oogzenuwen de bron van dat gelukzalig stemmende geluid gevonden had: mijn eerste zingende veldleeuwerik van dit jaar!

Aangekomen bij de Drentse Mondenweg, koos ik de terugweg. Een eindje zuidelijk van Nieuw-Buinen vind je een imposant monument/beeldhouwwerk, dat, onderbroken, virtueel de weg overspant. Het heet "Gebroken lijn" en is in dat weidse landschap een opvallend element, en nu een mooi punt voor een proviand- en rustpauze (bij G op de routekaart).

Kort voor de kruising met lintdorp 2e Exloërmond had ik een ontmoeting. In tegengestelde richting stond een man in wielertenue, veel "zomerser" dan ik overigens, leunend op zijn fiets. Dat was een fiets met twee achterwielen. Ik besloot te stoppen en te vragen of hij pech had (ik heb altijd een paar hulpmiddelen voor de eerste problemen bij me, en anders een GSM).
Nee, hij wou even wat drinken pakken uit de mand achter zijn zadel.

Ja, daar waren we het over eens, om je prestatie te kunnen leveren, moet je onderweg tijdig voldoende eten en drinken. En hij vond het attent dat ik even vroeg of hij pech had, maar als ik pech heb wil ik ook graag hulp als ik dat nodig heb, toch?
Er ontspon zich een prettig gesprek, dat enigszins bemoeilijkt werd doordat hij moeilijk verstaanbaar was. Als ik het bot zou willen uitleggen, leek het op dronkenschap, maar het was duidelijk dat er iets anders aan de hand was. Het was heerlijk weer en we waren een soort "partners in crime", met onze fietsen.

Hij kwam ook uit Emmen en had dus ook al een behoorlijke afstand afgelegd. Hij vroeg min of meer advies over zijn route, daarin kon ik hem goed helpen.
Hij bleek in hetzelfde flatgebouw te wonen waar Marijke's zoon ooit had gewoond, maar dat was lang voordat hij daar ging wonen. Onze leeftijden verschilden niet spectaculair. Hij had altijd in de bouw gewerkt, maar had een herseninfarct gehad. Zijn spieren waren er dus nog wel, maar de besturing... Deze fiets was gelukkig wat stabieler dan de vorige.
Hij kon niet zo goed de hele dag thuis zitten, zei hij, en vroeger had hij andere sporten gedaan, maar nu beleefde hij nog best veel plezier aan het fietsen!

Ik zag de dikke naaf in zijn voorwiel, en de accu, en hoopte dat er genoeg lading zou zijn. Eén van de keren dat ik niet meewarig maar bewonderend naar een e-bike berijder keek! Ik was, met hem, van harte blij dat hij dit nog kon.

En dat ik dit nog kan: deze tochten niet op een e-bike, maar op een hp-bike (human powered).
Ondanks minder wind was mijn gemiddelde snelheid vandaag tamelijk laag, 17 km/u tegen meestal iets boven de 20. Maar dat kwam door het vertier onderweg: foto's maken van kunstwerken, zingende leeuweriken, en een mooi gesprek. Daar past het woord "genieten" heel goed bij!

WE-300, thema: Manipuleren

[ Leeftijdsadvies: 12+ ]

PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord voor februari = Manipuleren

Wéér zo'n bericht over gevechten tussen Moslims en Christenen. Waar? doet er niet toe. Of tussen verschillende soorten Christenen. Of tussen verschillende soorten Moslims, of...
Altijd hetzelfde gedonder: religieuze tegenstellingen, vandaag hier, gisteren en morgen daar, met bloedig fanatisme.

Was hij priester, medicijnman of sjamaan? Het maakte niet uit, zolang de stam maar luisterde en hem volgde. Zo'n vraag was iets voor zoekers in de "westerse" wereld.
Hij kende de manieren om met voorouders in contact te treden. Die kennis had zijn vader hem overgeleverd.
Als hij de geheime kruiden innam en zijn rituele dans deed, omringd door zijn stamgenoten, werden zijn magische woorden met spanning afgewacht: werd het zorg of zegen?
Hij was zich zeer bewust van de macht van dat ritueel, en dus de macht van zijn woord. Het belangrijkste was echter charisma!

Een kind dat in Sinterklaas gelooft, is er heilig van overtuigd dat een bejaarde, langgejurkte man 's nachts op een paard over winterse daken huppelt, zonder dakpannen te beschadigen of er ooit af te kukelen. En 's morgens geen spoor van hoefafdrukken op het besneeuwde dak!
Er ligt immers een cadeautje, misschien iets dat op het verlanglijstje stond, in of bij de schoen?

Een gelovige tot kritisch nadenken brengen over zijn geloof, is moeilijker dan een kind tot nadenken brengen over Sinterklaas. Hij heeft immers de kennis van het Heilige Boek?
En wat in dat boek staat is de onbetwistbare waarheid, omdat het in het Heilige Boek staat.

Hoe is dat boek ontstaan? Het zijn zorgvuldig door gelovigen geselecteerde verhalen, overgeleverd vanuit "de spirituele wereld" door sjamanen, profeten, of anders genoemde menselijke boodschappers...

Ooit gingen twee mannen uit nieuwsgierigheid naar een toespraak van Adolf Hitler en werden enthousiast - meegesleept door diens charisma.
De volgende dag vroegen ze zich af wat Hitler eigenlijk gezegd had...

---

Update: het oorspronkelijke artikel uit Sp!ts, waarnaar ik hier gelinkt had, bestaat niet meer, dit is een kopie. Het is slechts één voorbeeld hoe "wonderen" uit oude verhalen vaak rationeel verklaarbaar zijn met de kennis en mogelijkheden van nu.

Vloeistofdynamiek sterker dan Mozes

Verrassing: Mozes heeft de Rode Zee wellicht niet gescheiden, maar een sterke oostenwind kan het water hebben teruggedreven, zoals de Bijbel en de Koran beschrijven. Dat blijkt uit computersimulaties van het Amerikaanse National Center for Atmospheric Research (NCAR) en de Universiteit van Colorado in Boulder.De studie bekeek hoe wind het water beïnvloedt. "De simulaties komen vrij nauwkeurig overeen met de beschrijving in bijbelboek Exodus", zei coördinator Carl Drews. "Het scheiden van zeeën kan worden verklaard door vloeistofdynamiek. De wind beweegt het water zodanig dat er een veilige passage ontstaat tussen de twee delen. En het water vloeit daarna abrupt weer samen."

Zowel de Koran als de Bijbel beschrijven hoe Mozes de zee in tweeën deelde, zodat het volk van Israël veilig uit Egypte kon vluchten. Toen het water later samenvloeide, verdronken de drieduizend achtervolgende soldaten van de Egyptische farao.

Het originele onderzoeksverslag: Parting the waters: Computer modeling applies physics to Red Sea escape route

Poolshoogte: mooi weer en oude wonden

De weersomstandigheden zijn tegenwoordig anders dan we gewend zijn in deze periode van het jaar. Zo vragen we ons af of het wel zinvol is geweest om de winterbanden te laten monteren.
De zon scheen volop, nou ja, met korte onderbrekingen, en buienradar beloofde een regenvrije dag. Marijke's gezondheidstoestand veroorzaakte een sterke aandrang om in de buitenlucht te vertoeven, dus we besloten te gaan wandelen in de natuur.

Dit keer kozen we voor de bossen bij Poolshoogte. Er zijn daar een uitkijktoren en een theehuis. Die toren staat fier bovenop een flinke heuvel, zodat je je een weids uitzicht kunt verschaffen door de inspanning van een beklimming voor lief te nemen, als het helder weer is.
Het theehuis is een vele malen chiquere gelegenheid geworden, sinds een pyromane het volledig heeft doen afbranden.

In de zomer organiseert de Stichting Boet'n Deure er openluchtconcerten met akoestische muziek: Bluegrass, Oldtime, Americana en aanverwanten.
Wij hebben er, jaren geleden en vóór de rigoreuze brand, een muziekavond meegemaakt die nog steeds in ons geheugen naklinkt. Na afzonderlijke optredens van een Zweedse en een Slowaakse Bluegrass-band gingen ze samen jammen. Dat werd een volmaakte genieting met als hoogtepunt de samensmelting van de Zweedse dobro met de Slowaakse zangeres.

Vandaag gingen we alleen wandelen. We kozen voor de "Korte Schapenparkroute" van 2,5 km. Niet dat we vandaag schapen of andere dieren gezien hebben, maar van eerdere bezoeken weten we dat ze er zijn. We passeerden dus hekken via wildroosters, wat even oppassen is hoe je je voeten neerzet.
In dat bos is flink onderhoud gepleegd, zodat her en der stapels stammetjes liggen, met een waarschuwing om er niet op te klimmen: als er iets begint te rollen, is er geen houden meer aan!

Er staan allerlei naald- en loofbomen. Sommige reiken majestueus steil omhoog met hun forse stammen. De schijnbaar willekeurige patronen in de schors zijn ware kunstwerken.

Op een tegengestelde, kleine schaal zijn er heel veel soorten mos. Korstmossen op stenen en takken, op de grond tussen de heide soms de ene soort bovenop de andere. Sterren op het groen, zou je kunnen zeggen.

Vanaf dezelfde standplaats kun je in tegengestelde richting ook contrasterende foto's maken:

Af en toe kozen we een bankje, waar we stil luisterden naar alle vogels en andere geluiden van het bos, maar ik kon blijkbaar niet lang stilzitten en ging dan foto's maken en rondkijken. Pas veel later weer thuis, zag ik achter Marijke op het bankje, wat ik ter plaatse al van dichtbij had gezien: even verderop langs het pad werd het met een bordje aangeduid: "Oorlogsmonument".

Altijd nieuwsgierig, ging ik het van dichtbij bekijken.

Drie stenen met plaquette's, ter herinnering aan drie kinderen, die slachtoffer werden van na de oorlog achtergebleven Duitse munitie, twee broertjes en een vriendje: Derk (14) en Kornelius (9) Pepping, en Remmelt Groenwold, 14 jaar.

Op sommige plekken waren de paden modderig, maar we hebben de wandeling volbracht zonder tot de enkels door de modder te baggeren. Er waren steeds paadjes omheen.

Tenslotte kwamen we terug bij de parkeerplaats. Drie conclusies: de route was goed gemarkeerd, het was een goede keuze om geen langere route te kiezen, en er waren heel veel mensen op dezelfde omgeving afgekomen er was geparkeerd tot ver buiten de reguliere parkeerplaats!), dus wij hadden mazzel gehad met parkeren! Toch zagen we tijdens onze wandeling helemaal niet zoveel mensen.

Weer thuis konden we nog het laatste deel van het NK schaatsen op die buitenbaan in het Olympisch stadion bekijken. IJzig weer was het bepaald niet, wisten we uit eigen ervaring...