Zonnetafel, zingende leeuweriken en van overbodige hulpvaardigheid tot prettig gesprek.

Ik ben weer begonnen met mijn sport, fietsen. Het weer nodigt daartoe uit, de laatste tijd. Nou ja, al langer dan ik aan de roepstem gehoor gegeven heb. Vorige week drie tochten, gisteren de vierde van dit jaar (route). Bij de vorige drie was de wind zuidelijk, nu noordoost.

Vanuit Emmen kun je een heel eind door het bos in noordelijke richting fietsen. "Achterin" de wijk Emmermeer begint een fietspad, dat door het Valtherbos naar Valthe leidt.
Daar stopte ik even bij de Zonnetafel (bij punt D op de routekaart), sprak mijn eerste proviand aan, en maakte een paar foto's (met mijn ouwe Nokia, dus lage resolutie) van dit beeldhouwwerk van Joost Barbiers, gemaakt voor het project "Art in Stone: Beelden uit zwerfstenen", waar ik ooit een gedicht bij gemaakt heb. Het staat er op een prachtige plek.

Joost Barbiers: Zonnetafel, 1997

Zonnetafel

De tafel van vijf
religies der aarde

wat hol is van buiten
zal bol zijn van binnen
en omgekeerd
niet meer gladglanzend
hard gepolijst

lens op hemel en zon
schootgedragen schotel
hard geland op quintet
op de kniën ter tafel
brandglas der aarde

©Gauke Zijlstra, april 2006

Ik heb Joost Barbiers aan een ander beeld voor dat project zien werken in het centrum van Coevorden (de stad waar ik in 1960 mijn LTS-diploma haalde, in waarvoor ik in 2000 het gedicht voor de Picardtprent mocht maken), en we hebben toen een interessant gesprek met hem gehad. Bij de officiële opening van dat project heb ik een gedicht mogen voordragen.

De volgende plaats was Exloo, waar ik weer het bos in ging, richting Buinen. De vogelgeluiden in het bos zijn minstens net zo mooi als in het open veld, maar misschien iets gevariëerder. Tijdens een sanitaire stop hoorde ik geritsel. Het bleek een ree te zijn, die zich ijlings uit de voeten maakte, ik zag nog slechts een glimp van zijn achterste. Direct daarna hoorde ik blaffen, dat zich verwijderde in dezelfde richting: blaffen reeën, of was er in deze verlaten omgeving een loslopende zwerfhond die zich dit avontuur niet liet ontgaan?

Hoeveel ik in deze wijde omgeving ook gefietst heb en hoeveel weggetjes ik ook gehad heb, van Buinen naar Nieuw-Buinen reed ik op een weggetje waar ik nog nooit gereden had (van E naar F).
Ergens halverwege ben ik gestopt en heb de hemel afgespeurd, tot ik tussen de ruis van mijn oogzenuwen de bron van dat gelukzalig stemmende geluid gevonden had: mijn eerste zingende veldleeuwerik van dit jaar!

Aangekomen bij de Drentse Mondenweg, koos ik de terugweg. Een eindje zuidelijk van Nieuw-Buinen vind je een imposant monument/beeldhouwwerk, dat, onderbroken, virtueel de weg overspant. Het heet "Gebroken lijn" en is in dat weidse landschap een opvallend element, en nu een mooi punt voor een proviand- en rustpauze (bij G op de routekaart).

Kort voor de kruising met lintdorp 2e Exloërmond had ik een ontmoeting. In tegengestelde richting stond een man in wielertenue, veel "zomerser" dan ik overigens, leunend op zijn fiets. Dat was een fiets met twee achterwielen. Ik besloot te stoppen en te vragen of hij pech had (ik heb altijd een paar hulpmiddelen voor de eerste problemen bij me, en anders een GSM).
Nee, hij wou even wat drinken pakken uit de mand achter zijn zadel.

Ja, daar waren we het over eens, om je prestatie te kunnen leveren, moet je onderweg tijdig voldoende eten en drinken. En hij vond het attent dat ik even vroeg of hij pech had, maar als ik pech heb wil ik ook graag hulp als ik dat nodig heb, toch?
Er ontspon zich een prettig gesprek, dat enigszins bemoeilijkt werd doordat hij moeilijk verstaanbaar was. Als ik het bot zou willen uitleggen, leek het op dronkenschap, maar het was duidelijk dat er iets anders aan de hand was. Het was heerlijk weer en we waren een soort "partners in crime", met onze fietsen.

Hij kwam ook uit Emmen en had dus ook al een behoorlijke afstand afgelegd. Hij vroeg min of meer advies over zijn route, daarin kon ik hem goed helpen.
Hij bleek in hetzelfde flatgebouw te wonen waar Marijke's zoon ooit had gewoond, maar dat was lang voordat hij daar ging wonen. Onze leeftijden verschilden niet spectaculair. Hij had altijd in de bouw gewerkt, maar had een herseninfarct gehad. Zijn spieren waren er dus nog wel, maar de besturing... Deze fiets was gelukkig wat stabieler dan de vorige.
Hij kon niet zo goed de hele dag thuis zitten, zei hij, en vroeger had hij andere sporten gedaan, maar nu beleefde hij nog best veel plezier aan het fietsen!

Ik zag de dikke naaf in zijn voorwiel, en de accu, en hoopte dat er genoeg lading zou zijn. Eén van de keren dat ik niet meewarig maar bewonderend naar een e-bike berijder keek! Ik was, met hem, van harte blij dat hij dit nog kon.

En dat ik dit nog kan: deze tochten niet op een e-bike, maar op een hp-bike (human powered).
Ondanks minder wind was mijn gemiddelde snelheid vandaag tamelijk laag, 17 km/u tegen meestal iets boven de 20. Maar dat kwam door het vertier onderweg: foto's maken van kunstwerken, zingende leeuweriken, en een mooi gesprek. Daar past het woord "genieten" heel goed bij!