141115 - ZOZ - Op weg naar huis

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Wij bevinden ons in een turbulente periode. Op 1 november hadden we een reünie van het bedrijf waar ik, tot 13 jaar geleden, 34 jaar gewerkt heb, maar dat niet meer bestaat.
Het was, toen ik er kwam in 1966, een familiebedrijf dat zich bezighield met oproepsystemen voor zorginstellingen: NIRA. Daar had ik bewust voor gekozen.
Kort na de oorlog begonnen in de omgeving van Rotterdam, kwam het bedrijf naar Emmen om voldoende te kunnen uitbreiden zonder steeds te moeten verkassen.
In de 80-er jaren fuseerde het bedrijf met het Zweedse Ericsson. Daardoor veranderde er nogal wat. Vandaag had ik nog even een oud-collega aan de telefoon: Ja, we hebben wat afgemopperd op die familie-directie, maar later hadden we ze wel graag teruggehad... Toch waren er nu ca. 325 mensen naar de reünie gekomen, waaruit valt af te leiden dat de collegiale sfeer goed was.

Meteen na de reünie genoten we een midweek, die we aangeboden kregen door kinderen F&J, waar we ook herinneringen aan een stroeve fase van Marijke hebben afgerond.
Onze gedachten gingen daar vaak naar de broer van Marijke's beste vriendin, Willem, die terminaal ziek was. De dag na onze terugkeer is hij inderdaad overleden.

Intussen vernam ik dat in 2008 een kunstenares is overleden, waarvoor ik in 2002 met een gedicht haar tentoonstelling heb mogen openen in (toen nog) Galerie 't Arsenaal in Coevorden. Ruim een jaar daarvoor speelde datzelfde Arsenaal een rol in een gedicht dat ik geschreven had voor de jaarlijkse bijeenkomst van de historische Picardtclub in de stad. Ik heb er nooit gewoond, maar heb er mijn LTS-opleiding gedaan, op 17 km fietsen van huis, en kreeg met 17 jaar mijn diploma.

Met de inspiratie voor de ZOZ ging het deze keer niet zo goed, ik ben vrijdagavond pas begonnen. Ik zocht naar streektaalmuziek uit Nijverdal, waar Willem een streektaal-fenomeen was. Met de omgeving van Nijverdal ben ik redelijk vertrouwd, ik heb er vaak en met veel plezier gefietst, maar ik ben niet op de hoogte wat er daar aan streektaal-artiesten te vinden is.
Nijverdal is echt een apart gebied: de overgang tussen Sallands en Twents.

Op gevoel kwam ik uit bij Jon and Vangelis: I'll find my way home. De serene stem van Jon Anderson, bij de bijna esoterische synthesizermuziek van Vangelis roepen bij mij een vredige melancholie op, en die ene zin, I'll find my way home, werkt op mij zó geruststellend, dat ik zie dat alles relatief is. Uit alle onbevredigende of bedreigende situaties in mijn leven ben ik toch steeds weer op een kalme oever geland...