ZOZ - 141101 - Zwarte gordijnen in de witte kamer

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Op 25 oktober, de vrijdag vóór de vorige ZOZ, werd op de website van Jack Bruce door zijn familie bekendgemaakt dat Jack is overleden.

Hoewel zijn naam lang niet bij iedereen bekend was, besteedden de media daar relatief veel aandacht aan, zoals de BBC meermalen, NRC (Veel info, links en clips in dit artikel!) en als "Breaking News" op YouTube: Cream bassist Jack Bruce Dies at 71.

Jack Bruce (.nl) was vooral bekend als bassist van "de eerste supergroep", Cream (.nl).
Cream vierde in de jaren zestig grote successen. Ondanks het feit dat de band niet veel langer dan twee jaar bestond (van 1966 tot 1968) scoorde de groep grote hits.
Cream verkocht 35 miljoen albums en kreeg als eerste band ter wereld een platinaplaat uitgereikt, voor het album "Wheels of Fire".
De andere twee groepsleden waren Ginger Baker (.nl), de drummer die bekend werd als een van de eerste drummers die naar Afrika ging om ritmes te leren, en Eric Clapton (.nl), een van de grootste gitaristen ooit.
De groepsleden hadden in verschillende combinaties eerder samengespeeld in andere bekende groepen, en bij het zoeken van meer info struikel je dan ook over de grote namen, zowel voor als na Cream.

Jack Bruce schreef en zong de meeste nummers van de band. Veel nummers schreef hij samen met de dichter Pete Brown, en die samenwerking ging nog tientallen jaren door na het uiteenvallen van Cream.
Pete Brown zou in eerste instantie samenwerken met Ginger Baker, maar dat bleek geen succes.
Het uiteenvallen van Cream was een kwestie van tijd, omdat van zowel Jack Bruce als Ginger Baker wordt gezegd dat ze "temperamentvol" waren.
De persoonlijkheid van Ginger Baker deed hem nogal eens in conflicten verzeilen, zodat er zelfs een documentaire van 1:30 uur is met de titel Beware of Mr. Baker.

De muziek van Cream werd gerekend tot de Psychedelische Rock, een populaire stroming in die tijd, die veel invloed heeft gehad op de verdere ontwikkeling van de Rock.

Ik denk bij Cream bijna automatisch aan een zolderkamer, die ik heb helpen opwaarderen tot logeerkamer, in het huis van een vriendin. Toen ik, ruim in het nieuwe millenium, bezig was de wanden onder het schuine dak wit te maken, klonk in mijn hoofd steeds de song: "White Room", een van de bekendste nummers van Cream, geschreven door Jack Bruce en Pete Brown.
Niet dat ik verder geen songs van ze in mijn geheugen heb, maar deze staat op de voorste rij en komt ook weleens tevoorschijn zonder directe aanleiding.

De tekst van White Room is gebaseerd op de nieuwe flat van Pete Brown, waar hij zich niet prettig voelde. De muziek was er al, en zijn eerste poging, over een heel ander onderwerp, was afgekeurd door Jack Bruce. Toen hij met de nieuwe tekst kwam, verwachtte hij er niet veel van, maar het is een wereldhit en een klassieker geworden.
Ik ben zelf helemaal lyrisch van dat terugkerende zinnetje, waarin hij zo goed zijn onbehaaglijke gevoel heeft gevangen: "where the shadows run from themselves": "waar de schaduwen vluchten voor zichzelf"...

White Room
Jack Bruce en Pete Brown

In the white room with black curtains near the station.
Blackroof country, no gold pavements, tired starlings.
Silver horses ran down moonbeams in your dark eyes.
Dawnlight smiles on you leaving, my contentment.

Ill wait in this place where the sun never shines;
Wait in this place where the shadows run from themselves.

You said no strings could secure you at the station.
Platform ticket, restless diesels, goodbye windows.
I walked into such a sad time at the station.
As I walked out, felt my own need just beginning.

Ill wait in the queue when the trains come back;
Lie with you where the shadows run from themselves.

At the party she was kindness in the hard crowd.
Consolation for the old wound now forgotten.
Yellow tigers crouched in jungles in her dark eyes.
Shes just dressing, goodbye windows, tired starlings.

Ill sleep in this place with the lonely crowd;
Lie in the dark where the shadows run from themselves.

Hier een TV-registratie in zwart/wit, live tijdens hun afscheidsconcert op 26 november 1968 in de Royal Albert Hall, aangekondigd door de nog jonge BBC DJ John Peel (.nl), die vooral bekend werd door het laten horen van vernieuwende muziek:


Van het reünieconcert van Cream in 2005, ook in de Royal Albert Hall, heb ik gekozen voor Sunshine of Your Love, van Jack Bruce, Pete Brown en Eric Clapton en ook een hit. Een lang nummer en speciaal voor de liefhebbers:


White Room is door veel artiesten gecoverd, en Jack Bruce en Eric Clapton hebben het op hun repertoire gehouden. Hier is nog een clip waar eerst Jack Bruce uitleg geeft over zijn fretloze bas, en dan begint op 5:30 de combo: Jack Bruce & Gary Moore - White Room.

Ik vond een onverwachte cover uit een heel andere sfeer: White Room by Vassar Clements, de beroemde country-violist. Hem leerde ik kennen door het memorabele album Will the Circle Be Unbroken. Vassar is ook iemand die van vele muzikale markten thuis is, zo heeft hij samengespeeld met jazzviolist Stephane Grapelli.

Ik vond een optreden van Jack Bruce met White Room, waar het plezier van af spat. Hij heeft meer samengewerkt met Robin Trower (.nl), vroeger gitarist van Procol Harum. Ik noemde hem al eens in mijn ZOZ van 20 september. Het trio wordt hier gecompleteerd met een andere minder bekende gigant, Gary Husband.
Ze speelden februari 2009 in Nederland, in De Vereeniging in Nijmegen, en namen daar (delen van?) een live-album op, "Seven Moons":



Jack, dank je voor al die mooie en inspirerende muziek!


Over Pete Brown wist ik niet veel, maar ik ontdekte dat hij allerlei creatieve activiteiten ontplooid heeft, zoals een eigen muzikale carrière. Daarnaast kwam er nog een verrassing uit de hoge Wikipedia-hoed: een neef van Pete was de komiek Marty Feldman, die opviel door zijn extreem grote, bolle ogen, gevolg van een ziekte. Hij werkte o.a. met komieken die later Monty Python zouden vormen.
Jack zal Marty ook op TV gezien hebben, hij was een tijdgenoot van me. Voor degenen die die TV-periode gemist hebben, hier Marty Feldman in de Muppet Show. De drummer van het Muppet-orkest, Animal (op 1:33), doet mij door zijn rode haar en woest uiterlijk en gedrag altijd denken aan Ginger Baker.
Marty Feldman ontpopt zich hier als prinses Sheherezade die de kalief, die blijkbaar een kloon is van de Zweedse kok, een verhaaltje vertelt voor het slapen gaan: