150321 - ZOZ - Van merels en vergane blogs

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Ik kwam, door het zoeken naar oudere bestanden, weer eens wat ouder, verminkt, blog-materiaal tegen, van voor ZOZ, uit 2011.
Totdat Sanoma web-log.nl naar de bliksem hielp (met alles wat we daar sinds 2005 hadden geplaatst!), had ik daar, naast Dwarsbongel, ook een ander blog, Niklas. Daar plaatste ik korte observaties en opmerkingen. Of vragen.
Op 6 augustus 2011 plaatste ik daar het volgende bericht:
Waarom zouden mensen wel, en dieren geen ziel hebben en dus niet naar de hemel gaan? Ik wil niet in de hemel belanden als daar geen merels zingen, want als die geen ziel hebben, dan zeker mensen niet! En wat denk jij?

Ik had waarschijnlijk weer eens geboeid naar een merel zitten luisteren, bij ons op het dak. Met heimwee naar mijn eigen, slechte tanden. Van jongs af had ik een slecht gebit: door een medische oorzaak tijdens de groei, heeft men mij verteld. Maar met die tanden kon ik wat ik met geen enkel kunstgebit nadien zelfs maar heb kunnen benaderen: zo mooi fluiten.
Zo zat ik soms 's avonds na mijn werk in de tuin, en floot naar een merel op onze schoorsteen, en dan ontstond een mooie interactie. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik het net zo goed kon als de merel, maar we reageerden wel op elkaar, en dat kon best lang doorgaan.


Op mijn berichtje kwamen reacties, ik pak er een paar, en benoem de reageerders, met name Plato, tot co-auteurs van deze ZOZ :
Marijke : Ik denk er net zo over. Een hemel zonder dierenzielen is een beperkte hemel. Mensen die denken dat zij alleen een ziel hebben, hebben een beperkte ziel, naar mijn mening.
J@n : Wie gelooft er nou in de hemel? En een ziel? Nooit gezien zo’n ding.
Bertie : Mijn hemel…! :-)
Pasula : Elk levend wezen heeft een ziel. Maar goed, een ziel is ook iets wat bedacht is door de mens. Wie weet zijn wij allen een radartje in het collectieve geheugen van de wereld. We komen erachter als we het niet meer door kunnen vertellen. Toch hoop ik dat mijn blog dan nog bestaat en ik een teken vanuit het hiernamaals kan plaatsen, dat zou het ultieme blog zijn.
Erwin Troost : Ze zeggen ook dat engelen geen stem hebben. Vreemd, dan hoor ik toch liever nog even Roy Orbison of een prachtige zangeres zingen. Het zijn wel geen vogels, maar toch…
Plato : Vooral katholieken ontkennen de dierenziel. In veel esoterisch materiaal wordt beweerd dat het dier een collectieve ziel heeft. Ik geloof er allemaal niets van. Mijn katten hebben een eigen ziel en een eigen karakter. En mochten katten toch geen ziel hebben, dan hebben wij hem ook niet. Tenslotte zijn wij net zulke gewoontedieren als andere dieren.
Mensen zijn wel erg goed zichzelf op een hoger plan te plaatsen. Later zullen we zien waar we werkelijk staan.
Erwin, mag ik dan kiezen voor Skeeter Davis, Jimmy Rodgers en voor de Blue Sky Boys?
Niklas : De namen Skeeter Davis en Jimmy Rodgers (NL) zeiden me direct iets, Blue Sky Boys niet. Even gezocht en kwam ze tegen op Wikipedia. Ook op JoetJoep, met o.a The Sunny Side of Life, dat ik vooral ken van Mother Maybelle and the Nitty Gritty Dirt Band (het onvergelijkelijk mooie album Will the Circle Be Unbroken – ik heb het nog op vinyl).
Ik ging er van uit dat dat geschreven was door A.P. Carter, maar niet dus. Zo kom je nog eens leuke info tegen!
Mooie uitvoering overigens van de Blue Sky Boys!
Niklas : Ik heb tussen mijn protestantse wortels ook nog nooit een dierenziel aangetroffen!
Overigens heb ik ooit een serieus bedoeld artikel gelezen, waarin werd beweerd dat men een “wetenschappelijke” proef had gedaan tijdens iemands overlijden: op het moment dat de persoon in kwestie de laatste adem uitblies, zou die 21 gram lichter zijn geworden… Ik ben nooit bevestigende onderzoeksresultaten tegengekomen, wel citaten uit hetzelfde verhaal!
Plato : Niklas, ook het verhaal van de Blue Sky Boys is aardig om te lezen. Heel eenvoudige jongens die tamelijk bekend waren maar na verloop van tijd toch weer de zekerheid van een baan namen en de gitaar en mandoline aan de wilgen hingen tot ze weer eens gevraagd werden voor een festival en dan fanatiek gingen oefenen, weer bekend werden en zo voort. Ik vind ze fantastisch. Op de live dubbel CD hoor ik ze het liefst. Alleen hun verbindende teksten zijn slaapverwekkend saai. Daaraan herken je de jongens die kozen voor de zekerheid van een vak. Maar als ze zingen worden het andere mensen. Zo jammer dat maar weinigen hen, en heel veel andere artiesten uit die tijd, kennen.

Daarom, dank zij Plato, hier in de ZOZ: Blue Sky Boys met Sunny Side Of Life: