PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord in maart/april 2015 = Evenaren
"Ja maar..." Het was een standaard onderdeel geworden van hun communicatie. Of het nou een filosofische gedachte betrof terwijl ze diepzinnig zaten te bomen, een veronderstelling omtrent een gebeurtenis of personen, of een terloopse opmerking of vraag over de dagelijkse gang van zaken.
Het leek een "spel" geworden te zijn, wie de koers uit mocht zetten, wie het het beste wist of het meeste. Dat daarbij hun beider bagage nadrukkelijk een rol speelde, was overduidelijk. Het was ook onvermijdelijk. Allebei hadden ze relaties gehad met competitie, of vermeende competitie. Elkaar de loef afsteken.
Het idee dat ze dat achter zich hadden gelaten, waren ze voorbij. Het leek een natuurlijk gegeven, het zoeken van de confrontatie - tot het hoog oploopt, óf tot een van beide er genoeg van had.
Zo hadden ze zich vaak afgevraagd, of het hele leven niet één grote competitie was, om het liefst beter, maar minstens gelijkwaardig te zijn aan anderen. De cliché's van buren die onmiddellijk óók het nieuwste van het nieuwste moesten hebben dat andere buren ook hadden aangeschaft. Als één buurvrouw twee gelijke dingen voor het raam zette, had binnen een maand iedereen in de buurt het, enzovoort.
En dan de gezondheidshypes. De een weet nòg gezondere voeding dan de ander, en de zelfbenoemde gezondheidsdeskundigen vechten elkaar de tent uit, evenals de reclamemakers, die elkaar om de oren slaan met nòg "gezondere" en nòg biologischer reclameteksten.
De overeenkomst lijkt te liggen op het terrein van de fantasie: de saaie feiten doen er niet meer toe, want daarin is geen competitie mogelijk.
O nee? In de wetenschap is men op zoek naar feiten. En als een waarneming niet eenduidig kan worden omschreven, ligt de competitie in het zoeken naar het antwoord op die vraag. En tot dat antwoord gevonden is, blijft het een vraag.
Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Toen deze week onze brievenbus een keer klapperde en we even later gingen kijken, bleken we een CD rijker te zijn geworden. Een CD van de Mr. Jones band.
Mr. Jones bestaat uit Elias de Vries (fb), zang, en Willem Reitsema (fb), gitaar, mondharmonica en tweede stem.
De CD is opgenomen door en met Willem's broer Erik, alias De Reits (fb), die ook bas speelt op de CD, en een lange muzikale historie heeft met Mr. Jones.
Over die historie is niet zoveel informatie de vinden, maar volgens Historisch Emmen zijn ze begin jaren 80 begonnen, en waren deze drie er al bij.
Op B(l)ogdike vond ik ze nog als volgt aangekondigd voor een evenement in 2011: Mr Jones is een akoestisch duo bestaande uit gitarist Willem Reitsema en zanger Elias de Vries. Reeds in 1993 werd onder de naam Mr Jones met een volledige band een album uitgebracht onder de titel “Articles”. Na het uiteenvallen van Mr Jones in 1996, werkten beide muzikanten mee aan verschillende projecten maar bleven Reitsema en de Vries achter de schermen bezig met het zoeken naar songs en het schrijven van eigen werk. Sinds 2001 staan ze ook weer samen op het podium en brengen ze een breed repertoire van songs. “Akoestisch Integer” en tweestemmig, staat Mr Jones garant voor een professionele avond live muziek.
Voor een CD die gewoon thuis is opgenomen (!) vind ik het een topproductie!
Heel mooi vind ik Under the Milky Way van The Church (NL) in de uitvoering op de CD van Mr. Jones:
Under The Milky Way
Sometimes when this place gets kind of empty
Sound of their breath fades with the light
I think about the loveless fascination
Under the Milky Way tonight
Lower the curtain down on Memphis
Lower the curtain down all right
I got no time for private consultation
Under the Milky Way tonight
[Chorus]
Wish I knew what you were looking for
Might have known what you would find
Wish I knew what you were looking for
Might have known what you would find
And it's something quite peculiar
Something shimmering and white
Leads you here despite your destination
Under the Milky Way tonight
[Chorus]
Under the Milky way tonight
Under the Milky Way tonight
Dat Elias een goede zangstem heeft, is door de jaren heen op waarde geschat. Vanaf de jaren '80 zong hij bij diverse bands, zoals UTC, en meer recent Hangover Paradise, maar zijn vriendschap met Willem Reitsema loopt als een rode draad daarnaast gewoon door.
Mr. Jones heeft onlangs eigenhandig een clip gemaakt, die ik wil laten zien. De muziek is het nummer Friday I'm in Love (van The Cure (NL):
Intussen staat hij weer bijna dagelijks te spelen in het winkelcentrum in Emmen. Gisteren filmde Marijke hem daar met haar GSM (echt, je kunt er ook mee telefoneren!) terwijl hij Love Minus Zero, No Limit van Bob Dylan (NL) bracht:
Ik vond nog een link naar Love Minus Zero/No Limit - Bob Dylan (met incomplete tekst in beeld) opgenomen in een hotelkamer in Londen in 1965. Donovan is ook aanwezig.
Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Ik kwam, door het zoeken naar oudere bestanden, weer eens wat ouder, verminkt, blog-materiaal tegen, van voor ZOZ, uit 2011.
Totdat Sanoma web-log.nl naar de bliksem hielp (met alles wat we daar sinds 2005 hadden geplaatst!), had ik daar, naast Dwarsbongel, ook een ander blog, Niklas. Daar plaatste ik korte observaties en opmerkingen. Of vragen.
Op 6 augustus 2011 plaatste ik daar het volgende bericht: Waarom zouden mensen wel, en dieren geen ziel hebben en dus niet naar de hemel gaan? Ik wil niet in de hemel belanden als daar geen merels zingen, want als die geen ziel hebben, dan zeker mensen niet! En wat denk jij?
Ik had waarschijnlijk weer eens geboeid naar een merel zitten luisteren, bij ons op het dak. Met heimwee naar mijn eigen, slechte tanden. Van jongs af had ik een slecht gebit: door een medische oorzaak tijdens de groei, heeft men mij verteld. Maar met die tanden kon ik wat ik met geen enkel kunstgebit nadien zelfs maar heb kunnen benaderen: zo mooi fluiten.
Zo zat ik soms 's avonds na mijn werk in de tuin, en floot naar een merel op onze schoorsteen, en dan ontstond een mooie interactie. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik het net zo goed kon als de merel, maar we reageerden wel op elkaar, en dat kon best lang doorgaan.
Op mijn berichtje kwamen reacties, ik pak er een paar, en benoem de reageerders, met name Plato, tot co-auteurs van deze ZOZ : Marijke : Ik denk er net zo over. Een hemel zonder dierenzielen is een beperkte hemel. Mensen die denken dat zij alleen een ziel hebben, hebben een beperkte ziel, naar mijn mening. J@n : Wie gelooft er nou in de hemel? En een ziel? Nooit gezien zo’n ding. Bertie : Mijn hemel…! :-) Pasula : Elk levend wezen heeft een ziel. Maar goed, een ziel is ook iets wat bedacht is door de mens. Wie weet zijn wij allen een radartje in het collectieve geheugen van de wereld. We komen erachter als we het niet meer door kunnen vertellen. Toch hoop ik dat mijn blog dan nog bestaat en ik een teken vanuit het hiernamaals kan plaatsen, dat zou het ultieme blog zijn. Erwin Troost : Ze zeggen ook dat engelen geen stem hebben. Vreemd, dan hoor ik toch liever nog even Roy Orbison of een prachtige zangeres zingen. Het zijn wel geen vogels, maar toch… Plato : Vooral katholieken ontkennen de dierenziel. In veel esoterisch materiaal wordt beweerd dat het dier een collectieve ziel heeft. Ik geloof er allemaal niets van. Mijn katten hebben een eigen ziel en een eigen karakter. En mochten katten toch geen ziel hebben, dan hebben wij hem ook niet. Tenslotte zijn wij net zulke gewoontedieren als andere dieren.
Mensen zijn wel erg goed zichzelf op een hoger plan te plaatsen. Later zullen we zien waar we werkelijk staan.
Erwin, mag ik dan kiezen voor Skeeter Davis, Jimmy Rodgers en voor de Blue Sky Boys? Niklas : De namen Skeeter Davis en Jimmy Rodgers (NL) zeiden me direct iets, Blue Sky Boys niet. Even gezocht en kwam ze tegen op Wikipedia. Ook op JoetJoep, met o.a The Sunny Side of Life, dat ik vooral ken van Mother Maybelle and the Nitty Gritty Dirt Band (het onvergelijkelijk mooie album Will the Circle Be Unbroken – ik heb het nog op vinyl).
Ik ging er van uit dat dat geschreven was door A.P. Carter, maar niet dus. Zo kom je nog eens leuke info tegen!
Mooie uitvoering overigens van de Blue Sky Boys! Niklas : Ik heb tussen mijn protestantse wortels ook nog nooit een dierenziel aangetroffen!
Overigens heb ik ooit een serieus bedoeld artikel gelezen, waarin werd beweerd dat men een “wetenschappelijke” proef had gedaan tijdens iemands overlijden: op het moment dat de persoon in kwestie de laatste adem uitblies, zou die 21 gram lichter zijn geworden…
Ik ben nooit bevestigende onderzoeksresultaten tegengekomen, wel citaten uit hetzelfde verhaal! Plato : Niklas, ook het verhaal van de Blue Sky Boys is aardig om te lezen. Heel eenvoudige jongens die tamelijk bekend waren maar na verloop van tijd toch weer de zekerheid van een baan namen en de gitaar en mandoline aan de wilgen hingen tot ze weer eens gevraagd werden voor een festival en dan fanatiek gingen oefenen, weer bekend werden en zo voort. Ik vind ze fantastisch. Op de live dubbel CD hoor ik ze het liefst. Alleen hun verbindende teksten zijn slaapverwekkend saai. Daaraan herken je de jongens die kozen voor de zekerheid van een vak. Maar als ze zingen worden het andere mensen. Zo jammer dat maar weinigen hen, en heel veel andere artiesten uit die tijd, kennen.
Daarom, dank zij Plato, hier in de ZOZ: Blue Sky Boys met Sunny Side Of Life:
Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Het was een prachtige week. Mijn dochter is, na een jaar sukkelen, succesvol geopereerd aan een hernia en gaat blij het voorjaar tegemoet. Ik heb mijn eerste fietstochtje gemaakt van zo'n 44km, weliswaar het eerste stuk tegenwind ZZW 4 (maar de rest dus niet), op een mooie zonnige dag. Op de kaart tussen B en C heb ik langs de Duitse kant gefietst van het Schoonebekerdiep / Grenz Aa, maar Google weet blijkbaar niet dat je bij C gewoon de grens kunt oversteken over een bruggetje boven een stuw, waar ik nog een heel gesprek had met een wandelende dame, die daar aan het fotograferen was. Gezamenlijke hobbies en interesses.
Bij zulk weer denk je onvermijdelijk aan voorjaar, lente, sneeuwklokjes en krokussen. En aan bijpassende muziek. Dat is voor mij dan als eerste Ede Staal, die er twee verschillende liedjes over maakte. Als eerste, ingetogen, poëtisch: Het zel weer veurjoar worden:
En dan, met misschien in gedachten kalveren die voor het eerst de wei in dartelen, of moeder de vrouw die de voorjaarsschoonmaak voelt kriebelen: Veurjoar in de kop:
Overigens vond ik op de FB-pagina van Daniël Lohues nog een mooi overzichtskaartje, hoe groot het Nedersaksisch taalgebied is, wat eerdere beweringen mijnerzijds ondersteunt.
Een ander stuk muziek dat ons na aan het hart ligt en met het voorjaar te maken heeft, uit de Vier Jaargetijden van Vivaldi: La Primavera of in het Engels Spring, uitgevoerd door Nigel Kennedy. Het was één van de muziekstukken die we kozen voor onze trouwplechtigheid in 2004. Die versie heb ik niet gevonden op internet, maar wel een andere, bijzondere uitvoering.
Deze opname is gemaakt tijdens de BBC Proms in 2013. Nigel Kennedy speelt Spring hier met leden van zijn eigen Orchestra of Life, jonge musici die uit goed zijn in klassiek, jazz en improvisatie, en met de Palestine Strings, afkomstig van het Edward Said National Conservatory of Music. Dit zijn 17 Palestijnse musici in de leeftijd van 12 tot 23 jaar.
Ik vind prachtig hoe ze de invloeden van klassiek en Arabisch laten samenvloeien en het oorspronkelijke muziekstuk respecteren en in mijn visie iets toevoegen:
Om te zien dat Nigel Kennedy veelzijdig is, hoef je zijn naam maar in de zoekbalk van YouTube te typen. Bij het zoeken naar zijn "Spring" kwam ik ook zijn samenspel met The Who tegen in hun nummer Baba O'Riley (NL).
Met een beetje fantasie kun je aan dat nummer ook het thema Lente verbinden, want het wordt door kenners beschouwd als vernieuwend in de Popmuziek, en schijnt als zodanig in een "Top-100-aller-tijden" lijstje te staan. Pete Townshend was een bewonderaar van de filosofie van Meher Baba (NL), een Perzische goeroe, die de laatste 44 jaren van zijn leven er voor koos om te zwijgen.
Pete Townshend kwam daarnaast in aanraking met de muziek van Terry Riley (NL), een Amerikaanse componist die zich bezighield met Minimal music (NL).
Townshend voerde de "bio-gegevens" van Meher Baba in in een computer, en kwam op die manier uiteindelijk aan het nummer Baba O'Riley (mix van de twee namen), hier met Nigel Kennedy op viola of altviool.
Wie niet zo van The Who houdt, zou toch even kunnen doorschuiven tot vlak voordat 4:00 is bereikt, waar Nigel Kennedy op de voorgrond treedt...
Ik vond nog een link naar een lang artikel over hetNedersaksisch, waar het kaartje in voorkomt dat Daniël Lohues ook had.
Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Deze week kreeg ik bij het afwassen een idee voor een ZOZ-thema. Ik droogde mijn koffiemok af, die ik ooit op verjaardag kreeg van mijn kleinzoon, toen "de sterkste man van Twee-en-een-half". Het is een sterke mok, en ik ben er ook wel zuinig op - hij gaat nu al zo'n 15 jaar mee: kleinzoon vliegt nu alleen naar zijn vader, die momenteel in Koeweit woont.
Welke muziek is er, die met opa's en grandpa's te maken heeft? Wie van ons herinnert zich M'n Opa van Leen Jongewaard en Hetty Blok, uit Ja zuster, Nee zuster? O, dan ben je toch een oude knar? Nou, en...?!
Om in de verzorgende sfeer te blijven: wel eens gehoord van De Zingende Broeder? Even een stukje overnemen uit zijn "bio": Remco Bijlefeld, alias de zingende broeder, werkt als woon- zorgbegeider in een kleinschalig verpleeghuis te Borger. Door de oudere mensen waarmee hij werkt is hij geïnteresseerd geraakt in de muziek uit hun jeugdtijd. Door vaak zijn gitaar mee te nemen naar het werk om samen met de ouderen te zingen, werd zijn repertoire steeds groter. Op een gegeven moment kwam Remco op het idee om er meer mee te doen. Hij bood zichzelf aan als artiest bij verpleeg- en verzorgingshuizen in de buurt. Hij kwam op het idee om zich te verkleden als een artiest uit die tijd. Keurig in pak met stropdas, een ouderwetse bril op en brillantine in het haar met een strakke scheiding.
Hij treedt op als amusementzanger in zorginstellingen voor ouderen. Hij zingt populaire Nederlandstalige liedjes uit de jaren 30, 40 en 50 van de vorige eeuw en begeleidt zichzelf daarbij met de gitaar. Hij brengt liedjes ten gehore van Lou Bandy, Willie Derby, Eddie Christiani, Bob Scholte en vele anderen. Veel liedjes zijn te vinden op zijn YouTube kanaal.
Ik kies hier voor de (thuis, in stijlvol sepia opgenomen) "swing-versie" van Grootvaders Klok:
Er zijn ook wel hedendaagse Nederlandse artiesten die iets over hun opa zingen, zelfs (naast "Oma's aan de top") zingt K3 over Opa, maar ik noem verder alleen nog uit Kinderliedjes van vroeger: Opa bakkebaard als echte klassieker.
In Country-sferen vond ik er ook een paar mooie, bijvoorbeeld van The Judds (moeder en dochter), Grandpa Tell Me Bout The Good Old Days. Wie de tekst wil lezen, die staat op YouTube bij dit nummer onder "Meer weergeven":
Nu een clip die wat toelichting verdient. Er is een project gaande, dat de wereld wil inspireren, verbinden en vrede brengen door middel van muziek, genaamd Playing for Change. Het is een multimedia muziekproject, opgezet door de Amerikaanse producer en geluidstechnicus Mark Johnson.
Er is ook een zelfstandige Playing For Change Foundation opgericht, die overal ter wereld muziekscholen voor kinderen bouwt.
Zo begon het, staat op de website:
Nine years ago while walking down the street in Santa Monica, CA, the Playing For Change crew heard Roger Ridley singing “Stand By Me” from a block away. His voice, soul and passion set us on a journey around the world to add other musicians to his performance.
This song transformed Playing For Change from a small group of individuals into a global movement for peace and understanding. Over 35 musicians play on this track together from all over the world. While they may have never met in person, in this case, the music does the talking.
Een van de deelnemers in het project is Grandpa Elliot. De tekst onder de clip vertelt, dat hij al vanaf zijn zesde jaar (!) optreedt als straatmuzikant in New Orleans, en dat hij dat nog altijd met volle passie doet.
Grandpa Elliot begon bij een barbecue tijdens een Playing for Change tour te zingen: "Your lips is so dog gone sweet to me, baby Im afraid, if you kissed the ocean it would turn to lemonade", en de crew wou meteen de studio in om een album met hem op te nemen.
Als hij, na de introductie, dan eenmaal begint te zingen, begrijp ik waarom. Sugar Sweet door Grandpa Elliot met Playing for Change muzikanten:
Over opa's wordt heel verschillend gepraat. Liefdevol of denigrerend, om de complementaire kleuren te kiezen.
Maar als over een nog veel grotere Dwarsbongel dan ik, Ozzy Osbourne (NL) door de Huffingtonpost wordt geschreven: "Ozzy Osbourne Has Gone From Death Metal To The Sweetest Grandpa Ever", en door Yahoo Parenting "Who Knew That Ozzy Osbourne Is the Cutest Grandpa Ever?", dan is er voor mij nog wel hoop, denk ik.
Want Ozzy is nog steeds actief met Black Sabbath, en spelen ze (2014, live) nog steeds Paranoid uit 1970. Hun grootste hit werd binnen een half uur gecomponeerd en geschreven, omdat ze nog 3 minuten plaatvulling nodig hadden, gaat het verhaal... Lieve opa's?
Als we dan toch gek bezig zijn, dit is er weer eentje met veel covers: "Ik ben mijn eigen grootvader", een lied met een lange historie.
Meerdere JoetJoepers zijn er mee bezig geweest, en de eerste die ik vond was de versie van Ray Stevens met stamboom, maar dat vond ik te snel gaan. De volgende was ook van Ray Stevens, maar dan met gekke koppetjes. Allebei leuk gedaan, net als al die andere versies.
Ik heb hier toch gekozen voor de oorspronkelijke uitvoering, van Lonzo & Oscar uit 1947 - I'm My Own Grandpa:
