150530 - ZOZ - Van stoffige straten, koel water en foto's

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Ik had het weer eens: vanuit het niets een lang vergeten zin uit een liedje in m'n hoofd. Deze keer was het "The Streets Of Laredo", maar wie zong de versie die ik in m'n hoofd heb? De eerste die ik tegenkwam op internet was Eddy Arnold, maar er zijn er veel meer.

Het is een song met een indrukwekkende geschiedenis, ook bekend als "A cowboys lament", een triest verhaal over een stervende cowboy. Hij is in een goktent in zijn borst geschoten, en vertelt een passerende cowboy zijn verhaal en vraagt hem zijn begrafenis te regelen.
Ik heb gekozen voor een andere zanger, waar ik vroeger (en nog wel: "El Paso"!) bij kon wegzwijmelen, Marty Robbins (nl):


De oorsprong lijkt een Iers volksliedje, The Unfortunate Rake, over een jonge man die stervende is door syphilis. Vanuit dat lied zijn veel varianten ontstaan. Een andere bekende titel die ik vond was St. James Infirmary Blues , in Nederland een hit geweest van Johnny Kendall & the Heralds.

Hé, Eddy Arnold zingt ook "Cool Water", dat had ik ook op een van m'n eerste singles, ergens begin 60-er jaren gekocht in een uitdragerij, van mijn schamele maandloon van Fl. 130,00 bruto.
Maar dat was toch een andere zanger?
Het is ook weer zo'n "all time standard", uitgevoerd door veel artiesten, waaronder me in de lijst de naam van Leo Kottke opvalt.

Er dringt zich een naam op: Jack Scott. Kan dat? Ja, er bestaat een zanger met die naam, vind ik op 't web. Wacht eens, ik had destijds een lijst gemaakt van al mijn (later onze) grammofoonplaten; heb ik die nog? Ja, in een multomap, klein model, op zolder.
Hoe kan het dat ik daar niet eerder in gezocht heb bij mijn ZOZ-avonturen?

Het klopt: Top Rank 45 HTR575, Jack Scott. A-kant: It Only Happened Yesterday (Jack Scott); B-kant: Cool Water (Bob Nolan). Hij schijnt aan de overkant van de oceaan een "grote jongen" geweest te zijn en hier onbekend. Behalve bij mij. ;)


En wie kom ik op mijn zoektocht naar koel helder water ook tegen? Slim Whitman, de jodelende cowboy, vaak begeleid door o.a. een heerlijk jankende steel guitar!
Een van zijn bekendste songs is Indian Love Call


Deze song blijkt ook gebruikt te zijn in een "komische SF-film", Mars Attacks, waar de Marsmannetjes er mee bestreden kunnen worden.

Hé, Slim zong ook een andere "vergeten" song, waar ik weemoedige herinneringen aan heb: Valley of Tears vooral bekend van Buddy Holly, maar geschreven door Fats Domino en Dave Bartholomew. Mijn voormalige echtgenote had (bijna?) alles van Buddy Holly op vinyl, en ik kon zijn muziek zeker ook waarderen.
Hier een clip, waarin die song wordt voorafgegaan door een ingelast radiobericht, waarin wordt gemeld dat Buddy Holly (nl), Ritchie Valens (nl), en The Big Bopper (nl) zijn omgekomen bij een vliegtuigongeluk:


Terug bij de zanger die ik het eerst noemde, Eddy Arnold (nl), vind ik nog een verrassing, want het thema loopt parallel met mijn persoonlijke verhaal: My Daddy Is Only A Picture:

My Daddy Is Only A Picture
(Lyrics and music by Thomas C. Dilbeck)

I asked a little boy to call his daddy
He said he couldn't and sighed
And when I asked him what was wrong
Here's what the little boy replied.

My Daddy is only a picture,
In a frame that hangs on the wall
Each day I talk to my daddy,
But he never talks at all.

I tell him all of my secrets
And all of my little plans
And from the way he smiles at me,
I know he understands.

The angels took Daddy to heaven,
When I was just goin' on three
But I'll bet they never told him
How blue and lonesome we'd be.

I try to cheer up my mommie,
When the tears roll down her face
My daddy is only a picture,
But I'm tryin' to take his place.

Dat gooit me ook plompverloren terug naar mijn herontdekking van het Nedersaksisch als onderdeel van mijn emotionele "roots", 140816 - ZOZ - Ede Staal en Ede's taal, waarin ik het laidje "Boetenkaant" van Wia Buze wel noemde, maar niet plaatste. Voor wie wil meelezen, maar het Grunnings niet verstaat, klik hier voor de tekst met Nederlandse vertaling er naast:


Voor wie het niet wist, mijn vader overleed toen ik 1 jaar en bijna 1 maand oud was, een week voordat hij 28 werd.

150523 - ZOZ - Van Hendrikus en bloemen

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

We waren een weekje oppassen bij kleinkinderen in Tiel, dus dicht bij de Waal. Een ritje over de Waalbandijk naar Neerijnen en terug leverde een aantal foto's op van de omgeving.
Het pontje Hendrikus vaart tussen Tiel en Wamel. We staken nog wel eens over om in Het Veerhuis een versnapering te nuttigen, en ik heb er op mijn fietstochten ook gebruik van gemaakt.

Op de achtergrond zie je nog een ander "heen en weer"-schip, een riviercruiser. De Hendrikus is natuurlijk niet zo beroemd als de Ferry Cross The Mersey van Gerry & The Pacemakers uit 1965, maar het zal toch wel even wennen zijn als hij binnenkort vervangen wordt.


Onderweg naar de Waal kwam ik langs het Linge-Waalpark, dat schitterend in bloei stond:

Vaak als we een paar dagen in Tiel zijn, neem ik mijn racefiets mee, om hetzelfde tochtje te maken dat ik nu per auto deed. Deze keer weerhield een klein ongemak me ervan, maar ik ben telkens weer diep onder de indruk als ik zo'n machtige rivier zie met zijn omgeving, en het scheepvaartverkeer. Bij Varik is een plateau waar je met de auto tot dicht bij het water kunt rijden. Dit keer stond je dan vrijwel op hetzelfde niveau als het water. En ook hier is een pontje, de Neptunus, waarmee ik ook wel met de fiets ben overgestoken naar Heerewaarden, waar een interessant bezoekerscentrum De Grote Rivieren is. Varik is van afstand herkenbaar door zijn "dikke toren".

Vanaf het plateau zag ik aan de andere kant van een inham paarden grazen, terwijl aalscholvers bij het water rusten.

Verderop, bij Neerijnen, heb je een mooi uitzicht op de nieuwe brug bij Zaltbommel, genoemd naar de dichter Martinus Nijhof wiens bekendste gedicht is De moeder de vrouw, dat begint met de regel "Ik ging naar Bommel om de brug te zien". Aan deze kant van de brug ligt nog een spoorbrug.

Op de terugweg kon ik de foto maken die ik op de heenweg gemist had door een tegenligger op de smalle dijk. Dit ooievaarsnest is een vast aandachtspunt op mijn tochtjes hier. Nu was er een jong te zien!

Aan deze kant van de Waal, bij Heesselt, en aan de overkant, bij Herwijnen, staan twee heel hoge hoogspanningsmasten, om te zorgen dat de scheepvaart niet tegen de kabels vaart. In die mast aan de overkant zitten altijd een stuk of zes ooievaarsnesten. Met de verrekijker kon ik nu ook zien dat er daar levendig "gewoond" werd!

Op de heenweg had ik ook een portie bloemenpracht tegen het talud niet gefotografeerd vanwege een tegenligger. Ook dat heb ik op de terugweg ingehaald. Naar mijn idee een schitterend Betuws voorjaarsplaatje!

Ik reed vice-versa oftewel heen en weer, ook de pontjes gaan heen en weer. Wat past daar beter bij dan de sfeertekening "Veerpont" van Drs. P.?


Pontjes, veren... In 2010 deden Marijke en ik mee aan de wedstrijd Pontjespoëzie van de Vereniging Vrienden van de Voetveren. De aanstichter daarvan was zoon Frank, lid van de vereniging. Marijke is geboren in Nijmegen, aan de Waal, en toen haar kinderen geboren werden, woonde ze in Olst, aan de IJssel. Daarover gaat haar gedicht:

Veerpont Olst-Welsum

Navigerend tussen vroeger en nu
brengt de veerman mij
wanneer ik wil

naar oude gronden terug
Aan de overkant ben ik geboren
mijn kinderen aan deze

Tussen vertrek en aankomst
vaart hij mij

voor de wind varend, geruststellend

als een palindroom

van huis naar huis

en weer terug

© Marijke van der Scheer, 2010

Van Marijke's gedicht had blijkbaar het gedeelte na "vaart hij mij" op het omgevouwen deel van de geprinte e-mail gestaan en was niet afgedrukt, en desondanks goed genoeg bevonden voor de "wedstrijdbundel"! Voor haar was echter dat tweede deel essentieel, en terecht, zoals ook de jury beaamde.
De bundel is nog steeds verkrijgbaar en wordt geleverd met een erratumblad. Was het helderziendheid, dat ik geprinte exemplaren van onze gedichten bij me had tijdens de prijsuitreiking en presentatie, zodat iedereen naar huis kon gaan met een correcte kopie?
In elk geval heeft Marijke hierdoor minstens zoveel aandacht gekregen als de prijswinnaars, omdat ze de juiste versie mocht voordragen, na ruimhartige excuses van de organisatie. Misschien had ze moeten winnen...?

Mijn inzending was dit gedicht, zonder formele titel. Ik had wel wat lopen filosoferen maar ik schreef het op de laatste dag voor de deadline. Het kreeg de derde prijs ("eeuwige pontjesroem"):

Tot hier
droegen mij mijn voeten
ik sta - en wacht

de weg eindigt
waar water klotst
tegen de oever

En daar
op de andere oever
vervolgt mijn pad

of eindigt
van jou naar mij
jij staat - en wacht

tot het veer een oever bereikt.
Elkaar voorbijgaan
kan alleen aan land

© Gauke Zijlstra, 2010

Ach, laten we het laatste woord geven aan de grote meester, de TaalKunstenaar Drs. P. met een latere versie van het heen en weer, Veerpont, uit 1992:

150516 - ZOZ - Van oppassen en los gaan

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Mijn inspiratie voor deze ZOZ is Dave Edmunds (nl). Lang niet iedereen kan bij zijn naam direct iets uit zijn/haar geheugen terugroepen. Als je iets laat horen waarmee hij iets te maken heeft (gehad) zullen er al veel meer "O ja!"-s opklinken, want zijn productie is niet kinderachtig!

Dave is geboren in Wales en heeft vele muzikale leerscholen doorlopen en veel muzieksoorten gespeeld, gezongen en geproduceerd. Zijn grootste successen behaalde hij nadat hij zich de productietechnieken van Phil Spector (nl) eigen had gemaakt. Wat niet wil zeggen dat hij zich daarop blindstaarde.

Tot de groepen waarin hij gespeeld heeft behoren o.a. Love Sculpture en Rockpile
Van Dave Edmunds heb ik jammer genoeg weinig mooie "live" video's gevonden, meest door amateurs opgenomen: òf het geluid òf het beeld liet te wensen over.

Love Sculpture deed niet alleen aan blues en rock 'n roll, want op de LP Forms and Feelings staan ook interpretaties van klassieke muziek, zoals Sabre Dance van Khachaturian (nl).
Hier een opname uit Dave's latere soloperiode: Sabre Dance.
Ook deze, Farandole - Love Sculpture, komt uit de klassieke hoek, Arlesienne Suite No 2, Movement 4 van Georges Bizet (nl).

Naast zijn werk als producer is Dave Edmunds altijd zelf blijven spelen. Een van de mensen waarmee hij veel heeft samengewerkt is Nick Lowe (nl), die hij ontmoette door de groep Brinsley Schwarz te produceren.
Tot de andere groepen en artiesten waarmee hij samenwerkte of voor produceerde behoren voormalige Beatles, Status Quo, The Stray Cats, Jeff Lynne (Electric Light Orchestra), en dat is een kleine greep.

Zo deed hij mee aan Carl Perkins's Rockabilly Session, een tv-special ter ere van zijn held, een heerlijke 14½ minuut durende medley, met o.a. Carl Perkins, George Harrison, Ringo Starr, Eric Clapton, Dave Edmunds en Rosanna Cash (dochter van):


Dan een clip waarvan het plezier afspat, van Dave Edmunds samen met een andere dochter uit de Cash/Carter clan, Carlene Carter (die te eniger tijd getrouwd was met Nick Lowe) met het humoristische Baby Ride Easy:


Ik vond ook een heerlijk nummer dat me doet denken aan de sfeer van Zydeco (nl) / Cajun (nl) is Promised Land van Dave Edmunds met Geraint Watkins op accordion:


Het bekendst is Dave Edmunds denk ik van I Hear You Knocking, oorspronkelijk bekend van Fats Domino (nl):


En dit is de versie van Dave Edmunds op TV, in Jools Annual Hootenanny (2008):


Dave Edmunds is niet in de eerste plaats bekend van eigen liedjes, hoewel hij die wel gemaakt heeft. Meer van mooie interpretaties van bestaande nummers, en daarbij springen voor mij twee songs er uit, die allebei eerder waren uitgevoerd door een meidengroep.
Baby I Love You door The Ronettes (nl), toen onder contract bij Phil Spector.
Vergelijk zelf de versies van The Ronettes - Baby, I Love You en Baby I Love You / Dave Edmunds .

Voor mij is het meest meeslepende muzikale meesterwerk van Dave Edmunds de song Born To Be With You, ook een song met een geschiedenis en veel (cover)versies.
De eerste bekende en hitgevoelige versie lijkt te zijn van The Chordettes:


Uit de Country/Bluegrass-sfeer koos ik Pikelny, Sutton, Bulla, Bales, & Cobb:


Van Dave Edunds vond ik een uitvoering uit het TV-programma Top Of The Pops, die wel curieus is om te zien en een prachtig tijdsbeeld, maar met slecht geluid: Dave Edmunds - Born to be with you ( Very Rare Original Footage TOTP June 1973 ). Gelukkig is er iemand geweest die met die video is gaan stoeien en het goede studiogeluid er onder heeft gemonteerd.
Beeld en geluid zijn daardoor niet helemaal "lipsync", maar ik ga helemaal zwijmelen als ik deze versie hoor, en dan mag moet de volumeknop toch even iets verder open!

Dave Edmunds. Born To Be With You (dream dub), en die titel past ook wel (on)dubbelzinnig bij de donderdag van deze week, 14 mei. Het was Hemelvaartsdag, en op die datum in 1944, is mijn vader overleden. Door 60 jaar later welbewust op die datum te trouwen hebben we daar een soort monument van gemaakt, nu dus 11 jaar geleden:


Wij vieren zo'n dag altijd met een mooie rondrit. Deze keer waren we oppas voor onze jongste twee kleinkinderen, en vierden we het met hen, en in een andere omgeving dan anders.

Hier bij Fort St. Andries, waar Maas en Waal elkaar bijna raken.

En hier in de botsautootjes bij de Pyramide van Austerlitz,
waarbij we die Pyramide overigens niet gezien hebben...

150509 - ZOZ - Van oude computers en nieuwe instrumenten

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Op mijn manier had ik een drukke week. Een belangrijk geduldwerkje was het gouddelven op een oude computer met Windows 98, die niet meer te reanimeren is tot het niveau waarop hij voor ons nog bruikbaar is. Toch staan er nog veel schrijfsels, foto's (wat waren de jongste kleinkinderen toen nog jong!) en andere voor ons waardevolle dingen op die we willen bewaren. Het probleem was het overzetten naar gangbare media. Dat lukt, maar vergt weleens zelfbeheersing als er een blauw scherm verschijnt en iets weer opnieuw moet. Genoeg daarover.

Op die computer vond ik oude foto's. Dat wekt herinneringen - met pasen 2004 maakten we een strandwandeling, en de toen 2½-jarige Thimo wou beslist alleen met mij aan de hand lopen. Hij gooide af en toe zand naar ons toe en riep dan: Nè-nè-nè-nèh! terwijl hij met zijn vingertjes het sliep-uit gebaar maakte.

Nu hebben we onze eerste oefenrit gehad, om dit voorjaar samen een keer de Afsluitdijk te fietsen. Dat moet lukken, want die is ca. 30 km, en we deden nu 24 km.
Oma filmde De start van de oefenrit van Opa & Thimo met haar mobieltje:


ZOZ-ers vonden mijn eerste tochtje van het seizoen van 44 km nogal ver, maar het antiek waarop ik nu nog rondfiets stamt uit 1990, en dat jack heb ik "verdiend" toen in dat jaar onze nieuwbouw in Emmen werd geopend door de Zweedse koning Carl Gustav samen met prins Claus. Ter gelegenheid van die opening maakten 45 Ericsson medewerkers uit heel Europa een fietstocht langs alle toenmalige Ericsson-vestigingen in Nederland, 500 km in 2 dagen.

Al met al weinig gedacht aan muziek voor mijn ZOZ, maar toen vond ik een notitie, die ik in maart j.l. maakte over de Chapman stick (nl). Voor mij een geheel nieuw instrument, en bijzondere instrumenten maken mij altijd nieuwsgierig.

Echt helemaal nieuw is het instrument niet, want het is begin 70-er jaren bedacht door Emmet Chapman - Emmett Chapman explains the Chapman Stick:


Er blijkt al veel muziek op gespeeld te zijn, en met dit instrument opgenomen, zonder dat het veel ruchtbaarheid kreeg. Het is ook veelzijdig, als je eens even snuffelt. Zo vond ik een uitvoering van Here Comes The Sun van The Beatles, uitgevoerd door Robert (Bob) Culbertson, een bespeler van het eerste uur:


Het instrument is ook bruikbaar voor klassieke muziek, ook uitgevoerd door Robert Culbertson, Bach Toccata and Fugue in D minor, BWV 565:


Bij het zoeken naar info over de Chapman stick kwam ik ook de Duitse band Saltatio Mortis (en, nl) tegen, waarvan ik nog nooit had gehoord. De naam van de groep zou referen aan Danse Macabre (nl).

Ze spelen "middeleeuwse muziek op een moderne manier", dat wil zeggen dat er veel authentieke middeleeuwse (didgeridoo, doedelzak, draailier, schalmei) samen met moderne instrumenten worden gebruikt. Het was voor mij een interessante verrassing, uiteraard koos ik voor een clip waarbij de Chapman stick nadrukkelijk aanwezig is, SALTATIO MORTIS - Letzte Worte:


Tenslotte nog één clip met een akoestische versie van de Chapman stick, wéér door Bob Culbertson, een mooie instrumentale versie van het ingetogen Jimi Hendrix nummer, Little Wing:


En ik heb nog véél meer interessante clips met Chapman sticks gezien!

150501 - ZOZ - Abschied vom Klavier

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Dit wordt meer een in memoriam dan zwijmelen. Vanmorgen (vrijdag) las ik bij vrienden die dit artikel gelinkt hadden, dat de dichter Willem Koopmans uit Emmen dinsdag j.l. op 80-jarige leeftijd is overleden. Daar schrok ik even van, want Willem was (weliswaar al een tijdje op afstand) een vast gegeven. De laatste keer dat ik hem zag en sprak, en dat is geruime tijd geleden, was zijn gezondheid uitermate broos.
Wel was hij onverminderd helder van geest, zowel in het serieuze als in humor.

Ik leerde Willem kennen omstreeks 1995, toen ik mijn schrijfsels publiekelijk begon voor te lezen bij een soort Literair Café, dat georganiseerd werd onder de "originele" naam Dicht-Er-Bij. Willem had toen al faam verworven; in mijn documentatie zijn er wapenfeiten van hem geboekstaafd vanaf 1983 in het culturele / literaire circuit van Emmen.

In januari 1996 behoorden Willem en ik tot de groep van 10 dichters die besloot tot het oprichten van een dichtersgroep. De naam: "Schrijverskamer de Clique" was de suggestie van Willem. Zo konden we eventueel ook uit de voeten met proza, want niet alle schrijvers waren alleen dichter.

Bijna de eerste bezetting, bijeenkomst van de Clique in april 1996:
Middenvoor: Joke Rhebergen.
Tweede rij vlnr: Cobi de Jonge, Margriet Winter, Willem Koopmans, René Strijker;
Achter: Vincent Gordijn, Doedie van Hasselt, Sylvia Wesdorp, Gauke Zijlstra, Henny Moes.

De "oudsten" (in meer opzichten) van de groep waren Willem Koopmans en Joke Rhebergen, die elkaar ook al langer kenden. Er waren in de loop der jaren wel wisselingen in de groep, maar er is lang een vaste kern van leden vanaf de oprichting geweest.
Vanaf de oprichting waren Joke en ik naar buiten de "contactpersonen": we hadden geen "bestuur", dat waren we gezamenlijk. Al gauw leek het praktischer dat ik de enige contactpersoon zou zijn.

Ik heb voor deze ZOZ gekozen voor muziek bij een gedicht van Willem uit het begin van de Clique. We spraken altijd een thema(woord) af voor de volgende bijeenkomst, die keer was het "klavier".

Abschied vom Klavier

waarom heb je ze meegenomen
toen je ons verliet
ze hoorden in ons huis
Mozart en Beethoven
Schubert en Chopin
waarom heb je ze meegenomen
toen je ons verliet
ik mis ze
meer dan ik kan zeggen
het huis wordt stil
je kamer leeg
waarom heb je ze meegenomen


Willem Koopmans - Emmen, maart 1996

Dit gedicht staat ook in de bundel "Toch nog onverwacht".

Abschied Vom Klavier van Ludwig van Beethoven, gespeeld door Harry Völker:


Willem en ik hebben samen meegewerkt aan het totstandkomen van een discussiestuk over cultuurbeleid, namens twee organisaties waarvan we allebei lid waren: de Clique en de Sociëteit Drentse Kunstenaars. Dat was een initiatief "uit het veld" waaraan alle culturele organisaties uit de Gemeente deelnamen.

Naar de Soos reed ik vaak met Willem mee, omdat ik toen nog geen rijbewijs had. Willem ging er prat op dat hij op z'n 46-ste nog zijn rijbewijs had gehaald, maar was toch ook wel wat onzeker: bij het invoegen op de autoweg vroeg hij steevast om goed mee te kijken...
Later heb ik mijn rijbewijs gehaald een maand voor ik 60 werd. Marijke laat mij nu vaak rijden: zij heeft haar rijbewijs vanaf haar twintigste, maar ze vind dat ik net zo goed rijd.
Ik weet niet of Willem dat nog meegekregen heeft, hij zou er ongetwijfeld een rake opmerking over hebben!

Ook hebben we samen de geschiedenis van het poëziecircuit in Emmen en in het bijzonder Schrijverskamer de Clique op schrift gesteld. Uiteraard deed Willem het verhaal van vóór de Clique alleen, toen ik het bestaan van dat wereldje nog niet kende. Deze link leidt naar een tot 2005 bijgewerkte versie van dat document.
Hij had ook een heel cultureel netwerk, terwijl ik meer een einzelgänger ben.

Willem is omstreeks 2000-2001 een andere weg gegaan, die het pad van de Clique nog regelmatig kruiste.
Willem was een lieve man, een gevoelig mens. Hij kon, denk ik, niet altijd goed met sommige aspecten van de dynamiek in de groep overweg.
Bij externe activiteiten werd Willem vaak uitgenodigd, en hoorde er dan gewoon bij.

Willem Koopmans heeft tenminste drie dichtbundels het licht doen zien. De eerste, "Scherven van de tijd" (1987), in eigen beheer, daarna bij uitgeverij Servo nog twee: "Toch nog onverwacht" in 1997 en "Bezwering" in 2003.
Daarna ben ik uit het oog verloren, wat hij behalve in Roet, verder nog gepubliceerd heeft, omdat ik nog zelden in het circuit beland.

Willem signeerde in zijn vertrouwde handschrift.

We deelden destijds bladwijzers uit met korte gedichten.
Willem had deze toegevoegd aan "Toch nog onverwacht".

Zelf ben ik in seizoen 2006-2007, samen met Marijke, vertrokken na gerommel in de groep, die daarna steeds verder uitdunde.
Joke Rhebergen overleed plotseling in mei 2012 op 79-jarige leeftijd, en ze was tot het eind een centrale figuur in de Clique.
De Clique is in feite niet meer, er zijn nu nog drie leden onder een andere naam bezig. Daarin is Cobi de Jonge het enige oorspronkelijke lid van de Clique, de andere twee zijn gekomen na ons vertrek.

Het gedicht van Willem dat ik hierboven heb geplaatst, zat in de eerste van mijn 12 Clique-mappen. Toen ik van zijn overlijden vernam, dacht ik meteen aan dit gedicht, en de opmaak zoals hij het toen uitdeelde:

In de rouwadvertentie online las ik vanmorgen: "De plechtigheid vindt in besloten kring plaats." Aan het begin van de avond las ik een zeer kort verslag: "Het afscheid vanmiddag was indrukwekkend stijlvol en cultureel".

Rust in vrede, Willem...