Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Deze week greep ik even weer naar mijn oude schriftjes, mijn "radio-logboek" uit de beginjaren 1960. Op 7 januari 1962 draaide Radio Luxemburg een zomerhitje kort voor het middaguur. Het zal dus de Nederlandstalige uitzending zijn geweest.
Het was destijds niet mogelijk in het ouderlijk huis naar dit soort muziek te luisteren. Ik kwam daar sowieso maar één weekend per twee weken, wat gepaard ging met veel spanning tussen mij en mijn stiefvader, en dus het hele gezin.
Ik was toen "in de kost" bij mijn grootouders, en ook daar was de radio alleen voor het nieuws en kerkdiensten. Nou ja, de radiopraatjes over de natuur op de RONO, door dr. Fop I. Brouwer ("al wat leeft en groeit en ons altijd weer boeit") konden er nog mee door, al vraag ik me af of opa en oma toen wisten dat "Foppie" bij de Vrijmetselaars zat, en zelfs van 1961 tot 1972 voorzittend meester was van de Groningse loge L'Union Provinciale: ze hadden een afkeer van "dat soort fratsen", zeg maar...
Gelukkig had ik zelf een oude radio op mijn kamer, ik schreef er al eens over in een vorige ZOZ; ik had hem meegenomen van "thuis". Een goed alibi was, dat ik een schriftelijke cursus "Radiotechniek" probeerde te volgen.
Ik blijf nú met de vraag zitten, hoe dat kon: op zondag rond de middag op mijn kamer zitten muziek luisteren, in plaats van in de kerk of op de koffie nadien...
Het weer was voor een januaridag niet slecht, maar niet echt logisch voor een zomerhit.
Ik heb het over Sucu Sucu, weer zo'n titel waarbij ik de muziek al hoor als ik hem lees. En ook weer een titel waarvan onwijs veel versies zijn opgenomen.
De song is geschreven door Tarateño Rojas, een Boliviaanse zanger, die "verhuisde" naar Argentinië na de Chaco oorlog (nl) tussen Bolivia en Paraguay, die elkaar bevochten om bodemschatten in dat gebied.
Eerst Sucu Sucu door Tarateño Rojas zelf uit 1959:
Sucu Sucu is door veel artiesten in veel talen gezongen, ik doe een greep uit de hier bekende grote namen uit die tijd: Caterina Valente, Eddy Christiani, Maria Zamora, Nina and Frederik.
Dit is de Jamaicaanse versie. Het genre wordt genoemd: Ska (nl) door de rol van koperblaasinstrumenten ook wel Jamaicaanse Jazz. The Skatalites (nl) worden wel aangemerkt als de eerste Ska-band. Ik vind het heerlijk aanstekelijke muziek.
Roland Alphonso & The Skatalites - Sucu Sucu:
Maar de uitvoering waar ik op 7 januari 1962 om 11:58 uur naar luisterde was een van de eerste covers na het origineel. De zanger had er in elk geval hier in Nederland een grote hit mee en ik dacht ook elders, maar toch kon ik heel moeizaam wat minimale informatie over hem vinden.
Er is zelfs geen Nederlandse Wikipedia-pagina over Sucu Sucu, en over de zanger Ping Ping is er alleen een zeer beknopte Engelstalige pagina, waarin wordt vermeld dat hij ook de naam Ping Pong gebruikt heeft, en dat hij geboren is in Suriname (toen nog een Nederlandse kolonie) in 1923 als Eddy Helder...
Wat ik wel grappig vond bij het rondsnuffelen ter voorbereiding van deze ZOZ, is de naam van één van de Voorzittend Meesters van de Groninger Vrijmetselaarsloge, van 1910 tot 1920, H. Helder Pzn. Zo te zien geen familie ;)
Zondag j.l. besloten we te gaan genieten van de prachtige Indian Summer, door een rondritje te maken door de omgeving en hier en daar even te wandelen.
Drenthe heeft veel mooie landschappen te bieden, vooral nu met de al ruim aanwezige herfstkleuren, terwijl er tegelijkertijd nog veel groen is.
Door mijn fietstochten ken ik veel landweggetjes, waar je goed kunt rijden en waar het nooit druk is. Deze keer was het soms een misrekening, omdat heel veel mensen ook besloten hadden om te genieten van deze prachtige najaarsdag. Ook kwamen we dermate grote groepen wandelaars tegen, dat het wel een georganiseerd evenement moet zijn geweest.
Ergens in het midden van Drenthe stopten we om een wandeling te maken.
Het landelijke gebied toonde zich van zijn beste kant in de zon, die ondanks de wolken toch de boventoon voerde, en de bossen diepe schaduwen liet maken.
Dat de herfst begonnen is, was overduidelijk. Paddestoelen en afgevallen eikels in de berm. De eikenbomen maakten dat het lopen aan die kant van de straat af en toe op rolschaatsen leek.
Op de akkers was men druk bezig met aardappelrooien. Dat kan tegenwoordig gewoon op zondag, met de grote machines. Ik herinner me nog de tijd dat boeren met gekromde tenen zaten omdat ze niet op zondag mochten werken vanwege de Wet Op De Zondagsheiliging of Zondagsrust, terwijl er voor de maandag pestweer voorspeld was, dat de oogst ernstige schade zou toebrengen.
Terwijl ik dat nog maar eens overwoog, genoot Marijke heerlijk van de zon!
De koeien trokken zich er ook niets van aan, en liepen heerlijk te grazen, ook een vorm van oogsten. Ze hadden zelfs geen oog voor het schitterende lijnenspel van zonlicht door de bomenrijen naast hen.
Uiteindelijk kwamen we ook nog terecht in een Drentse stad met veel historie: Coevorden. Daar was het bepaald geen koopzondag, de straten waren leeg.
Maar we waren wel aan iets eetbaars toe, dat was verkrijgbaar. Op de Markt aangekomen, zagen we een bord waarop stond aangekondigd dat er Snert op het menu stond!
Marijke zocht er vast een plekje, terwijl ik op zoek ging met een missie: er zou bij de Tourist Info een pas verschenen gedichtenbundel verkrijgbaar zijn: "DichterBij Zweeloo".
Zweeloo (lees Aalden) en Coevorden hebben beide een plaats in mijn eigen geschiedenis: toen ik in Zweeloo woonde, fietste ik 3 jaar lang naar de LTS in Coevorden. Toen was Zweeloo een zelfstandige gemeente, nu ingedeeld bij Coevorden.
Ik werd attent gemaakt op die bundel door mijn eerste vriendinnetje, die destijds een ander verkoos. Van haar moeder staan drie gedichten in die bundel. Het gedicht over de ijsbaan, waar ze me met een knipoog op attent maakte, is van een andere dichter, een leeftijdgenoot die ik persoonlijk ken, zoals meerdere van die dichters.
Mijn band met Coevorden is meermalen hernieuwd, doordat ik het gedicht voor de tentoonstelling Picardtprent van 2000 heb mogen schrijven, met een gedicht de tentoonstelling van Eugénie Godefroy-Werners (inmiddels overleden) in Galerie Het Arsenaal heb mogen openen, een gedicht heb gemaakt voor de opening van het eerste lichtkunstproject in de voormalige Watertoren, en gedichten heb voorgedragen bij de opening van het project "De reis van de Steen", nabij de Markt.
Nadat ik van achter het raam van het restaurant nog een foto heb gemaakt van Het Arsenaal, waar o.a. de Bibliotheek en de Tourist Info zijn gevestigd, lopen we langs de fontein met het beeld van de Ganzenhoedster en haar ganzen, terug naar de auto en begeven ons naar huis.
Nu is het dinsdag en kom ik pas aan publiceren van het verslag toe. Het beloofde zonnetje bleef helemaal weg en de temperatuur viel ook tegen, maar er was weinig wind. Toch trok de ergste mist al snel op, en zeg nou zelf: deze omstandigheden leveren ook mooie sfeerbeelden op!
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Onlangs zag ik bij een Facebook-vriend, dat hij op zijn verjaardag verwend was met een optreden van een bekende Groninger straatzanger. Nou ja, een tamelijk compleet muzikant.
Dat bracht mij enige decennia terug in de tijd, toen ik nogal eens de stad Groningen bezocht vanwege mijn schoonmoeder.
In het begin deugde er geloof ik niet zoveel van mij als schoonzoon, al was ik de eerste die tussen de boerenkool geboren was. De eerdere twee schoonzoons kwamen van de rijstvelden. Hoe verschillend wij ook van karakter waren, ik kon met beide erg goed overweg. Bij mijn schoonmoeder kon ik later wel een potje breken, ook na de scheiding.
Bij zo'n bezoek op een mooie dag, het zal begin 80-er jaren zijn geweest, liep ik door de Herestraat, en daar was iemand muziek aan het maken, op een enthousiaste, aanstekelijke manier. Een van de songs die hij bracht, was "Me and Bobby McGee". De mooie dag zal ongetwijfeld een rol gespeeld hebben in mijn humeur, eidoch, ik vond die uitvoering, na die van Janis Joplin (nl), de mooiste die ik tot dan had gehoord.
De song is geschreven door Kris Kristofferson (nl). De co-auteur, Fred Foster lijkt alleen de titel te hebben bedacht, als ik de informatie zo lees. Hij was bekender als producer en oprichter van Monument Records, dat veel toppers voortbracht.
De song is een reisverhaal van twee zwervers, de verteller en zijn vriendin. Ze liften mee met een diesel-truck en zingen samen met de chauffeur. Ze reizen naar California en worden steeds intiemer en helpen elkaar door problemen heen.
Maar Bobby wordt het zwerven zat en besluit zich een plek te zoeken in Salinas, terwijl de verteller verder zwerft. Het lied eindigt met de spijt van de verteller over het verlaten van Bobby, met de verzuchting dat hij "al zijn volgende dagen had willen ruilen voor één enkel gisteren".
De eerste versie die op de plaat verscheen was van Roger Miller (o.a. King Of The Road), Roger Miller - Me And Bobby McGee:
In de versie van Janis Joplin (die nauwe contacten had met Kris Kristofferson), zijn de rollen van man en vrouw verwisseld, en dan is het wel gemakkelijk dat de sexe van de naam 'Bobby' inwisselbaar is.
Ik vond een zeldzame opname tussen de vele clips op JoetJoep van Janis met dit indrukwekkende nummer, RARE 1st Studio Recording Of "Me & Bobby McGee" Janis Joplin:
Ik heb destijds in de Herestraat een cassette gekocht van Moti Rymarczuk, want zo heet de straatmuzikant waarmee ik begon, of kortweg: Moti, waar ook "Me and Bobby McGee" op stond. Helaas is in de loop der jaren die cassette zijn eigen weg gegaan, zonder mij.
Moti is volgens de ene bron vanaf 1978, volgens een andere sinds 1981 actief als straatzanger in Groningen. Geboren in Rusland en opgegroeid in Israël, bracht de liefde hem in Groningen. Die liefde hield geen stand, maar hij bleef muziek maken op straat in Groningen.
Vanaf de negentiger jaren moet hij een versterker gebruiken, omdat hij lang zijn stem verkeerd heeft gebruikt. Er is wel een vergunning nodig, met allerlei strikte voorschriften. Zo mag niet langer dan een half uur op dezelfde plek worden gespeeld.
Voor Moti geldt een uitzondering: hij mag als enige een uur op dezelfde plek spelen. In 2013 hebben een paar overijverige stadswachten hem echter een boete van € 187 opgelegd, omdat hij een kwartier te lang op dezelfde plek gespeeld zou hebben. Moti heeft dat voor de rechter gebracht en die heeft in januari 2015 de boete vernietigd.
De Groningers stonden massaal achter Moti, en hebben hem voorgedragen voor de officiële titel van ‘stads-straatmuzikant', naast de stads-dichter, stads-bouwmeester, nachtburgemeester en stads-archeoloog. Zo werd Moti in april 2015 uitgeroepen tot eerste stadsmuzikant van Groningen.
Niet dat hij alleen in Groningen verblijft. Zo vertelt hij in deze clip dat hij 's zomers in Scandinavië speelt en 's winters nog wel eens in India verblijft: Moti: the voice of the streets, en Moti is ook te vinden op Facebook.
De versie van "Me and Bobby McGee" zoals hij die vroeger bracht en op de cassette stond, kon ik niet vinden. Wel een afbeelding van de cassette, en een andere versie, waar hij een viermansband vormt met onder andere zijn twee zonen. Dat klink wel enigszins als Creedence Clearwater Revival (nl), vind ik, een van zijn favoriete bands. Moti & the Streetrockers - Me and Bobby Mcgee:
Kris Kristofferson speelde ook in de "country supergroep" The Highwaymen (nl), samen met Johnny Cash, Waylon Jennings en Willie Nelson, en hier is hun versie. Kris Kristofferson - Me and Bobby McGee - Highwaymen live at Nassau Coliseum, 1990:
Als je dan zo aan het zwerven bent op internet, dan kom je van alles tegen, zo ook de versie van P!nk (nl), een zangeres die pas onlangs in mijn gezichtsveld kwam – via een ZOZ...
Voorafgaand aan de uitreiking van de Grammy Awards (nl) worden er party's gehouden met uitgenodigde artiesten. Hier draagt P!nk haar bijdrage op aan Janis Joplin, haar "favorite singer of all time". Pink – Me and Bobby McGee:
Onze overbuur / straatmuzikant, Willem Reitsema, die ik al noemde in ZOZ 124 (28-3-2015) en ZOZ 084 (21-6-2014), kent Moti uit de periode dat ook hij in Groningen verbleef, eerste helft 90-er jaren. Desgevraagd antwoordde hij, dat hij toen begonnen is op straat te spelen. Toen het te koud werd traden hij en Moti afwisselend op in een winkelcentrum, en pasten dan op elkaars spullen in de pauze van de ander. Hij heeft niets dan diep respect voor de mens Moti.
Schrijfuitdaging: Schrijf een verhaal in zes woorden – Laat je inspireren door een foto of afbeelding en schrijf daar je verhaal bij. Of bedenk eerst zes woorden en maak/zoek dan een foto.
Het thema is deze keer: (KLEIN)KINDEREN. Kijk voor meer bij Marion
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Omdat we deze week een zeer gewaardeerde gast hadden uit, momenteel, Leiden, en we vrijdagavond voor een MRI-scan vanwege Marijke's tinnitus naar Groningen waren, dacht ik me er deze keer met een Jantje van Leiden van af te maken. Maar rondom dat Jantje hangen óók weer intrigerende verhalen, dus die weg moet ik vermijden, ook al is mijn opa er onderwijzer geweest en zou later mijn moeder er een betrekking hebben gehad, dus ik heb wel iets met Leiden.
Halverwege de week zag ik een bericht over Steven Tyler (nl), zanger van de hard-rockgroep Aerosmith (nl). Aerosmith ligt mij het duidelijkst in het geheugen door hun samenwerking met de Hip-Hop groep Run–D.M.C. (nl), waardoor van een oorspronkelijke Aerosmith song uit 1975 in 1988 binnen een kwartaal meer dan een miljoen singles werden verkocht: Walk This Way (nl). RUN-DMC - Walk This Way (met Aerosmith):
Steven Tyler is nu woedend op vastgoedmagnaat Donald Trump (nl), die Amerikaans president wil worden namens de Republikeinen.
Voor zijn campagne wou Trump de song Dream On van Aerosmith gebruiken, maar daar is de band absoluut niet van gediend
Overigens zijn er vaker van dit soort conflicten, of juist het tegendeel. Zo wou George W. Bush de song "I Won't Back Down" van Tom Petty gebruiken voor zijn campagne, maar Tom Petty (nl) bracht het lied zelf live bij Al Gore op het podium.
Denken is een werkwoord. Denken is het vormen van een mening of oordeel over een onderwerp aan de hand van feitenkennis. Het begint met verzamelen van die kennis en verificatie of een "feit" waar en relevant is. Dat vereist inzicht, dat je verkrijgt door bestudering en ervaring.
Het trefwoord voor deze WE300 gaat iets verder dan "gewoon denken"; het is beschouwender, filosofischer.
Sommige mensen denken dat ze denken, maar roeptoeteren degene na die het luidst schreeuwt. Ze verwarren "denken" met "napraten", dat weinig intellectuele inspanning vereist.
Denken en voelen zijn niet hetzelfde, maar beïnvloeden elkaar wel. In hoeverre is nog in een onvoltooid stadium van onderzoek. Emoties zijn veel gemakkelijker te bespelen (manipuleren) dan logisch redeneren.
Frank Zappa: "It never mattered to me that thirty million people might think I'm wrong. The number of people who thoughtHitlerwas right did not make him right..."
De Ig Nobelprijs begon als parodie op de Nobelprijs, maar is nu een prijs voor "wetenschappelijk onderzoek, dat een glimlach oproept, maar vervolgens aan het denken zet".
In 2000 werd de Ig Nobelprijs psychologie toegekend voor het Dunning-Kruger-effect.
Het verschijnsel is (samengevat), dat incompetente mensen niet in staat zijn hun incompetentie te beseffen, en juist heel zelfverzekerd zijn in hun mening, door "iets dat voelt als kennis".
Daartegenover hebben werkelijk competente mensen de neiging hun eigen competentie te onderschatten en die van anderen hoger in te schatten, en twijfelen daardoor veel meer.
Het Dunning-Kruger effect is niet zomaar een "grappig" verschijnsel, we zien het terug op "social media".
Meningen uit onjuiste interpretaties en bewuste verdraaiing van feiten, worden klakkeloos gekopiëerd, als het een "bewijs" lijkt van heersend wantrouwen of onvrede.
Slechts enkelingen onderzoeken de bron en de juistheid van het bericht.
Zo scheppen goedgelovigen een Droste-effect, een echoput met spookberichten, die blijven rondzwalken op internet...
Dit is een artikel in het kader van de schrijfuitdaging WE300: Schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het themawoord niet voorkomt.
Wie mee wil doen of lezen bij andere deelnemers kan terecht bijPlato Online
Ik heb op de Universiteit in Groningen gezeten. Letterlijk. Als het gebouw niet inmiddels was afgebroken, zou ik nog precies de plek kunnen aanwijzen in die dakgoot, 20 meter hoog.
Ik ben toch nog goed terechtgekomen.
Toen ik daarna op sollicitatiebezoek ging, testte mijn toekomstige chef mijn geschiktheid door te beginnen over een relaisschakeling. Ik had weleens met een relais gewerkt, maar niet met de complexe piramideschakelingen die daar toegepast werden.
Hij begon een schema te tekenen. Al snel reageerde ik met: "Ah, net zoiets als een rangeerterrein!", en ik was aangenomen bij het bedrijf waar ik 34 jaar gewerkt heb.
Inspiratie voor bovenstaand verhaal kwam vanmorgen onder de douche, dat wil zeggen: een gedachtenstroom waarvoor de vorm zich aan mij opdrong vanuit een bijeenkomst met A.L. Snijders, die we gisteren hebben bezocht. Die hield het midden hield tussen een interview, een lezing, een workshop en een vertelsessie. A.L. Snijders wordt geroemd als "de koning van het ZKV", het Zeer Korte Verhaal. Daarnaast is hij een geboren verteller, kenner van taal en literatuur. In een grijs verleden heb ik een workshop "columns schrijven" van hem gevolgd.
De aankondiging vermelde dat A.L. Snijders zou worden geïnterviewd door Joep van Ruiten in de Bibliotheek van Emmen.
Het interview was naar aanleiding van de campagne Nederland Leest" in november, waarvoor dit jaar A.L. Snijders een bundel korte verhalen heeft samengesteld. Geen eigen werk; een bloemlezing. Voor november was hij al helemaal volgeboekt, zodoende kregen wij in Emmen de primeur van zijn tournee.
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Soms heb ik dat, nu ook weer. Er kwam zomaar een "oeroude" naam bovendrijven uit mijn geheugen: John D. Loudermilk. Een bijzondere naam, die blijkbaar op weg naar de vergetelheid aan een haakje is blijven hangen. Misschien omdat ik in mijn LTS-tijd de melkboer wel eens hielp als het dorp was ingesneeuwd en hij toch met zijn ponywagen rond moest? ;)
Beslist een naam die met muziek te maken heeft, zoals ik me die herinner uit jonge jaren. Ik had van een oom een oude radio gekregen, die had ik onder het bed gezet en de luidspreker onder mijn kussen. Terugkijkend: levensgevaarlijk, met die open constructie en hoge spanningen: de radiobuizen vereisten 250 Volt of daaromtrent.
In bed lag ik dan b.v. 's avonds te luisteren naar de Engelstalige uitzendingen van Radio Luxemburg, met de toen populaire muziek. Ook John D. Loudermilk moet toen langsgekomen zijn, en ik ging op zoek. Internet is dan een rijkdom waar je vroeger niet eens kon dromen, maar nu is het een rijkdom aan informatie, en voel ik me net als het spreekwoordelijke kind in de snoepwinkel.
Ik dacht dat hij een "eendagsvlinder" was, maar John D. Loudermilk (nl) (81) zou nog steeds actief zijn. En, daar heb je ze weer, hij is een neef van The Louvin Brothers (nl)!
Het vreemde is, dat ik bij de oprisping uit mijn geheugen een muzikale sfeer met John D associeerde, maar in de lange lijsten geen song kon vinden die daar bij paste.
Toen herinnerde ik me dat ik, eenmaal "op kamers", een soort "logboek" bijhield van wat ik hoorde. En ik vond twee schriftjes terug met die notities!
Ik vond: "John D. Loudermilk – The language of love – 17-1-62 – 23:03 – RLux", en "John D. Loudermilk – Blue train – 23-8-62 – 7:43 – AFN". O ja, de AFN, American Forces Network, in Duitsland was hier goed te ontvangen!
John D. Loudermilk - Language of love – 1961; let ook even op het instrumentarium:
En in John Loudermilk - Blue Train (On the Heartbreak Line) hoor je de stoomlocomotieven op volle snelheid langskomen:
Toch waren die twee songs in mijn schriftjes niet de muziek die helemaal paste bij wat ik in mijn geheugen had. Maar toen vond ik wel: "John Leyton - Johnny Remember Me – 21-11-62 – 20:31 – Rlux":
Dat zat er al veel dichterbij, maar langs deze route vond ik wel wat ik eigenlijk zocht, John Leyton – Six White Horses (and a golden chariot):
John Leyton is als zanger het bekendst door "Johnny, Remember me". De song bereikte nr. 1 van de "UK Singles Chart" in augustus 1961, ondanks een ban door de BBC, vanwege het refereren aan de dood.
Deze song was geschreven door Geoff Goddard, waarvan o.a. ook songs zijn opgenomen door Cliff Richard en de curieuze Screaming Lord Sutch, ook al zo'n naam die blijft hangen, en een echte Lord!
De meeste songs van John Leyton werden geproduceerd door Joe Meek (nl).
Dat Joe Meek geen instrument bespeelde en geen noten kon lezen, weerhield hem er niet van om succesvolle muziek te schrijven en op te nemen. Hij was afhankelijk van andere musici om zijn "vocale demo's" te "vertalen". Hij werkte aan 245 singles, waarvan er 45 de top 50 haalden!
Joe Meek was vooral vooruitstrevend in die zin, dat hij veel experimenteerde met geluidseffecten en elektronica.
Zijn bekendste hit was een van de eerste Britse producties die nr. 1 haalde in de Amerikaanse Billboard Hot 100: Telstar van de Tornados (nl), een compositie van Joe Meek genoemd naar de eerste communicatie-satelliet Telstar 1 (nl), gelanceerd op 10 juli 1962.
In deze clip zie je foto's van The Tornado's, afgewisseld met Joe Meek bezig in zijn studio, The Tornados – Telstar:
Dan denk je: het is een compositie van Joe Meek, die gigantisch verkocht en ook meermalen gecoverd is, dus hij zal wel rijk geworden zijn. Maar helaas, hij raakte psychisch in de versukkeling, waarvoor verschillende factoren aan te wijzen zijn.
Hij was homosexueel, en dat was in die tijd verboden; hij werd eens veroordeeld tot een boete van £ 15 voor "lastig vallen voor immorele bedoelingen" bij een openbaar toilet en werd vervolgens gechanteerd.
Toen een vermoorde homo werd gevonden en er gezegd werd dat alle homosexuele mannen in de stad zouden worden ondervraagd, was hij bang verdacht te worden.
Joe snoepte verkeerde dingen, was depressief, raakte geïnteresseerd in spiritualisme en het occulte, en was obsessief bezig met de in 1959 verongelukte Buddy Holly (nl), waarmee hij claimde contact "van de overkant" te hebben gehad.
Hij werd paranoïde – dacht dat de platenmaatschappij microfoons achter zijn behang verstopt had om zijn ideeën te stelen.
Financiëel ging het bergafwaarts, en de nekslag kwam met de beschuldiging door de Fransman Jean Ledrut van plagiaat: de melodie van Telstar zou een kopie zijn van diens La Marche d'Austerlitz (by Jean Ledrut), voor de film Austerlitz. Door dat proces ontving Joe Meek gedurende zijn leven geen cent aan royalties voor zijn superhit.
Op 3 februari 1967 (de sterfdag van Buddy Holly) schoot Joe Meek eerst zijn huisbazin dood en daarna zichzelf. Drie weken na zijn dood werd de rechtzaak in zijn voordeel beslist: het werd onwaarschijnlijk geacht dat Joe Meek de compositie van Ledrut gehoord kon hebben voordat hij Telstar maakte, en de overeenkomst tussen beide melodieën was te gering...
Na de dood van Joe Meek werden er in zijn huis 1850 tapes gevonden met meer dan 4000 uur niet uitgebrachte muziek, met o.a. David Bowie, Tom Jones, Jimmy Page, Ritchie Blackmore, en Meek's composities en experimentele geluidstechnieken.
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Ik ga verder met waar ik in mijn ZOZ van 19 september niet meer aan toe kwam: de wisselwerking tussen country-rock en de Engelse beatgolf, meer specifiek: de personen Gram Parsons en Keith Richards van The Rolling Stones (nl).
Wikipedia geeft bij Gram Parsons (nl) meer informatie over die connectie dan bij Keith Richards (nl).
Gram Parsons en Keith Richards zijn kamergenoten geweest in Nashville, toen The Rolling Stones daar hun album Sticky Fingers opnamen. Gram vroeg de Stones om het nummer Wild Horses te mogen opnemen met The Flying Burrito Brothers (nl), en als tegenprestatie zorgde hij er voor dat violist Byron Berline meespeelde op Country Honk, dat de originele (country)versie was van wat we nu beter kennen als Honky Tonk Women.
Keith Richards zegt in zijn autobiografie, dat hij samen met Gram Parsons had willen optreden, maar door het overlijden van Gram kon dat niet meer...
Hier The Rolling Stones - Country Honk; op YouTube staat de tekst onder "Meer weergeven". Deze tekst verschilt van de bekende versie.
Gram Parsons heeft ook een tijd in Zuid-Frankrijk doorgebracht in de door Keith Richards gehuurde kapitale Villa Nellcôte, aan de Côte d'Azur, waar het Rolling Stones album Exile On Main Street (grotendeels) is opgenomen.
Uit deze clip: Gram Parsons & Keith Richards - The Genesis Of The Wild Horses, zou zelfs moeten blijken dat de melodie van Wild Horses ontstaan is tijdens een samenzijn van beide heren.
In elk geval werd de Burrito's versie het eerst uitgebracht, en ik geloof dat daarbij ook nog iets meespeelde van het wisselen van platencontract van de Stones. The Flying Burrito Brothers - Wild Horses:
Van de Stones zelf kies ik voor een live concert in de tournee ter gelegenheid van hun 50-jarig bestaan. The Rolling Stones - Wild Horses - Live On Copacabana Beach:
Dat "Wild Horses" een ijzersterke song is, blijkt wel uit het onnoemelijk grote aantal covers, in de meest uiteenlopende stijlen.
De basis van de song ligt in Country-sferen, daarom verbaast het me niet dat er een Bluegrass versie is. De naam van de groep vind ik ook wel (ouderwets woord) maatschappijkritisch aandoen en soms voel ik het ook wel zo: Old & In The Way. Bij de namen van de groepsleden vallen me op: Jerry Garcia (nl), en violist Vassar Clements, die ik al eens noemde in een blog uit 2013: Orange Blossom Special - stomende muzikale sneltrein Bij een reünie-concert werd de overleden Jerry Garcia (banjo) vervangen door Herb Pedersen. Wild Horses by Old & In The Way
Verrassend vond ik de versie van Susan Boyle (nl), in de zin van repertoirekeuze, maar dan toch ook weer passend. Vanaf ca. 2:55, Susan Boyle sings Wild Horses on America's Got Talent 2009
Als je ziet hoeveel covers van deze song er gemaakt zijn in hoeveel genres, moet het wel een meesterwerk zijn!
Een bijzondere "live" versie is van Keith Richards and Friends, te vinden op het album "Return to Sin City: a Tribute to Gram Parsons". En dan associeer ik de term "Sin City" (stad van zonde) met Gram's afkomst, zijn alcoholistische ouders en zijn niet voltooide theologiestudie.
