In verband met het onderwerp: Kerst, plaats ik dit op de dag dat de "zaterdagkrant" deze keer wordt bezorgd: op donderdag. Eigenlijk ZMK dus: Zwijmelen Met Kerst. Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
De song die mij deze keer heeft opgezocht om opgenomen te worden in de kerstsfeer rond Zwijmelen op Zaterdag, bleek al drie keer voor te komen in de statistieken: in 2012, 2013 en 2014 bij Albert en Mara. Niet plaatsen dus? Ik heb even gezocht, maar ze zijn verdwenen bij hen, en via de links in de ZOZ-rubrieken van Marja zie ik, dat die drie pagina's niet meer bestaan.
Ik vind dit lied bijzonder genoeg om het toch te plaatsen, juist nu.
Het gaat om Jona Lewie (nl) met Stop The Cavalry (nl). Hoe dit een kersthit is geworden, is een bijzonder verhaal, en ik kan niet meer controleren of Albert en Mara dat al verteld hebben.
Oorspronkelijk was het niet meer of minder dan een klassiek anti-oorlogs lied, en de videoclip is een enscenering van de loopgraven in de Eerste Wereldoorlog.
In de tekst is sprake van de Cavalerie en Churchill, die toen een hoge officier was. Verderop in de tekst wordt indirect gerefereerd aan fallout oftewel radioactieve neerslag, en daarmee wordt het beeld verruimd naar alle oorlogen van alle tijden. De spanning tussen "oost" en "west" liep in de tijd dat deze song uitkwam hoog op, door het plaatsen van Amerikaanse kruisraketten in Europa.
Het thema is nog steeds actueel, en in elke roerige periode lijkt het voor de mensen van dat moment erger dan het ooit geweest is. Kerst is dan soms een moment dat even tot ontspanning en bezinning kan leiden.
Toen Jona Lewie vernam, dat de single in november uit zou komen, heeft hij de enige zin toegevoegd die aan Kerst refereert: "Wish I was at home for Christmas", en de Brass Band geeft er ook een passende sfeer aan mee; het doet mij denken aan straatoptredens van het Leger des Heils.
Stop The Cavalry Tekst en muziek: Jona Lewie
Hey, Mr. Churchill comes over here
To say we're doing splendidly
But it's very cold out here in the snow,
Marching to win from the enemy
Oh I say it's tough, I have had enough
Can you stop the cavalry?
I have had to fight, almost every night
Down throughout these centuries
That is when I say, oh yes yet again
Can you stop the cavalry?
Mary Bradley waits at home
In the nuclear fall-out zone
Wish I could be dancing now
In the arms of the girl I love
(Dub a dub a dumb dumb)
(Dub a dub dubadum dubadum dub a dub dubadum)
Wish I was at home for Christmas
Bang! That's another bomb on another town
While Luzar and Jim have tea
If I get home, live to tell the tale
I'll run for all presidencies
If I get elected I'll stop, I will stop the cavalry
(Dub a dub a dumb dumb)
(Dub a dub dubadum dubadum dub a dub dubadum)
Wish I was at home for Christmas
Wish I could be dancing now
In the arms of the girl I love
Mary Bradley waits at home
She has been waiting two years long
Wish I was at home for Christmas
Jona Lewie - Stop The Cavalry:
Jona Lewie brak pas door toen hij een contract kreeg bij Stiff Records (nl), een vernieuwend label, dat veel nieuwe artiesten een kans gaf, en bijvoorbeeld LP's uitbracht die niet zwart waren, maar allerlei vrolijke kleuren hadden. Ik had geloof ik van Jona Lewie een gele LP: "On the other hand there is a fist".
Voor liefhebbers van (mannen-)koorzang en brass-bands vond ik nog een andere versie, helaas zonder bewegend beeld. Deze versie is vooral in de VS populair.
Gwalia Singers en Cory Band - Stop The Cavalry:
"Onze eigen" Rob de Nijs heeft een Nederlandse versie (tekst) opgenomen. Rob de Nijs - Stop de cavalerie:
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Ik werd wakker met een melodie in mijn hoofd, die bleef hangen. Slechts een paar woorden vulden zich in op die melodie, ik had geen idee meer van de titel en de uitvoerende(n).
Tegenwoordig hebben we internet om te zoeken naar het ontbrekende. Dus liet ik Ecosia zoeken naar de woorden "magic dragon". Ach ja, natuurlijk: Peter, Paul and Mary (nl) met "Puff, the Magic Dragon"!
Omdat ik het opzocht, kreeg ik meteen ook meer te lezen over de tekst, inhoudelijk en de ontstaansgeschiedenis.
Maar eerst even iets over Peter, Paul and Mary: het was een trio dat Folk en Folk-rock te gehore bracht. Met hun debuutalbum uit 1962 stonden ze 10 maanden in de Top Ten van Billboard Magazine (nl), waarvan 7 weken op Nr. 1! Alleen al in de USA kregen ze er dubbel-platina voor, met meer dan 2.000.000 verkochte exemplaren.
De song Puff, the Magic Dragon (nl) is ontstaan uit een gedicht, dat de medestudent / kamergenoot Lenny Lipton van de "Peter" van Peter, Paul and Mary, Peter Yarrow op diens typemachine van gedachten tot letters bracht. Dat gedicht was weer geïnspireerd op een ander gedicht, "Custard the Dragon" van Ogden Nash, die wel wordt bestempeld als degene die "door zijn koddige verzen met onconventioneel rijm de bekendste maker van humoristische poëzie werd".
Nadat Lenny Lipton het gedicht had getypt, vergat hij het. Jaren later zocht Peter Yarrow hem, om hem te laten delen in de rechten, en Lenny ontvangt nog altijd royalties vanwege die tekst.
Voor mij is dat een bevestiging dat poëzie en techniek best samen kunnen gaan, want Lenny studeerde Natuurkunde. Hij heeft ook een creatieve loopbaan opgebouwd.
Er zijn veel "Urban Legends" (in het Nederlands: "Broodje Aap verhalen"), die beweren dat de tekst vol zit met verwijzingen naar drugsgebruik, maar, kort gezegd, gaat het over kinderen die hun meest geliefde speelgoed ontgroeien bij het puberen en volwassen worden. Dat ligt daarna vergeten in een hoek.
Ik vond een heerlijk nostalgische zwart/wit video met de song die zich in mijn hoofd had genesteld, maar eerst nog de (lange) tekst:
Puff, The Magic Dragon Peter Yarrow / Leo Lipton; (door Peter, Paul and Mary)
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist
in a land called Honnah Lee
Little Jackie Paper loved that rascal Puff
And brought him strings and sealing wax and other fancy stuff, oh!
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist
in a land called Honnah Lee
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist
in a land called Honnah Lee
Together they would travel on a boat with billowed sail
Jackie kept a lookout perched on Puff's gigantic tail
Noble kings and princes would bow whene'er they came
Pirate ships would lower their flags when Puff roared out his name, oh!
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist
in a land called Honnah Lee
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist
in a land called Honnah Lee
A dragon lives forever but not so little boys
Painted wings and giant rings make way for other toys
One grey night it happened, Jackie Paper came no more
And Puff that mighty dragon, he ceased his fearless roar
His head was bent in sorrow, green scales fell like rain
Puff no longer went to play along the cherry lane
Without his life-long friend, Puff could not be brave
So Puff that mighty dragon sadly slipped into his cave, oh!
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist
in a land called Honnah Lee
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist
in a land called Honnah Lee
Peter, Paul and Mary - Puff, the Magic Dragon:
Nou had ik eerder nooit zo op die tekst gelet en waar het over ging. Toen ik de info over deze song las, dacht ik: hé, dat thema ken ik, van een song op een LP waarvan ik ooit zei, dat die het eerste was dat ik uit mijn brandend huis zou redden, althans qua spullen.
En inderdaad, ik heb die song al eens geplaatst in ZOZ 93: 140823 - ZOZ - Bob Bear: Making the Best of a Bad Situation - Dick Feller
Dat blog was helemaal gewijd aan een van mijn favorieten, die meer bijzondere songs heeft gemaakt, Dick Feller. Lees het eventueel nog eens na.
De song waar het nu om gaat, gaat ook over speelgoed, dat vergeten achterblijft als de "eigenaar" opgroeit. De verteller is een speelgoedpaard, dat gezelschap krijgt van een paarse beer, en samen met de jongen beleven ze veel avonturen, tot de jongen ze ontgroeit en ze achterblijven in de boomhut.
Dit lied heeft echter een positievere afloop, doordat ze ontdekt worden door een volgende generatie. Ik kan niet nalaten om hem toch nog een keer te plaatsen, dit keer met een andere video, want ik vind het een echte, heerlijke Zwijmel! Ook hier de (lange) tekst:
BIFF, THE FRIENDLY, PURPLE BEAR Dick Feller
Now I was a play-horse you pulled with a string
On wheels where my legs should be
And he was the boy who pulled the toy
Around the tree house tree
And for the longest time it was just us two
The boy and the horse that was me
Until the day the purple bear came
To live in the tree house tree
Now it was early one spring
And I was tied by my string
In a field of a make believe farm
When around the house the boy and the bear
Came marching arm in arm
'This is Biff', said the boy to me
'He's the friendly, purple bear'
And Biff stooped down and stroked my mane
With a ball of purple hair
'Biff has come to stay,' said the boy
'To pretend with me and you
And he can do anything a boy and a toy
Believe purple bears can do'
And taking a cue, Biff bowed from the waist
Then leaped and clicked his heels
Then down to the ground with three somersaults
That ended in four cartwheels
He whirled and twirled and stood on his head
The boy giggled and slapped his thighs
And I laughed so hard that wooden tears
Rolled out of my painted eyes
So Biff came to stay in the tree house tree
And long days came without end
For the boy and the toy and the purple bear
And serious games of pretend
Like the cowboy game
Where the boy is the sheriff
And Biff is the bandit king
It always seemed to end
With the outlaws down in the jail
By the long rope swing
And you know there was this great pony race
That lasted for days around the flower bed
Boy, that was a tough one
Lucky for us, though, I won by a wooden head
And then one day we entered a pirate's cove
Beneath a bush on the alley side
Ol' Biff had a sword and a paper hat
And a patch across a purple eye
And there was always the danger
Of outlaws or Indians
And creatures from outer space
And without the courage of the three of us
We might have lost the whole darn place
But we were bound by the code of the Musketeers
Such golden hours were shared
By the freckled face boy and the wooden horse toy
And Biff, the friendly, purple bear
But as summers passed the boy grew taller
And his voice took a strange new ring
And his visits were few to the tree house tree
And never to the long rope swing
Biff, the purple bear grew sad
As he climbed down the tree house tree
He shook his head
'I'm afraid,' he said
'He's forgotten you and me
It seems old wooden friend of mine
We've outlasted his boyhood years'
And he turned and he was gone across the lawn
In a trail of purple tears
Now I've been put to pasture in the old tree house
But at times I've seen from afar
A strange, tall boy who mowed the lawn
And tinkers about this old car
But just today I saw a new little boy
Coming down the sidewalk
I swear he was headed straight for me
In the tree house tree
Followed by Biff, that old friendly, purple bear
Dick Feller - Biff, The Friendly Purple Bear:
De foto's bij deze clip zijn uit de tijd toen hij zijn debuutalbum "Dick Feller wrote..." uitbracht, de LP uit 1973 waarop ik al duidde. Dat is meteen een signaal hoe lang ik al naar hem luister; hij is twee-en-een-halve maand ouder dan ik, dus zal ook wel min of meer met pensioen zijn. Met zulke artiesten weet je maar nooit...
Dan nu iets héél anders. Vandaag was in het nieuws dat een zangeres, waar mijn moeder veel bewondering voor had, en nogal eens over sprak, is overleden: Aafje Heynis. Mijn moeder was ook alt, en heeft vanaf haar jeugd en zolang ze kon in diverse koren gezongen.
Evenals mijn moeder was ook Aafje Heynis gelovig. Dat was terug te vinden in haar repertoire, en mijn moeder zong altijd in koren die een band hadden met de kerk.
Ik noemde de koren van mijn moeder ook al eerder in blogs, zoals Emmerdennen, Meetingterrein en, naar aanleiding van een artikel over haar favoriete dirigent Hoe de 100-jarige "Opa muziek" foto'tjes dateerde via een "sufferdje": met deze dirigent trad ze met haar koor ooit op voor de NCRV-radio!
De "oude" NCRV-studio en het koor op twee kleine kiekjes
En ja, ook ik kan nog geraakt worden door die prachtige stem van Aafje Heynis.
Als eerbetoon aan zowel mijn moeder als Aafje Heynis nu de aria Bist du bei mir, op orgel begeleid door Pierre Palla, ook zo'n grote naam uit vervlogen tijden.
Deze aria is lange tijd toegeschreven aan Johann Sebastian Bach, maar zou oorspronkelijk geschreven zijn door Gottfried Heinrich Stölzel.
Bist du bei mir
Bist du bei mir, geh ich mit Freuden
zum Sterben und zu meiner Ruh.
Ach, wie vergnügt wär so mein Ende,
es drückten deine schönen Hände
mir die getreuen Augen zu!
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Het derde "ego-document" op rij bij ZOZ. Deze week is onze keuken vervangen, en dat vroeg alle aandacht, soms alleen door het wachten op...
Marijke woont in dit huurhuis vanaf 1979, en er zat nog steeds dezelfde keuken in. De kraan lekte, maar verder functioneerde het allemaal nog wel, afgezien dat ik tijdens het afwassen steeds mijn kop stootte tegen de bovenkastjes.
We vroegen dus bij onze "huurbaas" Domesta na, wat er mogelijk was. In elk geval bleek "ons" type kraan niet meer beschikbaar voor vervanging, zei de mevrouw die kwam kijken hoe het er bij stond. Ze had folders bij zich welke keuzemogelijkheden er zijn qua kleuren en fratsen, dat laatste tegen bijbetaling.
Onze eerste keus van frontkleur van de kastjes en contrasterend werkblad had al een handtekening op het formulier, maar na een zekere mate van paniek dat het te donker zou worden, bleken we toch nog te kunnen veranderen van keuze. Bij de andere kleur kastjes werd het werkblad ook een andere kleur. De tegels en handgrepen bleven gelijk.
Onze uiteindelijke keuze bleek zelfs een compliment waard voor de kleurcombinatie van kastfronten, werkblad, tegels en handgrepen. Toen moest het besteld worden, en wij wachten op de aankondiging wanneer het zou gebeuren. Dat kwam op een moment dat we enige afspraken moesten afzeggen.
Als de keuken uit je huis gesloopt wordt, is het eerst wel even een puinhoop, alsof er wilde beesten hebben huisgehouden!
De eerste song waaraan ik dacht toen ik weer aan een ZOZ dacht (dat slaat niet op de vakmensen, die hebben prima werk geleverd!), is UB40 - Rat in Mi Kitchen:
Zo hebben we een week in de rotzooi gezeten, kamperen in eigen huis, niet kunnen koken, behalve iets met de combi-magnetron, afwassen in de wasbak in de badkamer.
Maar onze geweldige buren hebben ons twee keer aan tafel genodigd. Dat was gezellig, en lekker eten. Nog een keer naar het UMCG tussendoor, en dat koppelen we vaak aan eten bij Ikea. Daar haalden we ook de fraaie LED-verlichting voor boven het aanrecht.
Budgettair nu onhandig door een medische kostenpost en kerst in aantocht, maar je wilt het ook meteen goed hebben.
Vandaag hebben we de alles van her en der teruggezocht en de kastjes ingeruimd. We hebben weer een keuken en kunnen weer koken!
Meteen maar aan de slag met Banana Split van de Swedish Chef uit The Muppet Show:
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Mijn vorige ZOZ was gebaseerd op een persoonlijk "succes", foto's die ik had gemaakt na de novemberstorm van 1972 die door Oud Emmen verwerkt waren tot een videoclip met muziek er onder. Ik ga voort op die weg, nu met een "literair succes": publicatie van mijn vertaling van een Amerikaanse songtekst in het Drents, in Drents Letterkundig Tiedschrift ROET, Herfst 2015.
Vóór publicatie mailde een van de redacteuren me om de vertaling onder mijn eigen naam te mogen plaatsen, in plaats van onder mijn Drentse pseudoniem, dat hij "een beetje flauw" vond. Ik wou er niet over in discussie gaan, ik vond plaatsing belangrijker, ook al heeft dat pseudoniem voor mij wel betekenis.
Ik heb het ooit gekozen, omdat mijn eigen naam erg Fries klinkt, voor mijn Drentstalige teksten. Het is o.a. gebruikt toen ik een Drentstalig gedicht had ingestuurd naar Radio Drenthe. De presentator van dat programma sprak destijds geen Drents, daarom werd het voorgelezen door een gast: deze zelfde redacteur...
Dat pseudoniem is afgeleid van een naam uit een hoorspel dat vroeger werd uitgezonden door de kort na WOII opgerichte regionale zender RON, Radio Omroep Noord, dat de vier noordelijke provincies bediende, later de RONO (Groningen en Drenthe).
Die hoorspelreeks, "Mans Tierelier löp met zien dweellocht deur Drenthe", werd geschreven door Max Douwes (Drents), die ook alle stemmen zelf deed!
Elders in het land was Douwes bekend als regisseur bij de NCRV, van o.a. de serie Stiefbeen en zoon. Douwes begon bij de RON, en bleef daar ook actief nadat hij in 1952 naar de NCRV was gehaald.
Bij het zoeken naar de juiste voornaam van mijn voorbeeld, stuitte ik op een aantal afleveringen van "Mans Tierelier". Mans is een zwervende harmonicaspeler, die vaak in de kroeg van Jans Druppien belandt, waar we Klein Rieksie, Zwiene Geert, Ol Domnee en Aorend van de Roege Bulten aantreffen, met alle dorpse gebeurtenissen en intriges - weliswaar alleen muziek van de trekharmonica bij de intro en de extro, maar voor de liefhebbers plaats ik de kortste (11 min.). Het melodietje lijkt nauw verwant aan een Sinterklaasdeuntje, dus wel passend vandaag!
Voor de echte liefhebbers staan hier nog meer afleveringen! Ik las dat de straten leeg waren als Mans Tierelier op de radio was, en dat strookt wel met mijn herinnering.
Mijn Drentse pseudoniem is: Henderk van 't Kreienbossie. De dubbele bodem is, dat zo'n bosje waar kraaien zich ophouden, meestal wat buiten het dorp ligt: ik kwam van buiten het dorp. De andere associatie met kraaien is de begrafenisvereniging van het dorp. Ik zag mijn stiefvader wel eens plechtig (met van die doorbuigende stappen waarbij je verwachte dat de tweepuntige steek van z'n hoofd zou vallen) vooroplopen bij een begrafenisstoet, terwijl ik veel minder plechtigheid van hem nog zeer vers in het geheugen had, zoals driftbuien.
Terug naar het heden. Op Dwarsbongel had ik de vertaling van die songtekst al eens geplaatst, in een eerste versie met een vraag om suggesties, en een sterk verbeterde versie, die beter aansluit bij de oorspronkelijke, zingbare tekst, en een paar taalkundige verbeteringen.
Mocht er iemand zijn die aanstoot neemt aan bovenstaande tekst, laat die zich dan afvragen of een drukwerkje met symbolen en een prentje (dat geenszins een foto van de bedoelde persoon kan zijn) werkelijk zo belangrijk is...
Ik ken deze song alleen als uitgevoerd door Kinky Friedman. Desgevraagd kon ook hij me niet helpen aan meer informatie over de auteur, LeeRoy "Buck Owens", maar ik heb nog een nieuwe poging lopen om meer over hem te vinden dan dat ene artikel... Kinky Friedman - Men's room L.A., (live, solo):
Op de CD staat een versie met pittiger begeleiding, en boertiger nog door de inbreng van ex-Beatle Ringo Starr (nl); deze versie staat met een fotocollage als video op YouTube. De tekst wijkt iets af van het origineel. Kinky Friedman (met Ringo Starr) - Men's Room L.A.:
Nu nog iemand die mijn vertaling kan en wil zingen...
Gaandeweg werd ik opgezocht door de gedachte aan een ander lied waarin Jezus een rol speelt, van "onze eigen" Robert Long. Luister echt tot het laatste woord, geef dan pas een mening. Robert Long - Jezus Redt:
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
In de nacht van 12 op 13 november 1972 trok een zware storm over een deel van Europa, ik las ergens: de vierde zwaarste storm ooit gemeten.
Ook in en om Emmen werd veel schade aangericht. In het centrum waaiden een aantal beeldbepalende grote, oude bomen om en er was schade aan gebouwen. Het moderne winkelcentrum, dat er inmiddels alweer heel anders uitziet, had veel glasschade en in het traditionele, dorpse gedeelte van het centrum waaide een grote schuur bij een boerderij in elkaar.
Op het industrieterrein was aanzienlijke schade aan gebouwen, en het bos, de Emmer Dennen, kreeg het zeer zwaar te verduren. Veel naaldbomen knakten af als luciferhoutjes, loofbomen hielden iets beter stand omdat ze hun blad al kwijt waren.
Ik heb eerst mijn dochter naar de kleuterschool gebracht, en ben toen naar m'n werk gefietst. Naast de hoge flat op de hoek Landschapslaan/Statenweg stond ik ineens dwars op het fietspad door een windvlaag. Zonder te vallen, wat me nog altijd verbaast!
Ik heb de volgende dag vrij genomen en ben met de camera op pad gegaan. Van de Boslaan naar Haantjebak heb ik bijna een uur geklauterd, in plaats van er in 5 a 10 minuten naartoe te lopen.
Later was er een fotowedstrijd: "Zet een boom op" om geld in te zamelen voor herstel van het bos. Met mijn "13 foto's van na 13 november" viel ik in de prijzen: 2e prijs, vóór een beroepsfotograaf met de 3e prijs. (* grijns van oor tot oor! *)
Nu staat er op de Facebook-pagina van Oud Emmen (waar wel meer foto's van mij te vinden zijn, o.a. avond- en nachtopnamen) een prachtige video van een aantal van mijn "storm-foto's", met heel mooie, subtiele instrumentale muziek eronder; niet te verwarren met dezelfde titel van de Common Linnets!
Een van de foto's is een soort selfie avant la lettre: ik kiekte mijn schaduw op Haantjebak, waar ik me bewust was daar helemaal alleen te zijn in het "rampgebied". Als kind vierden we daar nog wel eens mijn verjaardag: chocolademelk en oliebollen mee, en dan deden we spelletjes in het bos en in het zand. The Munros - Calm after the storm:
Wat me niet vaak overkomt, ik kon nauwelijks informatie over The Munros vinden, behalve dat ze uit Schotland zouden komen, uit kringen die Keltische muziek maken.
De titel Calm After The Storm wordt blijkbaar veel vaker gebezigd, als bruikbare metafoor voor wisseling van van verhoudingen of gemoedstoestanden.
Gistermiddag dronken we warme chocolademelk bij de lunch. We drinken wel vaker warme chocolademelk, maar deze keer kreeg het een bijzondere associatie.
Eergisteravond ging op een ongebruikelijk laat tijdstip onze deurbel. Geen kattekwaad, maar twee nichtjes van me. De één woont bij ons in de straat, de ander logeert er een paar dagen, en maakte van de gelegenheid gebruik om mij iets te brengen. Ze is vernoemd naar mijn moeder, en dat was een van haar twee lievelingstantes.
Wat ze mij kwam brengen, is een bericht uit februari 1940: een brief van mijn vader aan haar moeder (jongste zus van mijn moeder; ze scheelden 10 jaar), ter felicitatie met haar verjaardag. (Van dat grote gezin leeft niemand meer, wij zijn nu de oudste generatie.)
Momenteel is iederen bezig met de terreur/dreiging in Parijs en Brussel, maar mijn vader was sinds september 1939 gemobiliseerd: het Nederlandse militaire apparaat stond klaar om ons land te verdedigen in die turbulente tijd, na de brutale annexaties door Duitsland van Oostenrijk en Sudetenland.
Mijn vader was ingedeeld bij de Genietroepen, bij een Zoeklichtafdeling. Ze moesten helpen om "vliegpark Bergen" te verdedigen tegen nachtelijke aanvallen door vijandelijke vliegtuigen.
Wie vaker bij mij leest, weet misschien dat mijn vader te jong overleden is om mij zijn verhalen te vertellen, ik had net mijn eerste verjaardag gehad en hij was bijna 28.
Uit nagelaten correspondentie heb ik een deel van zijn diensttijd en mobilisatie kunnen reconstrueren. Helaas zijn veel van mijn blogs hierover teloor gegaan door het fiasco dat Sanoma maakte van web-log.nl...
De brief die ik nu kreeg van mijn nicht, is uniek in mijn verzameling, doordat er beschrijvingen in staan, zoals ik die nog niet had!
De omgeving waar het zich afspeelt, ken ik intussen enigszins, door mijn "speurwerk" in die streek tussen Egmond en Bergen.
Mijn vader had contacten in die omgeving. Zo ging hij in Egmond aan Zee naar de kerk en via de kerk had hij contacten gelegd. Ook beschik ik over een ansichtkaart, naar mijn vader gestuurd door een onbekende "Annie", met een foto uit de nabijheid van de plaats waar hij gestationeerd was: Landgoed Schuylenburg. Vanavond ontdekte ik bij toeval, dat Schuylenburg eeuwenlang in bezit is geweest bij de familie van Diederik van Vleuten.
Die omgeving stond bekend als 't Woud, en dat is ook wat mijn vader in het adres op deze brief zette. Hier een paar citaten uit de brief, die verder wel iets van, wat we nu zouden noemen, meligheid uitstraalt - door de sleur van het wachtlopen en noodgedwongen niet in je eigen omgeving zijn, niet je eigen dingen te kunnen doen.
Werk je nog altijd in Emmen? Maar je zult er de laatste tijd wel niet op de fiets gekomen zijn. 't Is hier ook bar koud geweest, en sneeuw, nee maar, dat was niet mooi meer. Nu is 't hier gelukkig weer dooi, maar alles is nog lang niet weg.
De afstand naar haar werk zal, op fiets, ca. 10 km zijn geweest. Hij vervolgt met een kwinkslag, en dan voor mij de eerste keer dat ik lees dat hij daar gaat wachtlopen en hoe hij zich daar op voorbereidt: warme chocolademelk!
Ik werk nog altijd bij dezelfde baas en op dezelfde plaats. Nu, zit ik ook weer in ons nachtverblijf, te wachten dat de melk kookt om chocolade te maken. Deze keer heb ik een mooie wacht, van 3 tot 7 uur, dus de laatste. Tot 3 uur kan ik dus nog lekker "pitten".
We kunnen het nu best warm houden, beter dan laatst met die harde wind en vorst. Alleen is 't nu nog een erge sneeuw en waterboel.
Ik begin te rillen als ik dat lees, over die kou, want ik heb fotootjes gezien van de barakken waarin ze verbleven: dunne wanden en zouden die winddicht zijn geweest? Brrrr!
Af en toe hadden ze wel lol met elkaar, en blijkbaar moesten ze zelf het kachelhout op maat maken. Ook het zoeklicht is vereeuwigd voor zijn "schuurtje".
Zaterdagavond hadden we en de trekker en de dynamowagen van de weg af, in de sloot. Eerst zouden we Zondag de zaak op de weg moeten brengen, maar we hebben net zo lang geploeterd dat om een uur of elf alles weer op z'n plaats stond.
Nu laten we voorlopig alles staan en lopen van en naar ons dagverblijf, want de wegen zijn nog onbegaanbaar.
Deze brief geeft me nieuwe details, en het is de eerste keer dat ik zo'n duidelijke omschrijving van de winterse omstandigheden lees, en dat ik iets over het voorval met de in de sloot geraakte voertuigen, de niet eerder expliciet genoemde trekker en dynamowagen, te weten kom!
De link van Diederik van Vleuten herbergt nog een Stafkaart uit 1884 van die omgeving.
Tegenwoordig wordt de aanduiding Wimmenum meer gebruikt.
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Ik plaats nog wel eens een ZOZ met liedjes in de streektaal. De termen streektaal en dialect worden vaak doorelkaar gebruikt en de betekenis ligt dicht bij elkaar.
Het Meertens Instituut, onderdeel van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW), legt het verschil als volgt uit: een streektaal is een (groep van) dialect(en) met een officiële erkenning als taal. Zo zijn het Fries, Limburgs en Nedersaksisch officiëel erkende talen in Nederland. Het Nedersaksisch is daarbij een groep nauw aan elkaar verwante dialecten, die overigens een groot deel van Europa omvat. Het Nedersaksisch wordt ook wel "het grootste taalgebied van Nederland" genoemd. Misschien meer qua oppervlakte dan naar aantal inwoners, maar toch.
Als ik iets in streektaal plaats, zal dat meestal zijn in dialecten van het Nedersaksisch - Gronings (Ede Staal) of Drents (Daniël Lohues), of misschien in het Twents of Achterhoeks (Normaal), om maar een paar namen te noemen.
Sommige mensen hebben daar moeite mee, en soms krijg ik een reactie als: dat luisteren we wel eens af op een regenachtige dag, omdat we het niet verstaan. Veel meer reacties zijn overigens overeenkomstig mijn relatie met het Fries en Limburgs: het meeste begrijp ik wel, maar ik spreek het niet.
Dat bracht mij op het idee om weer eens op te zoeken, waar ik zelf ook wel eens tegenaan gelopen ben: dat ik een populaire Engelstalige song (voor ons de "wereldtaal" bij uitstek) niet goed kon volgen omdat ik de tekst niet goed had verstaan. Er zijn meerdere sites die aandacht besteden aan dergelijke misinterpretaties, door verkeerd verstaan of onvolledig beluisteren, of de context niet begrijpen.
Zo zijn er bijvoorbeeld zinnen die heel anders worden verstaan dan ze gezongen zijn, òf door te weinig kennis van het Engels, òf door niet al te goed gearticuleerde, of door de instrumentatie overstemde zang. En dan zijn er mensen die zo'n tekst uitschrijven en op internet zetten; een paar voorbeelden.
Misverstaan:
Origineel:
Queen; "Another One Bites The Dust"
Another one drives the bus.
Another one bites the dust.
Queen; "Bicycle Race"
Buy cigarettes, buy cigarettes, buy cigarettes
Bicycle Race, Bicycle Race, Bicycle Race
Beatles; "All You Need Is Love"
All Anita's love
All you need is love.
Beatles; "Back In The USSR"
Holy disco microphone
Honey disconnect the phone
Michael Jackson; "Another Part Of Me"
She's just another porno queen.
You're just another part of me.
Michael Jackson; "Bad"
Disease of the eyes is the limit.
But they say the sky's the limit.
ABBA; "Super Trouper"
I was sick and tied up with a string
I was sick and tired of everything
Nena; "99 Red Balloons"
Ninety-nine molesters meet.
Ninety-nine ministers meet.
R.E.M.; "Losing My Religion"
But it was just a tree, that was just a tree
But that was just a dream, that was just a dream
Coldplay; "Adventure of a Lifetime"
Than this salvation for their eyes
And this adventure, more than I
Creedence Clearwater Revival; "Bad Moon Rising"
Bear to the bathroom on the right.
There's a bad moon on the rise.
Een andere categorie is het verschil tussen de oorspronkelijke bedoeling van de auteur en hoe het uiteindelijk overkomt.
Het is geschreven en geproduceerd door Jim Steinman (nl), bekend als songschrijver, musicalmaker en producer (van o.a. de grote hits van Meatloaf als "Bat out of Hell" en "Paradise by the dashboard light").
Vaak wordt het opgevat als een uiting van liefdesverdriet, maar Steinman had deze song gemaakt als liefdeslied van vampiers, als onderdeel voor een musical, Nosferatu. "Het gaat over duisternis, de kracht van duisternis, en de plaats van liefde in de duisternis". Het is haar grootste hit ooit, en ze is de enige vocalist uit Wales die de top van de Billboard Hot 100 haalde.
Een bekend voorbeeld van misverstaan door niet volledig beluisteren is "Born in the USA" van Bruce Springsteen (nl).
Door het spetterende refrein zien veel mensen het als een ode aan de "American Dream". Zo refereerde Ronald Reagan (nl) ooit aan de song in zijn verkiezingscampagne, omdat het een patriottische feel-good song lijkt, maar wie de volledige tekst beluistert, ontdekt een heel andere betekenis, en Bruce Springsteen stond helemaal niet achter de republikeinse kandidaat Reagan, hij verklaarde zich juist democraat.
De song is deels bedoeld als eerbetoon aan vrienden van Springsteen die de Vietnam-oorlog waren ingestuurd, en waarvan sommigen niet waren teruggekomen. Het was ook een protest tegen de manier waarop teruggekeerde veteranen aan hun lot werden overgelaten, en, afkomstig uit de arbeidersklasse, vaak aan lager wal raakten in de economische crisis, die de kloof tussen arm en rijk vergrootte.
De bittere ironie in de coupletten drijft de spot met de holle slogan in het refrein. Bruce Springsteen - Born in the U.S.A.:
"Imagine" (nl) van John Lennon (nl) vind ik nog altijd een van meest indrukwekkende songs ooit. John Lennon - Imagine:
Hoe die in deze ZOZ terechtkomt? Hij stond in zo'n lijstje met verkeerd begrepen songs, met deze toelichting:
Het blad Rolling Stone (nl) noemde deze alomtegenwoordige hit de derde grootste song aller tijden. Lennon's tekst werd beschreven als "22 gracieuze zinnen van uitgesproken geloof in de kracht van een wereld met een gemeenschappelijk doel, om zichzelf te repareren en te veranderen." Jimmy Carter (nl) zei ooit in een interview, dat "Imagine" overal ter wereld bijna evenveel gespeeld wordt als de nationale volksliederen, maar onder feel-good sentimenten zit een serieuze communistische ondertoon.
Lennon noemde de song "vrijwel het Communisctisch Manifest", en toen het lied een hit was, werd uit zijn mond genoteerd: "Omdat er een suikerlaagje omheen zit wordt het geaccepteerd. Nu begrijp ik wat je moet doen - breng je boodschap over met een beetje honing."
De recensent vermeldt er hier niet bij, wat John Lennon er nog meer bij zei: dat hij niet bepaald een communist was en bij geen enkele beweging hoorde, en: "Er is geen enkele echte Communistische staat op de wereld, dat moet je je realiseren. Het Socialisme waar ik het over heb, is niet de manier waarop de Russen of de Chinezen het doen. Misschien past dat bij hen, wij zouden een mooi, Brits Socialisme kunnen hebben."
Interessant, die misverstane teksten? Benieuwd of je ook wel eens iets verkeerd verstaan of begrepen hebt? Ga maar eens zoeken met de zoektermen "misheard" of "misunderstood", gecombineerd met "lyrics" en "songs"!
Ach, laat ik afsluiten met een prachtige song over dit onderwerp. Uiteraard kwam dit, onbedoeld, ook prominent voor in de zoekresultaten. Zij was de eerste die de song opnam, een andere versie werd bekender. Hier staat de tekst in beeld, dus... Nina Simone - Don't Let Me Be Misunderstood:
We kenden hem in zoverre, dat we hem een paar keer ontmoet hebben, en een deel van zijn werk kennen. Vanmorgen was daar ineens de advertentie dat hij is overleden: beeldhouwer Joost Barbiers.
Ik heb al enkele keren iets over hem en zijn werk geschreven op mijn blogs, maar omdat veel links het niet meer doen, maak ik een nieuw blog om hem te herdenken.
In een hoek van onze kamer staat een butlertray met allerlei snuisterijen. Er liggen onder andere drie schilfers graniet, die verder voor niemand betekenis zullen hebben.Twee van de schilfers, de twee die ik destijds heb meegenomen, zet ik altijd zó neer dat ze een brug vormen.
Het zijn schilfers van de enorme zwerfkei (12 ton), waaruit Joost Barbiers in 2003, op een toen lege plek aan de Markt in Coevorden, een beeld heeft gehakt. Dit was in het kader van het project Art In Stone, gekoppeld aan De reis van de steen.
Marijke en ik zijn een paar keer wezen kijken terwijl Joost aan het werk was, en hebben daar interessante gesprekken met hem gehad. We hebben toen die schilfers meegenomen als aandenken.
Ook de onthulling van het beeld in Wezuperbrug, waar het beeld is geplaatst, hebben we bijgewoond. Het beeld is getiteld: Pont Perdu. Het staat op de oever van het Oranjekanaal, dat ooit gegraven is als werkverschaffingsproject, maar zijn functie verloor toen het transport van turf per schip stil kwam te liggen.
Terwijl Joost nog aan het beeld werkte, vertelde hij het idee achter het beeld: de verloren brug, die nooit de andere oever raakt. Daar had ik onmiddelijk een associatie bij: ik had een gedicht gemaakt over gesprekken die je probeert te voeren, maar die niet bij de ander aankomen. Dat heb ik aan Joost opgestuurd, en later ingebracht bij het project Art in Stone, waarbij we ons aansloten met het samenwerkingsproject SteenLetterBeeld van schilders en dichters, met als breed thema: Drenthe, stenen, oertijd. Onze toenmalige dichtersgroep en cursisten van het Atelier voor Beeldende Kunst in Klijndijk - schilderijen die bij gedichten, en gedichten die bij schilderijen waren gemaakt.
Met de dichtersgroep hebben we later ook gedichten gemaakt bij een aantal beeldhouwwerken uit Art in Stone. Ik had bij Pont Perdu al een passend gedicht, en Marijke schreef er ook een:
Toen we later nog eens langs dat beeld kwamen, schrokken we. Dat prachtige beeld, dat daar zo massief maar benaderbaar op de oever van het Oranjekanaal lag, was omringd met een gewas dat het midden hield tussen geraniums en boerenkool…
We konden ons niet voorstellen dat dat met de instemming van Joost was gebeurd! Dat hebben we hem ook geschreven. Later bleek dat het een idee was geweest van een overijverige gemeenteambtenaar (zeg nooit weer dat ze lui zijn!). Gelukkig is dat spul daarna snel verwijderd.
Een ander werk van Joost Barbiers in het kader van Art in Stone is Zonnetafel, dat bij Valthe staat, op een mooie plek. Als het op mijn fietstochten op de route ligt, dan stop daar even.
De toelichting bij dit beeld meldt:
De Zonnetafel
Uit alle windstreken en vanaf de vroegste tijden dat mensen stenen getuigenissen achterlieten van hun bestaan, zijn ons beelden gebleven die we herkennen en, hoewel we de samenhang vaak niet volledig begrijpen, ons helpen bij de reflectie over ons eigen bestaan.
Belangrijk voor mijn werk was de kennisgeving met zwerfkeien in het gebied Uckermark ten Noordoosten van Berlijn, dat duidelijk gevormd werd door de opvolgende ijstijden. Het bracht me ertoe water te introduceren in mijn werk en een dialoog aan te gaan tussen de natuurgegeven vorm van de kei en mijn ingreep daarop.
Naam kunstenaar: Joost Barbiers, Amsterdam
Opleiding: Rijksacademie voor Beeldende Kunsten, Amsterdam
Materiaal: blauw-grijs en rood graniet
Ook bij dit beeldhouwerk heb ik een gedicht gemaakt voor Art in Stone:
Zonnetafel
De tafel van vijf
religies der aarde
wat hol is van buiten
zal bol zijn van binnen
en omgekeerd
niet meer gladglanzend
hard gepolijst
lens op hemel en zon
schootgedragen schotel
hard geland op quintet
op de kniën ter tafel
brandglas der aarde
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
De Drentse Streektaalorganisatie Huus van de Taol is volop in actie, en daar sluit ik me vandaag bij aan. Ik dacht, ik ga eens kijken of er iets te vinden is van onze Drentse zangeres Martijje, wat denk je dat ik als eerste vind?
Martijje zingt: Hee Sunterklaos, mag ik metrieden
Hee Sunterklaos, mag ik metrieden vandaog op je peerd
Hee Sunterklaos, mag ik metrieden vandaog op je peerd
Huuf dit jaor dan ok gien kedogies
Ok pepernoten of aander spul huuf ik niet, maor
Hee Sunterklaos, mag ik metrieden vandaog op je peerd
Over de daoken midden in de nacht
Ik kan wel met had ik zo bedacht
Dan is Zwarte Piet ok es een aovend vrij!
Martijje zag ik voor het eerst in een uitzending van RTV Drenthe, met Drezz - de combinatie van Drenthe en Jazz die ze bedacht voor haar muziek. Martije - Drezz:
Martijje is geboren en getogen in Grolloo, bekend van Harry Muskee alias Cuby. Ze ging in Groningen naar het conservatorium, en Drezz was haar eerste album in 2009.
RTV Drenthe besteedde er in Bartissimo, de (wegbezuinigde) kunst en cultuur-rubriek, aandacht aan:
Nieuwe album Drezz van Martijje, Bartissimo 9 april, met daarin o.a. een interview op de Grote Markt in Groningen, nog vóór de sloopwerkzaamheden voor de bouw van het Forum begonnen.
Op het album Drezz staat ook het eerste Drentstalige nummer van Martijje, dat ze schreef toen country- en streektaalzanger Egbert Meyers (ook uut Grolloo) vroeg of ze wou meedoen aan het kerstprogramma "Hillige Daag" van RTV Drenthe: Martijje! - Glimlach:
Ter gelegenheid van de 70e verjaardag van Harry "Cuby" Muskee zond RTV Drenthe op 10 juni 2011 een programma uit met Drentse artiesten. Ieder deed iets van Cuby, op zijn of haar eigen manier. Harry overleed drie maaanden later...
Martijje deed Cuby & The Blizzards - Another Land uit 1967. Martijje! zingt Muskee - Another Land
Martijje's tweede album omvatte Drentstalige kinderliedjes, die ze schreef samen met mensen van 't Huus van de Taol en uit het onderwijs. Hier een geluidsfragment van het album Jamero: De taofel van 7.
Haar derde album "Evenwicht" is dit jaar uitgekomen en verkent ook Zuid Amerikaanse muziekgenre's. Martijje & Band - Ik Wil Meer (Live in "Op Streek", RTV Drenthe):
En wie nou denkt: "Wat heeft die Martijje nog maarweinig gedaan, haar derde album nog maar", die moet haar biografie maar eens lezen, op haar website.
Ze zit bij verschillende muziekgezelschappen, theaterwerk, zangdocent, eigen zaak voor fiscale en financiële ondersteuning artiesten (ze deed eerst een universitaire studie economie), en ze heeft kinderen.
Het Huus van de Taol heeft momenteel een aantal Drentstalige Sinterklaasliedjes op de "webstee" gezet. Maar ik vrees dat het Zwarte Pieten over de Zwarte Pieten nooit meer wordt opgelost. Laten we maar Kanariepieten nemen...
Kinderen doen uitspraken waar volwassenen vaak lang plezier van hebben.
Zo pasten wij ooit op Max, 4 of 5 was hij toen, hij is nu formeel volwassen.
Wij zouden voor het eten zorgen, en gingen samen naar de winkel. Wij lopend, Max, op zijn fietsje, wees ons de weg. We zouden onder andere rundervinken halen. Max reed met zijn fiets de supermarkt in en door. Bij de vleesvitrine stond hij zo'n beetje op zijn fiets om de juiste kijkhoogte te bereiken, en wees het aan. "Hoeveel moet u er hebben?", vroeg de mevrouw. "Drie", zei oma. "Doe maar vier", zei Max, "voor als we niet genoeg hebben!"
Op de terugweg liepen we een iets andere route dan heen, op aanwijzingen van Max. Opeens bleef hij staan bij een kruispunt van fiets/voetpaden, en klom op zo'n betonnen blok dat auto's moet weren, keek zoekend om zich heen en sprak de, voor zo'n jong ventje, gedenkwaardige zin: "Ik weet niet waarheen deze weg ons leidt..."
Joey was het middelpunt van een Sinterklaasfeestje. Het enige kind tussen volwassenen: drie oma's, één opa, en mama. Als 5-jarige, bijna 6, deed hij de deur open voor de oma's en opa. "Doe hier de cadeautjes maar in!" zei hij, en hield de gasten "de zak van Sinterklaas" voor...
Even later toonde hij de van binnen verlichte globe, en wees precies aan waar wíj waren, en waar zijn vader op dat moment werkte, in Siberië. Hij had een kalender, waarop hij elke dag afkruiste tot papa weer thuiskwam.
Nu vliegt hij in z'n eentje naar z'n vader, die momenteel in Koeweit woont.
Thimo, toen een jaar of 2, had een speelpaddestoel, bijna net zo groot als hijzelf. Met een geel deurtje met openingen die raampjes voorstelden, dat er af kon. En het was er af, toen wij een keer op bezoek waren. Ik dacht: kinderen vinden meestal verhaaltjes leuk waarin de maan voorkomt, en ik pakte het gele deurtje, dat een beetje apart lag. Ik hield het schuin boven me: "Kijk Thimo, de maan!" Dat bleek niet goed te vallen. Met een beetje angstig gezicht zei hij: "Nee, mass, eng!" Hij had pas verhalen gehoord waarin mensen maskers droegen – enge verhalen waarvan hij had gedroomd... Het was geen maan, maar een eng masker!
De kleine Mark zat naast oma op de achterbank in de auto, aan de raamkant. Er was wat weinig ruimte. Oma steunde met haar handpalm tegen het raam. Mark bestudeerde lang de gerimpelde huid van oma's hand, alvorens hij begon: "Oma, waarom is jouw hand..." om na een ruime aarzeling zijn vraag verder te formuleren: "...niet zo netjes...?"
Dezer dagen, terwijl we gewoon met ons tweeën thuis zijn, spreken we elkaar nogal eens aan met: "Opa ook …." of "Oma ook …", waarbij op de stippeltjes een voorstel of vraag wordt ingevuld, die je normaal anders zou formuleren.
In deze vorm lijkt voor buitenstaanders mogelijk de tijd rijp om ons te laten onderwerpen aan een onderzoek naar ons geestelijk welzijn, dat wellicht aangetast zou kunnen zijn door het klimmen der jaren. Wij echter horen hierbij de stem van een meisje dat nog niet zo heel lang kon praten.
We pasten op Mark en Lieke en brachten iets naar bekenden. Lopend. Het vroor licht. Het was een paar straten ver, en misschien hadden we het uithoudingsvermogen van de kinderen toch enigszins overschat. Het was eigenlijk ook de bedoeling geweest dat Lieke in de wandelwagen meegevoerd zou worden, maar dat was niet blijven hangen. Maar goed ook, anders hadden we nu deze geinige herinnering niet gehad.
Op de terugweg begon Lieke (de jongste), die anders de flinkste stapper van de twee was, wat te slenteren en treuzelen. Totdat ze, in de kou, gewoon overdwars op het trottoir ging liggen, zo ongeveer in slaaphouding. Toen ik naar haar toe liep, vroeg ze met een allerliefst, verwachtingsvol stemmetje: "Opa ook liggen?"
En wat doe je dan als opa, als je nog niet te stram van lijf en geest bent...?
PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord voor november 2015 = Spellen
"Keemen?", vroeg opa, die als oppas was opgeroepen, "wat is dat nou weer?"
Hij kon het niet allemaal meer bijbenen. Zijn kleinzoon had gevraagd: "Opa mag ik gamen?"
"Nou, op de playstation!", zei de achtjarige.
"Pleesteesjun? Dat weet ik niet hoor, daar weet ik niks van, wat is dat? Mag dat van papa en mama?"
"Ja hoor, en dan kan ik formule één racen, en voetballen, en boeven vangen, en die doe ik dan in de gevangenis of ik schiet ze dood als ze gemeen zijn."
"Kun je dat zelf allemaal doen?"
"Ja hoor, dan zet ik eerst de TV aan, en dan doe ik dit dingetje in de playstation."
"Kan ik dan nog wel TV kijken?"
"Ja, dan kun je zien wat ik doe! En hoe goed ik al sturen kan en schieten!"
Het ontregelde opa's plannen, maar goed, voor deze keer...
Opa liep dan wel niet voorop, maar hij had toch een mobiele telefoon. Wel een beetje ouderwetse. Geen smartphone, of "striektillefoon", een term die een bijdehand Drents meisje bedacht omdat je zo'n ding bedient door over het scherm te strijken, maar een ouder type met knoppen. Je kon er mee bellen en SMS-en, dat was genoeg voor opa.
Niet dat hij niets met techniek had - hij had lang aan het front gelopen bij de ontwikkeling van elektronica, begonnen met radiobuizen en geëindigd met het ontwerpen van chips. Maar dat was alweer een paar jaar geleden. Hij had zich altijd spelenderwijs aangepast aan de vernieuwingen, maar nu was het genoeg.
Kleinzoon toonde opa een bericht van een andere kleinzoon: "ik ga 1st ma is ff na me ma ik hep me opstel nedelans goet me leraa hep geseg dat ik geen taalagtustant hep het bulangreikste is dat het goet begreipuluk nedelans is een 10 met un grivvel!
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Het is nu zaterdagmiddag half twee en ik heb nog geen ZOZ, door lastige computerproblemen. Gelukkig heb ik al enige tijd geleden met potlood een notitie gemaakt op het op mijn tafel vastgeplakte vel printerpapier, met 2 proefdrukjes van oude foto's van mijn moeder met haar collega's, dat dienst doet als "muismat": Mr. B. Bumble and the Stingers: Nut Rocker, Apple Knocker.
B. Bumble and the Stingers was een instrumentale groep in de jaren 1960, die klassieke composities in een rock 'n roll jasje stak. Zoals dit klassieke stuk, March of the Toy Soldiers from the Nutcracker Suite by Tchaikovsky:
Daar werd dit van gemaakt, waarbij het beeld blijkbaar is toegevoegd door de onvindbare entiteit "Obscure Images". Ik weet dat er wedstrijden zijn in het bespelen van de "luchtgitaar", hier zien we een "luchtpiano", op de muziek van B.Bumble & The Stingers - Nut Rocker:
Rock 'n roll was destijds de favoriete dans, zo ook op deze clip, "1957 Rock & Roll Dance Hop", de muziek was van B.Bumble - Apple Knocker:
Met mijn beperkte kennis van de klassieke muziek herkende ik wel de melodie, maar het kostte even zoeken hoe de appel aan de boom hing. Een apple knocker is een fruitplukker, maar de term wordt ook gebruikt waar ten onzent nog wel eens "boer" geroepen wordt. En ik denk dan natuurlijk aan Cuby + Blizzards met AppleKnockers Flophouse.
Welnu, die appel is die van Willem Tell, en de muziek is afgeleid van Giachino Rossini (componist) - William Tell Overture (finale):
Maar hoe kwamen ze aan die naam B. Bumble? Die is afgeleid van The Flight of the Bumblebee, van Rimsky Korsakov.
Een van hun hits was dan ook: B. Bumble & the Stingers - Bumble Boogie:
Op klasieke wijze gespeeld klinkt het natuurlijk anders, en al ben ik helemaal niet zo van de talentenshows, ik maak deze keer een uitzondering. Schrik niet als je eerst een lenigheidsdemonstratie ziet, het gaat om wat daarna komt in "Australia's Got Talent 2010", Shuan Hern Lee - Flight of the Bumblebee:
Aanvulling: Als je denkt: Shuan Hern Lee zegt dat het geschreven is door Rachmaninov, maar het was toch Rimsky-Korsakov, dan klopt het allebei. Rimsky-Korsakov schreef het voor een orkest, voor de opera The Tale of Tsar Saltan, en Rachmaninov schreef het arrangement voor piano. Weer wat geleerd...
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Deze week greep ik even weer naar mijn oude schriftjes, mijn "radio-logboek" uit de beginjaren 1960. Op 7 januari 1962 draaide Radio Luxemburg een zomerhitje kort voor het middaguur. Het zal dus de Nederlandstalige uitzending zijn geweest.
Het was destijds niet mogelijk in het ouderlijk huis naar dit soort muziek te luisteren. Ik kwam daar sowieso maar één weekend per twee weken, wat gepaard ging met veel spanning tussen mij en mijn stiefvader, en dus het hele gezin.
Ik was toen "in de kost" bij mijn grootouders, en ook daar was de radio alleen voor het nieuws en kerkdiensten. Nou ja, de radiopraatjes over de natuur op de RONO, door dr. Fop I. Brouwer ("al wat leeft en groeit en ons altijd weer boeit") konden er nog mee door, al vraag ik me af of opa en oma toen wisten dat "Foppie" bij de Vrijmetselaars zat, en zelfs van 1961 tot 1972 voorzittend meester was van de Groningse loge L'Union Provinciale: ze hadden een afkeer van "dat soort fratsen", zeg maar...
Gelukkig had ik zelf een oude radio op mijn kamer, ik schreef er al eens over in een vorige ZOZ; ik had hem meegenomen van "thuis". Een goed alibi was, dat ik een schriftelijke cursus "Radiotechniek" probeerde te volgen.
Ik blijf nú met de vraag zitten, hoe dat kon: op zondag rond de middag op mijn kamer zitten muziek luisteren, in plaats van in de kerk of op de koffie nadien...
Het weer was voor een januaridag niet slecht, maar niet echt logisch voor een zomerhit.
Ik heb het over Sucu Sucu, weer zo'n titel waarbij ik de muziek al hoor als ik hem lees. En ook weer een titel waarvan onwijs veel versies zijn opgenomen.
De song is geschreven door Tarateño Rojas, een Boliviaanse zanger, die "verhuisde" naar Argentinië na de Chaco oorlog (nl) tussen Bolivia en Paraguay, die elkaar bevochten om bodemschatten in dat gebied.
Eerst Sucu Sucu door Tarateño Rojas zelf uit 1959:
Sucu Sucu is door veel artiesten in veel talen gezongen, ik doe een greep uit de hier bekende grote namen uit die tijd: Caterina Valente, Eddy Christiani, Maria Zamora, Nina and Frederik.
Dit is de Jamaicaanse versie. Het genre wordt genoemd: Ska (nl) door de rol van koperblaasinstrumenten ook wel Jamaicaanse Jazz. The Skatalites (nl) worden wel aangemerkt als de eerste Ska-band. Ik vind het heerlijk aanstekelijke muziek.
Roland Alphonso & The Skatalites - Sucu Sucu:
Maar de uitvoering waar ik op 7 januari 1962 om 11:58 uur naar luisterde was een van de eerste covers na het origineel. De zanger had er in elk geval hier in Nederland een grote hit mee en ik dacht ook elders, maar toch kon ik heel moeizaam wat minimale informatie over hem vinden.
Er is zelfs geen Nederlandse Wikipedia-pagina over Sucu Sucu, en over de zanger Ping Ping is er alleen een zeer beknopte Engelstalige pagina, waarin wordt vermeld dat hij ook de naam Ping Pong gebruikt heeft, en dat hij geboren is in Suriname (toen nog een Nederlandse kolonie) in 1923 als Eddy Helder...
Wat ik wel grappig vond bij het rondsnuffelen ter voorbereiding van deze ZOZ, is de naam van één van de Voorzittend Meesters van de Groninger Vrijmetselaarsloge, van 1910 tot 1920, H. Helder Pzn. Zo te zien geen familie ;)
Zondag j.l. besloten we te gaan genieten van de prachtige Indian Summer, door een rondritje te maken door de omgeving en hier en daar even te wandelen.
Drenthe heeft veel mooie landschappen te bieden, vooral nu met de al ruim aanwezige herfstkleuren, terwijl er tegelijkertijd nog veel groen is.
Door mijn fietstochten ken ik veel landweggetjes, waar je goed kunt rijden en waar het nooit druk is. Deze keer was het soms een misrekening, omdat heel veel mensen ook besloten hadden om te genieten van deze prachtige najaarsdag. Ook kwamen we dermate grote groepen wandelaars tegen, dat het wel een georganiseerd evenement moet zijn geweest.
Ergens in het midden van Drenthe stopten we om een wandeling te maken.
Het landelijke gebied toonde zich van zijn beste kant in de zon, die ondanks de wolken toch de boventoon voerde, en de bossen diepe schaduwen liet maken.
Dat de herfst begonnen is, was overduidelijk. Paddestoelen en afgevallen eikels in de berm. De eikenbomen maakten dat het lopen aan die kant van de straat af en toe op rolschaatsen leek.
Op de akkers was men druk bezig met aardappelrooien. Dat kan tegenwoordig gewoon op zondag, met de grote machines. Ik herinner me nog de tijd dat boeren met gekromde tenen zaten omdat ze niet op zondag mochten werken vanwege de Wet Op De Zondagsheiliging of Zondagsrust, terwijl er voor de maandag pestweer voorspeld was, dat de oogst ernstige schade zou toebrengen.
Terwijl ik dat nog maar eens overwoog, genoot Marijke heerlijk van de zon!
De koeien trokken zich er ook niets van aan, en liepen heerlijk te grazen, ook een vorm van oogsten. Ze hadden zelfs geen oog voor het schitterende lijnenspel van zonlicht door de bomenrijen naast hen.
Uiteindelijk kwamen we ook nog terecht in een Drentse stad met veel historie: Coevorden. Daar was het bepaald geen koopzondag, de straten waren leeg.
Maar we waren wel aan iets eetbaars toe, dat was verkrijgbaar. Op de Markt aangekomen, zagen we een bord waarop stond aangekondigd dat er Snert op het menu stond!
Marijke zocht er vast een plekje, terwijl ik op zoek ging met een missie: er zou bij de Tourist Info een pas verschenen gedichtenbundel verkrijgbaar zijn: "DichterBij Zweeloo".
Zweeloo (lees Aalden) en Coevorden hebben beide een plaats in mijn eigen geschiedenis: toen ik in Zweeloo woonde, fietste ik 3 jaar lang naar de LTS in Coevorden. Toen was Zweeloo een zelfstandige gemeente, nu ingedeeld bij Coevorden.
Ik werd attent gemaakt op die bundel door mijn eerste vriendinnetje, die destijds een ander verkoos. Van haar moeder staan drie gedichten in die bundel. Het gedicht over de ijsbaan, waar ze me met een knipoog op attent maakte, is van een andere dichter, een leeftijdgenoot die ik persoonlijk ken, zoals meerdere van die dichters.
Mijn band met Coevorden is meermalen hernieuwd, doordat ik het gedicht voor de tentoonstelling Picardtprent van 2000 heb mogen schrijven, met een gedicht de tentoonstelling van Eugénie Godefroy-Werners (inmiddels overleden) in Galerie Het Arsenaal heb mogen openen, een gedicht heb gemaakt voor de opening van het eerste lichtkunstproject in de voormalige Watertoren, en gedichten heb voorgedragen bij de opening van het project "De reis van de Steen", nabij de Markt.
Nadat ik van achter het raam van het restaurant nog een foto heb gemaakt van Het Arsenaal, waar o.a. de Bibliotheek en de Tourist Info zijn gevestigd, lopen we langs de fontein met het beeld van de Ganzenhoedster en haar ganzen, terug naar de auto en begeven ons naar huis.
Nu is het dinsdag en kom ik pas aan publiceren van het verslag toe. Het beloofde zonnetje bleef helemaal weg en de temperatuur viel ook tegen, maar er was weinig wind. Toch trok de ergste mist al snel op, en zeg nou zelf: deze omstandigheden leveren ook mooie sfeerbeelden op!
