160430 - ZOZ - Van Koningsdagconcert en de Spaanse karavaan

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

Op deze datum, 30 april, vierden we voorheen Koninginnedag, op de verjaardag van Juliana, de oma van onze huidige koning. Sinds in 1985 Prins Claus daartoe het initiatief nam, is er elk jaar een Koninginne-/Koningsdagconcert.
(Bekijk het eventueel op Uitzending gemist, zolang het er staat.)
Dit jaar vond het plaats in theater De Spiegel in Zwolle, de stad waar ook het Koningsdag-feest werd gevierd.

Het leek zulk slecht weer te worden, dat het Oranjefeest wel eens in het water kon vallen. Wij hebben er daarom onze Koningsdag-maaltijd maar op aangepast.
Blijkbaar heeft het Koninklijk gezelschap de juiste keuze gemaakt op hun navigatiesysteem, want er is ook een buurtschap met dezelfde naam in Gelderland, en zelfs een dorp Zwolle, Louisiana (nl) in de USA. En hoewel koud, viel het weer toch ook nog wel mee; was de navigatie van de buien nou ontregeld, of juist in topvorm? ;)

Het thema van het Koningsdagconcert (dat overigens opgenomen was op 18 april) was de gitaar, een instrument dat in veel muziekstijlen een plaats heeft.

Het begin van de TV-uitzending riep meteen een herinnering bij mij op aan een eerdere ZOZ van 20 augustus 2015. Daarin speelden The Doors de hoofdrol, met Spanish Caravan, dat begint met een gitaarintro in klassieke stijl, gespeeld door Robby Krieger (nl), de gitarist van The Doors die nog steeds actief is.
Door het toonaangevende muziekblad Rollig Stone (nl) is Krieger meermaals aangeduid als één van de beste gitaristen ter wereld.

Nou wordt ergens weliswaar gesteld dat Robby Krieger de song Spanish Caravan geschreven heeft (de meeste Doors-songs worden aan de hele groep toegeschreven), maar ook dat die "intro riff" ontleend is aan "Asturias", een klassiek stuk van de Spaanse componist Isaac Albéniz (nl) (1860 - 1909), oorspronkelijk geschreven voor piano, maar vooral bekend geworden op gitaar en niet alleen door dat "citaat" bij The Doors.

Zó zal "Asturias" dus ongeveer geklonken hebben in de oorspronkelijke bedoeling van de componist, op piano dus. Ik vind het af en toe bijna klinken als gitaarspel.
Luis Fernando Pérez (piano) - Asturias (Isaac Albéniz):


Een andere Spaanse musicus die dit speelde, grootmeester op de klassieke gitaar was Andres Segovia (nl) (1893 - 1987).
Andres Segovia - Asturias (Leyenda) by Albeniz:


Een ander, jonger fenomeen op de klassieke gitaar, John Williams (nl) (1941), speelt het ook, met een andere techniek.
John Williams - Asturias (Leyenda) by Isaac Albeniz:


Vervolgens vond ik een versie gespeeld op Marimba (nl) door de Deen Kai Stensgaard. Het is zijn eigen arrangement; hij is ook componist.
Kai Stensgaard (marimba) - Asturias Leyenda by I. Albeniz:


Kai Stensgaard is mede-uitvinder van een nieuw percussie-instrument de Aluphone.
Op de Percussive Arts Society International Convention van 2014 werd het instrument getoond, en zien we hoe Kai een muzikaal feestje heeft op dit instrument met een andere, veelgeroemde percusionist.
Evelyn Glennie & Kai Stensgaard - Jam at PASIC14:


Het klinkt bizar, maar deze virtuoze Schotse percussioniste, Evelyn Glennie (nl) is verregaand doof sinds haar twaalfde, nadat vanaf haar achtste jaar haar gehoor begon af te nemen! Ze treed soms op op blote voeten; ze zegt dat ze het geluid "hoort" met andere delen van haar lichaam. Ondanks die beperking, heeft ze veel erkenning gekregen, tot aan de titel "Dame" toe.

Tijdens het Koningsdagconcert trad ook een nationale gitaarheld met internationale allure op: Jan Akkerman (en). Hij is, denk ik, heel belangrijk geweest voor de ontwikkelingen in populair muzikaal Nederland, gezien de groepen waarin hij heeft gespeeld en de lat hoog heeft gelegd.
Ook over de grenzen werd zijn talent erkend: de lezers van het Engelse blad "Melody Maker" riepen hem in 1973 uit tot beste gitarist ter wereld.
Eén, weliswaar vaag, beeld raak ik niet kwijt. Ergens in diezelfde tijd was er een grote TV-show, gepresenteerd door Willem Duys. Die kondigde Jan Akkerman aan. Of Jan toen nog gespeeld heeft, en geïrriteerd was over het gekakel in de zaal, of al teveel geïrriteerd door het gekakel van Willem Duys, weet ik niet meer, maar Jan keerde zich om en verdween in de coulissen. Ik begreep hem op dat moment helemaal, weet ik nog wel.

Om een beetje in de klassieke gitaar-sfeer te blijven heb ik hier nog een jamsessie van Jan Akkerman met de fameuze flamenco-gitarist Paco de Lucia (nl) uit "de seventies". Ze hadden elkaar pas voor het eerst ontmoet en spraken elkaars taal niet, dus ging het in gebroken Engels.
Het is geen "Asturia", maar Paco de Lucia is flamenco-gitarist, de stijl waarin Robby Krieger speelde in Spanish Caravan.
Jan Akkerman and Paco de Lucia - Live 70's Jam:


In mijn oude blog is de eerste link "dood", hier een nieuwe naar naar de studioversie: The Doors - Spanish Caravan

Dat Robby Krieger nog steeds onverstoorbaar een lekker stuk gitaar kon spelen in 2012, ondanks het geraaskal er omheen, kun je horen in deze clip: THE DOORS "Spanish Caravan" LIVE - 9/29/2012 [Master Guitar Class w/ Robbie Krieger!] met op keyboards Doors-maat Ray Manzarek (nl) (1939 - 2013)

Overigens vond ik nog een wetenswaardigheid omtrent Jim Morisson, destijds de zanger van The Doors. Zijn vader was "rear admiral" ("schout bij nacht") bij de US-Navy, en had in die hoedanigheid mede-verantwoordelijkheid voor de escalatie van het incident in de Golf van Tonkin (nl), waardoor Amerika in de Viëtnam-oorlog belande. Drie jaar later was zijn zoon Jim een voorloper in de protesten tegen de Viëtnam-oorlog...

160423 - ZOZ - Van orgels en timmerlui

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

We waren donderdag in De Nieuwe Kerk in Amsterdam, voor de tentoonstelling World Press Photo 2016. Dat wil zeggen, ik wou eigenlijk gaan fietsen die dag, omdat het echt mooi weer dreigde te worden, en Marijke wou een dagje naar Amsterdam om gebruik te maken van haar Vrij reizen-dag en haar Museumkaart. Ik zou haar naar de trein brengen, maar op het laatste moment besloot ik mee te gaan.
Het was mijn keuze om naar World Press Photo te gaan, en ook daar kwamen onze Museumkaarten van pas. Er waren, zoals altijd, heel veel goede foto's in velerlei rubrieken, van b.v. "Dagelijks leven" via "Geluk" en "Sport" tot "Nieuws".

Bij het zien van de foto's van brandende puinhopen en vluchtelingen, en dan met name gewonde en dode kinderen in oorlogsgebieden, dacht ik aan die figuren die varkenskopmutsen opzetten en dan iets roepen over "testosteronbommen" en "gelukzoekers die onze cultuur komen verdringen", en die dat dan bekrachtigen met kreten als: "daar moet een piemel in" en andere bewijzen van hun "superieure cultuur"...

Marijke maakte in die kerk nog een foto van het orgel. Dat ontdekte ik pas toen ze die in haar fotoverslag op Facebook had geplaatst.
Dat herinnerde mij er aan, dat ik op een gegeven moment middenin een herhaling van Podium Witteman terechtkwam, waar net een item eindigde met een orgel met een heleboel manualen. Mijn vroegtijdig beëindigde poging om ooit zelf een elektronisch orgel te bouwen, is blijven hangen in een interesse voor projecten van anderen, die wel gelukt zijn. Ik ving nog net op, dat dit orgel speciaal door/voor deze organist gebouwd zou zijn, en een miljoen Euro zou hebben gekost.
Het bleek te gaan om Cameron Carpenter (nl), een excentrieke organist, componist en showman.
Daarbij had ik even een associatie met de violist Nigel Kennedy (nl), die in zijn Punk-outfit de sterren van de hemel speelde als solist bij klassieke orkesten.
Wij lieten o.a. zijn muziek horen bij onze trouwplechtigheid: "Spring" (Lente) uit Vivaldi's "The Four Seasons"; in dit ZOZ-blog alleen een link, in een latere ZOZ met het onderwerp Veurjoar staat er wel een video.

Eh... dat orgel, die organist. Vanuit mijn protestantse opvoeding heb ik nog steeds diep respect overgehouden voor organisten die zo'n groot pijporgel goed weten te bespelen.
Ik heb kerkorgels horen bespelen door mensen met verweerde werkhanden, omdat toch iemand het moest doen en zij enigszins les hadden gehad, maar ook door organisten die het ècht konden, en er bij wijze van spreken, de hemel mee bestormden. En ik heb met een bandrecordertje opnamen gemaakt in een lege kerk van een jeugdclubgenoot die het orgel mocht bespelen in de (lege) kerk, samen met een vriend die dwarsfluit speelde.

Cameron Carpenter is geboren als Taylor Cameron Carpenter op 18 april 1981. Over zijn privéleven, zelfs zijn geboorteplaats, is weinig te vinden op internet. Als organist en componist wordt hij geroemd en verguisd vanwege zijn onorthodoxe interpretaties van het "standaard"-orgelrepertoire.
Carpenter is afgestuurd aan het conservatorium Juilliard School in New York. Hoewel niet religieus, was hij van 2008 tot 2009 "artist-in-residence" van de Middle Collegiate Church in New York. Daar bespeelde hij het elektronische orgel met 4 manualen, dat hij ontworpen had voor het brede scala muziek van die kerk.

Zijn "International Touring Organ" heeft hij zelf ontworpen. Omdat pijporgels moeilijk te vervoeren zijn (hahaha!), was hij genoodzaakt op tournee steeds op andere orgels te spelen. In dit orgel zijn de klanken van meerdere orgels, "van kathedraal tot Wurlitzer", digitaal opgeslagen (samples noemt men dat ook wel). Carpenter vindt, dat hij op deze manier beter "een langdurige relatie kan opbouwen met zijn instrument". Evengoed schijnt hij nog regelmatig concerten te geven op pijporgels.
Op zijn eigen website staat meer over hem en over zijn orgel.
Ik weet niet meer welke muziek er van hem te horen was bij Podium Witteman, maar er is wel het één en ander te vinden op YouTube. Ik begin maar met deze; let op de glitters en op het voetenwerk!
Cameron Carpenter - Revolutionary Etude:

Dan, live in Sofia, Bulgarije in 2015, een stukje Bach op zijn eigen orgel. Let ook even op de Swarowski-kristallen op zijn schoenen.
Cameron Carpenter - Prelude & Fugue in A minor, BWV 543 (J. S. Bach):


Hij speelt ook "Pictures at an Exhibition", dat ik vooral leerde kennen van Emerson, Lake and Palmer.
Blijkbaar heeft hij niets met Vivaldi en de Primavera; daarvan kon ik tenminste niets vinden.

Dan kom ik weer even terug bij de techniek van zijn orgel, die samples. Dat idee is niet nieuw. De techniek om de samples op te slaan is waarschijnlijk van "nu": geheugenchips.

In de Mellotron (nl) werden al in 1963 klanken per toetsaanslag weergegeven vanaf magneetbandjes!
Mellotrons zijn gebruikt in veel "klassieke" songs, o.a. The Beatles - Strawberry Fields Forever, en er hebben veel groepen uit die tijd gebruik van gemaakt.
De ons veel te vroeg ontvallen Brian Jones bespeelde ook de Mellotron bij een van mijn favoriete groepen in de zestiger jaren.
Rolling Stones - She's A Rainbow 1966:


Ook in The Moody Blues - Nights In White Satin speelt de Mellotron een hoofdrol, en dat is een groep die vooral bekend stond door het begruik van de Mellotron. Ik heb nog steeds wroeging dat ik een opname ben kwijtgeraakt van deze song, gezongen door een collega/vriend met begeleiding van een lid van een destijds zeer bekende band uit Zuidoost Drenthe, Black Lake.

Ik sluit af met een groep die nooit het grote publiek heeft bereikt, maar mij wel, en die ook de Mellotron gebruikte.
King Crimson - In The Court Of The Crimson King:


Tja, en er waren nog véél meer! Waar waren al die groepen uitgekomen, als de techniek toen al zo ver geweest was als nu?....

160416 - ZOZ - Van Groninger klei en tropische verrassing

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

Ik had nog nooit van Arnold Veeman gehoord. Ik las over hem in het Volkskrant Magazine: zijn bewogen levensverhaal, waarvan ik nogal onder de indruk was. Inmiddels heb ik kunnen constateren dat hij een zanger is van fenomenaal mooie luisterliedjes - origineel en vertaald materiaal.

Een videoclip met wervende tekst, die luidt: "Een verrassende combinatie: Arnold Veeman bezingt het kleiige Groningse landschap en laat daar doorheen de Surinaamse Marowijne stromen. Lees dit weekend zijn verhaal in Volkskrant Magazine." De titel: Surinaamse zanger in de Groningse klaai - de Volkskrant zet ons echter op het verkeerde been.
Arnold is in Groningen geboren. Zijn biologische vader, die hij nooit gekend heeft, kwam uit Suriname. Zijn moeder uit Groningen. Omdat zij pas 16 was, werd Arnold ondergebracht in een pleeggezin op een boerderij in Pieterzijl.
Pas veel later is hij naar Suriname geweest en heeft daar verre familie ontmoet. En muzikale indrukken opgedaan, die hij verwerkt in zijn muziek: al heel jong besloot hij alle muziek van de wereld te willen leren kennen. Over die reis is een documentaire gemaakt, "Mijn Broer Arnold". De regisseur van deze film, Piet Hein van der Hoek, was één van de zeven broers en zussen uit het pleeggezin.
Goed, ik zal niet zijn levensverhaal hier herhalen, lees het uitgebreid in het Volkskrant Magazine van 9 april, of op zijn eigen website: http://www.arnoldveeman.com/.

De nostalgische band van Arnold met Pieterburen heeft hij muzikaal vastgelegd.
Arnold Veeman - Òfslag Paiderboeren:


Veel van Arnold's teksten zijn geschreven of vertaald door Jan Siebo Uffen, voor mij wel bekend, als alom gewaardeerd schrijver in het Gronings. Hij heeft Nederlands gestudeerd en is gepensioneerd docent PABO.
Op zijn nieuwste CD, "Klaai", staan liedjes met tekst van Arnold zelf, geïnspireerd op zijn bezoek aan Suriname en het contrast met Groningen.

De muziek van zijn eigen liedjes maakt Arnold Veeman zelf. In het VK-artikel stond niet, dat hij in 2004 afgestudeerd is op het Conservatorium in Zwolle, Summa Cum Laude, als hedendaags componist voor de hoofdvakken compositie en orkestratie. Daarna heeft hij, naast zijn eigen liedjes, bijgedragen aan diverse projecten, zoals musicals en documentaires.

Via Bert is gefokust vond ik de bevestiging dat Arnold een Groningse vertaling door Jan Siebo Uffen zingt van Ne Me Quitte Pas / Jacques Brel. Deze opname is gemaakt in Theater de Kamers, Amersfoort 2012.
Arnold Veeman - Goa nait weg bie mie (Ne Me Quitte Pas / Jacques Brel):


VPRO's 3 voor 12 Lokaal vond: Mien Lutje Laif tilt Groninger dialektpop naar hoger plan. Ook nu was "Mien Lutje Laif" een vertaling door Jan Siebo Uffen, nu van "Mon cher petit". En Arnold Veeman is de zanger en componist van het daar bewierrookte Yellowish Summer Evening
Hier is een "solo"-uitvoering in de "Nacht van RTV Noord", Martini Plaza Groningen 2014.

Arnold Veeman - Mien lutje laif (Live, RTV Noord):


Deze vond ik ook mooi: Arnold Veeman - Recht in joen haart (live @ Oosterpoort):


Arnold heeft als vast punt in zijn agenda een huisconcert aan het eind van de maand, Toes Toavel, in Kloosterburen, waar hij in een voormalige school woont met zijn partner, de kunstenares Maria Madelon.

160414 - De capitulatie en mijn vader, dienstplichtig soldaat

Er werd een bijzondere vondst gemeld vandaag: een Bijzonder oorlogsdocument gevonden in Rotterdam: een brief betreffende de capitulatie van Rotterdam aan het begin van de Tweede Wereldoorlog.

Ik las, net uit bed, het artikel zoals je veel actualiteiten leest, geïnteresseerd maar niet persoonlijk betrokken. Totdat in dat artikel de datum 14 mei 1940 afgedrukt stond...
De 14e? Dat is toch onze trouwdag, op de 60e sterfdag van mijn vader? Oeps, het is nog maar april...

Des te heftiger realiseerde ik me, dat in dat tijdsgewricht mijn vader midden in dat oorlogsgebeuren zat, als gemobiliseerd dienstplichtig militair. Zoals mijn vaste lezers weten, is hij in 1944 overleden aan darmkanker, en heeft mij dus zijn verhalen niet kunnen vertellen.
Ik weet daarover alleen iets uit zijn nagelaten correspondentie.

Heel veel blogs die ik daarop gebaseerd had (Zoektocht naar voetsporen van mijn vader), zal ik moeten "reanimeren" nadat Sanoma web-log.nl heeft afgestoten en de exportbestanden om naar een andere provider te gaan zeer onprofessioneel in elkaar heeft geklungeld.

Ik lees over de paniek in Rotterdam, en besef dat de bombardementen daar rampzalig zijn.
Mijn vader was, als zoeklichtbemanning, direct betrokken bij de eerste Duitse luchtaanval, op vliegpark Bergen (NH), en ik zie direct daarna een onderdrukte wanhoop in zijn pogingen tot correspondentie met zijn thuisfront. Niets werkt nog normaal. Heel veel correspondentiekaarten worden naar huis gestuurd, soms meerdere per dag.

Ze worden naar een ander vliegveld gedirigeerd, omdat er daar niets meer te verdedigen valt, alle vliegtuigen zijn kapot, en onderweg naar hun volgende bestemming komt de nationale capitulatie, en stranden ze halverwege. Daarna werden ze op "Groot verlof" gestuurd.

Pas lang nadat ik aan die serie blogs begonnen was, realiseerde ik me dat waarschijnlijk ook toen de bollenvelden in die omgeving overweldigend mooi in bloei hebben gestaan...

160409 - ZOZ - Van Muskogee tot Chip

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

Ik las dat op 6 april Merle Haggard (nl) is overleden, op zijn 79ste verjaardag, aan een longontsteking.
Merle Haggard was een bekende country-zanger, songwriter en multi-instrumentalist, en mede-"uitvinder" van de Bakersfield sound, die ik al eens noemde in een eerdere ZOZ over o.a. Buck Owens.

Op Wikipedia staat een lijst van mensen die op hun verjaardag zijn overleden, met deze toelichting: "Theoretisch zou de kans dat iemand op zijn verjaardag overlijdt net zo hoog moeten zijn, als op iedere andere dag van het jaar. Wetenschappelijk onderzoek wijst er echter op dat er een significant lagere sterfkans is in de week vóór een verjaardag, en een significant hogere op de verjaardag zelf en in de week na een verjaardag. Mogelijke verklaringen hiervoor zijn dat mensen daadwerkelijk toeleven naar hun verjaardag, en dat stress en een verhoogde alcoholconsumptie tot een hogere sterfkans erna leiden."
Mijn moeder is overleden op haar 71ste verjaardag (had ze nu nog geleefd, dan zou ze een van de oudste inwoners van Nederland zijn geweest). Ze was ernstig ziek, maar ik ben er van overtuigd dat ze haar verjaardag heeft willen halen.

Ik vond een clip die blijkbaar naar aanleiding van zijn overlijden is geplaatst, en wat ik wel een passende titel vind. Het is een live-optreden in 1978 op het Austin City Limits muziekfestival, dat via de Publieke TV al vanaf 1976 wordt uitgezonden.

Merle Haggard - Sing Me Back Home:


Een van de bekendste songs van "The Hag" is "(Proud to be an) Okie from Muskogee". (Mensen uit Oklahoma worden Okie genoemd, en Muskogee is een stad met ca. 40.000 inwoners in Oklahoma).
Deze song is geschreven in de periode van de protesten tegen de Viëtnam-oorlog, toen veel jonge mannen opgeroepen werden door het leger om in Viëtnam te gaan vechten. Steeds meer mensen zagen er geen heil in om hun leven in de waagschaal te stellen in een uitzichtloze oorlog, en verbrandden hun oproep voor het leger. (Tja, we zien nu nog steeds wel eens een bericht voorbijkomen over een geflipte Viëtnam-veteraan met PTSS)...
Merle Haggard was het daar niet mee eens, had blijkbaar niet veel op met "hippies", en schreef (samen met Roy Edward Burris) deze song die meteen ook een lofzang was op patriottisme en conservatief gedachtengoed.
Niet dat Merle Haggard nou zo'n blanke ziel had: hij wou al op jeugdige leeftijd niet deugen en kwam in de gevangenis terecht, maar ging daarna op het rechte, muzikale pad.

We don't smoke marijuana in Muskogee
We don't take our trips on LSD
We don't burn our draft cards down on Main Street
'Cause we like livin' right, and bein' free

Bijzonder mag wel genoemd worden, dat een aantal hippie-bands deze song op hun repertoire namen. Ze vatten de tekst op als ironie, en die ruimte zie ik er wel in.
Hier een live-uitvoering uit 2009 van Merle met een andere country-coryfee, Willie Nelson (nl), die binnenkort 83 hoopt te worden.

Merle Haggard and Willie Nelson - Okie from muskogee:


Er verschenen ook parodieën, warvan de ruigste (qua tekst) geschreven is door Chinga Chavin, maar veel bekender gemaakt door zijn vriend Kinky Friedman: Kinky Friedman & The Texas Jewboys - Asshole From El Paso.

Maar toen ik aan "Okie" dacht, wist ik dat ik deze regels ook kende in een song van een andere artiest, maar piekeren en zoeken leverden geen naam of titel op.
Tot ik het opgaf om andere dingen te gaan doen. Halverwege de trap ging er een lampje aan met een naam: Chip Taylor (nl)!

Volgende probleem: Chip heeft de titel "Okie from Muskogee" niet op zijn repertoire. De tekstregels van Merle Haggard zitten "verstopt" in de song: "I Wasn't Born In Tennessee". De song is eigenlijk geschreven door Chip Taylor, Merle Haggerd wordt vermeld als mede-auteur vanwege de gebruikte tekstgedeelten. Ik vond geen goede live-opname, dus ik volsta met een link: Chip Taylor - I Wasn't Born In Tennessee.

Chip Taylor is overigens de schrijver en componist van een song die helemaal geen country is, maar een wereldhit geweest is voor rockband The Troggs (nl): Wild Thing (nl). Hij vertelde eens dat hij een demo zou gaan opnemen, maar nog niet wist of hij de country-song zou doen of deze. Wild Thing was eigenlijk nog niet helemaal klaar, maar hij maakte het af tijdens de opname.

De versie van The Troggs - Wild Thing is het bekendst, maar deze is ook fameus: Jimi Hendrix Experience - Wild Thing (1967-05-11).

Zelf heeft hij deze song ook keer op keer gespeeld, bijvoorbeeld samen met de oorspronkelijke zanger van The Troggs, Reg Presley: Reg Presley & Chip Taylor - Wild Thing in het TV-programma Top Of The Pops, en met zijn broer (Chip's geboortenaam is James Wesley Voight) en hun kleinkinderen: Chip Taylor with Jon Voight & the Grandkids - Wild Thing.

Een mooie live-versie van Chip samen met o.a. de Canadese violiste en zangeres Kendel Carson en gitarist John Platania op Music City Roots in januari 2010.

Chip Taylor "Wild Thing":


Chip Taylor heeft ook een eigen platenlabel opgezet: Train Wreck Records.
Dat confronteerde me met mijn eerste bezoek deze week aan Wildlands Adventure Zoo, de verpretparkiseerde opvolger van ons knusse oude Noorder Dierenpark. De alom aanwezige jengelmuziek, die van een eindloze tape lijkt te komen, achtervolgt me nog steeds.
In de "woestijn" liggen een aantal afgedankte treinwagons, waar je doorheen kunt lopen en de kamelen en onagers soms van heel dichtbij kunt zien.

Ik sluit af met een song waarin Chip Taylor zich bezighoudt met een actueel probleem. Luister hoe internationaal afgesproken mensenrechten, en met name kinderrechten klinken als ze onderdeel zijn van een prachtig gezongen lied, en besef wat er in de praktijk van terechtkomt...

Chip Taylor - Refugee Children:

160402 - ZOZ - Van zuurstof, popcorn en metalen condor

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.

Ik was oude krantenartikelen aan het opruimen, toen ik een artikel tegenkwam over de Franse musicus en componist Jean-Michel Jarre (nl), die wordt gezien als een voorloper op het gebied van elektronische muziek.
Vanuit mijn (vroegere) vakgebied, elektronica, ben ik altijd al geïnteresseerd geweest in de ontwikkelingen in de elektronische muziek, vooral de klankindrukken. Van tamelijk simpel te maken signalen, is de klankrijkdom steeds toegenomen.

De doorbraak van Jean-Michel Jarre kwam met zijn album Oxygen (nl). Dat album heeft hij helemaal thuis opgenomen met een aantal orgels en synthesizers en taperecorders.
Het koste hem moeite om een maatschappij te vinden die het album wou uitgeven, en die begon voorzichtig met 50.000 stuks. Uiteindelijk zijn er 15.000.000 (15 miljoen) exemplaren verkocht!
Hier een "live" opname uit 1978 in Toppop, playback dus, maar met zijn hele instrumentarium om zich heen.

Jean Michel Jarre - Oxygene part IV:


Grappig vind ik, dat hij volgens Wikipedia hierbij gebruik maakte van een orgel uit een fabriek in Bodegraven waar ik in 1962 heb gesolliciteerd, de Eminent 310. Ik ben daar niet gaan werken, omdat mijn toenmalige werkgever mij graag wou houden en een mooi aanbod deed.

Later werd Jarre vooral bekend door zijn grote openluchtconcerten met lasershows, zoals dit: Jean-Michel Jarre - Oxygene IV, live 2012.
Ik las dat Oxygene geïnspireerd was op een schilderij van Michel Granger, en dat in de muziek een "riedeltje" gebruikt wordt uit een populaire melodie, die hij zelf ook al gecovered had: Pop Corn (1972) - Jean Michel Jarre onder de namen Jammie Jefferson en Pop Corn Orchestra.

De song Popcorn (nl) is een vroege synthesizer-hit, gecomponeerd door Gershon_Kingsley. Popcorn is menigmaal gecovered, en er is zelfs een speciale website aan gewijd.

De bekendste versie is Hot Butter - Popcorn, hier met dansers:


En als je dan op YouTube een clip beluistert, worden in de zijlijn allemaal clips aanbevolen, afgeleid uit jouw zoekopdracht. Zo viel mijn oog op een andere uitvoering van Popcorn, die mijn nieuwsgierigheid wekte. En zo zijn we terug bij iemand die ook veel opnamen van zijn muziek thuis maakt, nu weliswaar met een "backing-tape".

Charlie Parra del Riego - Popcorn song goes metal:


Terwijl ik die clip bekeek en beluisterde, intrigeerde mij in de zijlijn ander werk van dezelfde artiest.
Bij het helemaal bekijken en beluisteren van die video liepen de rillingen over mijn rug door de prachtige melodieuze klank afgewisseld met bewondering voor de vingervlugheid van deze enthousiaste 31-jarige gitarist, in deze toch wel klassiek te noemen compositie!
Hij leerde gitaar spelen, omdat hij er op school niet veel van bakte. Hij kreeg het advies om een instrument te leren bespelen, om zijn energie ergens op te focussen. Inmiddels heeft hij in meerdere bands gespeeld en o.a. in Europa getoerd met de Canadese band Kobra And The Lotus.

Nu kan iemand tegenwerpen dat metal-gitaristen moeten afblijven van hun favoriete muziek, dan stel ik daar tegenover, dat deze Charlie Parra del Riego, alle recht heeft om een klassieker uit zijn vaderland, Peru, te spelen, ook al kennen wij hier de vocale uitvoering van Simon & Garfunkel of instrumentaal van Los Indios Tabajaras beter.

Charlie Parra del Riego - El Condor Pasa:


Wat wij kennen als het lied El Cóndor Pasa (nl) - De condor vliegt voorbij - is oorspronkelijk een instrumentaal onderdeel van de Peruviaanse Zarzuela (nl, een Spaanse opera) El Cóndor Pasa. De muziek werd in 1913 geschreven door de Peruviaanse componist Daniel Alomía Robles.

Ach, en die benaming Zarzuela spreekt me natuurlijk ook aan, omdat in Nijmegen het Restaurant Zarzuela is, dat wordt gerund door een familielid...