180804 - ZOZ - Van verdriet tot humor

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Het was weer zo'n samenloop: twee "oude bekenden", die (voor mij) betekenis en overeenkomsten hebben, die weer eens mijn aandacht werden binnengeschoven.

De zaterdagse Volkskrant had in het Zomermagazine een interview met Hans Dorrestijn, met als aankondiging: "Kijk, dat mag ook wel eens gezegd: Hans Dorrestijn is aan het eind van zijn werkzaam leven een optimist. En legt uit welke lange weg hij daartoe aflegde."
Uit een interview in Maarten! met Hans Dorrestijn: ‘Een beminnelijk mens’, noemt Maarten hem. [..] Hans Dorrestijn (72) heeft van zwartgallige humor zijn handelsmerk gemaakt. Een makkelijk leven heeft hij dan ook niet gehad. Zijn collega Jacques Klöters merkte ooit op dat ‘zelfs de boeken van Charles Dickens verbleken bij de jeugd van Dorrestijn. Hoewel dit wel veel schrijnende, maar buitengewoon geestige liedjes opleverde.’ Dorrestijns gevecht met een hardvochtige en gewelddadige stiefvader heeft hij tot 26 jaar na diens dood met zich meegedragen. Je zou me ervaringsdeskundige kunnen noemen, maar ik denk dat het voor Hans flink wat zwaarder is geweest, omdat het op jongere leeftijd begon, heftiger was en langer duurde.

En op Facebook werd mijn aandacht gevraagd voor Loudon Wainwright III (nl), een zanger die hier geloof ik niet zo bekend is, maar die ook van die songs schrijft met net even een andere, verwonderde kijk op het dagelijks bestaan.
Misschien kennen oudere TV-kijkers hem van zijn gastrol uit 1974/1975 als the singing surgeon Captain Calvin Spalding in de roemruchte serie M*A*S*H (nl), over een mobiel veldhospitaal in de Koreaanse oorlog, waar de dagelijkse horror wordt verdrongen met humor. In deze episode worden de verpleegsters geëvacueerd omdat een aanval van de vijand wordt verwacht.

Loudon Wainwright III (Capt. Calvin Spalding) - Unrequited to the Nth Degree/Oh, when I die (M*A*S*H):


Zelf kocht ik ooit zijn Album III, met daarop zijn bekendste song, Dead Skunk. Hij schreef het in een kwartier, nadat zo'n voorval werkelijk was gebeurd.

Loudon Wainwright III - Dead Skunk in the Middle of the Road:


Een overeenkomst tussen beide artiesten, behalve hun bijzondere gave om unieke liedjes te schrijven met (zwarte) humor en een verwonderde blijk op de wereld, is dat beiden perioden van depressiviteit kennen of hebben gekend.
Loudon Wainwright III maakte een album: Haven't Got the Blues (Yet), met daarop de song "Depression Blues", die begint met:
"Lightnin' ¹) sings the blues. The Catholic goes to his confession. Now tell me what you plan to do about all of your depression. Oh, you tried old Sigmund's talking cure, you experienced its power. But that kind of talk ain't cheap, you know, at $180 an hour."  ¹) Lightnin' Hopkins
Maar ook in die sferen wist hij zijn humor in songs te gieten: Loudon Wainwright III - The Man Who Couldn't Cry.

Ook Hans Dorrestijn weet zijn jeugdtrauma's treffend uit te beelden, bijvoorbeeld over zijn geboorteplaats: Hans Dorrestijn - Ede (uit: Het Naakte Bestaan).
En de frustraties over dingen die zo goedbedoeld waren, maar niet in goede aarde vielen weet hij zo beeldend te verwoorden dat je het voor je ziet!

Hans Dorrestijn - Moederdag: