180929 - ZOZ - Voor wie er niet meer zijn

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Ik denk dat iedereen wel iemand mist, die overleden is. Voor de een komt dat eerder in het leven dan voor een ander. Ik heb een Facebook-vriend, Bertus ten Caat (FB), waarmee ik (behalve vaak dezelfde opvattingen) deel, dat onze vaders in hetzelfde jaar, 1916, geboren zijn, en dat wij allebei jong waren toen ze overleden. Ze zouden allebei dit jaar 102 geworden zijn, maar mijn vader overleed in 1944, bijna 28 jaar, een maand na mijn eerste verjaardag. Bertus' vader overleed in 1956, bijna 40, Bertus was net 4 geworden.

Ik heb één foto waar ik met mijn vader op sta, Bertus kent ook maar één foto waar hij en zijn vader allebei op staan; het verschil is, dat Bertus' broertjes en zusjes er ook op staan, en ik had geen broertjes en zusjes (ik kreeg later in één keer 9, niet-biologische broers en zussen).

Er zijn ook ruimschoots verschillen tussen Bertus en mij. Hij heeft al heel lang een eigen bedrijf, en ik ben tot mijn pensionering altijd in loondienst geweest.
Verder luister ik muziek en schrijf er over, en Bertus maakt muziek. Soms krijg ik het idee dat hij met drumstel en microfoon geboren is, want onlangs bestond zijn band 45 jaar.
De bezetting is in de loop van al die jaren veranderd, ik besteedde in maart al een hele ZOZ aan de band No Name waarin naast Bertus nu zijn zoon Fake, en zijn dochters Esther en Tamara ten Caat meedoen.
Fake is een begenadigd musicus vind ik, na wat ik van hem gehoord heb. Vooral het lied hier onder vind ik aangrijpend, en dat komt weer door de overeenkomst tussen Bertus en mij, liever gezegd: het jong overlijden van onze vaders. Ik laat Bertus zelf vertellen waar het lied over gaat.

25 juni. Ik kan me niet herinneren dat ik de verjaardag van mijn vader heb gevierd. In 1955 werd hij 39 op die dag en was ik net 3. Van de maanden daarna heb ik wat vage herinneringen.
Mijn vader heette Fake ten Caat. Hij was de oudste zoon van Lambert ten Caat en Janna Kats, geboren in 1916, overleden in 1956.

Mijn zoon heet Fake ten Caat. Een heel bewuste keuze voor de naam Fake , bijna 34 jaar geleden. Een emotionele keuze ook.

En mijn zoon Fake maakte een prachtig lied voor of over mijn vader Fake. Elke keer als ik het beluister - meestal diep in de nacht als niemand me ziet… - ontroert het me.
En als ik dan zijn foto zie denk ik, wat zou ik toch graag eens met die "ouwe" Fake willen praten, willen lachen, willen bekvechten, zoals ik dat met de jonge doe.

Op 25 juni was het 102 jaar geleden dat mijn vader, Fake ten Caat, werd geboren.

Bertus stuurde me ook de tekst:

I wonder who you are
©Fake ten Caat

His heart goes out to you
But he's lost in your footsteps
He just can't find you
Anywhere, but inside

The sorrow that he's wearing
As a jacket all his life
You can't throw that away
Because colours don't fit the time

I'm looking at your pictures
I am staring at this young love
I am looking at your faces
Parents being young

And I wonder who you are
Who you would have been
If tears could build a stairway
Memories a lane
I'd walk right up to where you are
Bring you home again

I'm looking at your pictures
I am staring at this young love
I am looking at your faces
Parents being young

And i wonder who you are
Who you would have been
If tears could build a stairway
Memories a lane
I'd walk right up to where you are
Bring you home again

We carry you in our hearts and minds
Follow you in our dreams
We hold eachother tight
Yeah, we, carry you in our hearts and minds
Follow you in our dreams
We hold eachother tight

Cuz i wonder who you are
Who you would have been
If tears could build a stairway
Memories a lane
I'd walk right up to where you are
Bring you home again

Fake ten Caat - I wonder who you are


Bertus vertelde dat dit lied (nog) niet op YouTube staat, omdat deze versie eigenlijk nog een "demo" is, dus ik hoop dat ik het goed gekoppeld heb. Ik vind deze versie al ontroerend mooi weergeven hoe Fake ook mijn gevoel verklankt - "If tears could build a stairway"...

Bertus heeft nog beelden in zijn geheugen van zijn vader, ik was daar te jong voor. Wat ik weet van mijn vader heb ik uit de tweede hand, en uit zijn bewaard gebleven correspondentie. Op de leeftijd die we nu hebben, komt het gevoel dat we niet bewust afscheid hebben kunnen nemen, omdat we te jong waren, bovendrijven.
Het is iets dat terugkomt; in mijn ZOZ 199 van 3 september 2016 plaatste ik een song met de gedachte aan zo'n gesprek met mijn vader, dat ik heb moeten missen: Dougie MacLean - Talking With My Father...

---

Dat gevoel, geen afscheid te hebben kunnen nemen, wordt ook verwoord in een song van Anouk, waarmee Marijke deze week een paar keer emotioneel overvallen werd, tijdens het boodschappen doen in de supermarkt.

Anouk - One Word:


En intussen zijn we zelf de oudste generatie geworden. We kunnen niet meer tellen hoeveel uitvaarten Marijke en ik al hebben meegemaakt sinds we begin 2001 samen verder gingen. Op de eerste dag was de begrafenis van mijn oom, die bijgezet werd in het graf van mijn vader. Precies 60 jaar na mijn vader's overlijden zijn we getrouwd.

180924 - Niklas - Artefact?

Artefact: opzettelijk vervaardigd (gebruiks)voorwerp - Van Dale

Op 2 september bracht ons zondagse uitstapje ons naar het dit voorjaar afgebrande keuterijtje op het Dwingelderveld, de Benderse Berg, waaraan we zo onze herinneringen hebben.
Nu iets wat niet in het verslag van ons bezoek stond. Toen we terugliepen naar het bezoekerscentrum zag ik op de zandweg die langs de plaats des onheils loopt, iets dat ik op de eerste blik voor een verdwaalde pad hield, maar bij nader inzien was het een steen met een bijzondere groen/bruinachtige kleur, matglanzend in de zon.
We waren al enkele tientallen meters onderweg, toen ik besloot om toch terug te gaan, en de steen nader te bekijken. En ik nam hem mee. Gedurende onze wandeling van bijna 2 kilometer hield ik de steen steeds in mijn hand. Het was alsof de steen en mijn hand elkaar vonden in een bepaalde natuurlijke houding.
Nu is er momenteel weer veel aandacht voor wijlen de amateurarcheoloog Tjerk Vermaning, middels een tentoonstelling in het Drents Museum en een locatietheatervoorstelling van PeerGrouP.
Vermaning deed ook allerlei vondsten, waarvan later de echtheid in twijfel werd getrokken, maar de discussie is nog steeds niet geheel verstomd.
Maar zou mijn steen ook een vuistbijl kunnen zijn? Het paste zó natuurlijk, zij het dat de steen misschien bedoeld was voor iets kleinere handen dan de mijne...

180922 - ZOZ - Van september en eikels

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Het is september, de eikels vallen weer, en in 2008 schreef ik een gedicht over dit jaargetijde, met een knipoog naar Prinsjesdag. Deze week, dinsdag, was het weer zo ver.
Terwijl ik dit schrijf zijn de Algemene Beschouwingen naar aanleiding van de rijksbedroting in alle heftigheid bezig, en lopen de oppositiepartijen zich stuk op de metersdikke teflonlaag van Mark Rutte omtrent de alom verguisde afschaffing van de Dividendbelasting.

September

Lage zon verdrijft de eerste kou
met zachte schreden nadert herfst
hard groen kiest warme kleuren

ik snoep kastanjes in het bos
rolschaats op gevallen eikels
Prinsjesdag, ik tel de zwammen

overvallen door een eerste hagelbui
mijn regenjas vergeten in de kast
forse stormen zijn voorspeld

maar nu nog Indian Summer
ik steek veren in mijn haar
doe toch nog een anti-regendans

© Gauke Zijlstra, 2008
(Gepubliceerd in Drents Letterkundig Tiedschrift Roet, Winter 2008-2009,
en op onze website; zie ook Septembris van Marijke)

Toen ik op YouTube September intikte als zoekterm, kwam als eerste Earth, Wind & Fire - September tevoorschijn, maar daar had ik geen zin in.
Daarna zag ik tot mijn verrassing staan: Opening Ericsson Emmen - 8 september 1990! De nieuwbouw van het bedrijf waar ik vanaf 1966 in totaal 34 jaar gewerkt heb.
Ter gelegenheid van die opening had mijn naaste collega een fietstocht georganiseerd langs alle toenmalige Ericsson-vestigingen in Nederland. Met een groep van ruim 40 man reden we 500 km in twee dagen. Ik schreef er al eens over in mijn blog van september 2012.

Start fietstocht op 6-9-1990 om 06:00 uur; ik sta links voor, witte helm.

De volgende video die Youtube aanbood, was "September Rain", iets met Japanse "letters" er bij. Hé, best aangenaam om naar te luisteren, vond ik. Het komt van een solo-album van Makoto Matsushita, die meer bekend is van de Japanse band AB'S Dat album heet First Light, maar dat is een veelgebruikte titel voor van alles en nog wat.

Makoto Matsushita - September Rain:


Maar de titel waar ik het eerst aan dacht bij het woord "september" was uiteraard It Might as Well Rain Until September. Deze song is oorspronkelijk geschreven voor Bobby Vee (nl) door de succesvolste songschrijfster van de 20ste eeuw, Carole King (nl), samen met haar toenmalige echtgenoot Gerry Goffin (nl). De song is heel veel gecovered, maar ik koos deze versie, die in mijn jonge jaren soms mijn liefdesverdriet min of meer bevestigde en daarmee draaglijk maakte.
Daarbij speelde mee, dat ik de stem van Helen Shapiro (nl) graag hoorde.

Helen Shapiro - It might as well rain until september:


Maar Helen wist me ook wel weer op te vrolijken: Marja had deze song in 2013 al eens geplaatst, maar hier is 'ie nog een keer.

Helen Shapiro - Walking Back To Happiness:


En nu maar hopen dat de politici wat van al die mooie beloften waarmaken, en nu eindelijk ons een beetje pecuniaire happiness gunnen, in plaats van buitenlandse aandeelhouders...

180915 - ZOZ - Van een Hole in One

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Nee, ik had geen successlag met golfen, ik speel geen golf. Trump wel, die was niet welkom bij de uitvaart van John McCain, en ging toen maar golfen op een van zijn ressorts. Doet hij blijkbaar vaker in plaats van belangrijke zaken.
Ik wil het hier hebben over meer alledaagse dingen van gewone mensen.

Over de gewoonste onderwerpen kun je een liedje maken, of een gedicht. En bij dat laatste denk ik meteen aan de poëtische spil van onze toenmalige dichtersgroep, die met een knipoog dit gedicht schreef:

ALLEDAAGS

Over alledaagse dingen
verzen maken
hoe je met je voet
op de vaatdoek
de keukenvloer dweilt

het is toch knap
als je dat kan.

©Joke Rhebergen (*1933 †2012)

Ik heb het vandaag over mijn instappers, een paar prettige, gemakkelijke schoenen, vooral voor 's zomers, die ik al zó lang heb, dat ik niet meer precies weet hoe ik er aan gekomen ben. Waar ik ze gekocht heb, of dat ik ze van iemand gekregen heb die er minder tevreden over was dan ik. In één ervan zit een gat. En daardoor zit er al de hele week een liedje in mijn hoofd.

Hole in my shoe

I looked to the sky
Where an elephant's eye
Was looking at me
From a bubblegum tree
And all that I knew was
The hole in my shoe
Was letting in water (letting in water)

I walked through a field
That just wasn't real
Where one-hundred tin soldiers
Would shoot at my shoulder
And all that I knew was
The hole in my shoe
Was letting in water (letting in water)

I climbed on the back of a giant albatross
Which flew through a crack in the cloud
To a place where happiness reigned all year round
Where music played ever so loudly

I started to fall
And suddenly woke
And the dew on the grass
It stuck to my coat
And all that I knew was
The hole in my shoe
Was letting in water (letting in water)

Traffic - Hole in my Shoe (1967):


De groep Traffic (nl) werd opgericht door vier rasmuzikanten, die al behoorlijk actief waren geweest in andere bands: Steve Winwood (nl), Jim Capaldi (nl), Chris Wood (nl) en Dave Mason (nl).

Het geluid van de Sitar (nl) van Dave Mason is prominent aanwezig. Dat was destijds een populair instrument, door de interesse voor Oosterse cultuur. The Beatles waren b.v. een tijdlang intensief bezig met de Transcendente Meditatie van Maharishi Mahesh Yogi (nl).

Deze song was niet, zoals ik dacht, geschreven en gezongen door Steve Winwood, maar door Dave Mason. Het zou eerst bedoeld zijn geweest als een "nursery rhyme", een kinderliedje of sprookje.
De tekst in het midden werd gesproken door de toen zesjarige Francine Heimann, stiefdochter van platenbaas Chris Blackwell, oprichter van Island Records (nl).
Dave Mason gaf er de voorkeur aan om in z'n eentje songs te schrijven, en de andere groepsleden te vertellen hoe hij het hebben wou, in tegenstelling tot de anderen die veel samen schreven. Dat leidde er toe dat Mason een paar keer uit de groep stapte, en vervangen werd door invallers. De overige drie waren de vaste kern van de groep.

Steve Winwood is degene die het stevigst in mijn geheugen verankerd is. Dat begon met mijn kennismaking met de Spencer Davis Group (nl), waar hij als 14 of 15-jarige begon op keyboards en zang. Daarvoor speelde hij al vanaf zijn achtste met zijn vader en zijn oudere broer in een band, waarbij de piano zó geplaatst werd, dat niet zou opvallen dat er een te jong knulletje zat te spelen.

Steve Winwood's manier van zingen is wel eens vergeleken met Ray Charles (nl), oordeel zelf bij deze video, waar Steve Winwood als 15-jarige de blues-standard Nobody knows you when you're down and out zingt. Het is geschreven in 1923 door Jimmy Cox en werd vooral bekend door Bessie Smith (nl).

Steve Winwood - Nobody knows you when you're down and out:

180902 - Van brand en publieke geheimen

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

In aansluiting op mijn vorige blog: Van brand en herinneringen, gaat deze zwijmel ook over een brandend huis. Het is een song, geschreven door country singer/songwriter Dick Feller, die nu door het leven gaat als Deena Kaye Rose. Ik schreef al eerder over hem/haar en de geslachtsverandering, en over de prachtige muziek die meestal onder de naam Dick Feller bekend is: 170513 - ZOZ - Van zangers en geslachten. In dat blog ook een voorbeeld van een bijzondere kijk op de wereld in de song Dick Feller - Daisy Hill, met de volledige tekst erbij.

De song die ik nu plaats, geeft ook een voorbeeld van zo'n bijzondere kijk. Het gaat over "Miss Nancy Ann's Hotel For Single Girls", waar een verpieterd opschrift aan de deur hangt met de tekst: “Single Rooms for Single Girls…No Men Allowed”. Maar er breekt brand uit...

De song is dus geschreven door Dick Feller. De eerste die het opnam, in 1971, was Tex Williams (nl). Nog een paar mensen namen het op, en in 2001 nam Dick Feller het zelf ook op.

The Night Miss Nancy Ann's Hotel For Single Girls Burned Down
Writer: Dick Feller  © Cyberphonic Publishing

Miss Nancy Ann ran a boarding house with a fade sign that read
"Single Rooms For Single Girls. No Men Allowed." It said
But rumor had it that a gentleman with a yen for love for a fee
Could always go to Nancy Ann's for some feminine company
Well one night in June in the Billiard Room was I chalking up with a friend
He was set to break when the door burst open and Leo James rushed in
He yelled "There's a fire that's just broke out and it's down at Nancy Ann's!"
So we dropped our cues on the pool room floor and down the street we ran

Chorus:
Though the flames were hot and the smoke was thick not a single life was lost
And the reason for the blaze was never found
But it long will be remembered in our local history
As the fire that fairly scandalized the town
The night Miss Nancy Ann's Hotel For Single Girls burned down

When we got to the place the front was a blaze and so was the second floor
So we cut around the side and up the alley and stopped aside the back door
We were catching our breath when the door flew open and knocked poor Leo flat
And out through the smoke ran Mayor Wills wearing nothing but a black silk hat
And right behind him with his shirt tail afire came the local chief of police
And banker Jones with the red-haired girl he always said was his niece
And then I spied Miss Nancy Ann herself helping someone else out of the fire
Her arm around the red bald head of old Judge McEntire
A deacon, a dentist, a deputy sheriff and one state congress-man
The county physician, the city mortician
Out through the flames they ran
The grand parade of girls in gowns and hat claid gentlemen
Through the thick gray smoke that certainly smelled like french perfume and gin

Chorus

Everybody was out at the girl's hotel by the time the roof caved in
We were heading back to the billiard hall when Leo turned to my friend
He said "I believe that's the funniest show I've ever seen in town"
"The so called elite caught out in the street with their pompous purity down"

Chorus

The night Miss Nancy Ann's hotel for single girls burned down

Tex Williams - The Night Miss Nancy Ann's Hotel For Single Girls Burned Down:


Dan de versie van Dick Feller zelf, op de CD "Centaur of Attention" uit 2001. Let ook even op het gitaarspel.

Dick Feller - The Night Miss Nancy Ann's Hotel For Single Girls Burned Down:

---

P.S.: Deze week overleed Hollywood-acteur Burt Reynolds (nl), voluit Burton Leon Reynolds Jr.
Een deel van zijn roem ontleende hij aan de succesvolle actie-komedie Smokey and the bandit (nl), en daarin zit muziek die (mede)geschreven is door Dick Feller, de hoofdpersoon van deze ZOZ.
"The Bandit" is geschreven door Dick Feller, en samen met Jerry Reed (voluit Jerry Reed Hubbard), "West Bound And Down" en de hit "East Bound and Down", gezongen door Jerry Reed.

180902 - Van brand en herinneringen

Ons zondagse uitstapje bracht ons deze keer naar het Dwingelderveld. Geen onbekend reisdoel, dat herinneren mijn vaste lezers zich waarschijnlijk wel. We hebben iets met dat Natuurmonument.
De ca. 45 km. er naartoe heb ik een aantal keren gefietst, en soms ook teruggefietst, andere keren mee teruggereden in de auto. Heerlijk!

Maar de band is nauwer. In het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten, bij de manifestatie "Wandelen voor de natuur" in februari 2011 heb ik gedichten voorgedragen, muzikaal begeleid door Jan de Wilde en Ger Vandewall.

Al eerder, in 2006, was er in het bezoekerscentrum een tentoonstelling, gewijd aan de van oorsprong Drentse schrijver Anne de Vries, vooral bekend van zijn boeken over Bartje, ook vertaald in het Duits, Zweeds, Fins, Deens, Noors, Tsjechisch en Hongaars. En in 1972 verschenen als TV-serie.
Overigens schreef hij véél meer, ook onder pseudoniem, zie de bibliografie op Schrijversinfo!

Waarom die tentoonstelling dáár? Anne de Vries heeft een tijdje gewoond in het keuterijtje (kleine boerderij) midden op het Dwingelderveld, de Benderse Berg. Hij heeft daar inspiratie opgedaan voor zijn boeken.

Voor de opening van die tentoonstelling was de dichtersgroep, waarin Marijke en ik toen zaten, uitgenodigd om gedichten te schrijven over dat "Hutje op de hei". We zijn er toen, ter voorbereiding voor de groep, foto's wezen maken. Er scheen een prachtig zonnetje, maar er stond een harde, gure wind. Gelukkig bleek onze kleding goed genoeg gekozen.

De opening van de Anne de Vries-tentoonstelling op 31 maart 2006, met de presentatie van onze gedichten, was in het bezoekerscentrum. Er waren kinderen van Anne de Vries aanwezig bij die opening.
Onze gedichten waren groot geprint en gelamineerd. Een paar waren opgehangen, de rest was gebundeld in een grote houtenklapper, waarin later alle gedichten bewaard werden. Ieder droeg zijn/haar eigen gedicht voor. Geen van ons had het onderwerp van onze gedichten, dat keuterijtje, van binnen gezien.
Marijke poseerde met Anne de Vries Jr., zoon van, en ook schrijver.

Voorin die klapper met onze gedichten stond deze tekst:

Benderse Berg, een hutje op de hei, inspireerde velen tot het schrijven van verhalen, liedjes en gedichten. Anderen maakten foto's, aquarellen of pentekeningen. Zo beschreef Jac. P. Thijsse de Benderse Berg in zijn reisverhalen. Anne de Vries verbleef er jarenlang en inspireerde een aantal boeken op het verblijf in zijn jachthut. Het Drentse duo Tiny Klomp en Janke Bulthuis bezong 'de barg' in een liedje. Ruinens vrijetijdskunstenaar Harm Echten maakte diverse etsen van het huisje. Daarnaast zullen vele passerende fietsers en wandelaars een foto hebben genomen of misschien geïnspireerd zijn geraakt om 'het hutje op de hei' vast te leggen.

In het kader van de wisselexpositie over de Benderse Berg is aan de schrijverskamer de Clique uit Emmen gevraagd een aantal gedichten te maken over de Benderse Berg. De leden van de Clique hebben zich laten inspireren door de plek, het huisje, de historie en de omringende heide. In dit boek leest u de geschreven gedichten.

Later werd de klapper met onze gedichten verplaatst naar het onderwerp, het hutje op de hei, en daar opgeborgen. Daar hebben we hem nog eens teruggezien, op bezoek bij de tijdelijke bewoner van dat moment. Ik schreef er al eens uitgebreid over in mijn blog: Dwingelderveld, Benderse Berg, actueel en herinneringen. Het was een prettige ontmoeting, waarbij we nu eindelijk dat huisje van binnen konden bekijken. Het was wel gespeend van comfort: alleen een ouderwetse pomp voor water, geen elektriciteit en geen verwarming.
Marijke poseerde met de klapper, die nu voor ons even toegankelijk was. En het werd nog een lang gesprek met koffie en al!

In mei 2017 beschreef ik in mijn blog Van jachthut en hemelriek hoe we aan het boek "De man in de jachthut" van Anne de Vries kwamen. Dat was geïnspireerd door zijn verblijf op de Benderse Berg. Zo bleven we er mee bezig, en tussendoor gingen we nog wel eens spontaan naar het Dwingelderveld.

Toen kwam dit voorjaar het bericht dat het huisje afgebrand was, op 9 april 2018.
Anne de Vries huisje afgebrand op Dwingelderveld:


Dat was slikken! Een vast rustpunt in onze gedachtenwereld vernield… Ik had er direct wel willen gaan kijken, maar Marijke vond het te emotioneel. En daar kon ik me eigenlijk ook wel bij aansluiten: wat zouden we daar aantreffen? Tja, alleen een puinhoop; geen schijn van kans dat er van onze klapper met gedichten nog iets terug te vinden is. Maar goed, van de originele teksten hebben een back-up.

Van het Anne de Vries huisje is niet veel meer over. Foto: RTV Drenthe

De regionale media hebben er veel aandacht aan besteed, dat toont de betekenis van dit huisje voor veel mensen.
Anne de Vries Jr. is op nieuwjaarsdag 2018 overleden , hij heeft de brand niet meer hoeven meemaken.

Nu is er alleen een kale "vloerplaat" over van het huisje, en de vraag is of het nog weer wordt opgebouwd. Het weidse uitzicht over het grootste natte heidegebied van Europa is gebleven, maar toch ontbreekt er voor ons nu iets. Terwijl Marijke weemoedig toekijkt (met de gerestaureerde radiotelescoop op de achtergrond), geef ik met mijn hand aan waar onze klapper ongeveer lag, op een plank of een kastje tegen de muur die daar op de vloer rustte...

180901 - ZOZ - Van Faeröer en Eivør

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Zomaar een mooie vrouwenstem vinden die een bekende song van een grootmeester durft te coveren, en dat alleszins acceptabel doet, de sfeer weet te pakken, dat overkomt je niet elke dag.
Ik had nog nooit van haar gehoord, maar ze komt dan ook uit een afgelegen plaats op aarde: de Faeröer eilanden (en). Dat is een zelfstandige natie binnen het Deense koninkrijk. Niet te verwarren met het Zweedse eiland Fårö in de Oostzee, de stad Faro in Portugal of met Fair Isle dat boven Schotland ligt, tussen de Orkney- en Shetland eilanden.

Sneeuw op de Faeröer? Eilanden omringd door heel veel zee...

De song is Famous Blue Raincoat van Leonard Cohen (nl). De tekst bevat verwijzingen naar de song "Lili Marlene", naar Scientology, en naar Clinton Street in Manhattan, waar Cohen in de jaren 1970 woonde, toen het een levendige Latino-wijk was. De jas was Cohen's eigendom.
De zangeres is Eivør Pálsdóttir (nl). Ze is geboren in het dorp Syðrugøta, met die opvallende letter: ð.

Eivør - Famous Blue Raincoat (Leonard Cohen):


De verleiding is groot om er een clip van de grote meester zelf onder te ztten, maar ik geef alleen twee links. De eerste toont een jongere Leonard Cohen, live in een Duitse TV-uitzending. De tekst staat zowel in de video als onder "meer weergeven": Leonard Cohen - Famous Blue Raincoat. De tweede lijkt me veel recenter: Leonard Cohen - Famous Blue Raincoat (Live in Dublin).

Eivør is een oude Noordse vrouwennaam. Ze had op haar 13e haar eerste TV-optreden. De Faeröer waren het laatste gebied in Europa dat een eigen publiek televisiekanaal kreeg. Dat heet nu: Kringvarp Føroya. Ze begon met klassieke Faeröerse ballades, maar heeft haar repertoire enorm uitgebreid in allerlei genres, inclusief jazz, rock en klassiek. Ze zingt in het Faeröers, IJslands, Engels, Noors en Zweeds.
Van haar Faeröerse album Slør koos ik dit lied waarvan de tekst voor mij onbegrijpelijk is, ware het niet dat iemand zo vriendelijk is geweest om op YouTube in de reacties onder de clip een vertaling te geven; daartoe 2x klikken op "meer weergeven".

Eivør - Verð Mín (Lyric Video):


Wie graag meer wil horen raad ik aan eens rond te snuffelen op Eivør's YouTube-kanaal.

Via Eivør's Faeröerse platenlabel TUTL records stuitte ik op nog een andere zangeres die me raakte, Lea Kampmann. Ik kopieer gewoon even wat TUTL over haar schrijft: "A new, talented singer-songwriter emerges. Lea Kampmann grew up in Copenhagen, where she was raised with classical music from early childhood. In her teenage years, her love for song-writing started growing, and when she moved back to her homeland, the Faroe Islands, at the age of 18, she got inspired to write songs for the EP, Common Blue. Lea Kampmann has since then played a lot of concerts in different venues in the Faroe Islands." Oordeel zelf.

Lea Kampmann - Moonsick:



Update: Naar aanleiding van een uitdrukking in Famous Blue Raincoat, "to go clear", vond ik dit artikel: Going Clear: Leonard Cohen & Scientology, dat veel breder is dan de titel doet vermoeden, op een site waar nog veel meer te vinden is.