Onze eerste halte was vesting Bourtange.
We trakteerden onszelf op cappuccino met appelgebak als lunch. Gelukkig was hier horeca open op maandag.
We zijn hier al vaak geweest, het blijft ons trekken. Een rosmolen en een standerdmolen vind je hier vlak bij elkaar; indrukwekkende voorbeelden van oude techniek. Marijke ontdekte dat de mevrouw waar ze ooit stekjes van kaasjeskruid van kreeg er nog steeds woont.
Nog even mijmeren op de brug over de vestinggracht, en we gaan weer op weg. Waarheen?
We sloegen een weg in waar we nog niet eerder waren geweest. Het was een heerlijk rustige omgeving. Uiteindelijk reden we op smalle landbouwweggetjes, tot het opeens overging in een zandweg. Hm, goed berijdbaar en na zo'n 100 meter leken we weer op een andere weg uit te komen. Dat klopte ook, maar de straatnaambordjes waren ineens in het Duits. Nou ja, leve Schengen. Ook hier eerst een tijdje landbouweggetjes.
We kwamen wel weer "in de bewoonde wereld" uit, en na een paar keer op de gok een richting gekozen te hebben, zagen we wegwijzers richting Bunde. Die volgden we, en vervolgens reden we via Nieuweschans en Drieborg door de Groninger polders naar Nieuw Statenzijl, of op z'n Gronings, Nij Stoatenziel. Ook al zo'n vertrouwde locatie voor ons, die altijd weer boeit. De spuisluizen die belangrijk zijn voor de waterhuishouding.
Voor mensen die geen Nedersaksisch (Gronings, Drents etc.) kennen: ziel is de uitspraak van zijl, dat is een sluis.
Het is een flinke klim, maar als je boven bent zijn mooie vergezichten de beloning.
Landinwaarts zie je tussen de landerijen de Westerwoldse Aa, die de grens vormt tussen Nederland en Duitsland, de andere kant op kijk je uit over de Dollard.
Hier bovenop de dijk staat ook de liedtekst te lezen van Ede Staal over deze plek. Marijke kiekte me toen ik de clip opzocht, die je nergens beter kunt beluisteren dan hier.
Nij Stoatenziel - Ede Staal:
Nog even een geintje, of experiment: aan de overkant van de Dollard ligt Emden, een Duitse haven en industriestad. Daar zie je grote schepen, waar je zonder verrekijker geen details van kunt onderscheiden. Een van die schepen heb ik gefotografeerd via de verrekijker, en zag dat er GLOVIS op stond, een Koreaanse rederij.
Op een dijk bij de sluis is een "Waaiboei" geplaatst: hoe harder het waait, hoe verder die meebuigt met de wind.
Toen stonden we voor de keuze wat we verder zouden doen, het was inmiddels omstreeks vier uur. We zouden naar Lauwersoog kunnen gaan om een visje te eten, met het risico dat daar op maandag alles dicht zou zijn.
We kozen voor Noordpolderzijl, waar vrijwel zeker het enige café gesloten zou zijn, maar ook zo'n omgeving die nooit verveelt, en dan maar verder zien.
Gelukkig lijken de ambities om hier een toeristische attractie van te maken in de doofpot beland, want dat zou dodelijk zijn voor deze plek waar je zo heerlijk tot rust kunt komen en even de sleur en drukte ontvluchten. Weids uitzicht vanaf de dijk over het Groninger land, en over de kwelders en het Wad.
Natuurlijk een verjaardagsfoto met de getijdehaven en de kwelders.
Met aan de ene kant de haven, waarschijnlijk het begin van opkomend tij, en vogels die op het slik uitrusten. Aan het eind zou je zó de blubber in kunnen lopen, wat gezien de sporen net gedaan is door een groep kinderen die we zagen toen we aan kwamen rijden. Die zijn zeker een stukje wezen wadlopen, er waren begeleiders bij. Aan de andere kant de kwelder met koeien en paarden.
Als je bij goed zicht over de kwelder kijkt, kun je het Duitse eiland Borkum zien, dat helemaal volgebouwd lijkt met torenflats om toeristen te herbergen… Brrr!
Laten we het hier maar mooi rustig bij koetjes en kalfjes houden. Zo te zien houden sommige koeien ook van wadlopen.
Café 't Zielhoes was inderdaad gesloten, maar de sfeer er omheen is geruststellend. We werden begroet met een bloemenweelde, en op de muur zat een vlinder te genieten van het nazomerzonnetje.
Na hier weer lekker te hebben lopen lanterfanten en genieten, was het eigenlijk ook wel genoeg. We besloten naar huis te gaan nadat we wat gegeten zouden hebben. De stad Groningen lag op onze route, en we wisten zeker dat Ikea open was, dus besloten we daar te dineren. Dat was, op het laatste eindje rijden na, het slot van een mooie dag. En dat terwijl Marijke 's morgens nog gezegd had: zullen we de hele dag in bed blijven? Maar ik denk dat dat een geintje was...
Dat was een mooie dag
BeantwoordenVerwijderenWat een heerlijke wijze van een feestje vieren!
BeantwoordenVerwijderenVan ♥️e gefeliciteerd jullie beiden.
Prachtige beschrijving van wat ik ook allemaal ken... en ja dat dat blijft trekkenv herken ik uiteraard wel ��