Zaterdag had ik een afspraakje met Marijke in Bourtange. Met een buitenlandse omweg ging ik er naartoe. Het werd wel weer eens tijd en het weer leek niet al te slecht te worden, dus maar weer even het blitse tenue aangetrokken en de racefiets uit de schuur gehaald.
Aangezien een wat lagere temperatuur werd voorspeld, toch maar iets warmers aangetrokken, zonder meteen winterse thermospullen te kiezen.
Ik heb een app op mijn smartphone geïnstalleerd, waarmee je je hele route kunt traceren en analyseren wat je gepresteerd hebt: Strava (gedownload uit de Play Store). Vooral die route wil ik graag vastleggen, die prestaties geloof ik wel. Achteraf opzoeken via Google Maps is een klus, en lukt soms moeilijk, omdat je in Duitsland geen gebruik kunt maken van Street View om herkenningspunten terug te vinden.
Je kunt de app gebruiken voor zowel fietsen als lopen en wandelen.
Een tijdje geleden had ik die app al eens gebruikt. Ik reed toen in zuidelijke richting (ik ga altijd tegen de wind in weg), en kwam in Duitsland terecht. Onderweg maakte ik een noodstop van het lachen. Ik keerde om en maakte deze foto:
Door het rondje op straat, bij het omkeren, kon ik later met Strava precies de plek terugvinden waar deze "boerderij" staat, zo nauwkeurig werkt het.
Maar deze keer ging ik dus naar het noorden, omdat dat de windrichting was. Wel door Duitsland, waar ik al vrij veel gefietst heb, maar ook nog veel kan verkennen.
Na een paar kilometer kreeg ik een metgezel. Als je allebei in zo'n outfit op een fiets met krom stuur zit, het snelheidsverschil klein is en de richting hetzelfde, is al snel contact gemaakt. Ervaringen uitwisselen, het doel van je rit bespreken. We bleken een eindweegs dezelfde route te hebben.
Halverwege de grens belde Marijke, dat ze mijn locatie niet meer kon volgen - dat schakelen we in zodat ik teruggevonden kan worden als ik zoek raak of anderszins in het ongerede en opgehaald moet worden. Ik stopte om verstaanbaar te zijn via de telefoon, mijn metgezel reed door. Ik was een poosje aan het prutsen om het euvel te herstellen, en ging daarna verder.
Bij Barnflair de grens over, ik nam de eerste brug over het Haren-Rütenbrock-Kanal, en dan heet het daar ineens Barenfleer.
Het gebied aan beide kanten van de Nederlands/Duitse grens is voornamelijk agrarisch ingericht. De landweggetjes volgend kwam ik aan de Duitse kant langs de "groene grensovergang" bij het gehucht De Bruil (NL), waar bewoners van het grensgebied al ongecontroleerd de grens mochten passeren vóórdat de Schengen-akkoorden geactiveerd waren. Ik heb ook regelmatig gebruik gemaakt van dat fietsbruggetje.
Ik zag ergens een rij bomen, en op het eerste gezicht dacht ik, aan de stam te zien: heeft die boom een identiteitscrisis: weet 'ie niet meer of 'ie berk of eik wil zijn? Bij nader inzien bleek het een abeel.
Naar de lucht kijkend dacht ik aan de uitdrukking: die typische, schilderachtige Hollandse luchten. Ik stond op de grens, dus ik heb een foto gemaakt van de lucht boven Nederland en een van de lucht boven Duitsland. Zeg maar welke lucht van welk land is...
Even verderop was ik altijd rechtsaf gegaan, tussen de windmolens door. Er fietste iemand rechtdoor, en toen viel me voor het eerst dat bord op dat een doodlopende weg aangeeft, behalve voor voetgangers en fietsers.
Ook maar eens proberen dus. Te ver en niet slecht genoeg om terug te gaan, werd het een soort grindweg, dus doorfietsen. Desalniettemin een mooie omgeving!
Na een paar rechte einden met haakse bochten ertussen, kwam ik, bij een kruispunt, op een geasfalteerde weg. Hé, dat kruispunt komt me bekend voor - een tijd geleden kwam ik van de andere kant, en besloot toen om deze weg niet goed genoeg te vinden en sloeg af. Later kon ik op Google Maps deze route niet terugvinden door het ontbreken van herkenningspunten met Street View. Dat was een reden waarom ik Strava installeerde.
Verderop kwam deze weg met een flauwe bocht uit op een andere, iets bredere weg, halverwege een bocht. Bomen en struiken aan beide kanten vrij dicht aan de straat.
Een eindje voordat ik bij de kruising was, vroeg ik me af wat daar, precies in de bocht, op straat lag: een uit een boom gewaaid stuk hout? Maar niet overheen fietsen.
Dichterbij begon ik te twijfelen, en o, wat jammer, het was een verkeersslachtoffer. En niet zómaar een: een eekhoorn zonder uiterlijke schade...
Ik heb iets met eekhoorns: tijdens jeugdjaren waar ik met genoegen aan terugdenk, kwamen ze bij ons in de tuin. Bij ons, dat is de tuin van opa, waar achterin het bos al begon - wij woonden er bij in, mijn moeder en ik.
Een beetje boos was ik soms ook op de eekhoorns. Als de aarbeien rijp waren, achterin de tuin, kwamen ze er van snoepen, en ik vond ze zelf zo lekker!
Ik heb dat nog zo gaaf ogende beestje in de berm gelegd: ik moest er niet aan denken dat het helemaal te pletter zou worden gereden door auto's of een trekker met een dikke vracht erachter...
Verder maar weer. Aangezien ik geen wedstrijden aan het rijden ben, maar wel regelmatig eten en drinken moet als ik langere afstanden doe, stop ik even om te eten na elke ca. 10 km. Gewoon een stuk ontbijtkoek, geen dure sportvoeding. Drinken tijdens het rijden gaat wel, maar eten kost me teveel adem. Dat geeft ook tijd om eens nog beter om me heen te kijken dan ik al fietsend doe.
Kort voor Neudersum, toen ik al een eind langs de Nord-Süd-Straße reed, deed ik dat weer. Nu inspecteerde ik ook mijn locatie. Ik zag dat Strava blijkbaar mijn eerdere gepruts met mijn locatie had opgevat als pauzeren van mijn activiteit, en vroeg me om "Hervat" aan te tikken… shit! Ik had bij de eekhoorn een rondje gedraaid om de plek later te kunnen terugvinden! Nu vond ik een rechte lijn op de kaart van de plek waar het gestopt was naar hier, zonder de tussenliggende route te volgen.
Volgende keer beter opletten, weer wat geleerd. Het leven met apps gaat niet vanzelf.
Dit was wel weer bekend terrein, al is het alweer een tijd geleden dat ik regelmatig tot voorbij deze contreien kwam.
Op het Marktplein in de vesting Bourtange stond Marijke me al op te wachten. Ze had gezien dat ik dichtbij was, en wou een foto maken van mijn glorieuze aankomst.
Ze baalde stevig toen bleek dat op het moment suprême haar toestel in de selfie-stand was gesprongen. Dan maar een foto in stilstand.
Het bleek nog een gezellige drukte, met volle terrassen. Je moest er wel op gekleed zijn, dus ik heb eerst even een warme jas uit de auto gehaald. Toen zijn we lekker aan de cappuccino met gebak gegaan. Aardbeienkwark, dat wel.
De terugweg mocht mijn fiets uitrusten achterin de auto, en ik heb Marijke voorzover mogelijk mijn route van de heenweg laten zien, inclusief de eekhoorn. Die lag nog vredig in de berm.
Later, weer thuis, was er koffie met speculaas. Ik had het dierenbeschermingslepeltje met de eekhoorn, dat van Marijke's moeder is geweest.
