191130 - ZOZ - Van geheugen en rusteloze wind

Ik krijg nog wel eens het compliment dat ik zo'n goed muziekgeheugen heb, en dan wordt gerefereerd aan dit blog. Ik wil dat relativeren, want mijn muzikale geheugen bestrijkt vooral een bepaalde periode.
Vraag me niet teveel over artiesten of hun muziek over de laatste, pakweg, 25 jaar, want als ik uit die periode iets plaats, ben ik daar toevallig tegenaan gelopen terwijl ik naar iets anders zocht. En informatie is momenteel volop te vinden online.
Dat laatste geldt ook voor veel oudere muziek. Internet is wat dat betreft een echte schatkamer, al moet je je wel blijven realiseren dat de info zo betrouwbaar is als degene die het geplaatst heeft.

Ik schreef in een vorig blog dat ik bezig was met het boek "De heimweefabriek" van Douwe Draaisma, de geheugenprofessor. Daarin wordt o.a. uitgelegd dat je op oudere leeftijd je het best van alles herinnert uit de leeftijd ruwweg van je 15de tot 25ste jaar, de reminicentiehobbel, zie de grafiek hieronder. Per persoon kan dat, door invloed van omstandigheden, wat verschoven zíjn.
Het gaat dan niet om de juistheid, maar om de hoeveelheid herinneringen uit een bepaalde periode in het leven.
Heel interessante materie, vind ik, en wie er meer over wil lezen kan online beginnen met bijvoorbeeld het reminiscentie-effect en het autobiografisch geheugen. Daar staan wel links in om verder te snuffelen, en je kunt op internet zoeken. Of boeken over het onderwerp opsnorren.

Links de reminiscentiehobbel, rechts toename door het recentheidseffect.

Ik herinner me waarschijnlijk ook het best de muziek die ik in die periode gehoord heb.
Informatie was destijds alleen beschikbaar in de muziekbladen, die meer toegespitst waren op verkoop aan tieners, met foto's van hun helden. Waar waren Elvis, Conny Froboess, Beatles en Stones geweest zonder foto's? Sommige muziekbladen gaven ook teksten, maar veel daarvan ging toch langs je heen, omdat je meer gegrepen werd door de muziek.
Nu kun je de meeste info online opzoeken. Ik vind het fantastisch, om alsnog van alles te weten te kunnen komen, ook vaak teksten en achtergrondinformatie.

De oude muziek die ik plaats, herinner ik me vaak door een associatie, denk ik - een klankpatroon, tekst, een woord.
Ik vermoed dat de "trigger" deze keer het woord "restless" was, want ik had een onrustige nacht die me nog een tijdje het bed uit dreef.
Toen kwamen er tekstflarden bovendrijven: the wayward wind / is a restless wind. Dan is het verder snel gevonden - als het ergens ter wereld online gezet is.

The Wayward Wind (nl) is oorspronkelijk een country song, geschreven door twee studenten. Het werd in 1956 door verschillende artiesten op de plaat gezet. Het meeste succes met dit nummer had de vrij onbekende zangeres Gogi Grant (nl). Er zijn later nog veel covers van opgenomen.
De versie die ik me herinner is die van de Engelse zanger Frank Ifield (nl) uit 1963, die ik ongetwijfeld gehoord heb via het Engelstalige avondprogramma van Radio Luxemburg, 's avonds op mijn huurkamertje.

Frank Ifield - The Wayward Wind:


De eerste succesversie, die van Gogi Grant, kende ik niet, dus toch maar even beluisteren.

Gogi Grant - The Wayward Wind (1956):


Als je met een song over de wind bezig bent, is er groot kans dat dat weer nieuwe associaties oproept. Er zijn ontiegelijk veel songs geschreven waarin de wind een rol speelt. Zo hoorde ik in gedachten weer een prachtige donkerbruine stem zingen, maar wie was dat ook alweer? Toen mijn geheugen de gitaar er bij teruggevonden had, wist ik het weer! Iemand waarbij een gitaarspelende vriend, die hem hoorde, uitriep: "Die vent moet wel zùlke lange vingers hebben!", en hield daarbij zijn handen wel een halve meter uit elkaar. Zijn "geheim" is, dat hij voor bepaalde nummers zijn gitaar anders stemt, en daar maakt hij in zijn live optredens dan een humoristische act van.

Ik hoorde hem zingen, maar hij is inde eerste plaats gitarist en speelt meestal alleen. Hij heet Leo Kottke en geldt als een fenomeen. Toch heeft hij, door zijn speciale speelstijl, begin jaren '80 problemen gekregen met zijn gewrichten. Hij heeft toen een heel nieuwe speelstijl moeten ontwikkelen.
Ik presenteerde hem al eens in mijn ZOZ 140927, dus hij mag wel weer even - één song had ik toen ook, met de tekst er bij: Louise.

Ik kies voor een video met meer nummers, omdat dit de enige is waarop het nummer dat ik "hoorde": Hear The Wind Howl, staat zoals ik het me herinner. Met inderdaad het stemmen vooraf, dan een opmerking en dan gaat het los. Het is het eerste nummer van de eerste plaatkant van de LP uit 1972 My Feet Are Smiling.
Het geeft ook een betere indruk van de breedte van zijn repertoire. N.B.: het moge duidelijk zijn dat de beelden er bij gezocht zijn.

We horen achtereenvolgens Hear the Wind Howl, op ca. 3:05 het snelle instrumentale Busted Bicycle, dan (ca. 5:40) het veel rustiger, instrumentale Easter, and tenslotte (ca. 9:00) Louise, een song die mij raakt door zijn stem en hoe hij daarmee zingt over een jonge vrouw die op een trieste manier aan haar eind komt. En dan sluit hij af met een passage over wind:

And the wind is blowin' cold tonight
So goodnight, Louise, goodnight.

Leo Kottke - Hear the Wind Howl; Busted Bicycle; Easter; Louise:

---

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.