11 Februari 2012: Wad een ijs...

Wat ik vanmiddag heb gezien, had ik nog nooit eerder gezien, en zal ik misschien ook nooit weer zien. Ik ben naar ons "onthaastingspunt" gereden: Noordpolderzijl. We hadden vernomen dat de Waddenzee voor een groot deel met ijs bedekt is. Dat is zout water, en dat bevriest lang niet zo gemakkelijk.
Ik was alleen, want Marijke ging de andere kant op, op bezoek bij haar pas geöpereerde nichtje.
Toen ik aankwam was het er drukker dan ik gewend ben. Beide parkeerplaatsen waren goed gevuld.
Warm ingepakt en gewapend met mijn camera liep ik naar de dijk. Het vertrouwde Zielhoes staat er nog steeds, ondanks de gemeentelijke aandrang om ook dit rustpunt te verpretparken, zeer tegen de zin van de omgeving en de "vrienden", waartoe ook ik mij reken.
De bakken waar 's zomers Wadlopers zich van de klei ontdoen, lijken er kleumend bij te staan.

Het is altijd imposant als je hoofd boven de dijk uitkomt en je over de kwelder en het wad kunt kijken, maar nu is het uitzicht overweldigend! Het is nooit druk in dit getijdenhaventje, maar nu ligt er geen enkel schip. Wel een opvallende witte lijn op de horizon, ik denk kruiend ijs.
En mensen, heel ver het Wad op, op het ijs. Heel kleine bewegende stipjes!

Ik ga ook de dijk af, naar de kwelder. Zoveel mensen tegelijk heb ik hier nog nooit gezien. Waar je anders door een dikke laag prut zou moeten, kun je nu over het ijs de eerste slenk oversteken.

Als ik de laatste beschoeiing een eind voorbij ben, kom ik bij een plek waar ik natte voeten krijg als ik verder ga. Niet dat het al dooit, maar het getij is natuurlijk niet uitgeschakeld. Ik kijk achterom en zie hoe ver ik van de dijk af ben. Ik moet maximaal inzoomen om nog iets van de herkenningspunten bij de haven terug te vinden op het LCD-schermpje van mijn camera. Daardoor is ook goed te zien hoeveel mensen hier nu zijn.

Voor me zijn mensen die wel verder gaan, maar hoe verder weg, hoe minder mensen je ziet lopen. Nog steeds zie ik heel kleine stipjes, mensen misschien die nieuwsgieriger zijn en meer lef hebben dan de meesten.
Ik sta te kijken naar de grilligheid van de schotsen vlakbij een staak die normaal de vaargeul aangeeft, maar nu staat te wachten op eerherstel. Een meneer zegt tegen me: "Dat ze nu kaal zijn is logisch, maar wonderbaarlijk he, dat zelfs hier bomen groeien..."

Ik blijf nog een tijdje genieten van deze bijzondere plek, het weidse uitzicht. Het is koud, maar niet extreem. Ook de wind, hoewel de kou versterkend, valt mee. Het licht verandert voortdurend. De zon breekt soms even door, zodat er naar het westen tussen de wolken door van die mooie bundels ontstaan.

Naar het oosten is er een prachtig contrast van schapenwolkjes in een helderblauwe lucht, met daarachter wolken die sneeuw lijken te beloven.

Op de terugweg maak ik een foto van de laatste rij paaltjes die aanwas van de kwelder moeten bevorderen, of tenminste afslijting voorkomen, ook al heb ik de indruk dat iedereen deze foto vandaag al gemaakt heeft. Dit is een plek waar anders alleen wadlopers komen!

Thuis zoek ik de locatie op, op Google Maps. Normaal kom je niet verder dan het eind van het eerste bruine stuk kwelder vanaf de dijk, als je niet diep door de blubber wilt. De foto van de paaltjes is gemaakt bij de groene pijl, en ik ben nog een eindje verder geweest.


Grotere kaart weergeven
Terug bij de haven zie ik kinderen die met sleetjes van de dijk af gaan. Dat gaat hard! Omdat onderaan de "knik" tussen het dijklichaam en het haventerrein nogal scherp is, duikt er eentje languit van de slee af op z'n snufferd. Hij blijft even liggen, een vriendje rent naar hem toe, maar hij krabbelt alweer overeind. Ik heb hem niet horen huilen. Bikkel!

Als ik weer boven op de dijk sta, sta ik perplex. Langs de enige, smalle weg naar hier staan auto's aan beide kanten geparkeerd, en mensen die weer weg willen krijgen daar nauwelijks de kans toe, omdat nieuw aankomenden gewoon tussen de beide rijen door gaan rijden, om maar vooral geen stap verder te hoeven lopen dan strikt noodzakelijk. Ik moet daar ook tussendoor, want het gezellige Zielhoes zit propvol, en ik ben niet zo van de propvolle etablissementen.

Ik waag het er op. De wachttijd valt me zelfs nog mee, maar als ik het eind van de geparkeerde rijen bereik, zijn die alweer veel langer geworden. Nog steeds zijn er nieuwkomers, die toch doorrijden, en onderweg naar de "bewoonde wereld" kom ik nog véél auto's tegen.
Ik ben blijkbaar mooi op tijd geweest...