Komen en gaan

Onze oude vertrouwde auto, Nissan Almera 1.4 3HB, moest APK ondergaan vóór 9 juli, dus we hebben een afspraak gemaakt met onze Nissan-dealer. Dat was, tot het faillissement in 2009, Autodrome. Sinds de overname van het dealerschap is dat naar tevredenheid garage van Boven.

Vorige keer was ik laat met de afspraak, dat wilde ik nu voorkomen.

Op 20 juni bracht ik omstreeks 8.00 uur de auto weg.

Ik kreeg een leenauto mee, waarmee ik mijn huidige en vroegere echtgenote naar Intratuin bracht, waarvoor zíj een afspraak hadden gemaakt, om daar een paar uurtjes te grasduinen.

Ik vond het wel leuk om eens in een andere, iets modernere auto te rijden. Centrale deurvergrendeling, elektrisch bediende ramen, digitaal dashboard; dat had onze auto uit 1995 nog niet.

Veel automodellen heb ik nog niet bestuurd, ook omdat ik een laatbloeier ben op dit gebied. Ik haalde mijn rijbewijs een maand voordat ik 60 werd. En ik vind dat ik het niet slecht gedaan heb: de vuistregel schijnt te zijn dat gemiddeld het aantal rijlessen dat je nodig hebt, anderhalf keer je leeftijd is. Dat zou voor mij dus 90 lessen zijn, maar ik redde het met 75 lessen. Theorie-examen heb ik twee keer moeten doen, voor praktijk slaagde ik de derde keer. Ik vond wel vermakelijk, dat de zoon van een vriendin in diezelfde periode pas de zesde keer slaagde: hij begon meteen op zijn achttiende met rijlessen.

Mijn lessen had ik in een Renault diesel. Tenminste twee verschillende auto's van hetzelfde model. Daarmee leerde ik al dat er verschil is in de bediening van twee auto's van hetzelfde model.

Vervolgens deed ik mijn eerste rijervaring op in de Nissan Almera, waarvoor ik toen een maatschap aanging met een vriendin van Marijke. Zij had de auto nodig voor een paar werkdagen, wij hadden hem rondom het weekend. Later had de vriendin de auto niet meer nodig en nam ik haar aandeel over en had ik helemaal mijn eerste auto.

Toen Marijke en ik hadden besloten om te gaan trouwen, hadden we op een avond een gesprek met de ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Ook dat was een vriendin van ons, die zich daarvoor aangeboden had. Zij had haar Suzuki op ons pleintje geparkeerd, maar het leek haar moeilijk om de auto weer in de rijrichting te krijgen. Dat heeft ze mij toen gevraagd, hoewel ze wist dat ik nog maar pas mijn rijbewijs had.

Korte tijd later was ik met het groepje kunstenaars bij een galerie, waar we met een project bezig waren. Eén van de kunstenaressen moest iets uitladen, maar had haar grote bestelbus een beetje onhandig neergezet. Ze gaf mij de sleutels met het verzoek de bus een beetje te verplaatsen.

Ik heb die vraag gehonoreerd met de gedachte dat als ik het te moeilijk zou vinden, ik altijd nog terug kon. Het is gewoon goed gelukt, dank zij de opmerking van een vriend dat híj altijd op zijn spiegels moest werken, en de stem in mijn hoofd van mijn rij-instructeur, die ik af en toe nog steeds hoor: als je rustig achteruit rijdt heb je alle tijd om te corrigeren.

Vrienden hebben ons een paar keer gevraagd om ze naar Schiphol te brengen en weer op te halen, als ze op familiebezoek gingen in Noord-Amerika. Dat deden we dan in hun auto, die we dan die tussentijd ter beschikking hadden, een Daihatsu Gran Move. Dat was wel wennen: die vond ik een beetje "wankel" aanvoelen en erg zijwindgevoelig.

Nog één keer heb ik een andere auto bestuurd. Toen Autodrome pas failliet was, moest onze Almera voor de APK. Er was nog geen nieuwe dealer bij ons in de buurt, en de dichtstbijzijnde Nissan-garage was op ruim 20 km afstand. Ik kreeg een Nissan Pixo mee als leen-auto. Die auto reed wel prettig, maar ik had er meteen een snelheidsboete mee te pakken. Onze Almera kwam toen wel door de keuring.

Dit was de tweede APK bij onze nieuwe dealer, dichtbij. Ik had de dames, in de leenauto, weer opgehaald van Intratuin, en we zaten na te praten bij mijn voormalige echtgenote, toen we gebeld werden. Er was een hard oordeel: de kosten om de auto nu weer door de keuring te krijgen, zouden erg hoog oplopen.

Maar ja, als er ruim 375.000 kilometer op de teller staat en de auto is bijna 17 jaar oud, dan kun je niet verwachten dat hij "als nieuw" is.

In de tussentijd had ik onze leenauto opgezocht op internet: ik had nog nooit van dit model gehoord en wilde er meer over weten. Suzuki Liana, geproduceerd van 2001 tot 2007.

Ik zag ook dat onze dealer als goedkoopste occasion dit model aanbood: hij koste ongeveer evenveel als de reparatie van onze Almera...

Bij de bespreking van de situatie met de chefmonteur, noemde ik wat ik gezien had. Hij introduceerde ons bij zijn collega van Verkoop en we vroegen ons af of, gezien onze leeftijd, financiering nog haalbaar zou zijn. Anders zou het het einde zijn van de periode met een auto voor de deur. Hij vermoedde dat het zou lukken, en reed de auto voor. Net zo'n model als de leenauto, maar wij vonden deze kleur mooier.

Marijke zei meteen: "Dat is onze auto, wat een mooi kontje!" We hebben er een rondje mee gereden, en onze keus was gemaakt.

Het wachten was nu op goedkeuring van de financiering. Dat waren spannende dagen, dat wachten na het opsturen van alle gevraagde documenten.

Maar de goedkeuring kwam er, en dus rijden wij nu in een "nieuwe" auto.

Ik vond het afscheid van de Almera, mijn eerste auto, toch wel moeilijk. Ik heb er in gereden van 2003 tot nu, negen jaar. Ik begon met een kilometerstand van ca. 194.000.

Hoewel ik de kleur niet zelf gekozen had – de auto "kwam op mijn weg" – was die mij op het lijf geschreven. Ik heb meerdere mensen gehoord die de kleur niet konden waarderen. Marijke eerst ook niet, maar ze was er nu helemaal aan gewend, vooral aan het gemak om de auto terug te vinden. Als er tenminste niet teveel hoge, grote auto's omheen stonden.

We beschikken nu over een auto die misschien wel meer bij onze leeftijd past. De Almera zat prima, als je eenmaal zat, maar in- en uitstappen begon wat moeilijker te worden, door de lage zit. Vooral als je vlak langs een stoeprand stond. De Liana heeft een hogere zit en hogere instap. Daar staat een hogere windgevoeligheid tegenover.

We moeten nog wennen aan de luxe van centrale deurvergrendeling en elektrische raambediening. Hij trekt iets pittiger op met zijn 1.6 motor. We sloven ons nog wel eens uit om iets op de achterbank te leggen of te pakken, terwijl we nu vijf deuren hebben. Maar dat zal allemaal wel goed komen, denk ik. We kunnen weer even vooruit!