Onvermoed talent

Marijke en ik zijn gevraagd om onze favoriete gedichten voor te lezen in het kader van Poëzie Dichterbij in Emmen op 18 november a.s.

Wij zijn aangekondigd als dichters, maar dat houdt niet in dat we persé alleen eigen werk doen. Het gaat om onze favoriete gedichten, maar dat zijn er best veel. Dat betekent dat we alvast zijn begonnen "materiaal" uit te zoeken. Het is verbazingwekkend hoeveel dichtbundels we in huis hebben. Ook waarvan we niet meer weten hoe we er aankomen. Of vergeten waren dat we het hebben: we gaan niet wekelijks de hele rij langs om af te stoffen.

Zo vond ik een bundel terug van iemand die regelmatig publiceerde in een blad waarin ik destijds ook wel eens iets kwijt kon: Bange Dagen, eind jaren '70. Dit "Sociaal Literair Maandblad" bestaat allang niet meer, en over uitgeverij Futile kon ik ook geen recente gegevens meer vinden.
Uit de naam kon ik niet opmaken of het een man of een vrouw was, maar ik vond het een goede auteur. De bundel is bijzonder: er staan drie teksten naast elkaar. De eerste in een schrift dat ik plaatste in Zuidoost Azië. De tweede in een lettertype zoals wij gebruiken, en de derde is Nederlands. Ik ben nog steeds onder de indruk van die gedichten. Nu weet ik, dankzij internet dat er toen nog niet was, dat Chitra Gajadin een vrouw is, geboren in Suriname.

Met mijn oudste broer heb ik nooit onder één dak gewoond. Hij was al de deur uit toen mijn moeder met zijn vader trouwde. Veel contact hadden we niet, maar wel goed. Ik kon zijn karakteristieke humor zeker waarderen. Waar verder alle kinderen naar de huishoudschool of de LTS gingen, ging hij via de ULO het leven in, omdat hij niet geschikt was voor stevig lichamelijk werk. Vanaf eenvoudig gemeenteambtenaar is hij uiteindelijk opgeklommen tot Gemeentesecretaris.

Ik heb nooit geweten dat hij wel eens gedichten schreef. Pas na zijn overlijden kregen wij, de broers en zussen, een zelfgemaakt bundeltje toegestuurd, waarvan ik dit gedicht met jullie wil delen, ook omdat het zo mooi aansluit op Marijke's Tabernakel-blog over Blauwe wolken.

Deze foto is gemaakt bij de boerderij van zijn dochter en haar man.

In rusteloze gang
En schijnbaar ordeloos
Tuimelen de wolken
Langs het firmament
Rollen over en door en voor
En achter elkaar
En steeds maar door
Er komt geen eind aan.

En ik lig op mijn rug
In de heide en rust

Het kind in mij zoekt
In de wolken herkenning
Maar 't lukt geheel niet meer
Het kind in mij is verdrongen
Door realisme en volwassenheid
Heimwee naar het kind-zijn
Vrij van volwassenheid
Bezorgt mij ergernis

Waar is die wolf gebleven
En dat paard en al die schapen
De man met de hoed
En het grote kasteel?
'k vind ze nooit
en nergens meer

Volwassen zijn is ook niet alles.

©Ab Lanting