Pasen, sneeuw en tomaat

Pasen 2013 verrast ons met een ongebruikelijke kleur,
ik heb dat maar even een beetje gecorrigeerd:

Ik bezie dat mirakel vanuit een tomaatrood hoofd, dankzij de UV-therapie:

Maar (voorlopig?) hoef ik gelukkig niet terugkomen:
de huid van mijn lijf is flink opgeknapt en weer bijna jeukloos!

Help, ik word geacht klusser te zijn...

Nou ja, niet dat ik twee rechterhanden heb terwijl ik linkshandig ben. Nee, ik ben rechtshandig en heb niet echt twee linkerhanden. Ik prijs mij zelfs gelukkig met een redelijk handige linkerhand.

Onze grote zolderkamer was heel hard aan een opknapbeurt toe. De vloerbedekking lag er al meer dan 30 jaar in en met een gewone stofzuigbeurt niet meer schoon te krijgen.
Eind vorig jaar kwamen we voor iets heel anders in een goedkope woonwinkel. Marijke zag daar een aanbieding laminaat met beukendessin. Dat schijnt niet meer in de mode te zijn, maar de kleine zolderkamer had ik daar een paar jaar geleden al mee opgeknapt: sommige kleinkinderen hebben allergische verschijnselen, en dan is laminaat beter dan stoffen vloerbedekking in de logeerkamer.
Nu haalden we meteen maar de benodigde hoeveelheid voor de grote zolderkamer.

Nadat ik rond de vorige jaarwisseling (11/12) de hele eerste verdieping heb voorzien van laminaat, naadloos doorlopend naar alle kamers, heb ik rond de laatste jaarwisseling de grote zolderkamer gedaan. Niet alleen laminaat gelegd, ook de knieschotten toegankelijker gemaakt.
Op de eerste verdieping kon ik steeds de spullen van de ene kamer naar de andere verplaatsen, terwijl we op zolder sliepen. Nu moest vrijwel de hele inventaris in dezelfde kamer blijven.
Dus zoveel mogelijk demonteren, alles naar één kant van de kamer en de andere kant bewerken.
Eerst de helft van de oude vloerbedekking er uit. Dat ging gepaard met zodanige stofwolken, dat ik een mondbeschermkapje heb gebruikt. De onderlaag was helemaal verpulverd, en de opgerolde stroken heb ik gewikkeld in plasticfolie naar de milieustraat gebracht. De stofzuigerzak zat vervolgens meteen vol!
Daarna kwamen eerst de knieschotten aan de beurt. Uit budgetaire overwegingen ben ik uitgegaan van de aanwezige schotten. Oorspronkelijk zaten die geschroefd en gespijkerd. Omdat we wat spullen achter die schotten opgeborgen hebben, is dat onhandig.
Om te beginnen heb ik een aluminium hoekprofiel op de cementvloer vastgekit, waar de schotten precies in passen. Dat moest aangeklemd worden gedurende de droogtijd van de kit: sneldrogende kit gaf me onvoldoende tijd om die hele lengte rustig en zorgvuldig te kunnen bewerken.
Daarna heb ik de schotten aan de eerste kant op maat gemaakt en geschilderd. Ook het schuine plafond kon wel een verfbeurt gebruiken, en ook dat kon tot de helft plus een beetje, zonder op de opgeslagen spullen te knoeien.
Toen kon ik beginnen met het laminaat. Geen bijzonderheid voor ieder die wel eens laminaat heeft gelegd: dampfolie, dempfolie en laminaat. Klik-klik, schuif-schuif, klop-klop, afstandsstukjes, en volgende. Tot de helft van de kamer.
Dan de hele zooi verhuizen naar de andere kant, op het nieuwe laminaat. Nog een helft met de oude vloerbedekking. De zorg dat het opgeknapte gedeelte niet doordrongen wordt met dat stof!
Gelukkig heb ik nog een enorme lap plasticfolie! Terecht, zoals blijkt, want dit deel is nog erger verpulverd dan het eerste.
Als het tweede deel schoon is, kit ik ook daar het alu-profiel op de vloer. Tijdens het drogen van de kit begin ik met de schotten aan die kant en het plafond.

Ik wou handgrepen die normaal zo min mogelijk uitsteken, maar bij gebruik een stevige grip bieden. Zoals de "Korrekt" handgrepen van Ikea, die we ook in de keuken hebben. Die zijn erg plat in rusttoestand, en door een soort klepconstructie heb je ineens een goed handvat.
Die dingen zijn echter niet meer verkrijgbaar, en een speurtocht in bouwmarkten enz. leverde alleen frustraties op: ongeschikt of veel te duur.

Daarom verzon ik een variant, op basis van een stuk rondhout, dat aan een bezemsteel doet denken. Dat wordt met slotbouten aan de platen gemonteerd. Zodat het er in rust vlak tegenaan ligt, en bij gebruik wordt uitgetrokken zodat de hand er omheen kan.
Inmiddels had ik een kolomboormachine geregeld voor het maken van de handgrepen voor de knieschotten, anders is het onmogelijk om nauwkeurig genoeg te werken. Als de gaten niet echt parallel lopen, werkt het systeem niet.
De slotbouten heb ik vastgekit aan de handgreep, achter het schot zitten borgmoeren.
De tweede rij schotten krijgen direct de handgrepen. Twee brede schotten waar spullen achter kunnen en twee smallere voor toegang tot afvoerpijpen. Dat is de laatste jaren nogal eens nodig geweest vanwege lekkerij na werkzaamheden. Nu dus geen gedoe meer met het los- en weer vastschroeven! Als alle laminaat er ligt, krijgt de eerste rij schotten ook nog handgrepen.
Als dan het gereedschap en overtollig materiaal is opgeruimd, kunnen we weer inrichten. Onder kastjes en onder het bed met ladenblok heb ik uiteraard eerst wat plakvilt aangebracht, zodat we krasloos kunnen schuiven. Dat is wel zo handig als je achter de schotten moet...
Zo kwam het uiteindelijk toch voorelkaar, ondanks alle gedoe met lichttherapie enzovoort. Ik kon er rustig de tijd voor nemen, en dat heb ik gedaan.
En het ziet er dan toch wel goed uit, al zeg ik het zelf, als logeerkamer met het bed uit mijn vrijgezellenflat...

Niklas - 130326 - Politiek, pensioen en levensverwachting

Droomde ik dat nou, dat de coalitiepartijen een wetsvoorstel voorbereiden, om de huidige 65-plussers zodanig te korten op hun inkomen dat ze niet langer kunnen leven dan tot hun 75ste, omdat anders straks de pensioenen niet meer toereikend zijn voor de veertigers en vijftigers van nu, die tegen die tijd een levensverwachting van 90 jaar zullen hebben?

Dik woord

Het overkwam Hylke. Zijn vader was overleden kort na zijn eerste verjaardag. Mama had het alleen niet kunnen bolwerken, dus trokken ze bij haar ouders in. Opa was gepensioneerd Hoofd ener School Met Den Bijbel. Oma had, als volwaardig onderwijzeres, gefungeerd als invalkracht. Als dat kon, met hun grote gezin.
De voorbeeldfunctie was opa nog niet vergeten, en de tijdgeest was nog niet zo losjes als nu. Een gegoede buurt, zou je kunnen zeggen: arts, houtvester, wethouder, leraar, dominee, ingenieur, dat waren de beroepen in de straat.
Voordat Hylke naar de Lagere School ging, had opa hem al leren lezen, schrijven en rekenen. Was het daardoor dat de school voor hem niet al te moeilijk was?

Na de Lagere School werd Hylke ingeschreven op de HBS. Dat volgde op een test, die toen nog niet algemeen gangbaar was, maar door opa was georganiseerd.
Nu was er in die laatste jaren heel veel gebeurd. Oma was plotseling overleden en mama was opa's huishoudster geworden. Hylke had zelf een ingrijpende operatie ondergaan.
En, last not least, mama had een nieuwe partner gevonden.
In zijn eerste jaar op de HBS trouwden ze, en werd Hylke van enig kind één van de 10 kinderen, waarvan er al twee de deur uit waren. Het was een heel ander milieu.

Waar opa met krachtige stem en perfecte intonatie na iedere maaltijd een stuk uit de Bijbel voorlas, had zijn "nieuwe vader" moeite met hetzelfde ritueel. Hij las de teksten wel voor, maar met omfloerste stem, alsof hij verzoop in eigen devotie. Daarbij leek hij te struikelen over moeilijke woorden, die hij dan maar fluisterend, onverstaanbaar uitsprak.
Een aantal jaren later, toen er weer zo'n onverstaanbare haspelarij optrad, was het een van zijn eigen zoons genoeg.
Die zei, middenin de moeizame Bijbellezing: "Dik woord, sla maar over!"

Dit is mijn invulling van de WE-300 uitdaging voor maart 2013 van Plato.

Niklas - 130324 - Door de kou bevangen?

Nieuw natuurkundig fenomeen? Laagwater door kou? Heb ik dan
altijd ten onrechte geleerd dat water uitzet door bevriezing?

Ontroerd door een stijfkoppige fietser: kan dat?

Volgens Wim Kan is televisie: Wachten tot het leuker wordt. Tegenwoordig kun je proberen dat wachten te bekorten door te zappen.

Zo kwam ik gisteravond terecht bij Omrop Fryslân met een beeld van een eenzame fietser in het stikdonker, met een auto er achteraan. Het bleek te gaan om de laatste deelnemer (van bijna 15.000) aan de Friese Fiets-Elfstedentocht 2012, met de bezemwagen er achter.

Omrop Fryslân bleek een mediaprijs gewonnen te hebben met deze reportage: Hea! De laatste Elfstedenfietser 29 mei 2012 (met ondertiteling; kijk tot het eind!)

Eerst, met het licht van de bezemwagen er achter, ontstaat het overstraalde silhouet van iemand die nogal scheef op de fiets zit. Met zijn benen scheef naar de ene kant en het bovenlichaam naar de andere kant.

Als hij dichterbij komt, wordt het beeld herkenbaarder. Een oudere man, gekromd, in kleding van een fietstoerclub en helm. Dat doet vermoeden dat hij vaker toertochten fietst.
Als je, als enigszins ingewijde, zijn houding op de fiets ziet, denk je: dit is géén comfortabele houding, een veel te lage zit, hier moet hij doodmoe van worden en pijn in zijn knieën krijgen!

Het is 22:00 uur en hij is in Starum (Stavoren). De filmers vragen hem: 'Ga je het halen? Het is nog 30 km en je hebt nog 2 uur!' Hij reageert: 'Ik ga het proberen. 35 km in 2 uur, dat moet kunnen.' 'Je bent wel de allerlaatste.' 'Ja, er moet toch één de laatste zijn!'
En bijgelicht door de bezemwagen verdwijnt hij weer in de duisternis.

Een eind verder spreken de verslaggevers hem nog eens aan. 'Je zit ook wat scheef op de fiets.' 'Ja, dat komt doordat ik al een tijdje kunstheupen heb. De ene zit niet helemaal goed. Ik kan beter fietsen dan lopen.'
Hij blijft stug doorgaan: 'Als ik aan een tocht begin, dan rij ik hem ook uit!'

Bij het verlaten van Molkwierum wordt hij aangesproken door de mensen van de bezemwagen. Het bestuur wil hem van de weg halen, omdat hij niet voor middernacht, sluitingstijd, binnen kan zijn. Dan kan hij dus ook zijn medaille niet halen. 'Dan maar geen medaille, ik fiets door, dan heb ik hem tenminste uitgefietst!'
Hij stapt weer op. 'Ik vind het wel jammer dat ik geen medaille krijg. Nou, het beste.'

Verslaggever tegen bemanning bezemwagen: 'Dus jullie hebben besloten bij hem te blijven?' 'Ja, stel je voor... We zouden niet rustig slapen, we zouden steeds denken: waar zou hij nu zijn?'

Verslaggever: 'Waarom stap je niet gewoon af?' 'Nee, ik stap niet af. Ik fiets straks ook nog naar Franeker.' 'Waarom helemaal naar Franeker?' 'Nou, helemaal... Ik kom uit Franeker.'
(Bolsward - Franeker is vlg GoogleMaps op fiets ca. 20 km)

'Wacht er ook iemand op je in Bolsward?' 'Nee, nee, nee...' 'Ook niet in Franeker?' 'Nee, ik woon samen met mijn broer. Die moet morgen weer aan 't werk. Die ligt al op bed.'

In Parrega nog steeds hetzelfde beeld: de eenzame fietser in de nacht met de bezemwagen er achter. En uiteraard is de filmploeg in de buurt. (Even geschat: nog tussen de 5 en 10 km.)

Dan houdt de bezemwagenbemanning hem staande: 'Ik mag u niet meer laten gaan. Het is half één...'
'Nou, dat vind ik maar niks, ik fiets wel gewoon door!'
'Wilt u dan vijf tellen wachten, dan ga ik even in overleg met het bestuur,' zegt de bezemwagenchauffeur. De wegwijzer geeft aan dat het nog 3 km is naar Bolsward.
De chauffeur komt terug: 'Als u nú in de bus stapt, dan krijg je nog een medaille. Doet je dat niet, krijg je geen medaille en deze rit wordt niet geregistreerd bij de andere ritten die je hebt gemaakt.'

'Dan moet het maar even.' En eindelijk krijgen ze deze doorbijter van z'n fiets af.

Het volgende beeld: de twee moeizaam lopende spillebenen met wandelstok (die hij de hele tijd op zijn bagagedrager had) van een door het leven getekend lichaam, dat de 240 kilometer fietsen zo goed als volbracht had. Moeizaam klimt hij in de bus.

Hij krijgt zijn medaille omgehangen. En hoe hij nu naar huis gaat, naar Franeker? 'Ik fiets wel'.
'Hoe ben je vanmorgen in Bolward gekomen?' 'Op fiets.'
De organisatie besluit om hem naar huis te brengen. Mooi zo! Ook helden moet je soms tegen zichzelf beschermen. En hij heeft zijn afstand ruimschoots gefietst!

Omdat ik weet wat het is om met een redelijk gezond lichaam vergelijkbare afstanden te fietsen, heb ik een grenzenloze bewondering voor deze moedige, stijfkoppige doorzetter!

Menige goedbetaalde topsporter zou een voorbeeld kunnen nemen aan Wiebe Idsinga!

Zoeksuggestie: wiebe idsinga franeker elfstedentocht

Zwarte rook, zo'n kans...

Gisteren had ik een journaal gemist en zapte naar Journaal24. Tot mijn verbazing: langdurig stilstaand beeld zonder geluid, van een schoorsteentje dat met kabels was getuid, op een hoog, oud pannendak.
Blijkbaar zou het anders omver donderen, met gevaar voor passanten.
Bij nader inzien bleek het te gaan om de Sixtijnse kapel, waar men, al vóór daar een gerede kans op was, continu dat pijpje in beeld bracht, om te zien of er witte rook uit het conclaaf kwam.
Terwijl alle nieuwsmedia al voortdurend non-nieuws uitbraken over dat conclaaf en de poppekast er omheen.

Ik hoor steeds gepraat over "het imago van De Kerk herstellen", na alle schandalen die de laatste tijd aan het licht gekomen zijn.
Vergeten we nog maar even, naast de sexuele misstanden die toen nog effectief onder de mijter gehouden konden worden, de kwalijke verrijking door de kerk gedurende voorgaande eeuwen, met inquisitie, aflaten en kerkelijke belastingen, waardoor de hogere roomse hiërarchie zich nog steeds kan hullen in met edelstenen en goud behangen gewaden. Ik kan op geen enkele manier begrijpen wat dat met het christelijk geloof te maken heeft.
De macht van de kerk is heel lang heel groot geweest, ook door de verwevenheid tussen geestelijken en vorstenhuizen, daar had de gewone burger, laat staan een individu, niets tegen in te brengen.
Hij of zij werd niet geloofd, ook al stond de geestelijke met zijn broek op de enkels... o nee, daarom heeft hij een jurk aan.

Nu zitten in dat conclaaf de hogepriesters van de Roomse kerk, waarvan er een aantal, willens en wetens, gruwelijke misstanden hebben laten voorbestaan door onder andere misbruikers van vrouwen en kinderen gewoon te laten doorgaan met hun godsgeklaagde praktijken.
En misschien zit er ook wel een holocaust-ontkenner bij, nadat de nu aftredende Benedictus de Pius X beweging weer heeft binnengehaald.

Het roept bij mij antiperistaltische neigingen op, als ik via een nieuwskanaal van de Publieke Omroep zo'n stilstaand beeld zie, dat niets relevants bevat.
Behalve voor de volgelingen van dat Roomse syndicaat dan, maar laat dat dan maar mooi bij de bijbehorende omroepzuil, het is alleen hun nieuws. De conservatieve standpunten van de clerus, en de desastreuze gevolgen daarvan, zijn algemeen bekend.

Ik stel voor om een passender maatregel te nemen: sluit het Vaticaan hermetisch af van de buitenwereld, nu alle kardinalen aanwezig zijn, en verberg dat geheel onder een dik zwart rookgordijn. Zo'n kans krijgen we niet zo vaak...

Update 20:30 uur: Blijkbaar hebben de kardinalen van mijn idee gehoord, en willen ze nu als de bliksem weer naar huis, om ons voor te zijn...

Niklas - 130311 - Bagger

Dagblad van het Noorden zaterdag 2 maart 2013, blz. 5;
5 minuten knippen en plakken (papieren editie)

Niklas - 130307 - Hoofdfilm

Ze kwam geïrriteerd de keuken inlopen, waar haar man bezig was met het opruimen van de etensboel.
Hij zei: "Is het alweer afgelopen?"
Ze zat TV te kijken, een van haar favoriete "soap's".
Hij verbaasde zich er over dat een intelligente vrouw al jarenlang naar de onmogelijkste, inconsistente verhaallijnkronkels kon zitten kijken.
Haar trouw aan al dat gekijf en gekonkel "omdat het haar zo ontspande", kon hij niet rijmen met haar eigen zeggen, dat ze absoluut niet tegen ruzie kon.
"Nee, het is nú alweer pauze, bah, wéér zo'n lang reclameblok!"
"Begrijp je het nog steeds niet? Dát is de hoofdfilm!"

Fietsen en conservatisme

Vandaag fietste ik mijn tweede rondje van dit jaar. Het werden 43 kilometers in 2 uur. Een rondje voor mijn plezier en conditie, op mijn antieke racefiets dus, 23 jaar oud. Aangezien ik nog antieker ben dan die fiets, vond ik het nodig om mij goed te kleden op de nog niet echt lenteachtige temperatuur. Ook daarin ben ik nog goed voorzien, uit de begintijd dat ik deze fiets had, mijn eerste echte racefiets.

Zo'n rit is een uitgelezen gelegenheid om te mijmeren en te filosoferen, terwijl de tegenwind je het gevoel geeft dat je echt lichamelijk bezig bent.
Zo herinnerde ik me, dat we vroeger op zondag niet mochten fietsen, want het was de Dag des Heeren. Autorijden was helemaal uit den boze, behalve voor de dominee, en om slecht ter been zijnden naar de kerk te vervoeren.
Nu waren er in die tijd ook niet zoveel auto's. Zou het een lesje in bescheidenheid hebben moeten zijn voor de beter gesitueerden? Kuddegeest: als je er bij wilt horen mag je geen capsones hebben? Sanctie: je wordt zondig verklaard als je de regels overtreedt en komt niet in de Hemel...

Met het toenemen van het autobezit is blijkbaar recht evenredig het zondige van het gebruik op zondag afgenomen. Zou het dan toch voornamelijk conservatisme zijn geweest? Alles wat te nieuw is moet gewantrouwd als wereldse of zelfs duivelse verleiding?

Toevallig stuitte ik vanavond op een oud bericht over het aantreden van Joseph Ratzinger als paus Benedictus XVI. Het conservatisme kwam daarin met bakken uit de hemel.

Niklas - 130302 - Op een been

Ik snap het niet, zei de drinker, het glas is mij steeds een ronde voor, maar als ik omver lazer, kan hij nog op één been staan!