Gistermorgen heb ik Marijke op de trein gezet naar haar dochter om op te passen en samen te shoppen. Dat bracht me op het idee om eerst maar eens te kijken of een oude herinnering van me nog klopte: de krentenbloesem bij Dwingeloo.
Toen de trein wegreed, zag ik nog net dat het treinstel genoemd was naar
Relus ter Beek, commissaris der Koningin in Drenthe en wielerliefhebber, die de start van de
Vuelta naar Drenthe haalde.
Ooit, in mijn topjaren, ben ik in het begin van het fietsseizoen eens naar Dwingeloo gepeddeld, omdat collega's zo lyrisch waren over dat fenomeen, de krentenbloesem. Maar ja, de omgeving van Dwingeloo is ruim bemeten, en waar vind je de mooiste plek?
Het was op een zondag, tegen de middag, dat ik in Dwingeloo arriveerde. Onderweg had ik al de nodige plukken gezien, maar nog niet "die zee van bloemenpracht" die mij was beloofd.
Ik had ook wel weer even trek in een kop koffie en iets eetbaars, dus in een horecagelegenheid werd dat verholpen, en werd me een plek geadviseerd door een andere klant. Dit was blijkbaar een klant die goed was voor de omzet, want op dit tijdstip sprak hij al met gehandicapte tong.
Maar zijn advies bleek niet slecht: (wijst) "Je moet die straat in en steeds doorrijden tot bij het witte huis, en het weggetje daartegenover moet je hebben."
Ik reed nu naar hetzelfde weggetje. Nu parkeerde ik vooraan en liep verder langs de zandweg en het fietspad. Op de plek waaraan ik de herinnering had dat het daar leek op "een kathedraal van krentenbloesem", was de mooiste periode al voorbij, maar er was nog genoeg moois om een flink aantal foto's te maken, ondanks het wat sombere weer.
Teruglopend zag ik aan het eind het "witte huis", dat als herkenningspunt diende.
In een weiland naast het pad liepen twee pony's, die leken te zeggen: "Give me a hug"...
...en: "Zullen we samen uit eten gaan?"
Ik kwam ook langs de vroegere havezathe
Oldengaerde, waar een magnolia weelderig in bloei stond. Er werd blijkbaar net een gezelschap verwelkomd en toegesproken; het geheel vond ik goed genoeg voor een panoramafoto.
Ik zwierf wat rond. Drenthe is mooi, als je de grotere wegen mijdt, die geschikt zijn om snel van A naar B te reizen. Zo zijn er veel rustieke weggetjes en zie je momenteel op veel plekken bloesem langs bosranden.
Boerderijen vind ik vaak een prettige sfeer uitstralen. Soms staan ze ergens solo tussen de landerijen. Hier liepen de koeien weer in de wei. Nou ja, liepen...
Bij het naderen van
Havelte kwam ik uit bij een kerk, die oud en bijzonder aandoet. Een bordje met informatie flitst langs de auto en ik pak de naastliggende parkeerplaats.
Dat bord ging over een historisch "domineespaadje", maar ik heb nu alleen nog oog voor een infopaneel over het
Chamadron.
Dat is een muziekinstrument, uniek in de wereld, aanwezig in de kerktoren van Havelte. Het doet denken aan koperen trompetten die worden bespeeld als een soort orgel. Die trompetten steken tijdens het spelen uit de galmgaten van de toren.
Voor mij is het bijzondere, naast dat ik verzot ben op exotische muziekinstrumenten, dat dit instrument is uitgevonden en mogelijk gemaakt door Cees Roubos, die ik nooit heb ontmoet...
Wie ik wel heb ontmoet is zijn vader. Ik had in augustus 1980, vanaf mijn werkplek uitzicht op het gebouw van de BGD, de Bedrijfsgeneeskundige Dienst. Op een maandag zag ik, dat er iemand met een ambulance werd weggebracht, met toeters en bellen.
De woensdag daarop kwam ik vanwege een "spontane pneumothorax" (klaplong) naast hem in het ziekenhuis terecht.
Hij had een hartaanval gehad, maar moest zo snel mogelijk weer gaan bewegen. 's Avonds haalde hij koffie voor me uit de recreatieruimte, hij moest zelf minderen.
Ik ben toen gestopt met roken: van een pakje shag in 2 dagen naar nul.
Cees' vader vertelde vol trots over het Chamadron, dat toen nog in ontwikkeling was.
Dat deze
Clemenskerk oud is, valt af te leiden uit de tekst op een zandstenen latei boven de kerkdeur. De kerk is ouder dan de toren, waarin deze deur zich bevindt:
int iar ons Heren MCCCC en X doelag Iohan Willems soen desen steen
Ofwel: In het jaar onzes Heren 1410 legde Johan Willemszoon deze steen.
Het werd tijd om maar weer eens naar huis te gaan. Ik wou de grotere wegen vermijden, en kwam zodoende in de buurt van Witteveen. Daar is een natuurbegraafplaats, waar een van de directeuren begraven is van het bedrijf waar ik 34 jaar gewerkt heb. Dat is voor mij actueel, want er wordt gewerkt aan een reünie van het personeel.
Het bedrijf als zodanig bestaat niet meer; in de jaren 80 werd het familiebedrijf overgenomen door Ericsson, en er is nu nog een kleine ontwikkelingsgroep van over, nu onderdeel van een Amerikaans bedrijf.
Op datzelfde kerkhof, niet ver van onze directeur, ligt Relus ter Beek begraven. Het Drentse deel van het parcours van de Vuelta liep over de smalle klinkerweg langs dit kerkhof.
Op YouTube vond ik nog deze interessante video over Havelte en het
Chamadron
