Vanmorgen tussen slapen en wakker worden, had ik weer zo'n spontane samenvloeiing van gedachtenstromen: wat hebben Dixielandmuziek en rommelige bureaus gemeenschappelijk?
Ik heb nog wel eens commentaar gehad op mijn rommelige bureau of werkkamer.
Op de (glazen) deur van mijn kantoortje had ik toen een tekst geplakt, die, volgens diverse sites met citaten, van Albert Einstein afkomstig is, en nu heb ik er de foto bij gevonden.
waarvan is dan een leeg bureau een afspiegeling?"
In mijn beleving (als niet-musicus, en geheel ondeskundig; ik kan dus zomaar genre-grenzen overschrijden), is de melodische structuur van Dixieland ook nogal chaotisch: ik vraag me altijd af hoe ze het klaarkrijgen om niet volledig in de war te raken.
Wat niet wegneemt dat ik het ervaar als een van de vrolijkste genres in de muziek, zelfs al wordt het ook op begrafenissen gespeeld.
Zoals deze klassieker: "When the Saints go marching in", bijvoorbeeld gespeeld door een groot looporkest (zoals wij een harmonie of fanfare hebben), de New Orleans Tradional Jazz and Funeral Band.
Een feestelijker uitvoering, misschien beter passend bij de oorsprong van deze muziek en in elk geval goed aansluitend op mijn vorige ZOZ, is deze:
Wie zin heeft om uit te zoeken hoeveel verschillende opnamen van dit nummer bestaan, geef ik mijn zegen, maar deze (toevallig gevonden) vond ik onvermijdelijk...
Wie meer wil weten over Dixieland kan terecht bij de Nederlandse en Engelse Wikipedia.
Ook in Nederland hadden we een Dixielandorkest. In 1960 bijvoorbeeld, speelde de Dutch Swing College Band de Tiger Rag.
Bij de voorbereidingen voor deze ZOZ ontdekte ik dat het Dutch Swing College nog steeds bestaat en optreedt. Zoals in Dutch Swing College Band - Strike Up The Band (2013).
In die tijd waren er meer bands populair in ongeveer hetzelfde genre, zoals Papa Bue's Viking Jazzband met Schlafe Meine Prinzchen (een Dixieland-versie van Mozarts wiegelied) en de Chris Barber Band met hun versie van Petite Fleur, oorspronkelijk van Sidney Bechet.
Zo kwam ik bij Wikipedia natuurlijk ook langs informatie over orkestleider Chris Barber en klarinettist Monty Sunshine.
Verrassend vond ik daar de link naar bandlid banjoist Lonnie Donegan, die ik uit een heel ander genre kende, de Skiffle.
Tot nu toe had ik me nooit zo duidelijk gerealiseerd dat Skiffle gerelateerd was aan Dixieland, maar via de banjo van Lonnie Donegan vind ik het ineens logisch...
Hoewel: ik herinner me Lonnie Donegan vooral van humoristische songs als My Old Man's a Dustman en (hoe "klassiek" kan populaire muziek zijn!) Does Your Chewing Gum Lose Its Flavor On The Bedpost Over Night? nu door The Muppet Jug Band! (De langste songtitel?)
Lonnie Donegan was niet alleen een van de favorieten uit mijn jeugd. Volgens het "Guinness Book of British Hit Singles & Albums" was Donegan zelfs de succesvolste en invloedrijkste Britse platenartiest vóór de Beatles.
In zijn overlijdensbericht in november 2002 werd vermeld, dat John Lennon en Pete Townshend door hem geïnspireerd waren om gitaar te leren spelen.
In 2000 was er nog een live optreden van Van Morrison & Lonnie Donegan met de traditional Sloop John B, ook bekend van het Kingston Trio en de Beach Boys.
Mijn eerste kenismaking met Skiffle was echter via de Chas McDevitt Skiffle Group. Met zijn eerste bandje deed hij ook "street performance" ofwel busking om aan geld te komen, en zo zijn we weer terug bij straatmuzikanten.
Dit was een van mijn eerste singles, gekocht in een winkeltje met tweedehands-spullen aan het Zuiderdiep in Groningen, toen mijn maandsalaris 125 gulden netto bedroeg; "Freight Train" door de Chas McDevitt Skiffle Group met zangeres Nancy Whiskey:
En zo blijkt YouTube weer eens te fungeren als een soort collectief muziekgeheugen.
Voor mensen die regelmatig aan hun hoofd gezeurd worden over een rommelig bureau heb ik overigens troost en eerherstel: ik trof, op zoek naar die spreuk een flink aantal artikelen aan over onderzoek, dat heeft aangetoond dat het stereotiepe beeld ontkracht, dat mensen met rommelige bureaus minder productief zouden zijn, of minder helder zouden denken; integendeel!
Er zijn foto's van de rommelige bureaus van veel succesvolle geesten, die algemeen geroemd worden om hun prestaties: Albert Einstein, Roald Dahl, Mark Twain, Steve Jobs (Apple), Mark Zuckerberg (Facebook), om een paar bekende namen te noemen.
Ik zet voor de liefhebbers gewoon een paar gevonden links hier neer, in willekeurige volgorde. Al kan er overlapping in zitten, het gaat over meer dan één onderzoek, waarbij ook een onderzoeker van de RUG.
Eén citaat:
"Rommelige bureaus blijken minder schadelijk dan gedacht, doordat de probleemoplossende benaderingen die ze oproepen de efficiëntie kunnen verhogen of de creativiteit versterken in het probleemoplossend vermogen van de werknemers," zeggen de onderzoekers.
- Messy-Deskers Unite: New Study Hints That We're More Creative;
- 10 Messy Desks of Successful People;
- Albert Einstein Questions the Meaning of an Uncluttered Desk;
- Is a Cluttered Desk the Sign of a Cluttered Mind?; en
- Messy desks in the office can actually lead employees to think more clearly, say researchers.
