140628 - ZOZ - Einstein, rommelige bureaus en jazzy straatmuzikanten

Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Vanmorgen tussen slapen en wakker worden, had ik weer zo'n spontane samenvloeiing van gedachtenstromen: wat hebben Dixielandmuziek en rommelige bureaus gemeenschappelijk?

Ik heb nog wel eens commentaar gehad op mijn rommelige bureau of werkkamer.
Op de (glazen) deur van mijn kantoortje had ik toen een tekst geplakt, die, volgens diverse sites met citaten, van Albert Einstein afkomstig is, en nu heb ik er de foto bij gevonden.

"Als een rommelig bureau een afspiegeling is van een rommelige geest,
waarvan is dan een leeg bureau een afspiegeling?"
In mijn beleving (als niet-musicus, en geheel ondeskundig; ik kan dus zomaar genre-grenzen overschrijden), is de melodische structuur van Dixieland ook nogal chaotisch: ik vraag me altijd af hoe ze het klaarkrijgen om niet volledig in de war te raken.
Wat niet wegneemt dat ik het ervaar als een van de vrolijkste genres in de muziek, zelfs al wordt het ook op begrafenissen gespeeld.

Zoals deze klassieker: "When the Saints go marching in", bijvoorbeeld gespeeld door een groot looporkest (zoals wij een harmonie of fanfare hebben), de New Orleans Tradional Jazz and Funeral Band.
Een feestelijker uitvoering, misschien beter passend bij de oorsprong van deze muziek en in elk geval goed aansluitend op mijn vorige ZOZ, is deze:


Wie zin heeft om uit te zoeken hoeveel verschillende opnamen van dit nummer bestaan, geef ik mijn zegen, maar deze (toevallig gevonden) vond ik onvermijdelijk...
Wie meer wil weten over Dixieland kan terecht bij de Nederlandse en Engelse Wikipedia.

Ook in Nederland hadden we een Dixielandorkest. In 1960 bijvoorbeeld, speelde de Dutch Swing College Band de Tiger Rag.
Bij de voorbereidingen voor deze ZOZ ontdekte ik dat het Dutch Swing College nog steeds bestaat en optreedt. Zoals in Dutch Swing College Band - Strike Up The Band (2013).

In die tijd waren er meer bands populair in ongeveer hetzelfde genre, zoals Papa Bue's Viking Jazzband met Schlafe Meine Prinzchen (een Dixieland-versie van Mozarts wiegelied) en de Chris Barber Band met hun versie van Petite Fleur, oorspronkelijk van Sidney Bechet.

Zo kwam ik bij Wikipedia natuurlijk ook langs informatie over orkestleider Chris Barber en klarinettist Monty Sunshine.
Verrassend vond ik daar de link naar bandlid banjoist Lonnie Donegan, die ik uit een heel ander genre kende, de Skiffle.
Tot nu toe had ik me nooit zo duidelijk gerealiseerd dat Skiffle gerelateerd was aan Dixieland, maar via de banjo van Lonnie Donegan vind ik het ineens logisch...

Hoewel: ik herinner me Lonnie Donegan vooral van humoristische songs als My Old Man's a Dustman en (hoe "klassiek" kan populaire muziek zijn!) Does Your Chewing Gum Lose Its Flavor On The Bedpost Over Night? nu door The Muppet Jug Band! (De langste songtitel?)

Lonnie Donegan was niet alleen een van de favorieten uit mijn jeugd. Volgens het "Guinness Book of British Hit Singles & Albums" was Donegan zelfs de succesvolste en invloedrijkste Britse platenartiest vóór de Beatles.
In zijn overlijdensbericht in november 2002 werd vermeld, dat John Lennon en Pete Townshend door hem geïnspireerd waren om gitaar te leren spelen.
In 2000 was er nog een live optreden van Van Morrison & Lonnie Donegan met de traditional Sloop John B, ook bekend van het Kingston Trio en de Beach Boys.

Mijn eerste kenismaking met Skiffle was echter via de Chas McDevitt Skiffle Group. Met zijn eerste bandje deed hij ook "street performance" ofwel busking om aan geld te komen, en zo zijn we weer terug bij straatmuzikanten.

Dit was een van mijn eerste singles, gekocht in een winkeltje met tweedehands-spullen aan het Zuiderdiep in Groningen, toen mijn maandsalaris 125 gulden netto bedroeg; "Freight Train" door de Chas McDevitt Skiffle Group met zangeres Nancy Whiskey:


En zo blijkt YouTube weer eens te fungeren als een soort collectief muziekgeheugen.

Voor mensen die regelmatig aan hun hoofd gezeurd worden over een rommelig bureau heb ik overigens troost en eerherstel: ik trof, op zoek naar die spreuk een flink aantal artikelen aan over onderzoek, dat heeft aangetoond dat het stereotiepe beeld ontkracht, dat mensen met rommelige bureaus minder productief zouden zijn, of minder helder zouden denken; integendeel!
Er zijn foto's van de rommelige bureaus van veel succesvolle geesten, die algemeen geroemd worden om hun prestaties: Albert Einstein, Roald Dahl, Mark Twain, Steve Jobs (Apple), Mark Zuckerberg (Facebook), om een paar bekende namen te noemen.

Ik zet voor de liefhebbers gewoon een paar gevonden links hier neer, in willekeurige volgorde. Al kan er overlapping in zitten, het gaat over meer dan één onderzoek, waarbij ook een onderzoeker van de RUG.
Eén citaat:
"Rommelige bureaus blijken minder schadelijk dan gedacht, doordat de probleemoplossende benaderingen die ze oproepen de efficiëntie kunnen verhogen of de creativiteit versterken in het probleemoplossend vermogen van de werknemers," zeggen de onderzoekers.

• Messy-Deskers Unite: New Study Hints That We're More Creative;
• 10 Messy Desks of Successful People;
• Albert Einstein Questions the Meaning of an Uncluttered Desk;
• Is a Cluttered Desk the Sign of a Cluttered Mind?; en
• Messy desks in the office can actually lead employees to think more clearly, say researchers.

Niklas - 140623 - Jetta's moestuin

140621 - ZOZ - Een traditionele vorm van muzikaal entertainment

Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Deze keer blijf ik vlak bij huis. Ons plaatselijk fenomeen, bijna elke dag te horen in het centrum van Emmen. Een man met een gitaar, een mondharmonica en een zangstem.
Op werkdagen staat hij vaak in het overdekte winkelcentrum; daar geniet hij van de akoestiek. Op zondagen komt daar niet veel publiek langs, en kiest hij voor de omgeving van het Dierenpark.

Vroeger werd zo iemand wel een bard genoemd. Nou heeft Willem Reitsema, want zo heet mijn onderwerp van vandaag, en tevens onze overbuurman, een véél betere zangstem en instrumentbeheersing dan Assurancetourix (tegenwoordig Kakofonix), de bard uit de verhalen van Asterix en Obelix, en is er geen enkele reden om hem te beletten te zingen, integendeel vind ik.

Willem kondigt zijn optredens nogal eens aan op Facebook, en ontlokt ons daarbij minimaal een glimlach, vaak een brede.

Willem is niet alleen te vinden in de publieke ruimte. Op YouTube is een aantal clips van hem te vinden, solo of met anderen.
In de loop van de tijd heeft hij in meerdere bands gespeeld, en doet dat nu ook nog.
Een rode draad is de Mr. Jones Band. Aanvankelijk een meermans band, met o.a. Willems broer Erik, met veel optredens en tournees in Duitsland. Nu spelen Willem en Elias de Vries nog als duo onder de naam Mr. Jones band. Zoals Walk On van U2 en in deze live opname van RTV Oost van Nothing Ever Happens van de Schotse band Del Amitri.

Meestal speelt Willem akoestisch, maar ook op elektrische gitaar staat hij zijn mannetje, blijkens de opname van People get Ready met de band TT-JAG, live bij Groothuis, Emmen.

Misschien heeft het reddingshuisje op Vlieland elektriciteit sinds het een officiële trouwlocatie is, maar ik vind Willem's akoestische uitvoering van Bob Dylan's Wedding Song daar veel beter passen.

Wij hebben een heerlijke CD van Willem in huis, genaamd Streetwise . Op YouTube staat daarvan het nummer "Tonight I Feel So Far Away From Home" (Steve Forbert):


Binnenkort, op 29 juni, is er in Emmen een "Luisterfeest", getiteld 45NAP. Dat vindt plaats op het hoogste punt van Emmen, en ja, dat ligt op 45 meter boven Normaal Amsterdams Peil.
Dat is op de heuvel die gevormd is bovenop de oude vuilstortplaats. Inderdaad, een plek waar de huidige Haagse politiek kunst en cultuur naartoe werkt, maar dan hebben ze toch iets over het hoofd gezien. Het is inmiddels een mooi natuurgebied geworden.
Het wordt een "festival" met Poëzie, Proza en Muziek.

Willem speelt er, evenals Bert Kamping en Melvin Bonnet. Voor de poëzie en proza treden een 20-tal mensen op, al of niet met eigen werk. Ja, allemaal mensen uit Emmen, of verderop uit Drenthe, allemaal met een voorliefde voor kunst en cultuur.
Van die 20 ben ik er één, wel met eigen werk.

En laat die lui maar lullen, die van achter hun bureau op een industrieterrein in de Randstad beweren dat Emmen de slechtste stad is om te wonen, omdat er op cultureel gebied niets is...
Ze weten niet eens hoe ze hier moeten geraken, zelfs niet met een navigatiesysteem, omdat ze Emmen in gedachten situeren ergens boven Vlieland, en dat ding dus verkeerd instellen, evenals ze zelf verkeerd zijn ingesteld.

Ik luister liever naar Willem, met die enorme hoeveelheid muziek, die hij zó uit zijn hoofd speelt, zoals "Heart of Gold" (Neil Young):

WE300 - Scoren

PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord tot 30 juni 2014 = Scoren

Ik had voor deze WE300 al een aanzet, met KvdB in de hoofdrol. De omroep uit de hoek van het uitbannen van oranje juichpakken uit de plaatselijke supermarkt omdat de bedenker de blasfemische naam Donders draagt, en gebedsdemonstraties tegen hardrockconcerten, soms nog met succes ook. Zelf speelt men Gospelrock: maar zijn dat en satanische rock geen tegenstromen in dezelfde geestenwereld?.

KvdB had een meteorologe gecharterd, die met flink aandringen best bereid was tot het "onverantwoord" noemen om het Pinkpopterrein niet te ontruimen toen De Heer Zijn gramschap ontlaadde.
Geen woord over het risico van paniek.
De meteorologe werd later gecorrigeerd: ze sprak op persoonlijke titel, niet namens haar werkgever.

Pinkpop is voorbij, het WK voetbal is begonnen. En hoe: elke Oranjefan lijkt persoonlijk die vijf doelpunten te hebben gemaakt. Dat zouden pakweg zevenmiljoen kijkers maal vijf, dus vijfendertigmiljoen doelpunten zijn...

Vandaag denkt De Telegraaf een "kans voor open doel" niet te mogen missen: Volkert "in het wild", gefotografeerd in Amsterdam, paginabreed op de voorpagina, en binnenin gaat men verder.Met veel omhaal "uitleggend" dat daarmee een maatschappelijk belang gediend wordt: "de maatschappelijke verontwaardiging is nog steeds groot en de vrijheid van Telegraafuiting is belangrijker dan Volkerts persoonlijke levenssfeer" (lees: veiligheid).
Ook nadat hij zijn straf heeft uitgezeten en moet resocialiseren?

Zullen we ook maar weer zeuren over het oorlogsverleden van De Telegraaf?

Toppunt van schijnheiligheid: Volkerts achternaam wordt nu consequent als initialen gegeven, maar was diezelfde krant niet de eerste die zijn volle naam publiceerde?

"Hij protesteerde niet tegen het fotograferen". Nee, overvallen door de hem opwachtende fotograaf? "Wakker Nederland" wist waar Volkerts advocaat huist.
Het gespuis, dat het "jachtseizoen" al heeft geopend op de dag dat hij vrijgelaten werd, nu ook.
Het is sensatienieuws, aanwakkeren van maatschappelijke beroering, maar is dit daarom ook niet: faciliteren van molestatie of erger?

140614 - ZOZ - Robert Plant op Pinkpop 2014 en huldiging Led Zeppelin door Obama 2012

Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag kan terecht bij Marja.

Pinkpop 2014 is weer voorbij. Eén kleinzoon is er naartoe geweest, met vriendin en haar ouders. Zijn favoriete groepen waren Ghost, Rob Zombie en Avenged Sevenfold. En Metallica; van de andere groepen had ik nog nooit gehoord. Maar als je op Pinkpop staat, moet je wel goed zijn in je genre.

Thé Lau heb ik zien optreden: fantastisch! Jammer dat hij tot zijn afscheidstournee moest wachten; hij was met The Scene al lang goed genoeg voor dit podium!

Ik had gezien dat Robert Plant ook aangekondigd stond; ik had hem graag willen zien met zijn Sensational Space Shifters en zijn huidige muzikale richting, maar ik heb hem niet getroffen op normale tijden en geen video gevonden nadien. Wel een paar recencies van het optreden.

Vooral bekend van het heftige werk, heeft Robert Plant met Led Zeppelin ook prachtige ballads opgenomen. Terwijl ik het daar met Marijke over had, bedacht ik dat ik daar al eens een uitgebreid blog over geschreven had: Van heartige klassieker via Australische floeper naar Nederlol en terug.
Die titel is een woordspeling op de indrukwekkende live uitvoering van "Stairway to Heaven" door Heart, bij het eerbetoon aan Led Zeppelin in 2012 door president Obama voor hun bijdrage aan de Amerikaanse cultuur, met hun gehele oeuvre.

In dat blog is, aan het eind, helaas de link verwijderd naar "The Battle of Evermore", een duet met folkzangeres Sandy Denny, die bekend is van o.a. Fairport Convention.

Hier is een versie ( let op, begint héél zacht! ) zonder videoclip maar met Sandy Denny :Led Zeppelin - Battle Of Evermore; om de tekst mee te lezen "Meer weergeven" aanklikken en naar onderen scrollen.
Nog een bijzondere versie in Led Zeppelin-sferen: The Battle Of Evermore - Jimmy Page & Rober Plant ft. Najma Akhtar.
Faiport Convention speelde het ook, met Robert Plant & Kristina Donahue - The Battle Of Evermore.
Hier zien we ook Heart terug: Battle of Evermore - Ann & Nancy Wilson.
Robert Plant heeft "The Battle of Evermore" ook meermaals gezongen met Allison Krauss, maar daarvan heb ik alleen opnamen gevonden met telefoons e.d. van grote afstand: slecht geluid en zeezieke video's...

ZOZ 140607 - Instrumentarium, van futuristisch naar archaïsch

Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag kan terecht bij Marja.

Mijn eerste platenspeler, toen nog "pick-up" genoemd, heb ik zelf gebouwd. Hiernaast een plaatje van internet, met eenzelfde draaitafel. Erg primitief, maar het kon muziek reproduceren; eerst via een oude radio, later bouwde ik ook een versterker.
Ik deed toen (1962), naast mijn werk, een schriftelijke cursus Radiomonteur. Door de saaie lesmethode en de trage afhandeling (je hoorde je al drie lessen verder te zijn, maar het nagekeken huiswerk was er dan nog steeds niet) ben ik nooit Radiomonteur geworden. Elektronica was toen nog geen apart begrip, maar dat is uiteindelijk mijn vak geworden: digitale elektronica.

Ik was van plan om zelf een elektronisch orgel te gaan bouwen, zoals toen elke in muziek geïnteresserde collega deed. Ik twijfelde teveel of ik het goede ontwerp gevonden had, dus is het er nooit van gekomen, behalve een klein speelgoedorgeltje voor mijn kinderen... Maar elektronische klankopwekking bleef me fascineren.

Elektronische orgels waren er al wel te koop, bedoeld als vervanger van het harmonium in de huiskamer van (beter gesitueerde) kerkelijke gezinnen: recht-op-en-neer melodiën spelen. Elk type orgeltje had zijn eigen klankkleur door de gekozen manier van toonopwekking.

Zodra ik het me kon veroorloven begon ik LP's te kopen. Ik nam mij voor slechts bij uitzondering twee keer of vaker een LP van dezelfde artiest of groep te kopen: dat leverde een tamelijk diverse collectie op. Meest Engelstalig, weinig jazz en klassiek. Wel bleef ik attent op de ontwikkeling van elektronische muziekinstrumenten, via de elektronica-vakbladen.

Zo zal het omstreeks 1967 geweest zijn, dat ik de LP Silver apples of the Moon van Morton Subotnick vond en kocht. Puur uit interesse voor deze andere wijze van muziekmaken: elektronische apparaten (bestaande of speciaal ontworpen) toepassen om ongebruikelijke klanken en sequenties voort te brengen. Het is blijkbaar nog steeds een grensverleggend icoon.

De ontwikkelingen stonden niet stil. De orgeltjes kregen meer mogelijkheden, maar een kantelpunt was de ontwikkeling van de "synthesizer", elektronica waarmee de klank van oorspronkelijke instrumenten beter benaderd kon worden, en waarmee daarnaast een heel nieuw scala aan mogelijkheden beschikbaar kwam.

In 1969 kwam een baanbrekende LP op de markt, The Well-Tempered Synthesizer van Walter Carlos. De titel verwijst uiteraard naar Bach's "Das Wohltemperierte Klavier". Overigens gaat Walter nu door het leven als Wendy Carlos.
Op een Moog-synthesizer werd klassieke muziek gespeeld, op een manier die erg dicht bij het oorspronkelijke instrumentarium kwam, althans voor die tijd was het echt opzienbarend. Zelfs een stuk koorzang klonk bijna natuurgetrouw, afgezien van de articulatie.

Op deze LP stond o.a. het 4e Brandenburgs concert van J.S. Bach. Die uitvoering heb ik niet kunnen vinden, ook geen ander stuk van die LP. Ik vond wel deze van een bewonderaar van Wendy Carlos, op een nog betere, verder ontwikkelde synthesizer: J.S. Bach: "Switched-On" Brandenburg Concerto No. 4 in G major (BWV 1049), 1. Allegro [Synthesized].


Ik was destijds erg nieuwsgierig naar het verschil met een echt klassieke uitvoering, en vond een LP waarop vermeld werd, dat gestreefd was naar een zo oorspronkelijk mogelijke uitvoering: Der Goldene Klang Des Collegium Aureum, (Musik Des Barock Und Der Klassik Auf Originalinstrumenten).
Ik heb op YouTube een andere versie gevonden, die claimt "nog origineler" instrumentarium te bespelen: Bach: Brandenburg Concerto No. 4; Andante BWV 1049. Voices of Music; original instruments:



Voor wie geïnteresseerd is in de historie / ontwikkeling van de Moog-synthesizer, ik vond daarover nog veel video's, waaruit hier een selectie: The Screen Savers: History of The Moog Synthesizer , BBC Archive Tomorrow's World Moog Synthesiser, en over een handzamer instrument, History of the Minimoog Synthesizer.