Blij weerzien, auf wiederhören...

Vandaag hebben we een groot deel van de dag in staat van paniek doorgebracht. Nadat we een prettig bericht hadden ontvangen, sloeg Murphy genadeloos toe: Marijke was haar hoortoestel kwijt. Dat heeft ze niet om beter te horen, maar om haar oorsuizen ofwel tinnitus draaglijker te maken.
Tegenwoordig is zo'n ding niet meer zo gemakkelijk terug te vinden als vroeger:

Nee, het is nu een pietepeuterig dingetje, dat bijvoorbeeld in een onbewaakt ogenblik gemakkelijk in de stofzuiger kan verdwijnen.
Marijke gaat erg secuur om met dat ding, omdat het haar leven aangenamer maakt, en een niet onaanzienlijke waarde vertegenwoordigt. Eigen bijdrage € 200 is een flinke hap, maar de totale aanschafwaarde is vele malen hoger, zo'n € 1100, en dat zouden we in dit geval zelf moeten betalen!

Zoeken op alle voor de hand liggende plaatsen, op logische en minder logische plaatsen, en op volkomen onlogische plaatsen leverde niets op.
Eerst de stofzuigerzak maar eens aan een aftastend onderzoek onderworpen, dat leverde de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid op, dat 'ie daar niet was. Om de zekerheid volledig te maken, de stofzuigerzak opengeknipt en plukje voor plukje alles nagevlooid. De zekerheid was er: geen hoortoestel.

Alle denkwerk en systematisch onze gangen nagaan bracht ook geen nieuwe inzichten. Tja, het waren voor ons doen tamelijk turbulente dagen geweest, logees en feest met kerst, daarna nog wat mantelzorg en aanverwant, de laatste dag van de dierentuin vóór de volledige verpretparkisering, oudjaarsavond bij vrienden, waarvoor Marijke, in onze vernieuwde keuken, onder enige tijdsdruk lekkere hapjes had gemaakt.

Ze legde het hoortoestel, als ze het uit deed, altijd in het daarvoor bestemde doosje, of misschien even op een vaste plaats in de boekenkast. Maar ze was het ook al een keer bijna kwijt geweest, waarschijnlijk doordat ze haar haar goed deed was het los gaan hangen...
We hadden de hoop al opgegeven: waarschijnlijk op een onbewaakt moment ergens buitenshuis gevallen, en niet herkend als kostbaar apparaat, of anders niet voorzien van naam en adres.

Als laatste, onwaarschijnlijke zoekplaats bedachten we de kliko, een ingeworpen vuilniszak uit de pedaalemmer in de keuken. Een stuk plastic uitgespreid op de keukenvloer, en alle items één voor één uit de vuilniszak, na zorgvuldige controle, naar een andere plastic zak. Een paar keer pauze om mijn rug te laten bijkomen.

Ik was vergevorderd om alle volle, gebruikte koffiefilters nr.4, alle proppen keukenpapier en servetjes en zakdoekjes stuk voor stuk te inspecteren, alle restjes vis, uitgebrande waxinelichtjes en wat dies meer zij, en had de moed opgegeven.
Maar ik dacht: als ik die zak niet tot het laatste restje vullis onderzocht heb, mag ik wortel schieten op een vuilnisbelt als dat ding er nog in zit! Dan maar verder met de volgende zak, en gelukkig zijn de containers nog niet geleegd!

Wat is dat tussen de troep? Een deksel van een potje? Of toch... Tot ik het uitgegraven en op mijn hand had liggen geloofde ik het eigenlijk nog niet, maar ik denk dat ik het volume van de kreet van Archimedes verbeterd heb: "Ik heb hem!" Nou ja, ik ben niet in mijn nakie de straat opgerend, ik had alleen mijn frisse overhemd uitgedaan voor het graaien in die vuilniszak.

Zorgvuldig schoongemaakt, en hij deed het ook nog!
De rest was vandaag: afbouwen van de spanning...