180127 - ZOZ - Van muziekkamertje tot Grammy Awards

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

In de wachtkamer bij de huisarts zag ik, tussen de vele damesbladen en een paar glossies, één tijdschrift dat me wel interessant leek, over muziek. Nauwkeuriger: over jazz - maar jazz omvat tegenwoordig veel meer stromingen dan wat volgens "kenners" vroeger die naam mocht dragen.
Omdat ik bij nader inzien dat blad (uit 2016) bij een vorig consult ook in handen had gehad, ontdekte ik dat ik een ontdekking van toen, die ik had willen onthouden, vergeten was te noteren. Nee, niet de man van de voorpagina van Jazzism, Dr. Lonnie Smith, maar ergens binnenin: Jacob Collier (1994).

Jacob Collier noemt zichzelf "autodidact", maar komt uit een muzikale familie: zijn moeder en zijn opa verdien(d)en hun sporen met en in gerenommeerde orkesten.
Hij begon thuis, in zijn "muziekkamertje", met het inzingen van meerdere zangpartijen, die hij samenvoegde tot een video, en plaatste dat op Youtube (2011). In 2012 "ging dat viraal". Daar kreeg hij veel reacties op, onder andere van de bekende bandleider, producer en nog veel meer, Quincy Jones (nl).
Dit zou een van zijn eerste "producties" zijn op YouTube, een song van Stevie Wonder (nl).

Jacob Collier - Don't You Worry 'Bout A Thing:


Behalve zanger is Jacob Collier ook multi-instrumentalist, en gaan zijn muzikale ontdekkingstochten langs allerlei genres, van klassiek via folk en soul tot jazz.
Een student van het MIT Media Lab (nl), Ben Bloomberg, heeft Jacob daarna geholpen om "live" te kunnen optreden met zijn meerdere rollen in één performance.
In 2017 ontving hij twee Grammy Awards (nl), voor Best Arrangement, Instrumental Or A Cappella (voor Jacob Collier - You and I) en Best Arrangement, Instruments And Vocals (voor Jacob Collier - Flintstones).
Dat hield in, dat hij ook twee speeches moest houden: Jacob Collier - GRAMMY Speeches 2017.

Inmiddels treedt hij ook op met andere muzikanten en orkesten.
Een voorbeeld van een song, eerst alleen opgenomen in zijn "muziekkamertje", dan dezelfde song opgenomen op het North Sea Jazz Festival 2017 met het Metropole Orkest.

Jacob Collier - Hideaway:


Jacob Collier & Metropole Orkest - Hideaway:


Omdat het deze week ook Poëzieweek en Gedichtendag is, besluit ik met een op muziek gezet gedicht. Mijn (alweer oude: 1999 verschenen) bundel Hoeveel vormen kent vuur is nog steeds verkrijgbaar, en de eerste twee keer dat Gedichtendag in Emmen werd gevierd (2001 en 2002), was ik "het gezicht" van de organisatie, dus het past wel in mijn straatje.

Niet alleen omdat ik het een mooi gedicht vind, maar ook een fraaie observatie, koos ik The Road Not Taken (nl), van de Amerikaanse dichter en toneelschrijver Robert Frost (nl).
Ofschoon de gedichten van Frost in Engeland eerder werden gepubliceerd dan in Amerika, werd hij vier keer geëerd met de Pulitzerprijs voor Poëzie (nl).

Het gedicht is op muziek gezet en gespeeld door Jacob Collier: hij zet in zijn muziekkamer in zijn eentje een complete jazz-combo neer!

Wikipedia/nl: De spreker bevindt zich in een woud en staat voor een splitsing van twee wegen. Beide paden zijn even aantrekkelijk, en overdekt met een laag bladeren alsof ze nog niet betreden zijn. Maar de spreker moet een keuze maken. Hij kiest er een uit, en neemt zich voor om het andere pad later te verkennen. Hij beseft eigenlijk wel dat die gelegenheid zich niet meer zal voordoen. Ergens in de toekomst, zo weet hij nu al, zal hij terugkijken op deze dag en de weg die hij koos, en beseffen hoe beslissend deze keuze zal geweest zijn voor zijn verdere leven. En die dag zal hij beweren dat hij het minst begane pad koos. (Het rijmschema is: a b a a b).

The Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I -
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference

Jacob Collier - The Road Not Taken:


Dit was weer een onderwerp waarbij ik me verschrikkelijk moest bedwingen, want hij heeft nog zóveel meer moois en interessants gemaakt. Wie geïnteresseerd geraakt is, kan gewoon gaan zoeken op YouTube, of op zijn eigen YouTube-kanaal: Jacob Collier Music...

180120 - ZOZ - Van slagvelden zonder oorlog

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Eind zestiger / begin zeventiger jaren was het aanbod TV-programma's al wat uitgebreider geworden dan Nederland 1 en 2, door de CAI (Centrale Antenne Inrichting), later uitgegroeid tot Kabeltelevisie. Omdat wij dicht bij de Duitse grens zaten, kregen wij ook Duitse zenders aangeboden. Ik keek ik vaak muziekprogramma's op NDR3, lokale TV van Noord-Duitsland. Daar hadden ze (echt waar) vaak wat progressievere muziek dan de Nederlandse omroepen, met uitzondering van de VPRO. NDR3 zit nu niet meer "in ons pakket", terwijl die "onze regionale buren" bedient.

Ik heb daar destijds een keer een "drum battle" gezien tussen twee bekende drummers, zoals er wel vaker duels "uitgevochten" zijn tussen instrumentalisten: ze haalden dan het beste in elkaar boven.
Dit duel ging tussen jazzdrummer Art Blakey (nl) (1919-1990) en rockdrummer Ginger Baker (nl) (1939). Dat duel heeft me nooit losgelaten. Met de komst van internet heb ik natuurlijk gezocht of die uitzending bewaard en gepubliceerd is. En ik heb iets gevonden! Ik weet niet of het dezelfde opname is, en de videokwaliteit is niet geweldig, maar het geluid is goed.

Art Blakey is vooral bekend als mede-oprichter en leider van de gedurende meer dan 35 jaar invloedrijke jazz-combo The Jazz Messengers, en mede-initiator van de Bebop (nl). Naast de Messengers speelde hij ook samen met veel anderen.

Ginger Baker ken ik vooral als drummer van de "supergroep" Cream (nl). Twee van hun nummers heb ik al eens geplaatst in een ZOZ: "White Room" en "Sunshine of Your Love". Hij was de eerste populaire drummer die in Afrika op zoek ging naar Afrikaanse ritme's, en heeft zich toen meer ontwikkeld als jazzdrummer.
Hij heeft ook in velerlei bands gespeeld, al of niet door hemzelf opgericht. Zijn genie als drummer lijkt echter te worden overschaduwd door zijn persoonlijkheid, die langdurige samenwerking onmogelijk maakt. Daarover is zelfs een documentaire gemaakt (2012): Beware of Mr. Baker.

Ik vond deze clip via een aan Art Blakey gewijde website met drum battles.
Beide drummers hebben een sigaret in hun mond, dat was toen nog "heel gewoon", en zal mij toen niet opgevallen zijn: ik was toen zelf een stevige roker (in 1980 gestopt).

Art Blakey & Ginger Baker - Drum battle:


Als we dan toch bezig zijn, doen we nog een drumduel, ook met twee bekende drummers.
Van de eerste wordt gezegd, dat zijn vader zijn talent voor ritme op 1-jarige leeftijd ontdekte, dat hij nooit echt drumles heeft gehad, en dat hij geen noot kon lezen. Maar heeft wel met vele groten der aarde gespeeld (zoals Frank Sinatra) en zijn eigen big bands gehad: Buddy Rich (nl) (1917-1987)

Zijn tegenspeler wordt vanwege zijn flamboyante stijl wel vergeleken met Keith Moon (The Who), Jon Bonham (Led Zeppelin) en met iemand die we net gezien en gehoord hebben, Ginger Baker (Cream). Daarmee deelt hij de woeste rode haardos, het rokkenjagen en de gewelddadige uitbarstingen. Ik heb het over de drummer van Dr. Teeth and The Electric Mayhem (nl: Dr. Gebit en de Electrische Chaos), de huisband van The Muppet Show (nl), alom bekend als Animal (nl).
Oorspronkelijk zou echter Steve Mitchell, een vriend van de bedenker van The Muppets, Jim Henson (nl) model hebben gestaan. Dat zou niet zo heel vreemd zijn, want hij is bekend (en onderscheiden met een Grammy Award) als studiomuzikant, die veel gedaan heeft met tekenfilms (zoals Snoopy).
De drumpartijen van Animal werden ingespeeld door een Britse jazzdrummer, Ronnie Verrell (nl).

Buddy Rich vs Animal - Drum Battle (The Muppets):


Overigens wordt van Buddy Rich beweerd dat die ook een kort lontje had, maar dat heeft hij hier lekker op z'n drumkit afgereageerd!

180117 - Niklas - Eendjes

Het strand is leeg op een eenzame wandelaar na. Het sneeuwt licht.
Nelis laat zijn paraplu dicht, hij gebruikt 'm als wandelstok. De sneeuw bedekt zijn hoed met witte vlokken, en zijn jas kan ertegen.
Hij hoort een signaal van zijn smartphone. Hij heeft zich uiteindelijk laten overhalen zo'n ding te nemen. Het duurt even voor hij die heeft opgediept uit zijn binnenzak.
Een tekstbericht van zijn vrouw: haar vriendin, een bekende TV-ster, heeft in een #MeToo bericht een vroegere leraar beschuldigd, en daar heeft ze zelf ook les van gehad.
En of hij gauw naar huis komt, want ze is flink overstuur! Dat belooft hij.
Het is nog een heel eind lopen naar de strandopgang, en het lopen in het mulle zand gaat hem zo langzamerhand wat moeilijker af.

Zijn gedachten dwalen af naar zijn jeugd. Nu lopen kinderen als vanzelfsprekend met een telefoon rond, waarmee je internet kunt gebruiken op allerlei manieren, foto's maken, en bellen natuurlijk. Toen had misschien één van de tien huizen in de betere buurten een vaste telefoon, en moest je een verbinding aanvragen via een telefoniste.
Over sexualiteit werd niet gesproken en al helemaal niet als er kinderen bij waren. Als er twee mannen in één huis woonden, zonder vrouwen, werd er iets gemompeld over Sodom en Gomorra. Hij had destijds wel begrepen dat daar iets "zondigs" mee bedoeld werd, maar wat? Geen flauw idee, maar het moest wel heel erg zijn, want God had die steden verwoest, en Lot's vrouw, die tòch had omgekeken werd een zoutpilaar!

Nelis glimlachte: wat was er veel veranderd sinds die tijd! Hij had zijn ouders nooit bloot gezien, en ofschoon hij borstvoeding had gehad, had hij geen enkele herinnering aan zijn moeders blote borsten. 's Zomers lagen hier vrouwen topless te zonnen, en even verderop was het naaktstrand.
Zelf was hij vroeger samen met zijn kinderen in bad geweest en had ze gewassen. Hij had zich wel eens kwetsbaar gevoeld, als er weer een bericht was over verstoorde verhoudingen tussen ouders en kinderen: als hij ruzie zou krijgen met zijn kinderen zouden ze dan...
Zoals die politiechef van Schiermonnikoog, die met de rest van zijn gezin op spectaculaire wijze was gearresteerd, nadat een dochter hen vals had beschuldigd van incest.

Zo gleden zijn gedachten naar de plek waar hij was opgegroeid, aan de rand van het bos. Het was een heerlijke omgeving voor kinderen, aan de ene kant van de huizen een rustige straat met nauwelijks autobezitters. Leveranciers en de schillenboer kwamen eens per week langs met een bakfiets of paard en wagen.
Aan de andere kant was het bos, met brede brandgangen en smalle paadjes tussen het struikgewas. Alle kinderen uit de straat deden mee met blikspuit, verstoppertje, of "kojbojs en indianen".

Soms speelde Nelis er alleen. Op een keer, midden in de zomer, was hij daar in zijn eigen fantasiewereld bezig met takjes en dennenappels. Hij had de plattegrond van een huis getekend in het zand.
Er kwam een jonge man langs, die bleef staan kijken. Hij vroeg belangstellend aan Nelis wat hij aan het doen was, en zo ontspon zich een gesprek over het bos en de vogels die je er kunt horen.
De jonge man doet vogelgeluiden na, en laat Nelis raden wat het is.
"Eendjes", zegt Nelis enthousiast, "als we bij opa en oma zijn gaan we die altijd voeren met brood!"
"Wil je wel een nest met jonge eendjes zien?", vraagt de jonge man.
"Maar die zijn hier toch niet in het bos?"
"Jawel hoor, een eindje verderop weet ik een nest, bij een geheim vijvertje."
Nelis aarzelt: "Ik mag eigenlijk niet zo ver weg van mijn moeder."
"O, maar het is niet zo ver hoor! Maar we moeten wel heel voorzichtig zijn. De eendjes zijn alleen aan mij gewend. Kom maar."

Ze lopen langs een smal paadje.
"Nu komen we dichtbij," zegt de jongen man, "maar je moet eerst net zo ruiken als ik, want als ze iemand anders ruiken worden ze bang."
"Hoe moet dat dan?" vraagt Nelis. Hij is wel erg nieuwsgierig.
"Nou, ga hier maar op je buik in dat zachte mos liggen, dan ga ik bovenop je liggen, en dan ruik je straks net zo als ik", zegt de jonge man.
Nelis gaat liggen en de jonge man gaat op hem liggen, heel voorzichtig. Ze liggen zo een poosje, en Nelis voelt de warmte van de jonge man, die een beetje beweegt.
Dan gaan ze weer staan.
"Ik geloof dat het niet goed gelukt is", zegt de jonge man.
Nelis kijkt teleurgesteld.
"Misschien moeten we het morgen nog een keer doen," zegt de jonge man. "Maar je moet ons geheim aan niemand vertellen, hoor, want anders gaat iedereen naar de eendjes zoeken en dan gaan ze weg! Kom je morgen weer hier naartoe?"
"Ja goed", zegt Nelis, en gaat weer naar zijn takjes en dennenappels.

Hij is de volgende dag heel erg teleurgesteld als hij uren op dezelfde plek wacht, en de vriendelijke jonge man niet komt. Hij had zich zó verheugd op het geheime nest met eendjes. Misschien komt hij morgen... Maar hij verklapt niets!

Tja, denkt Nelis, dat geheim heb ik inderdaad nooit verklapt.
Zo, hier krijg ik weer vaste grond onder de voeten. Bovenop het duin is de weg verhard. Hij draait zich nog even om en ziet dat er nu meer mensen lopen op het strand. Langs de waterkant rennen strandlopertjes heen en weer, en op de golven drijven een paar meeuwen en een paar kleumende eenden.
Achter de duinen schrijft hij met de punt van zijn paraplu in de ongerepte sneeuw: #WieNiet

180113 - ZOZ - Van bergen en ringen van vuur

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Ik kreeg weer eens onverwacht bezoek. Vanuit een vergeten hoekje van mijn geheugen dook een zin op met een melodie er bij. Het was niet moeilijk zoeken om meer gegevens te vinden, want er was een onderscheidend trefwoord bij: Wolverton.
Het leverde 10 geografische namen, waarvan 7 in Groot Brittannië, 2 in Amerika en 1 in Australië.
Gelukkig had ik een nauwkeuriger definitie: Wolverton Mountain.

Het bijzondere is, dat de song gebaseerd is op een echt persoon, die afgeschilderd wordt als een angstaanjagende vader, de onvermurwbare beschermer van zijn mooie dochter.
Ook de locatie bestaat echt, maar de correcte spelling is Woolverton Mountain. De top van de "berg" schijnt 324 meter boven zeeniveau te liggen, en is op de kaart te vinden in Conway County, Arkansas.

Wolverton Mountain
Tekst en muziek: Merle Kilgore & Claude King

They say don't go on Wolverton Mountain
If you're looking for a wife
'Cause Clifton Clowers has a pretty young daughter
He's mighty handy with a gun and a knife

Her tender lips are sweeter than honey
And Wolverton Mountain protects her there
The bears and the birds tell Clifton Clowers
If a stranger should enter there

All of my dreams are on Wolverton Mountain
I want his daughter for my wife
I'll take my chances and climb that mountain
Though Clifton Clowers, he might take my life

Her tender lips are sweeter than honey
And Wolverton Mountain protects her there
The bears and the birds tell Clifton Clowers
If a stranger should wander there

I'm going up on Wolverton Mountain
It's too lonesome down here below
It's just not right to hide his daughter
From the one who loves her so

Her tender lips are sweeter than honey
And Wolverton Mountain protects her there
The bears and the birds tell Clifton Clowers
If a stranger should wander there

But I don't care about Clifton Clowers
I'm gonna climb up on his mountain
I'm gonna take the girl I love

I don't care about Clifton Clowers
I'm a gonna climb up on that mountain
And I'll get the one I love

I don't care about Clifton Clowers.…

Claude King - Wolverton Mountain:


Dit fraaie lied werd tot hit gezongen in 1962 door Claude King, die het in 2013, het jaar van zijn overlijden, nog steeds zong: Claude King - Wolverton Mountain (Live 2013).

Dit was een bewerking, door Claude King samen met de oorspronkelijke auteur, Merle Kilgore, waarvan de naam me niet veel zei. Die nam het zelf ook op, maar het werd voor hem geen grote hit: Merle Kilgore - Wolverton Mountain.

Zoals in die tijd vaak gebeurde, verscheen er al snel een "antwoord-song", en zowel van de hit als het antwoord werden meerdere covers gemaakt.

Jo Ann Campbell - I'm The Girl From Wolverton Mountain (1962):


De "angstaanjagende vader", Clifton Clowers (1891-1994), was in werkelijkheid een brave borst, een ontwikkelde, vreedzame man. Hij was veteraan uit de Eerste Wereldoorlog en diaken bij de plaatselijke kerk. Tot zijn dood woonde hij op zijn boerderij op Woolverton Mountain: hij werd 102. Op zijn 100ste verjaardag bezochten Merle Kilgore en Claude King hem. Hij ploegde toen nog steeds zijn akkers, de foto staat op internet:

Bij een bezoek aan zijn oom Clifton Clowers, bracht Merle Kilgore de eerste vorm van dit lied mee als verjaardagscadeau, las ik ergens. Als dank dat die hem op weg geholpen had met muziek maken, las ik ergens anders. In elk geval was Clifton muzikaal, las ik in een verhaal over Clifton Clowers, geschreven door een kleinzoon, Buck Green. Hier heeft oorspronkelijk die foto ook bij gestaan.

Verder snuffelend, ontdekte ik dat Merle Kilgore best een grootheid was in Country Music! Hij was bevriend met Johnny Cash en een andere grootheid, Johnny Horton. Als ik die naam hoor, denk ik meteen: Battle of New Orleans (nl). Een stukje Amerikaans/Britse geschiedenis uit 1814-1815.

Johnny Horton - Battle of New Orleans (met tekst):


Toen Johnny Horton omkwam bij een verkeersongeluk, zaten Johnny Cash en Merle Kilgore een tijdje in zak en as. Maar Merle was ook als songwriter actief, samen met June Carter, de latere echtgenote van Johnny Cash. Merle was een verre neef van de Carters, en er moest nog één song geschreven worden voor een nieuw album van Anita Carter, zus van June. Dat werd later een hit: Ring Of Fire. Ik vond een video over het ontstaan van de song: Merle Kilgore on Writing "Ring of Fire"

Er is een video van een optreden van de Canadese zusjes Lennon & Maisy Stella in het hart van de Country Music, de Gand Ole Opry: Lennon and Maisy - Ring of Fire, Live at the Grand Ole Opry, maar het bekendst van alle versies is vandaag die van Johnny Cash - tot mijn verbazing staat die nog niet in de ZOZ-statistieken! Nu dan maar; let op de "Mexicaanse" trompetten...

Johnny Cash - Ring of Fire:


Zoals gezegd, oorspronkelijk was deze song geschreven voor Anita Carter's album, en ik vind het contrast tussen Johnny's mooie donkerbruine stem en de prachtige, heldere stem van Anita Carter de moeite waard om te laten horen!

Anita Carter - Ring Of Fire (Original, 1962):


Ach, deze zoektocht leverde nog zóveel interessants op dat ik moet laten schieten...
Ik heb toch weer volop genoten van wat ik vond!

180106 - ZOZ - Van vliegtuigen en nieuwjaar

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

De eerste keer dat ik de benaming "U-2" zag of hoorde, was omstreeks 1960. Er was een Amerikaans vliegtuig, de Lockheed U-2 (nl) met de bijnaam "Dragon Lady". Het kon in alle weersomstandigheden, en tot op 21km hoogte vliegen. Het werd gebruikt door de Amerikaanse luchtmacht voor het testen van apparatuur en door de CIA voor spionagevluchten.
De wereld zat middenin de Koude Oorlog (nl) tussen communisme en kapitalisme. De term werd voor het eerst gebruikt door de fameuze schrijver George Orwell (nl).
In het nieuws was plotseling veel te doen over een boven de Sovjetunie neergeschoten U-2. De piloot was gevangen genomen, bekende, en werd later uitgeruild tegen een Sovjet-spion. Vervolgens werd hij ontslagen, met het verwijt dat hij zijn vliegtuig niet had vernietigd en geen zelfmoord had gepleegd.

Met oud- en nieuw was het bij ons geen koude oorlog, want destijds werd er eigenlijk niet zoveel geschoten, vooral gedreigd.
Achter ons huis is een (kinder)speelveldje, met twee eenvoudige stalen doelen, een betonnen pingpongtafel, schommels, en een zandbak met klimhuisje. Maar op oudjaarsdag leek het er de hele dag Aleppo of Mosul. Gelukkig alleen qua herrie.
Om 07:00 uur keek ik op de wekker, omdat ik gewekt werd door de eerste zware, maar verre knallen. Vanaf ca. 09.00 uur tot ver na middernacht is het geen vijf minuten achtereen stil geweest, en bij ons rinkelde serviesgoed in de kasten.

Een gesprek daarover aangaan? "Vuurwerk afsteken mag pas na 18:00 uur!" "Nee hoor, het mag vanaf 10:00 uur hoor, dat doen we elk jaar! We hebben het hele jaar gespaard, dat vuurwerk krijgen we toch nooit in die paar uur op?"
Buren hadden de politie gebeld. "Ja, die zijn hier ook geweest, en het mag van hun ook. Ze stonden er even bij te kijken en een sigaretje te roken, en zijn toen verder gegaan!"
"Veel van jullie wonen hier niet eens, want waarom komen ze dan op fiets?" "Dit veldje is hiervoor zo mooi geschikt!" Dat de herrie duizendvoudig tussen de rondom staande huizen weerkaatst, dringt niet door tot de knalverdoofde breinen...
Er waren buren die een oproep deden of er nog iemand een last-minute huisje wist, om te kunnen ontvluchten: de huisdieren lagen rillend en piepend zover mogelijk weggekropen… Wij zijn 's middags een eind gaan rondrijden in rustiger gebieden.

En Nieuwjaarsdag, was het toen over? Nee, zie de rotzooi. En de hele dag nog regelmatig doffe dreunen. Tot ruim na middernacht. En ook de tweede dag van het jaar was het vuurwerk nog niet op, ook niet na één uur 's nachts...

Dat deed me wensen dat de eerste zin van een song bewaarheid zou worden.
Van U2 (nl), maar dan zonder streepje er tussen. Een bijzonderheid van U2, opgericht in 1976, is dat vanaf 1978 geen bezettingswisselingen hebben plaatsgevonden. Ook zijn er nauwelijks mutaties geweest in de ondersteunende functies, van management tot roadies.
De groepsleden, Bono (Paul David Hewson), The Edge (David Howell Evans), Adam Clayton (Adam Charles Clayton) en Larry Mullen Jr. (Laurence Joseph Mullen Jr.) zijn geboren in 1960 en 1961. Ze waren dus tieners toen ze begonnen, zijn nu bijna zestigers, en spelen nu al zo'n 40 jaar in die bezetting samen!

Het album uit 1983 waar de song op verscheen heet… "WAR" (nl).

De tekst had zijn oorsprong in een liefdeslied van Bono voor zijn vrouw, maar werd later herschapen tot een lied ter ondersteuning van de Poolse vakbond Solidarność (nl), die toen een omwenteling in dat oostblokland teweegbracht. Het was de eerste hitsingle van U2.

De song is getiteld New Year's Day (nl), en de volledige tekst van de song is te lezen op de eigen website van U2, maar mijn wens voor de komende jaarwisselingen is vervat in de eerste zin: "All is quiet on New Year's Day"...

U2 - New Year's Day:


Ik wens al mijn lezers / bezoekers een goed en gezond nieuwjaar!