Mijn moeder droeg twee dunne gouden ringen aan één vinger. Twee trouwringen. Die van haarzelf en die van mijn vader. Toen mijn vader overleden was, heeft ze zijn ring passend laten maken voor haar. Dat was gebruikelijk in die tijd. Het is wat klungelig gedaan, naar mijn begrippen, want er is iets van een naad te zien. Maar het was in de tweede wereldoorlog. Trouwringen van toen waren smaller en dunner dan wat nu gangbaar is.
Mijn vader was bijna 28 toen hij overleed, mijn moeder was 33, en ik had net mijn eerste verjaardag beleefd, terwijl mijn vader in het ziekenhuis lag.
Ook toen mijn moeder hertrouwde (ze was toen 46) bleven die ringen waar ze waren. Ik heb nooit anders gezien, vanaf het moment dat ik glimmende dingen wist te benoemen tot aan haar dood. Die ringen hebben achtendertig jaren lang met hun tweeën om haar vinger gezeten.
Haar handen waren altijd bezig. Ze moet een heel fijn goudspoor hebben achtergelaten in al die jaren, want die dunne ringen zijn helemaal op elkaar ingesleten. Het leek een twee-eenheid, tot ze van haar hand werden afgehaald. De inscripties binnenin zijn vervaagd. De ene ring is aan de buitenkant afgeslepen, de andere aan de binnenkant. Door het slijten passen ze vlijmscherp tegen elkaar. Zolang ze samen om haar vinger zaten waren ze gaaf.
In normale omstandigheden worden ringen niet zo gedragen, maar hebben ze hun plaats elk aan hun eigen vinger. Dan zijn ze minder aan slijtage onderhevig.
Ze kon die ringen niet zomaar even afdoen, daar waren slimmigheidjes voor nodig. En ze zouden niet meer los van elkaar gebruikt kunnen worden, want dan leken ze beschadigd en incompleet.
Ze zien er nu versleten uit, maar ik heb ze nog - inclusief het (verkleurde) stukje dat uit de ring van mijn vader geknipt is om hem passend te maken voor mijn moeder. Ze heeft ook dat trouw bewaard. Deze drie zitten nu samen in een papieren zakje, vermoedelijk van de juwelier die de ring van mijn vader op maat heeft gemaakt voor mijn moeder's vinger.
Mooi verhaal. Gaaf dat je die ringen en dat stukje nog hebt.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig
BeantwoordenVerwijderenMooi en liefdevol geschreven lieve Dwarsbongel van me. Straks gaan we haar bezoeken.
BeantwoordenVerwijderenAl zijn ze niet meer zo mooi, het is een dierbare herinnering. Dus goed bewaren. Ik begrijp dat je enigst kind bent gebleven. Kan me dat zo goed voorstellen hoeveel waarde die ringen hebben. Mooi logje Gauke!
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder heeft op de trouwring van mijn vader (overleed in 1974), op mijn aanraden, een soort slotje laten maken. Ze wilde hem niet om haar nek aan een ketting doen, dat was toen ook gebruikelijk voor weduwen. Deze heeft ze tot een jaar of 5 voor haar dood gedragen. Maar die laatste jaren woonde ze in een verpleegtehuis en er werd voor gewaarschuwd beslist geen waardevolle sieraden om te laten houden. Toen ze overleed heb ik die ring gekregen, het was eigenlijk ook het het enige wat ik graag wilde hebben. Zussen en broer waren het ermee eens. Zodra ik deze in mijn bezit had heb ik hem omgedaan en vervolgens nooit meer af. Dit is dus echt een ring die mijn beide ouders gedragen hebben. Hij staat in de fotoslideshow in de zijbalk van mijn blog.. Echt heel erg simpel, maar voor mij heel erg mooi en met een hoop emotionele waarde..