180407 - ZOZ - Van leven en sterven

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Gisteren begroeven we mijn tante Hilly. Niet zomaar een tante, ik heb 6 jaar lang elke werkdag 's middags bij haar en haar gezin mogen meegenieten van de warme maaltijd die zij had bereid. Het was de periode dat ik mijn eerste baan had en als 17-jarige de onhoudbare thuissituatie achter me had gelaten.
In een van de toespraken werd gerefereerd aan de soms pittige discussies die we aan tafel voerden. Dat was het domein van mijn oom, die ik beschouwde als de intellectueel onder de broers van mijn vader.
Na de afscheidsdienst werd dat onderwerp nog aangevuld met de herinnering aan het thema West Side Story (nl): was het wel wenselijk dat ik naar die film ging? En sowieso: naar een bioscoop?
Het was, samengevat, een film over een etnisch conflict tussen jeugdbendes en falende autoriteiten rond een Romeo & Julia verhaallijn, dus echt iets voor mij toen, en ik was al eens in een bioscoop verzeild tijdens een verregende schoolreis.
Hoe dan ook, ik vond het eigenlijk prettig dat er gediscussieerd kon worden, dat was ik ontgroeid.

Dit werd ook nog even duidelijk gemaakt: tante Hilly was niet van de woorden, maar van het zonder veel woorden verbinden, zonder aanzien des persoons, tot het laatst toe. Zo kregen de mannen van de plantsoenendienst koffie van haar, en dan kwamen ze haar b.v. 's middags een bos bloemen brengen. Haar kinderen hadden nu forsythia langs het pad naar de ingang van de kerk gelegd.

Ze was de laatste van die generatie, de broers en schoonzussen van mijn vader. Ze is met een heldere geest, maar afnemende lichamelijke gezondheid, 94 geworden. Op Goede Vrijdag was ze nog naar de kerkdienst geweest, op Stille Zaterdag is ze overleden. Haar laatste brief met haar laatste adres lag klaar, om haar nog eens op te zoeken.

Bij een van mijn Facebook-vrienden zag ik een passend lied: Gracias a la vida - Dank aan het leven. De volledige tekst met vertaling staat hier als .pdf bestand.
Dit is het laatste couplet:

Gracias a la vida, que me ha dado tanto,	Dank aan het leven dat me zoveel heeft gegeven,
me ha dado la risa y me dado el llanto;	het heeft me de lach en de traan gegeven;
asi yo distingo dicha quebranto,	zo onderscheid ik geluk van verdriet,
los dós materiales que forman mi canto,	de twee elementen die mijn lied vormen,
y el canto de ustedes que mismo canto,	en jullie lied, dat eenzelfde lied is,
y el canto de todos que es mi proprio canto.	en het lied van allen, dat mijn eigen lied is.
Gracias a la vida.	Dank aan het leven.

Het lied is geschreven door de Chileense zangeres Violeta Parra (nl). De versie die ik zag was van de Argentijnse zangeres Mercedes Sosa (nl). Ik koos voor een duet van Mercedes Sosa met een oude bekende, Joan Baez (nl).

Mercedes Sosa & Joan Baez - Gracias A La Vida:


Ook was het deze week precies 50 jaar geleden dat ds. Martin Luther King Jr. (nl) werd vermoord:


Wie kent niet zijn beroemde toespraak: I Have a Dream (nl), uitgesproken tijdens de Mars naar Washington op woensdag 28 augustus 1963 om burgerrechten voor de zwarte Amerikanen af te dwingen?

De burgerrechtenbeweging werd gesteund door veel blanke Amerikanen. Er was wereldwijd een sfeer van verandering na de Tweede Wereldoorlog. Het was de tijd van protestsongs.
Op het Newport Folk Festival (26-28 juli 1963) zong Joan Baez, samen met Bob Dylan (nl), zijn iconische song With God On Our Side.
De tekst handelt over de neiging van landen, volken en groepen, om te geloven dat God aan hun kant staat, en zich verzet tegen hun tegenstanders, daarmee voorbijgaand aan de moraliteit van oorlogen en wreedheden door hun volk begaan; Dylan geeft daarbij een opsomming van historische gebeurtenissen.
We horen een nog jong duo, en zien een bijpassende foto.

Bob Dylan & Joan Baez - With God on our side:


Je kunt rustig stellen, dat zonder Martin Luther King Amerika nog langer op de eerste zwarte president had moeten wachten, maar het extreme blanke superioriteitsdenken is nog lang niet uitgeroeid: de schietpartij in een kerk in Charleston op 17 juni 2015 was slechts één van de racistische aanslagen. Dat de dader, Dylann Roof, nog maar 21 was, lijkt een sterk bewijs dat het giftige racisme van vorige generaties nog volop bestaat.
President Obama was bij de herdenkingsdienst voor de slachtoffers. Hij leek moeilijk de goede woorden te kunnen vinden, en zette een lied in:

President Obama sings Amazing Grace:


Joan Baez is nog steeds actief. In een Scandinavische TV-show zong ze onlangs over dat lied gezongen door Obama in de context van de gebeurtenissen in Charleston.

Joan Baez - The President Sang Amazing Grace:


Ze doet me wel een beetje aan mijn tante Hilly denken, die ook graag zong, maar dan in een koor: een mooie, actieve vrouw met een warme uitstraling en zilvergrijs haar, die haar hart liet spreken als ze iets zag dat beter kon...