190223 - ZOZ - Van drie+ tinten wit satijn

We beperken ons, want er blijken nog véél meer kleuren te zijn, terwijl ik eerst dacht dat er maar één kleur was. Ik heb het uiteraard over Nights in White Satin (nl) van The Moody Blues (nl).
Deze song is geschreven door Justin Hayward (nl), die als zanger en gitarist Denny Laine (later bij Wings van Paul McCartney) verving toen die de band verliet.

Justin Hayward schreef en componeerde de song op 19-jarige leeftijd. De titel ontstond toen een vriendin hem satijnen lakens cadeau deed.
Het lied zelf was een verhaal van verlangen, wat menig fan ertoe brengt het te zien als een song over een onbeantwoorde liefde van Hayward.
Hayward zei zelf: "Het was gewoon een nieuwe song die ik aan het schrijven was en ik dacht dat die heel sterk was. Het was een heel persoonlijk lied en elke noot, elk woord erin betekende iets voor mij en ik denk dat veel andere mensen dat op dezelfde manier hebben gevoeld."

Hayward, Cowan, LaVette. Foto's: Wikipedia.

Die éne kleur was de (ingekorte) hitversie, op single: The Moody Blues - Nights In White Satin, maar ik begin met de versie van het album Days of Future Passed (nl), waar het deel uitmaakt van The Night, samen met een afsluitend gedicht, geschreven door drummer Greame Edge (nl) en voorgedragen door toetsenist Mike Pinder (nl).

Het gedicht is getiteld Late lament, en is later op compilatie-albums (ook apart) verschenen in iets gewijzigde vorm. Het is hier apart te beluisteren: Moody Blues: Late Lament.

Late Lament

Breathe deep the gathering gloom,
Watch lights fade from every room.
Bedsitter people look back and lament
Another day's useless energy is spent.
Impassioned lovers wrestle as one;
Lonely man cries for love and has none;
New mother picks up and suckles her son;
Senior citizens wish they were young. Cold-hearted orb that rules the night
Removes the colours from our sight,
Red is grey is yellow white
But we decide which is right
And which is an illusion

Het album is opgenomen met intermezzo's van Peter Knight en het London Festival Orchestra, maar het symfonische geluid van de band is voornamelijk te danken aan de Mellotron (nl) van Mike Pinder. Het principe berust op een heel pakket tapes met vooraf opgenomen klanken, zie de Wikipedia-links voor nadere uitleg en afbeeldingen. Er waren nog nauwelijks synthesizers.

Overigens overleed deze week de toetsenist van de Nederlandse symphonische rockband Earth and Fire (nl, Gerard Koerts. Ook hij bespeelde de Mellotron, die lang hun "sound" bepaalde, luister b.v. naar Earth and Fire - Memories.

Tijd voor de uitvoering van de song met gedicht!

Moody Blues - Nights In White Satin (Long Version):


Ze speelden het later ook wel "live" met orkest: Moody Blues - Nights in White Satin.

Er zijn allerlei "covers" opgenomen door andere artiesten, ik grabbel wat:

• Een disco-versie door Giorgio Moroder (nl): Giorgio Moroder - Knights in White Satin;
• De naar de USA geëmigreerde Litauer Døvydas staat in z'n uppie te spelen. Hij krijgt het verzoek Nights in White Satin te spelen - dat heeft hij nog nooit gespeeld. Hij zoekt het uit op z'n mobieltje en komt steeds verder: DØVYDAS - When Someone Requests Moody Blues song;
• In deze versie sprak de stem van Emily Intsiful mijn aan: Emily vs. Isaac vs. Jonas - Nights In White Satin | The Voice of Germany 2013 | Battle;
• Nogal maf, qua afwijking van de oorspronkelijke sfeer, vind ik de instrumentale versie van de Frans/Italiaanse band I Pyranas - Nights In White Satin;
• Wikpedia geeft een link naar de Duitse zangeres Sandra met haar versie, Sandra - Nights In White Satin;
• … en vervolgens een hele lijst met 57 Other cover versions door andere artiesten;
• … waarvan er één mijn nostalgische aandacht trekt, een prachtige instrumentale versie van The Shadows - Nights In White Satin!

Een interessante ontdekking was voor mij het project Moody Bluegrass: A Nashville Tribute to Moody Blues, waar door allerlei country-muzikanten songs van de Moody Blues worden vertolkt. Er zijn twee albums van verschenen, in 2004 resp. 2011. Op de eerste staat Nights in White Satin uitgevoerd door John Cowan. De Mellotron is effectief vervangen door steel guitar en andere country-instrumenten in deze versie: John Cowan [Moody Bluegrass] - Nights in White Satin, maar ik kies hier voor een "live"-versie van John Cowan samen met de Canadese Celtic-band Tiller's Folly, omdat die laat horen dat het ook heel goed gaat met een beperkt, authentiek instrumentarium.

John Cowan and Tiller's Folly - Nights in White Satin:


Al vroeg werd me voorgehouden dat je het best het lekkerste tot het laatst kunt bewaren. Ik denk dat de versie van Bettye LaVette (nl) voor menigeen aan dat criterium voldoet. Ze staat zodanig in de lijst met covers, dat je haar gemakkelijk over het hoofd kijkt...

Bettye LaVette - Nights In White Satin:


Wat de schrijver/componist zelf van deze versie vond? Kijk maar!
Justin Hayward on Bettye LaVette's version of Nights In White Satin:


Kun je je een groter compliment indenken?

---

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.