Sir Jimmy

Vandaag las ik dat Jimmy Savile is overleden op 84-jarige leeftijd. Zegt je niets?
Een coryfee uit mijn jeugd: DJ bij de engelstalige avonduitzendingen van Radio Luxemburg op de roemruchte 208 meter middengolf, eind 50-er begin 60-er jaren.
Muziek die ik eigenlijk niet mocht luisteren: rock'n roll, dat was veel te werelds!

Ik had een afgedankte radio van een oom gekregen, een model van vlak na de oorlog. Een met stof bekleed front met een afstemschaal en een paar grote ronde knoppen met daarachter, open en bloot, zo'n chassis met radiobuizen, transformatoren en andere onderdelen. Levensgevaarlijk om bepaalde punten aan te raken!
Dat front werd er al snel af gesloopt. Het radio-chassis kwam half onder het bed te staan, de luidspreker kreeg een snoertje dat lang genoeg was om hem onder het kussen te leggen. Dan hadden mijn stiefbroers er geen last van: we sliepen met 4 jongens in twee 2-persoonsbedden op één kamer.
Van heel dun koperdraad spande ik een antenne tussen de beide schoorstenen van het huis. Daartoe klom ik op een dag dat mijn stiefvader afwezig was, via het slaapkamerraam het dak op.
Al met al spannend genoeg dus: ontdekking kon totale vernieling van mijn radio door mijn stiefvader tot gevolg hebben. Nee, de broers zouden mij niet verraden.

Niet veel later had ik mijn eerste baan en woonde ik bij mijn grootouders. Tja, een nog oudere generatie. 's Avonds zat ik op mijn kamer te studeren (schriftelijke cursussen) met diezelfde oude radio aan, maar niet te hard. Studeren juichten ze van harte toe, maar begrepen absoluut niet hoe dat te verenigen was met muziek luisteren!
Naast mijn studie hield ik in schriftjes bij welke platen er gedraaid werden. Pas veel later realiseer je je dat het draaien van die platen het geld binnen bracht waardoor die zender kon bestaan.

Tussen de verscheidene Radio Luxemburg DJ's leek Jimmy Savile een "paradijsvogel". Niet alleen door zijn uiterlijk vertoon (soms een foto in een muziekblad), maar vooral door zijn stijl van presentatie ontsteeg hij de andere, ook zeer gewaardeerde collega-DJ's. Veel meer alsof hij voor mij persoonlijk plaatjes draaide.
Het maakte dat ik me aanmelde voor zijn TTDC: de Teen and Twenty Disc Club. Een polskettinkje met een muntje, een soort symbolische gramofoonplaat, met daarop de letters TTDC, werd mijn deel. Misschien heb ik het nog ergens - dierbare nostalgie om je een klein beetje voor te schamen? Mijn lidmaatschapsnummer ben ik in elk geval helemaal kwijt! Elvis schijnt nummer 11321 gehad te hebben.

Ik had Jimmy Savile helemaal uit het oog verloren sinds de 208-tijd. Daarna blijkt hij, tot mijn verbazing, een soort "doe-een-wens"-programma gehad te hebben bij de BBC, dat in Nederland is nagevolgd door Henny Huisman en Paul de Leeuw. Hij heeft voor de BBC het fameuze "Top of the Pops" gedaan. En heel veel meer, ik word al moe als ik probeer uit te zoeken wat allemaal.

Maar dat hij is geridderd, is vanwege zijn vrijwilligers- en liefdadigheidswerk. Dat kende ik helemaal niet van hem, en dat maakt dat ik zijn extravagantie des te meer bejubel.
Dank je Jimmy, voor de rol die je in mijn leven hebt gespeeld, ook nu, terwijl ik je nu pas "langs deze onsympathieke weg" terugvond...

Niklas 111029

Maxiavelli Verhagen: hij wil liever de macht behouden
(dus, fraai verbloemd, Geert's obsessie bevredigen)
dan het Christelijke principe van barmhartigheid handhaven.

Niklas 111026

Ken je ze ook, die mensen, die veren in eigen kont steken
en dan denken een pauw te zijn, maar veel meer lijken op
de spreekwoordelijke struisvogel?

6 Woorden met beeld: Oud(er) worden

De ouderdom is nog ver weg

Voor haar is 65 nog abstract

Wat overbleef na oma's vijfenzestigste verjaardag

Mark sponsorloopt, opa zit voor paal

Niet alleen ouderdom brengt me hier

Een armbandje voor haar 89e verjaardag?

Zoveel bagage en toch vooruit kijken...

Alweer meerdere verhalen? Tja, 15 jaar geleden deed ik een assessment test bij een zeer gerenommeerd bureau. Men vond, dat ik niet zo creatief was. Toen ik vroeg hoe dan op 6 patenten mijn naam kon staan als uitvinder, is de rapportage aangepast...

Meedoen? klik: Jokezelf, 6 woorden met beeld.

Niklas 111022

Rita Verdonk stopt met Trots op Nederland:

... en de TON die viel in dui-ui-uigen ...

"Uit de tijd" en nog steeds actueel

Mijn vader, Klaas, was de oudste van vier broers. Helaas was hij ook de eerste die we moesten missen. In 1944 is hij overleden aan darmkanker, een week voor zijn 28e verjaardag. Opa heeft een dubbel graf voor hem gekocht, zodat mijn moeder naast hem kon worden begraven. Dat is niet gebeurd: mijn moeder is hertrouwd en elders begraven.

Het eigendomsbewijs van dat graf is na het overlijden van opa en oma in beheer gekomen bij de tweede broer, Johannes, kortweg oom Jo. Die vroeg me op zeker moment of hij en zijn vrouw, als zij kwamen te overlijden, begraven mochten worden in het dubbele graf, dat immers ruimschoots voldeed aan de termijn die hergebruik mogelijk maakt. Zo zou deze herinneringsplek nog lange tijd behouden blijven voor onze familie. Maar ik denk dat hij nog steeds zijn oudste broer miste.

Ik heb dat toegestaan met één voorwaarde: de tekst van de grafsteen van mijn vader moest terugkomen op het nieuwe monument. Dat is ook gebeurd: het graf heeft een "normale", verticale gedenksteen, en de herinnering aan mijn vader is met metalen letters op de deksteen aangebracht.

Het is alweer een paar jaren geleden, dat ik het graf bezocht en zag dat er een letter uit mijn vaders naam miste. De L van Klaas. Toen ik rondom het graf keek, vond ik die L terug. Hij hoorde met twee pennetjes vast te zitten in de steen.
Ik zou de volgende keer een goede lijmsoort meenemen. Omdat ik er niet zo vaak kom (te ver weg), heb ik provisorisch de letter weer vastgezet: het staat zo raar, die ontbrekende letter.
Helaas was de letter de volgende keer helemaal verdwenen.

Na uitgebreid zoeken vond ik de leverancier van het monument, maar daar kon men eerst het graf niet vinden, vervolgens kende men het lettertype niet. Intussen waren er al vele e-mails heen en weer gegaan, maar er zat geen schot in. Uiteindelijk bleek een neef de order nog te hebben: het monument was geleverd door de vestiging Drachten. Ik had Groningen ingeschakeld: het kerkhof lag immers in de Gemeente Groningen? Maar het lettertype bleek nu ineens geen probleem meer. Ik kreeg in oktober 2010 een formele orderbevestiging. Ik werd toen net afgevoerd naar het ziekenhuis met een fikse longontsteking.

Begin september 2011 zijn we maar eens persoonlijk gaan vragen hoe de stand van zaken was, want er was nog niets gebeurd. Men bleek de ronde punt (er ontbrak ook een punt) niet te kunnen bestellen, want die was niet (meer) leverbaar bij dit lettertype. Daarom hadden we geruime tijd niets gehoord. Of het een vierkante punt mocht zijn? Bij een direct aansluitend bezoek aan het graf bleken alle punten vierkant te zijn...

Op vrijdag 14 oktober kregen we een faktuur d.d. 13-10-2011, dat de door ons geplaatste opdracht "met zorg is uitgevoerd op 11-10-2011". En: "Wij verzoeken u beleefd binnen 8 dagen het verschuldigde bedrag te voldoen [...]". Dat kon dus wel supersnel...

Zo heeft, vanaf de eerste foto uit februari 2008 van de toen echt vermiste L, het herstel ruim 3,5 jaar geduurd. Het duurde ruim 1,5 jaar voordat ik de naam van de leverancier had. Toen nog zo'n 2 jaar vanaf de eerste correspondentie tot de uitvoering, waarvan 1 jaar na de orderbevestiging.
En dat voor één letter en een punt. Er is nu eerst nog wel kleurverschil, maar hopelijk trekt dat weg voordat er weer iets mist.

Is dit verhaal nu afgelopen? Nee, er komt nog een flashback naar een "Flashback tot voor mijn tijd". Op 12 juli 2007 plaatste ik op mijn dwarsbongel.web-log.nl een log met die titel:

Ik was in november 2001 uitgenodigd om op zaterdag een groepstentoonstelling van Joke Gallmann, George Kalee, Rita Lentz en Edith Stoel te openen in Burum. Met hetzelfde gedicht had ik eerder een solo-tentoonstelling van onze vriendin Edith geopend.

Op de donderdag voor de opening kwam mijn neef Klaas nog wat spullen brengen uit de nalatenschap van zijn vader, mijn oom Jo. In het pakket zaten twee ansichtkaarten van het Friese dorpje Burum, dat tegenwoordig bekendheid geniet vanwege de "ruimte-oren" daar dichtbij.
Neef Klaas leeft niet meer. Op 1 januari 2002 is hij overleden aan kanker.

Burum. Het was nooit tot me doorgedrongen dat dit dorpje betekenis had in mijn familie. Dat gebeurde pas toen Klaas me die kaarten bracht. Ik besefte dat mijn vader daar bij zijn grootouders moest hebben gelogeerd.

Op beide kaarten staat een dorpsgezicht. De ene kaart is vrijwel ongeschonden en op de adreszijde zit nog een prachtige postzegel van anderhalve cent en een duidelijk stempel waarop Burum en 1930 goed te herkennen zijn. Op 22 mei 1930 is mijn vader 14 jaar geworden. De andere kaart is beschadigd, de voorkant toont een kale plek.

Donderdags had ik die kaarten gekregen en ik ging die zaterdag naar Burum. Ik haalde de kaarten tevoorschijn en zag op de beschadigde kaart de toren staan. Toen begon tot me door te dringen, dat de boerderij rechts op de voorgrond het pand was waarin galerie "De Blauwe Roos" gevestigd is [was] en waarin wij ons thans bevonden.

Maar nu de achterkant van de beschadigde ansichtkaart. De postzegel is blijkbaar afgeweekt en daarmee is ook het poststempel verdwenen en de voorkant beschadigd.
De kaart is verstuurd naar hun ouders door Klaas en Johannes, die blijkbaar bij hun grootouders in Burum logeerden omstreeks 1930.
Het handschrift, met potlood, is wat onbeholpen. Als afzender staat er: "Kaas en Johannes". Klaas zonder L...

Wie dat wil mag er haar/zijn metafysische conclusies aan verbinden.

Niklas 111020

Niklas 110822, de laatste bij web-log.nl vóór de migratie (misschien is 'ie te zien) luidde:

Wie zal er als eerste boven water komen:
Kadhaffi of weblog.nl zonder streepje?

Ik hoopte toen dat ze hem binnen twee dagen zouden pakken,
maar twee maanden later weten we dus wie "gewonnen" heeft...

Onthulling bij de dood van een meeuw

De Volkskrant bericht dat de meeuw, die een traumahelikopter tot noodlanding dwong, is opgenomen in het Natuurhistorisch Museum Rotterdam.
Het artikel eindigt met een spectaculaire onthulling. NMR-directeur Moeliker: 'Ik ben altijd nog op zoek naar het slachtoffer van een sportwedstrijd: de meeuw die Feyenoord-doelman Eddy Treijtel in 1970 uit de lucht schoot.'
Het is dus al die tijd een goed bewaard geheim dat Eddy Treijtel kon vliegen, en dat hij door een meeuw uit de lucht geschoten is...!?

6 Woorden met beeld: Groot verdriet

Bedoeld als feest, het werd drama

1940: Stond hier mijn vaders zoeklicht?

De overkant... Overspoeld door het verleden

Meedoen? klik: Jokezelf, zoek: Zes woorden met beeld – thema: Groot verdriet

Niklas_111011_Immigratie

Het wordt tijd dat Nederland weer bestuurd wordt vanuit ethische beginselen
in plaats van de grootste bek, die bovendien de feiten verdraait.

Niklas_111010_Migratie

Migratie web(-)log.nl: Ondanks de ingevlogen Amerikanen (zie twiet 19 sep = 22 dagen geleden), is het vandaag de 49ste dag, en het eind lijkt nog niet in zicht. Het is 10 dagen na de melding dat weblog.nl volledig in de Onderhoudsmodus ging, en een week na de laatste Status Update.
Zou weblog.nl definitief in de Noorderzon-modus zijn gegaan...?

Is pesten nieuw?

Vandaag in het Dagblad van het Noorden (DvhN) opnieuw aandacht voor het geval van een scholier die "doodgepest" zou zijn.
Het is invoelbaar dat de dood van een 14-jarige jongen diepe sporen achterlaat bij zijn familie.
De moeder van deze jongen blijkt geen gelegenheid onbenut te laten om een aantal klasgenoten en de school verantwoordelijk te stellen. Ondanks dat de jongen al maanden daarvoor die school verlaten had.
De klasgenoten en de school kunnen zich niet verweren tegen het mediageweld van de Telegraaf, Hart van Nederland, Knevel & van den Brink, die de moeder een spreekbuis geven, zonder "wederhoor".

Onderzoek van het DvhN (helaas nog niet online) beweert dat Ricky een "notoire spijbelaar" was, die soms een maand niet op school kwam. Van gepeste kinderen kan ik me dat nog wel voorstellen, maar daarin horen de ouders dan toch ook een rol te spelen, en niet pas achteraf.
Het wederhoor zou laten zien, dat Ricky zichzelf ook niet onbetuigd liet bij pesterijen.
Er is nieuw onderzoek gedaan door Justitie. Autopsie heeft echter al een natuurlijke doodsoorzaak vastgesteld: hartfalen bij overgewicht.

Door dit artikel moest ik wel terugdenken aan mijn eigen schooltijd, de LTS eind vijftiger jaren.
In het eerste jaar zat in mijn klas een jongen (Gerrit?) met vreemde littekens in de huid van zijn achterhoofd. Of hij me ooit de oorzaak verteld heeft, weet ik niet meer, maar ik ben er nu van overtuigd dat dat het gevolg is geweest van brandwonden. Kokend water misschien?

Wat opvalt wordt in die leeftijdsgroep scherp onder woorden gebracht. Pubers zijn niet subtiel en schoppen zich los van hun ouders, en dus van de hele wereld om zich heen. Over wat ze eng vinden kunnen ze nog niet goed een vorm te vinden om dat te verwoorden.
In dit geval in het Drents, omdat het authentiek is - ondertiteling volgt.

Gerrit kreeg vaak het advies om te proberen een normale haargroei op het littekenweefsel in zijn nek te herstellen: "Hé jong, haol toch een puut greszoad veur je nek!" 1)
Gerrit was er inmiddels aan gewend, en had vaak een antwoord, dat ik diep bewonder en dat nog steeds zelfstandig in mijn gedachten zwalkt bij irritante personen: "Ach jong, je va mus je in de hege meeg'n hebb'n, dan har der nou een braanekkel staon!" 2)

Ik verbeeld me dat ik min of meer bevriend was met Gerrit. Heb ik meegedaan aan het pesten? Ik durf mezelf niet onschuldig te verklaren, maar als verweer voer ik aan dat ik zelf ook gepest ben met zwakke eigenschappen en naamsverwantschap met toen actuele hoogwaardigheidsbekleders.
Van Gerrit is ook de specificatie van een loensende klasgenoot: "Die is zó scheel, die kek met het iene oog in de spekpan en met het andere in de wiemel!" 3)


Ondertiteling:
1) "Hé jongen, haal toch een zak graszaad voor je nek."
2) "Ach jongen, je vader zou je in de heg gepist moeten hebben, dan had daar nu een brandnetel gestaan."
3) "Die is zó scheel, die kijkt met het ene oog in de spekpan en met het andere in de schoorsteen."
Wiemel: plaats in de schoorsteen, waar het vlees en spek gerookt of geborgen wordt

De krant en de herinnering

In het Dagblad van het Noorden van donderdag 28 september 2011, zag ik op bladzij 25 van de editie Zuid-oost Drenthe een foto van een gebouw in Emmen met drie heren er voor. Ik herkende het gebouw, het was ook niet te missen. De kop boven het artikel was: "Plan voor Dennenschool".
Helaas vond ik dit artikel alleen in de papieren editie en niet online.

Meermalen is mijn aandacht gevestigd op die school, met name in de periode 1948 t/m 1956. Nu blijkt het gebouw een Gemeentelijk monument. Terecht, vind ik. want het is een karakteristiek gebouw. Het is gebouwd in 1938, in de stijl van die tijd. Ik ben niet geschoold in het benoemen van bouwstijlen, dus dat zal ik niet proberen, maar ik vind het een mooi gebouw.

Beelden van Google Maps:

Grotere kaart weergeven

Grotere kaart weergeven
Er blijkt tot in 2009 les gegeven te zijn in die school. De huidige eigenaresse, de Praktijkschool Emmen, heeft nieuwbouw gepleegd om alles van drie locaties samen te brengen op één locatie. Tot zover logisch en prima. Maar de stichting wou het gebouw verkopen aan een aannemer, om gesloopt te worden en er huizen voor in de plaats te zetten. Jammer!
Nu blijkt echter de Stichting Drents Monument ingeschakeld te zijn door B&W om een oplossing te zoeken. Er wordt nu onderzocht of de kunstenaarsvereniging AKE er kan worden gehuisvest.

Ik heb me suf gezocht op internet, maar ik vond weinig over de Dennenschool. Wat ik vond was een item over een bejaard stel, dat lang geleden hun eerste zoen uitwisselde op het muurtje van de Dennenschool, maar na een paar weken elk huns weegs ging, elkaar na 60 jaar terugvond en weer verliefd werd. (Nee, dit is niet het stel van mijn recente 6 woorden-verhaal, maar het gebeurt vaker dan je denkt!

De Dennenschool was oorspronkelijk een protestants-christelijke BLO-school. Ik ben er niet zeker van of de afkorting in dit geval stond voor Bijzonder- of voor Buitengewoon Lager Onderwijs. Tegenwoordig worden daar andere benamingen voor gebruikt, maar het was dus een school voor kinderen met leermoeilijkheden, een verstandelijke beperking of een gedragsstoornis.

We woonden destijds bij mijn grootouders aan de Molenkamp in Emmen, en Opa was een ervaren onderwijs-man. Hoofd der "School met den Bijbel" in Nieuw-Amsterdam, vanaf de oprichting in 1907 tot zijn pensionering in 1940.
Naast enkele andere stoelen en een divan, stonden in de woonkamer twee zware stoelen. Die waren bekleed met een kortharige stof, met een grijs en bruin blokken-, vlakjes- en streepjespatroon. Zoals dat gaat na zoveel tijd: ik zie het voor me, het voelt vertrouwd, ik zou het nauwkeuriger willen beschrijven, maar dat lukt niet. Die twee stoelen werden soms aangeduid als fauteuil, soms als crapaud.
Opa zat altijd op zijn vaste plek, behalve als hij calligrafeerde: trouwbijbels of teksten als stichtende wanddecoratie. Dan zat hij bij de tafel op een gewone stoel, en zijn dubbelgeslepen bril (tegenwoordig variofocus) ging dan af.

In Opa's hoek van de kamer stond de luidspreker van de draadomroep. Aan de muur hing een grote gebatikte wajangpop. In de hoek stond een kastje met een gordijntje, waarin Opa de boeken opborg waarin hij bezig was, en pijpen en andere spullen.
Oma had een andere stoel, een veel lichtere constructie. Opa en Oma's stoelen stonden tegenover elkaar met de nootjes-4-haard aan de ene kant tussen hen in, en aan de andere kant de tafel.

Ik herinner me hoe Opa regelmatig bezoek kreeg van de heer M., hoofd van de Dennenschool. Een man in net niet te donkergrijs kostuum met meestal een aktetas, zo herinner ik me hem. Een dungerande bril, net als Opa, maar iets rechthoekiger. Zijn haar was een beetje springerig. Opa heb ik niet anders gekend dan kaal, terwijl ook hij krullerig, donker haar heeft gehad in zijn jonge jaren.

Geen idee of Opa nog de een of andere bestuursfunctie vervulde, maar er waren dan Grote Gesprekken, waarbij ik liever ergens anders moest spelen. Vooral naarmate mijn leeftijd toenam, en mij meer begripsvermogen werd toegedicht.
Daar kwam nog bij, dat meneer M. een dochter had, die bij mij in de klas zat. Hetty. Ze was het mooiste meisje van de klas, en niet alleen in mijn visie. Misschien een beetje aan de dunne kant, misschien een beetje bleekjes. Maar prachtig lang, donker haar met pijpenkrullen. En humor.
Hoewel nog lang geen pubers, bleek er toch wel een begin te zijn van aantrekkingskracht tussen jongens en meisjes en omgekeerd. Hoe je die dan ook moet duiden. Ik had het gevoel dat ik hooguit aan de rand van Hetty's aandachtsveld vertoefde, ondanks de band tussen haar vader en mijn Opa...

De weg naar school was vanaf onze straat zo'n anderhalve kilometer. Dat liepen wij elke dag twee keer heen en twee keer terug. De routeplanner voor voetgangers zegt, dat dat in een kwartier te lopen is. Ik weet zeker dat wij er meestal langer over deden. Soms gebeurde er iets spannends bij het slachthuis, soms was er een goederentrein aan het rangeren en was de overweg lang gesloten.
Soms kruiste een groep van een andere school ons pad. Je hoorde elkaar toentertijd dan uit te schelden: wij waren de "kokse donders" en je had de "openbaren, stinksigaren". Roomse kinderen kruisten ons pad niet.

Nee, heel weinig kinderen hadden toen fietsen. En alleen de eerste paar keren brachten ouders hun kinderen naar school. Wij woonden in onze richting het verst weg. We begonnen, als iedereen er was, met vijf kinderen. Onderweg sloten soms wel tien andere kinderen zich aan, ook Hetty woonde aan onze route.

Zo'n 35 jaar na onze Lagere School-tijd vond ik Hetty terug bij een reünie van onze klas. De onderwijzer die ons door het grootste deel van die periode had geleid, ging met de VUT. We organiseerden stiekem, op aangeven van zijn vrouw, een reünie van "zijn eerste klasje". Dat werd een enorm succes.
Hetty en ik hebben heel fijn contact gehad, maar zijn niet toegekomen aan diepere beschouwingen over het contact van mijn Opa en haar vader.
Ik heb haar wel verklapt dat ik haar pijpenkrullen miste, en dat ik destijds toch eigenlijk stiekem misschien wel een beetje verliefd op haar was. Daar hebben we heerlijk om gelachen.

De Dennenschool huist ook nog in een ander domein van mijn geheugen: Sinterklaas!
Er was blijkbaar indertijd een bloeiende, en blijkbaar nu nog altijd bestaande "buurtvereniging" in de wijk Boschoord. Er werden toen b.v. ook Sinterklaasfeesten georganiseerd voor de kinderen. In mijn herinnering speelt de Dennenschool daarin ook een rol.
Ik zat waarschijnlijk nog niet op "de grote school" en zie me nog een brede houten trap op klauteren, naar een zaaltje met veel andere kinderen en verder naar achteren de "grote mensen".
Dat zal een lokaal op de eerste verdieping zijn geweest: het was een ruimte met een schuin dak.
Er waren een echte Sinterklaas en Zwarte Pieten. Wel een beetje eng, maar ze waren heel aardig.
Toen ik bij Sinterklaas moest komen, zal ik heel braaf "ja" en "nee" geknikt hebben op de gepaste momenten, maar ik ben teveel onder de indruk geweest om verder veel te onthouden.

Wat ik wel weet is, dat ik er een kinderkapstok aan heb overgehouden, die tot en met mijn kinderen dienst heeft gedaan. Ik zie hem nog voor me: een stuk hardboard met een houten lijst, opgesierd met plakplaatjes. Zo heb ik altijd een band gehad met de Dennenschool.

Indian Summer 2

Nog even verder over het thema "Indian Summer", met foto's van zondag, gemaakt in de omgeving van natuurgebied Geeserstroom

Hoe groot de groep ganzen ook was, ze was moeilijk terug te vinden op het LCD-scherm van de camera met zoveel zon rondom, maar toch:

De bosrand begint al aardig te verkleuren, warm in het zonlicht

Er wacht nog veel mais op de oogst, wintervoedsel voor het vee

Teruggegeven aan de natuur, in half tegenlicht geeft dit stroomdal ons veel schoonheid terug

Indian Summer

Ik vond in Dag en Dauw's Labyrinth de fraaie reeks aquarellen Indian Summer, II, III, IV, V, VI en VII.
In mijn archief zit ook iets met Indian Summer:

September

Lage zon verdrijft de eerste kou
met zachte schreden nadert herfst
hard groen kiest warme kleuren

ik snoep kastanjes in het bos
rolschaats op gevallen eikels
Prinsjesdag, ik tel de zwammen

overvallen door een eerste hagelbui
mijn regenjas vergeten in de kast
forse stormen zijn voorspeld

maar nu nog Indian Summer
ik steek veren in mijn haar
doe toch nog een anti-regendans


©Gauke Zijlstra, september 2008

Eerder gepubliceerd in Drents Letterkundig Tiedschrift Roet, Winter 2008-2009;
naast Septembris van Marijke.

Niklas_111001_Zeikerd

Als mijn huisarts vond dat ik een grote zeikerd was,
had hij me vast geen plastabletten voorgeschreven!