Naarmate je ouder wordt, is de kans groter dat mensen, waarmee je herinneringen deelt, komen te overlijden. Zo kregen we bericht dat een volle neef op 77-jarige leeftijd was overleden, nadat relatief kort geleden ongeneeslijke kanker bij hem was geconstateerd.
Een paar dagen later lag er wéér een rouwkaart op de mat. Deze keer betrof het een wildvreemde jonge man.
We hebben al eens iets vergelijkbaars meegemaakt, met een uitnodiging voor een huwelijk. Dat was snel opgelost: één cijfer verkeerd in het huisnummer, niet onze postcode.
Nu klopte ons adres exact, maar de geadresseerde was ons volstrekt onbekend en onvindbaar in de telefoongids en op internet. Een vorige bewoner kon het niet zijn. Navraag in de buurt leverde ook geen enkel aanknopingspunt. Alsnog even bezorgen was er dus niet bij.
We kregen de kaart donderdagmiddag en de uitvaart was op maandag: te kort om per post te reageren. Het kan erg naar zijn om een uitvaart te missen - het is een emotionele, onvervangbare aangelegenheid, dat laatste afscheid.
Zoeken dus, met als uitgangspunt de gegevens op de rouwkaart. De overledene was geboren in een dorp in deze regio, maar woonde nu met zijn partner in Groningen. Wel een correspondentie-adres, geen telefoonnummer. Geen vermelding in een telefoongids van hun namen of het correspondentie-adres.
Beide hadden ze een Facebook-pagina, maar geen open contactmogelijkheid.
Na een lange speurtocht vond ik vrijdagmorgen uiteindelijk eenduidig een zwager van de jongeman, en het telefoonnummer van diens werkgever. Zo hebben we toch nog vóór het weekend de melding "dichtbij" kunnen brengen.
Tijdens mijn zoektocht bleek, dat de jongeman op 28-jarige leeftijd was overleden aan kanker. Mijn vader overleed een week voor zijn 28e verjaardag aan kanker, kort na mijn eerste verjaardag.
Die vrijdagmiddag was de uitvaart van mijn neef. Hij was een natuurliefhebber en is in stijl begraven op een natuurbegraafplaats, in een bos. Hij laat een vrouw achter en een zoon die in een ver land werkt.
Zoals vaak was er, naast het verdriet, ook het troostende van het weerzien met veel familie.
Goed dat je die speurtocht bent begonnen.Ik kan me zo voorstellen dat men tegenwoordig ongeïnteresseerd zo'n kaart zou weggooien.
BeantwoordenVerwijderenEn vooral fijn dat die speurtocht een goed einde had. Anders blijf je zo met de kater zitten.
BeantwoordenVerwijderenVan harte gecondoleerd met je neef.
@tagrijn, plato: Ik denk dat je in zo'n situatie de reacties van mensen ruwweg in drie groepen kunt indelen. De eerste groep denkt: o, dat is niet voor mij, ik weet niet wat ik er mee moet, ik heb het al zo moeilijk, weg ermee.
BeantwoordenVerwijderenDe tweede groep wil er wel iets aan doen, maar heeft geen idee hoe dat aan te pakken, omdat het adres exact klopt en de naam volstrekt onbekend is, en op de kaart staat geen telefoonnummer. Nou ja, retour afzender dan maar.
De derde groep heeft geleerd dat je op internet nog wel eens iets kunt terugvinden en gaat daarmee door zolang het zinvol lijkt, tot het spoor ergens toe leidt, of doodloopt.
En dit ging over iemand die nog een heel leven voor zich had moeten hebben...
Respect!!
BeantwoordenVerwijderenDank je, Nicole
BeantwoordenVerwijderen