29 september 2014
27 september 2014
140927 - ZOZ - Gitaren en ganzenscheten op een bedompte dag
Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Onlangs plaatste een Facebook-vriend, bassist, een videoclip van een gitarist die ook ik al heel lang bewonder: Leo Kottke.
Ik had, lang geleden, muziek van hem op cassette meegenomen naar mijn werk. Een collega die zelf gitaar speelde in een band, hoorde het en vroeg: "Wie zijn dat?"
Hij geloofde niet dat dat één gitarist was die dat speelde, zonder enige vorm van begeleiding: "Dan moet die vent wel zùlke lange vingers hebben", en hij gaf ongeveer een halve meter aan.
Het geheim zit in de aangepaste stemming van de gitaar, die soms per nummer wijzigt.
Kottke heeft een eigen stijl ontwikkeld en speelt op 6- en 12-snarige gitaren. Hij heeft daarvoor in 2008 een eredoctoraat gekregen van de University of Wisconsin-Milwaukee Peck School of the Arts.
Hij richt zich vooral op het componeren en spelen, maar zingt soms ook. Hij heeft een onconventionele, expressieve bariton, zoals in een recensie werd omschreven, maar in een interview zei hij ooit, dat zijn stem klonk als "geese farts on a muggy day": ganzenscheten op een bedompte dag.
Oordeel zelf: Leo Kottke met Louise (geschreven door Paul Siebel)
Paul Siebel heeft Louise zelf ook opgenomen, het staat op zijn debuutalbum. Heel veel andere artiesten hebben het op hun repertoire. Hij is zelf bekender als schrijver dan als performer. Hij was jarenlang eventjes te horen in de tune van VARA's countryprogramma Nashville, It's a long way to Nashville, but I've seen that road before
Ik heb van Leo Kottke de LP: "My Feet Are Smiling", een titel die past bij zijn droogkomische teksten tussen de songs tijdens zijn concerten. Die overgangen gebruikt hij vaak om zijn gitaar te stemmen, maar het is ook een gimmick geworden.
Die LP is in 1972 live opgenomen in het Tyrone Guthrie Theater in Minneapolis, Minnesota. Dat werd opgericht om goede voorstellingen te kunnen brengen zonder de commerciële druk van Broadway. Het album is in 1994 opnieuw uitgebracht, toen als CD.
Leo Kottke lijkt nog steeds actief te zijn en heeft in 2012 in Carré, in Amsterdam gespeeld, en ook daarvan staan clips op Youtube.
Dat mag best een wonder heten: Leo heeft geleden aan gedeeltelijk gehoorverlies en een ernstige peesbeschadiging aan zijn rechterhand. Hij heeft zichzelf daarna een andere speelstijl aangemeten.
Leo Kottke was in de 70er jaren ook in Europa bekend, hier een klassiek staaltje van zijn gitaartechniek, uit een Duits TV-programma: Leo Kottke (Live) - Jesu, Joy Of Man's Desiring (1977), dat hij vaak speelde als deel van een medley:
Hier nog een stukje instrumentale gitaarmagie van Leo Kottke, een eigen compositie: Junebug/Part Two (live), waarbij hij halverwege de gitaar bijstemt. Blijkbaar een opname gemaakt tijdens een Europese tournee, begin jaren '80:
Leo Kottke werd ontdekt door John Fahey, die er zelf ook wel wat van kon: John Fahey - Hawaiian Two Step. Voor Fahey's platenlabel was Kottke een van de grootste successen.
Leo Kottke heeft niet altijd alleen gespeeld. Op Youtube zijn veel voorbeelden te vinden van samenspel met andere bekende musici.
Ik besluit met Leo's versie van een song van Tom T. Hall, die zelf ook Pamela Brown heeft opgenomen. Het is weer eens een andere kijk, en mijns inziens wel humoristisch, op een onbeantwoorde liefde.
Ik vond zelfs nog een vergelijking van beide uitvoeringen, waar aandacht wordt geschonken aan kleine verschillen in tekst. Luister naar een live-uitvoering van Pamela Brown door Leo Kottke:
Ik vond op Youtube de hele LP My Feet Are Smiling terug in 4 delen: deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4, plus veel clips, en ook veel covers van gitaristen die hem proberen na te spelen. Daaruit blijkt zijn populariteit!
Onlangs plaatste een Facebook-vriend, bassist, een videoclip van een gitarist die ook ik al heel lang bewonder: Leo Kottke.
Ik had, lang geleden, muziek van hem op cassette meegenomen naar mijn werk. Een collega die zelf gitaar speelde in een band, hoorde het en vroeg: "Wie zijn dat?"
Hij geloofde niet dat dat één gitarist was die dat speelde, zonder enige vorm van begeleiding: "Dan moet die vent wel zùlke lange vingers hebben", en hij gaf ongeveer een halve meter aan.
Het geheim zit in de aangepaste stemming van de gitaar, die soms per nummer wijzigt.
Kottke heeft een eigen stijl ontwikkeld en speelt op 6- en 12-snarige gitaren. Hij heeft daarvoor in 2008 een eredoctoraat gekregen van de University of Wisconsin-Milwaukee Peck School of the Arts.
Hij richt zich vooral op het componeren en spelen, maar zingt soms ook. Hij heeft een onconventionele, expressieve bariton, zoals in een recensie werd omschreven, maar in een interview zei hij ooit, dat zijn stem klonk als "geese farts on a muggy day": ganzenscheten op een bedompte dag.
Oordeel zelf: Leo Kottke met Louise (geschreven door Paul Siebel)
Louise
They said that Louise was not half-bad
It was written on the walls and window shades
And though she'd act the little girl
A deceiver, don't believe her, that's her trade
Sometimes a bottle of perfume,
flowers and maybe some lace
Men brought Louise 10-cent trinkets
Their intentions were easily traced
And everybody knew at times she cried
Ah but women like Louise they get by
And everybody thought it kind of sad
When they found Louise in her room
They'd always put her down below their kind
Still some cried when she died this afternoon
Louise rode home on the mail train
Somewhere to the South I heard them say
Too bad it ended so ugly
Too bad she had to go this way
And the wind is blowin' cold tonight
So goodnight, Louise, goodnight.
They said that Louise was not half-bad
It was written on the walls and window shades
And though she'd act the little girl
A deceiver, don't believe her, that's her trade
Sometimes a bottle of perfume,
flowers and maybe some lace
Men brought Louise 10-cent trinkets
Their intentions were easily traced
And everybody knew at times she cried
Ah but women like Louise they get by
And everybody thought it kind of sad
When they found Louise in her room
They'd always put her down below their kind
Still some cried when she died this afternoon
Louise rode home on the mail train
Somewhere to the South I heard them say
Too bad it ended so ugly
Too bad she had to go this way
And the wind is blowin' cold tonight
So goodnight, Louise, goodnight.
Paul Siebel heeft Louise zelf ook opgenomen, het staat op zijn debuutalbum. Heel veel andere artiesten hebben het op hun repertoire. Hij is zelf bekender als schrijver dan als performer. Hij was jarenlang eventjes te horen in de tune van VARA's countryprogramma Nashville, It's a long way to Nashville, but I've seen that road before
Ik heb van Leo Kottke de LP: "My Feet Are Smiling", een titel die past bij zijn droogkomische teksten tussen de songs tijdens zijn concerten. Die overgangen gebruikt hij vaak om zijn gitaar te stemmen, maar het is ook een gimmick geworden.
Die LP is in 1972 live opgenomen in het Tyrone Guthrie Theater in Minneapolis, Minnesota. Dat werd opgericht om goede voorstellingen te kunnen brengen zonder de commerciële druk van Broadway. Het album is in 1994 opnieuw uitgebracht, toen als CD.
Leo Kottke lijkt nog steeds actief te zijn en heeft in 2012 in Carré, in Amsterdam gespeeld, en ook daarvan staan clips op Youtube.
Dat mag best een wonder heten: Leo heeft geleden aan gedeeltelijk gehoorverlies en een ernstige peesbeschadiging aan zijn rechterhand. Hij heeft zichzelf daarna een andere speelstijl aangemeten.
Leo Kottke was in de 70er jaren ook in Europa bekend, hier een klassiek staaltje van zijn gitaartechniek, uit een Duits TV-programma: Leo Kottke (Live) - Jesu, Joy Of Man's Desiring (1977), dat hij vaak speelde als deel van een medley:
Hier nog een stukje instrumentale gitaarmagie van Leo Kottke, een eigen compositie: Junebug/Part Two (live), waarbij hij halverwege de gitaar bijstemt. Blijkbaar een opname gemaakt tijdens een Europese tournee, begin jaren '80:
Leo Kottke werd ontdekt door John Fahey, die er zelf ook wel wat van kon: John Fahey - Hawaiian Two Step. Voor Fahey's platenlabel was Kottke een van de grootste successen.
Leo Kottke heeft niet altijd alleen gespeeld. Op Youtube zijn veel voorbeelden te vinden van samenspel met andere bekende musici.
Ik besluit met Leo's versie van een song van Tom T. Hall, die zelf ook Pamela Brown heeft opgenomen. Het is weer eens een andere kijk, en mijns inziens wel humoristisch, op een onbeantwoorde liefde.
Ik vond zelfs nog een vergelijking van beide uitvoeringen, waar aandacht wordt geschonken aan kleine verschillen in tekst. Luister naar een live-uitvoering van Pamela Brown door Leo Kottke:
Pamela Brown
I'm the guy who didn't marry pretty Pamela Brown
Educated, well-intentioned good girl in our town
I wonder where I'd be today if she had loved me too
Probably be driving kids to school
I guess I owe it all to Pamela Brown
All of my good times, all my roamin' around
One of these days I might be in your town
And I guess I owe it all to Pamela Brown
Seen the lights of cities and I've been inside their doors
Sailed to foreign countries and walked upon their shores
I guess the guy she married was the best part of my luck
She dug him cause he drove a pickup truck
I guess I owe it all to Pamela Brown
All of my good times, all my roamin' around
One of these days I might be in your town
And I guess I owe it all to Pamela Brown
I don't have to tell you just how beautiful she was
Everything it takes to get a guy like me in love
Lord, I hope she's happy 'cause she sure deserves to be
Especially for what she did for me.
I guess I owe it all to Pamela Brown
All of my good times, all my roamin' around
One of these days I might be in your town
And I guess I owe it all to Pamela Brown
I'm the guy who didn't marry pretty Pamela Brown
Educated, well-intentioned good girl in our town
I wonder where I'd be today if she had loved me too
Probably be driving kids to school
I guess I owe it all to Pamela Brown
All of my good times, all my roamin' around
One of these days I might be in your town
And I guess I owe it all to Pamela Brown
Seen the lights of cities and I've been inside their doors
Sailed to foreign countries and walked upon their shores
I guess the guy she married was the best part of my luck
She dug him cause he drove a pickup truck
I guess I owe it all to Pamela Brown
All of my good times, all my roamin' around
One of these days I might be in your town
And I guess I owe it all to Pamela Brown
I don't have to tell you just how beautiful she was
Everything it takes to get a guy like me in love
Lord, I hope she's happy 'cause she sure deserves to be
Especially for what she did for me.
I guess I owe it all to Pamela Brown
All of my good times, all my roamin' around
One of these days I might be in your town
And I guess I owe it all to Pamela Brown
Ik vond op Youtube de hele LP My Feet Are Smiling terug in 4 delen: deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4, plus veel clips, en ook veel covers van gitaristen die hem proberen na te spelen. Daaruit blijkt zijn populariteit!
26 september 2014
140926 - Niklas - Hoezo: vroeger was alles beter?
Al voor ik 6 was, in 1949, leerde ik schrijven. Wij woonden bij opa en oma, en die waren allebei onderwijzer[es] geweest. Opa was gepensioneerd hoofd ener School met den Bijbel in een klein dorp, oma was er invalkracht geweest, naast het bestieren van het grote gezin, dat zich inmiddels over het land had verspreid.
Opa kon het niet laten en leerde me lezen, schrijven en rekenen voordat ik naar de Lagere School ging.
Op school moest ik rechtop leren schrijven, terwijl opa me schuinschrift had geleerd.
Wat gelijk bleef, was het gereedschap. Een inktpot (die zonodig bijgevuld werd uit een voorraadfles) en een stalen pennetje in een houten penhouder.
Als het pennetje versleten of verbogen was, verving je het en je gooide alleen het pennetje weg.
Later kwam de balpen, toen nog ballpointpen genoemd, een regelrechte tongbreker voor veel mensen, toen Engels nog geen gemeengoed was, net als voortgezet onderwijs.
De balpen mochten wij kinderen niet gebruiken: dat zou een desastreuze invloed hebben op de ontwikkeling van de kwaliteit van ons handschrift.
Later werd de balpen gemeengoed en verdween de inktpot uit beeld, behalve voor puristen die de vulpen gebruikten.
In den beginne van de balpen, schreef je een stift leeg en verving die dan.
Nu worden we overspoeld met ongevraagde reclamebalpennen voor elke onzinnige naamsbekendheid, en flikkeren de hele pen weg als de stift leeg is.
En we klagen steen en been over de berg afvalplastic en de "plasticsoep" in de wereldzeeën...
Opa kon het niet laten en leerde me lezen, schrijven en rekenen voordat ik naar de Lagere School ging.
Op school moest ik rechtop leren schrijven, terwijl opa me schuinschrift had geleerd.
Wat gelijk bleef, was het gereedschap. Een inktpot (die zonodig bijgevuld werd uit een voorraadfles) en een stalen pennetje in een houten penhouder.
Als het pennetje versleten of verbogen was, verving je het en je gooide alleen het pennetje weg.
Later kwam de balpen, toen nog ballpointpen genoemd, een regelrechte tongbreker voor veel mensen, toen Engels nog geen gemeengoed was, net als voortgezet onderwijs.
De balpen mochten wij kinderen niet gebruiken: dat zou een desastreuze invloed hebben op de ontwikkeling van de kwaliteit van ons handschrift.
Later werd de balpen gemeengoed en verdween de inktpot uit beeld, behalve voor puristen die de vulpen gebruikten.
In den beginne van de balpen, schreef je een stift leeg en verving die dan.
Nu worden we overspoeld met ongevraagde reclamebalpennen voor elke onzinnige naamsbekendheid, en flikkeren de hele pen weg als de stift leeg is.
En we klagen steen en been over de berg afvalplastic en de "plasticsoep" in de wereldzeeën...
20 september 2014
140920 - ZOZ - Brug der Zuchten
Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Bij het slaken van een diepe zucht, ik weet niet meer waarom of waardoor, schoot me ineens de titelsong van een oude LP in gedachten: Bridge of Sighs, van de Robin Trower Band.
De klanken waren wel wat vervaagd in mijn geheugen, maar niet de sfeer.
Robin Trower (hier NL) had meestentijds een 3-mans band, dat had zijn voorkeur. Op de eerste twee albums, Twice Removed From Yesterday en Bridge of Sighs, speelt hijzelf gitaar, James Dewar op bas en zang en Reg Isidore op drums.
De warme, bluesy stem van James Dewar was een belangrijk kenmerk van die muziek. Over Reg Isidore vond ik het minst, ofschoon hij, net als de andere twee, met veel grote namen heeft samengespeeld. Robin Trower blijkt nog steeds actief, de andere twee zijn inmiddels overleden.
Ik las nu dat Robin achtervolgd is door beschuldigingen dat hij Jimi Hendrickx imiteerde. Ik heb dat nooit zo ervaren; ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar ik ken sterkere voorbeelden van imitatie.
De Robin Trower Band brak door, nadat Robin enkele jaren bij Procol Harum gespeeld had. Dat was de band van A Whiter Shade of Pale. Op de originele opname speelde een studiogitarist, maar toen dat een hit werd, werd Robin door oprichter Gary Brooker gevraagd. Gary had eerder gespeeld in een band van Robin.
De song Bridge of Sighs, Brug der Zuchten, verwijst naar de brug tussen het paleis van de Doge van Venetië en de tegenover gelegen gevangenis. Veroordeelden zagen door de getraliede ramen van die gesloten brug het laatste daglicht, voordat ze in de kerkers verdwenen. Eén van hen was de avonturier, vrouwenversierder en occultist Casanova.
Een andere beroemdheid die daar gevangen heeft gezeten was Galileo Galilei. Op grond van waarnemingen kwam Galilei tot de conclusie dat de Zon in het midden van ons zonnestelsel staat, en dat niet de aarde in het middelpunt van het gehele universum stond - zoals de opvatting was van de Rooms-katholieke Kerk. Dus kwam Galilei in conflict met de Kerk, hoewel hij zelf volhield dat zijn werk slechts een zuiver theoretische beschrijving inhield, die niet in conflict was met de godsdienst. Hij meende juist te laten zien hoe doordacht het door God geschapene in elkaar zat.
Dit kun je zien als het punt in de geschiedenis waar de wetenschappelijke Astronomie zich afscheidde van de Astrologie.
De naam Bridge of Sighs werd voor het eerst gebruikt door Lord Byron, in een (lang) gedicht, dat je kunt lezen bij het Gutenberg Project.
Op Youtube staan meerdere versies, ook live en ook recent, maar dit is de enige die ik vond met de tinkelende geluidjes die ik me herinnerde van het originele album:
Binnen Procol Harum liep niet alles zo soepel. Robin Trower hield het na 5 albums voor gezien en begon de Robin Trower Band. De man die dat prachtige, op Bach gebaseerde orgelspel creëerde, Matthew Fisher, stapte op uit onvrede. Hij werd pas na 40 jaar via een rechtzaak erkend als medecomponist van A Whiter Shade of Pale.
Gary Brooker en Keith Reid die tekst en basis hadden bedacht, vonden zijn inbreng ondergeschikt. Ik van mening ben dat de song nooit die roemrijke status had bereikt zonder dat Bachiaanse Hammondorgelspel: ik kan me bij wijze van spreken nog herinneren hoe die intro binnenkwam toen ik dat voor het eerst hoorde op de radio, tussen alle "gewone" muziek.
Matthew heeft daarna nog wel een muzikale carrière gehad, maar is vooral succesvol geweest als producer - hij heeft meerdere albums geproduceerd die een gouden of hogere status hebben bereikt, waaronder die van Robin Trower. Hij was ook de enige van Procol Harum en omstreken die doorgeleerd had in de muziek.
Hier een link naar Procol Harum - A Whiter Shade Of Pale; 1967 op Youtube - onder "Meer weergeven" staat de volledige tekst, waarvan de coupletten 3 en 4 zelden zijn gezongen, ook hier niet. Klik en zie hier hoeveel versies zijn opgenomen door artiesten van allerlei pluimage, zoals André Rieu!
Als uitsmijter kies ik de uitvoering van A Whiter Shade of Pale door Doro Pesch & Warlock, om te laten horen dat Heavy metal best melodieus kan zijn!
Bij het slaken van een diepe zucht, ik weet niet meer waarom of waardoor, schoot me ineens de titelsong van een oude LP in gedachten: Bridge of Sighs, van de Robin Trower Band.
De klanken waren wel wat vervaagd in mijn geheugen, maar niet de sfeer.
Robin Trower (hier NL) had meestentijds een 3-mans band, dat had zijn voorkeur. Op de eerste twee albums, Twice Removed From Yesterday en Bridge of Sighs, speelt hijzelf gitaar, James Dewar op bas en zang en Reg Isidore op drums.
De warme, bluesy stem van James Dewar was een belangrijk kenmerk van die muziek. Over Reg Isidore vond ik het minst, ofschoon hij, net als de andere twee, met veel grote namen heeft samengespeeld. Robin Trower blijkt nog steeds actief, de andere twee zijn inmiddels overleden.
Ik las nu dat Robin achtervolgd is door beschuldigingen dat hij Jimi Hendrickx imiteerde. Ik heb dat nooit zo ervaren; ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar ik ken sterkere voorbeelden van imitatie.
De Robin Trower Band brak door, nadat Robin enkele jaren bij Procol Harum gespeeld had. Dat was de band van A Whiter Shade of Pale. Op de originele opname speelde een studiogitarist, maar toen dat een hit werd, werd Robin door oprichter Gary Brooker gevraagd. Gary had eerder gespeeld in een band van Robin.
Een andere beroemdheid die daar gevangen heeft gezeten was Galileo Galilei. Op grond van waarnemingen kwam Galilei tot de conclusie dat de Zon in het midden van ons zonnestelsel staat, en dat niet de aarde in het middelpunt van het gehele universum stond - zoals de opvatting was van de Rooms-katholieke Kerk. Dus kwam Galilei in conflict met de Kerk, hoewel hij zelf volhield dat zijn werk slechts een zuiver theoretische beschrijving inhield, die niet in conflict was met de godsdienst. Hij meende juist te laten zien hoe doordacht het door God geschapene in elkaar zat.
Dit kun je zien als het punt in de geschiedenis waar de wetenschappelijke Astronomie zich afscheidde van de Astrologie.
De naam Bridge of Sighs werd voor het eerst gebruikt door Lord Byron, in een (lang) gedicht, dat je kunt lezen bij het Gutenberg Project.
Robin Trower – Bridge of sighs
The sun don't shine
The moon don't move the tides,
To wash me clean
Sun don't shine
The moon don't move the tides,
To wash me clean
Why so unforgiving and why so cold
Been a long time crossing bridge of sighs
Cold wind blows
The Gods look down in anger,
On this poor child
Cold wind blows
And Gods look down in anger,
On this poor child
Why so unforgiving and why so cold
Been a long time crossing bridge of sighs
The sun don't shine
The moon don't move the tides,
To wash me clean
Sun don't shine
The moon don't move the tides,
To wash me clean
Why so unforgiving and why so cold
Been a long time crossing bridge of sighs
Cold wind blows
The Gods look down in anger,
On this poor child
Cold wind blows
And Gods look down in anger,
On this poor child
Why so unforgiving and why so cold
Been a long time crossing bridge of sighs
Op Youtube staan meerdere versies, ook live en ook recent, maar dit is de enige die ik vond met de tinkelende geluidjes die ik me herinnerde van het originele album:
Binnen Procol Harum liep niet alles zo soepel. Robin Trower hield het na 5 albums voor gezien en begon de Robin Trower Band. De man die dat prachtige, op Bach gebaseerde orgelspel creëerde, Matthew Fisher, stapte op uit onvrede. Hij werd pas na 40 jaar via een rechtzaak erkend als medecomponist van A Whiter Shade of Pale.
Gary Brooker en Keith Reid die tekst en basis hadden bedacht, vonden zijn inbreng ondergeschikt. Ik van mening ben dat de song nooit die roemrijke status had bereikt zonder dat Bachiaanse Hammondorgelspel: ik kan me bij wijze van spreken nog herinneren hoe die intro binnenkwam toen ik dat voor het eerst hoorde op de radio, tussen alle "gewone" muziek.
Matthew heeft daarna nog wel een muzikale carrière gehad, maar is vooral succesvol geweest als producer - hij heeft meerdere albums geproduceerd die een gouden of hogere status hebben bereikt, waaronder die van Robin Trower. Hij was ook de enige van Procol Harum en omstreken die doorgeleerd had in de muziek.
Hier een link naar Procol Harum - A Whiter Shade Of Pale; 1967 op Youtube - onder "Meer weergeven" staat de volledige tekst, waarvan de coupletten 3 en 4 zelden zijn gezongen, ook hier niet. Klik en zie hier hoeveel versies zijn opgenomen door artiesten van allerlei pluimage, zoals André Rieu!
Als uitsmijter kies ik de uitvoering van A Whiter Shade of Pale door Doro Pesch & Warlock, om te laten horen dat Heavy metal best melodieus kan zijn!
15 september 2014
140315 - ZeeGezichten
Voor de afwisseling een blog met voornamelijk beeld. De foto's heb ik gemaakt in augustus 2005, op het strand uiteraard. Ze zijn onbewerkt, behalve belichtingscorrecties.
Er bestaat een kunstrichting die heet: Land Art.
Mag ik mezelf nu Strand Art kunstenaar noemen?
Er bestaat een kunstrichting die heet: Land Art.
Mag ik mezelf nu Strand Art kunstenaar noemen?
Zwierige Madonna
Walgemoed
Zeekwek met oorbellen
Zwiermoedig
Nevelige Nimf
Zeemeermormel
13 september 2014
140913 - WE300 - Renoveren
PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord in september 2014 = Renoveren
Woningbouwverenigingen en wooncorporaties pakken het gewoonlijk grootschalig aan: het onderhoud van hun woningbestand. Door de grote schaal van aanpak, wordt het voor de opdrachtgever goedkoper, omdat de aannemer materialen in het groot kan inkopen en niet steeds de werknemers, gereedschappen en machines hoeft te verplaatsen. Daardoor kan hij bij het aanbesteden inschrijven voor een lager bedrag. En dan maar hopen dat hij niet probeert zijn winstmarge te vergroten door te sjoemelen met kwaliteit...
Het begrip dat we deze keer behandelen wordt overigens synoniem geacht met behoorlijk veel andere benamingen: bijwerken, corrigeren, goedmaken, hernieuwen, herstellen, herzien, in goede staat brengen, moderniseren, opknappen, repareren, restaureren, verbeteren, verbouwen, vernieuwen.
Zelf heb ik meerdere keren meegemaakt dat het huis waar ik op dat moment woonde, grondig onderhanden genomen werd. In mijn eerste huurhuis werden na een paar decennia alle kozijnen en ramen van de benedenverdieping vervangen, en kwam daar dubbel glas in. Dat was nog een huis zonder centrale verwarming. Op de bovenverdieping heb ik toen eigenhandig aan de binnenkant voorzetramen gemaakt van het oude glas van de benedenverdieping. Die huizen zijn inmiddels allemaal afgebroken, nog geen 50 jaar oud.
De definitie is wel, dat er bij zo'n verbouwing sprake moet zijn van verbetering.
Een voorbeeld van ingrepen die in plaats van verbetering soms leiden tot een zekere mate van absurditeit, is plastische, of beter gezegd: cosmetische chirurgie. Daarbij wordt getracht het ouder worden middels uiterlijke "correcties" tot staan te brengen.
Men vergeet daarbij dat "een doorleefd uiterlijk" of "een karakteristieke kop", die van levenservaring getuigt, kan worden verwoest door een overdaad aan chirurgische ingrepen, die onomkeerbare, clowneske resultaten opleveren. Zie Marijke Helwegen.
Dat is wel een verbouwing, maar geen verbetering, en voldoet dus niet aan de definitie van ons thema.
Gelukkig heeft ze genoeg humor en zelfspot om er zelf in te geloven...
140913 - ZOZ - Zeemeeuw, kristal en Selma
Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Ik werd wakker met een zin uit een lied van lang geleden: "Seagull I don't want your wings / I don't want your freedom in a lie". De muziek die daarbij hoort hoefde ik niet op te zoeken, die "hoorde" ik al. Donovan, met zijn warme akoestische gitaarspel en zijn mondharmonica.
Het is een song uit 1966, die hoort bij de wereldwijde protesten tegen de Viëtnam-oorlog.
The Ballad of a Crystal Man, heeft, vind ik, een ietwat cryptische, maar gevoelige tekst. Er komt wel uit naar voren dat oorlog een heilloze weg is, en dat de propaganda zijn doel mist.
Ik vond het destijds prachtig om, met mijn "1-LP per artiest"-beleid de LP Golden Hour of Donovan met veel van zijn muziek te kunnen kopen, en die zit nog steeds in onze collectie vinyl.
Er is blijkbaar ook een Vietnam Song Project, waarin songs voor- en tegen de Viëtnam-oorlog te vinden zijn.
Een andere bijdrage aan het protest door Donovan, Universal Soldier, met een tekst die vandaag actueler lijkt dan ooit...
Die song was niet door hemzelf geschreven, maar door Buffy Sainte-Marie, een Canadees/Amerikaanse zangeres uit de oorspronkelijke Cree bevolking, een prominente mensenrechtenactiviste. Hier haar website.
Ik kies voor de clip van Buffy, die uitlegt hoe ze tot Universal Soldier kwam, en het daarna zingt:
Je zou de soms dromerige, melodieuze muziek van Donovan niet zo snel associëren met The Rolling Stones. Buiten de muziek om, maar toch ook niet, is er een link. Donovan is sinds 1970 getrouwd met een ex van de jong overleden Stones-oprichter Brian Jones, waarmee Donovan bevriend was.
Ook heeft hij meegewerkt aan opnamen van The Beatles en samengespeeld met vele groten der aarde. Ooit was er een legendarische ontmoeting van Bob Dylan And Donovan, en blijkbaar is Donovan nog steeds actief. Grappig, een Schotse zanger met een Ierse website...
In November 2003 kreeg Donovan een eredoctoraat in de letteren van de University of Hertfordshire.
In 2012 is Donovan opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en in 2014 in de Songwriters Hall of Fame.
Op Youtube is veel prachtige muziek van Donovan te vinden. Een heerlijke videoclip met 12-string gitaar sla ik over, om Catch the Wind (hier meerdere versies tekst) te laten zien, hier een mijns inziens absoluut zwijmelwaardige uitvoering van Donovan in duet met Crystal Gayle (alweer Crystal, nu een vrouw):
Ik heb ooit gedacht dat Donovan zijn Seagull uit de Crystal Man bedoelde als repliek op het boek Jonathan Livingston Seagull van de ex-straaljagerpiloot Richard Bach (hier in nl's), maar dat kan niet kloppen: Donovan's Crystal Man kwam uit in 1966, en het boek "Jonathan Livingston Seagull" werd gepubliceerd in 1970.
De overeenkomst is, behalve de zeemeeuw, de poetische sfeer van muziek en verhalen.
Ik heb destijds het boek gekocht; (Jonathan Livingston Seagull - boekverslag 4e klas VWO). Veel later snuffelde ik in een platenwinkel en vond de LP; nu ook op Youtube: Jonathan Livingston Seagull, voorgedragen door Richard Harris.
Jonathan Livingston Seagull is ook verfilmd. De muziek voor de film staat op naam van Neil Diamond.
En dan nog even dit: De complimenten die ik krijg van andere ZOZ deelnemers vind ik fijn! Dat ik er zoveel in kan meegeven, komt doordat het me interesseert. Als ik een idee heb, ga ik snuffelen (o, internet is zo'n schatkamer!) en dan verbindingen leggen. En ik heb er meestal de tijd voor...
Ik werd wakker met een zin uit een lied van lang geleden: "Seagull I don't want your wings / I don't want your freedom in a lie". De muziek die daarbij hoort hoefde ik niet op te zoeken, die "hoorde" ik al. Donovan, met zijn warme akoestische gitaarspel en zijn mondharmonica.
Het is een song uit 1966, die hoort bij de wereldwijde protesten tegen de Viëtnam-oorlog.
The Ballad of a Crystal Man, heeft, vind ik, een ietwat cryptische, maar gevoelige tekst. Er komt wel uit naar voren dat oorlog een heilloze weg is, en dat de propaganda zijn doel mist.
Ik vond het destijds prachtig om, met mijn "1-LP per artiest"-beleid de LP Golden Hour of Donovan met veel van zijn muziek te kunnen kopen, en die zit nog steeds in onze collectie vinyl.
Er is blijkbaar ook een Vietnam Song Project, waarin songs voor- en tegen de Viëtnam-oorlog te vinden zijn.
Een andere bijdrage aan het protest door Donovan, Universal Soldier, met een tekst die vandaag actueler lijkt dan ooit...
Die song was niet door hemzelf geschreven, maar door Buffy Sainte-Marie, een Canadees/Amerikaanse zangeres uit de oorspronkelijke Cree bevolking, een prominente mensenrechtenactiviste. Hier haar website.
Ik kies voor de clip van Buffy, die uitlegt hoe ze tot Universal Soldier kwam, en het daarna zingt:
Je zou de soms dromerige, melodieuze muziek van Donovan niet zo snel associëren met The Rolling Stones. Buiten de muziek om, maar toch ook niet, is er een link. Donovan is sinds 1970 getrouwd met een ex van de jong overleden Stones-oprichter Brian Jones, waarmee Donovan bevriend was.
Ook heeft hij meegewerkt aan opnamen van The Beatles en samengespeeld met vele groten der aarde. Ooit was er een legendarische ontmoeting van Bob Dylan And Donovan, en blijkbaar is Donovan nog steeds actief. Grappig, een Schotse zanger met een Ierse website...
In November 2003 kreeg Donovan een eredoctoraat in de letteren van de University of Hertfordshire.
In 2012 is Donovan opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en in 2014 in de Songwriters Hall of Fame.
Op Youtube is veel prachtige muziek van Donovan te vinden. Een heerlijke videoclip met 12-string gitaar sla ik over, om Catch the Wind (hier meerdere versies tekst) te laten zien, hier een mijns inziens absoluut zwijmelwaardige uitvoering van Donovan in duet met Crystal Gayle (alweer Crystal, nu een vrouw):
Ik heb ooit gedacht dat Donovan zijn Seagull uit de Crystal Man bedoelde als repliek op het boek Jonathan Livingston Seagull van de ex-straaljagerpiloot Richard Bach (hier in nl's), maar dat kan niet kloppen: Donovan's Crystal Man kwam uit in 1966, en het boek "Jonathan Livingston Seagull" werd gepubliceerd in 1970.
De overeenkomst is, behalve de zeemeeuw, de poetische sfeer van muziek en verhalen.
Ik heb destijds het boek gekocht; (Jonathan Livingston Seagull - boekverslag 4e klas VWO). Veel later snuffelde ik in een platenwinkel en vond de LP; nu ook op Youtube: Jonathan Livingston Seagull, voorgedragen door Richard Harris.
Jonathan Livingston Seagull is ook verfilmd. De muziek voor de film staat op naam van Neil Diamond.
 Maar er staat een nieuwe meeuw op haar graf, van dezelfde kunstenares, nu steviger verankerd. Ter ere van Selma deze link: Jonathan Livingston Seagull - Full Movie. Alle nummers uit de film dus, eventueel achterelkaar doorlopend. |
En dan nog even dit: De complimenten die ik krijg van andere ZOZ deelnemers vind ik fijn! Dat ik er zoveel in kan meegeven, komt doordat het me interesseert. Als ik een idee heb, ga ik snuffelen (o, internet is zo'n schatkamer!) en dan verbindingen leggen. En ik heb er meestal de tijd voor...
12 september 2014
Noem gewone moslims gewoon moslims
Ingezonden brief in de Telegraaf, 12-09-2014. Ik ga er van uit dat de schrijver er geen bezwaar tegen heeft als zijn betoog ruimere verspreiding krijgt dan alleen onder Telegraaflezers.
Noem ons gewoon moslims
Ik volg met weerzin en kromme tenen het 'jihad debat'. Al vele jaren word ik, net als andere moslims, geconfronteerd met een verscheidenheid aan termen die worden gebruikt voor oliedomme mensen die in de naam van de islam de wereld proberen te vernietigen.
Als ik het rijtje zo afga, dan herinner ik me fundamentalist, extremist, terrorist en nu jihadist. Daartegenover worden normale, in mijn ogen echte, moslims weggezet als gematigde moslims. Dit gaat zover dat deze termen ook worden gebruikt in de beleidsnota's van premier Rutte en co. Alsof je dus gematigd moet zijn in je geloof om in de Nederlandse, of in enige, samenleving te kunnen passen.
Als ik zo naar de definitie van het woord islam kijk, de gedragsregels welke we van de profeet Mohammed hebben meegekregen en naar de leerstellingen zoals in de Koran staan, moet ik concluderen dat ik dan tot de groep fundamentalisten, extremisten en jihadisten behoor.
Vijf zuilen
Fundamentalist omdat ik (probeer) de fundamenten van de islam (de vijf zuilen) te volgen: geloofsbelijdenis, het gebed (salaat), het geven van aalmoezen (zakaat), het vasten tijdens ramadan en de bedevaart naar Mekka (hadj).
Extremist omdat ik probeer onder alle omstandigheden hieraan vast te houden. En jihadist omdat ik constant streef naar verbetering·van mijzelf als mens en met mijzelf in 'strijd' ben verwikkeld, welke als 'Jihad al Akbar' de grote Jihad wordt genoemd in de Koran.
En ik voel me ook een klein beetje jihadist omdat ik (onder andere met dit opiniestuk) probeer de islam te verdedigen met de 'jihad van de pen', en hiermee invulling geef aan het gezegde van de heilige profeet Mohammed 'de inkt van een geleerde is heiliger dan het bloed van de martelaar'
Laten we met zijn allen het probleem waar we samen voor staan, proberen op te lossen. Maar laten we het beestje noemen bij de naam die het verdient, namelijk criminelen en terroristen. En laten we alstublieft de moslims gewoonweg moslims noemen.
NabeeI Siddiqie, Rotterdam
Noem ons gewoon moslims
Ik volg met weerzin en kromme tenen het 'jihad debat'. Al vele jaren word ik, net als andere moslims, geconfronteerd met een verscheidenheid aan termen die worden gebruikt voor oliedomme mensen die in de naam van de islam de wereld proberen te vernietigen.
Als ik het rijtje zo afga, dan herinner ik me fundamentalist, extremist, terrorist en nu jihadist. Daartegenover worden normale, in mijn ogen echte, moslims weggezet als gematigde moslims. Dit gaat zover dat deze termen ook worden gebruikt in de beleidsnota's van premier Rutte en co. Alsof je dus gematigd moet zijn in je geloof om in de Nederlandse, of in enige, samenleving te kunnen passen.
Als ik zo naar de definitie van het woord islam kijk, de gedragsregels welke we van de profeet Mohammed hebben meegekregen en naar de leerstellingen zoals in de Koran staan, moet ik concluderen dat ik dan tot de groep fundamentalisten, extremisten en jihadisten behoor.
Vijf zuilen
Fundamentalist omdat ik (probeer) de fundamenten van de islam (de vijf zuilen) te volgen: geloofsbelijdenis, het gebed (salaat), het geven van aalmoezen (zakaat), het vasten tijdens ramadan en de bedevaart naar Mekka (hadj).
Extremist omdat ik probeer onder alle omstandigheden hieraan vast te houden. En jihadist omdat ik constant streef naar verbetering·van mijzelf als mens en met mijzelf in 'strijd' ben verwikkeld, welke als 'Jihad al Akbar' de grote Jihad wordt genoemd in de Koran.
En ik voel me ook een klein beetje jihadist omdat ik (onder andere met dit opiniestuk) probeer de islam te verdedigen met de 'jihad van de pen', en hiermee invulling geef aan het gezegde van de heilige profeet Mohammed 'de inkt van een geleerde is heiliger dan het bloed van de martelaar'
Laten we met zijn allen het probleem waar we samen voor staan, proberen op te lossen. Maar laten we het beestje noemen bij de naam die het verdient, namelijk criminelen en terroristen. En laten we alstublieft de moslims gewoonweg moslims noemen.
NabeeI Siddiqie, Rotterdam
06 september 2014
140906 - ZOZ - Fototrigger, nepfluitert en keizerschede
Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Door mijn Facebook-vriendin Saskia Boelsums kwam ik op het idee voor deze ZOZ. Zij en Peter Veen vormen samen een veelzijdig artistiek koppel. Ze maken onder andere samen "installaties", zoals dat in de kunstwereld wordt genoemd.
Zij is van de beeldende kant, hij van de schrijvende. Peter schrijft op zijn site www.volopviolen.nl korte observaties, en zit in het Gemeentedichters-collectief van Emmen.
Ze wonen bij de Wilmsboô in Schoonebeek, sinds die herbouwd is. Dit laatste originele exemplaar van dit type veehut, van ca. 1640, is (bijna op de Europese Monumentenlijst) in 2004 afgebrand, en dus nu een replica, waar je je vakantie kunt boeken, om de onderhoudskosten te dekken.
Saskia maakt momenteel een serie foto´s met Peter als model. Met een foto uit die serie is ze finalist in de EyeEm Awards. Kijk voor meer foto's op www.saskiaboelsums.nl.
Peter Veen, fluitend. ©Saskia Boelsums
Deze foto uit die reeks, bracht mij rechtstreeks terug in de tijd naar mijn muziek van vandaag.
Whistling Jack Smith - I Was Kaiser Bill's Batman:
Zoeken naar info over dit nummer, wie het ook alweer opgenomen had en wat de achtergrond was, leverde toch weer een interessant verhaal op.
In 1967 stond het in Nederland 15 weken in de Top 40, hoogste plaats was 2. In Engeland werd het een nr. 1 hit en in Amerika Billboard nr. 20. Een behoorlijk succes dus.
Met Kaiser Bill wordt bedoeld de Duitse keizer Wilhelm II, en een "batman" is in dit geval niet de stipfiguur met het vleermuispak, maar de persoonlijke adjudant van de keizer.
Eidoch, de wiebelende play-back fluitert in deze videoclip, uit het Duitse TV-programma Beat Club is helemaal niet degene die deze opname zo mooi volgefloten heeft!
En daar beginnen de verhalen, soms tegengesteld.
De officiële verklaring is, dat de opname is gefloten door Mike Sammes, en dat Billy Moeller later het publieke gezicht werd.
Er is echter ook het verhaal dat een destijds bekende zanger en kunstfluiter, John O'Neill, de opname heeft gefloten. Dat was niet de eerste de beste, hij heeft o.a. gefloten in filmmuziek van Ennio Morricone. Hij zou een eenmalig bedrag hebben gekregen als studiomuzikant, en was "shocked" toen dit nummer op TV kwam, geplaybackt door een acteur. Hij heeft geen cent gezien van de inkomsten. In dit artikel wordt nog iemand anders opgevoerd die onterecht genoemd zou zijn als fluiter.
Kaiser Wilhelm II was de kleinzoon van de preutse Queen Victoria, en was gehandicapt geraakt door een tangverlossing. Zijn moeder heeft hem vervolgens met harde hand opgevoed, om zoveel mogelijk alles te kunnen wat een gezond mens ook kan. Sommige bronnen zeggen dat hij daardoor een bloedhekel aan zijn moeder had, en een warme band met zijn oma, Queen Victoria.
Elders las ik dan weer een artikel, dat Wilhelm "een onnatuurlijke liefde voor zijn moeder" had, waarmee zij korte metten maakte en dat hij daardoor een hekel aan haar en Engeland kreeg.
De keizer vluchtte aan het eind van de Eerste Wereldoorlog naar Nederland, waar hij de rest van zijn leven doorbracht. Hier een link voor wie geïnteresseerd is in de Keizer en de Eerste Wereldoorlog.
Dezer dagen zocht ik iets in het boekje "'t Zal je gezegd worden" (W.F. & W.A. Buddingh', Van Gennep, 1983), in de rubriek "Vorstelijke Beledigingen". Daar stond ook iets over deze keizer in:
Een, niet "instrumentale", humoristische afgeleide van Kaiser Bill's Batman is het Duitstalige Ich war der Putzer vom Kaiser door de Travellers. Op Youtube staat de tekst onder "meer weergeven".
Putzer is een informele benaming voor adjudant; deze Schlager zou volgens sommigen in verband gebracht kunnen worden met De lotgevallen van de brave soldaat Švejk...
Door mijn Facebook-vriendin Saskia Boelsums kwam ik op het idee voor deze ZOZ. Zij en Peter Veen vormen samen een veelzijdig artistiek koppel. Ze maken onder andere samen "installaties", zoals dat in de kunstwereld wordt genoemd.
Zij is van de beeldende kant, hij van de schrijvende. Peter schrijft op zijn site www.volopviolen.nl korte observaties, en zit in het Gemeentedichters-collectief van Emmen.
Ze wonen bij de Wilmsboô in Schoonebeek, sinds die herbouwd is. Dit laatste originele exemplaar van dit type veehut, van ca. 1640, is (bijna op de Europese Monumentenlijst) in 2004 afgebrand, en dus nu een replica, waar je je vakantie kunt boeken, om de onderhoudskosten te dekken.
Saskia maakt momenteel een serie foto´s met Peter als model. Met een foto uit die serie is ze finalist in de EyeEm Awards. Kijk voor meer foto's op www.saskiaboelsums.nl.
Peter Veen, fluitend. ©Saskia Boelsums
Deze foto uit die reeks, bracht mij rechtstreeks terug in de tijd naar mijn muziek van vandaag.
Whistling Jack Smith - I Was Kaiser Bill's Batman:
Zoeken naar info over dit nummer, wie het ook alweer opgenomen had en wat de achtergrond was, leverde toch weer een interessant verhaal op.
In 1967 stond het in Nederland 15 weken in de Top 40, hoogste plaats was 2. In Engeland werd het een nr. 1 hit en in Amerika Billboard nr. 20. Een behoorlijk succes dus.
Met Kaiser Bill wordt bedoeld de Duitse keizer Wilhelm II, en een "batman" is in dit geval niet de stipfiguur met het vleermuispak, maar de persoonlijke adjudant van de keizer.
Eidoch, de wiebelende play-back fluitert in deze videoclip, uit het Duitse TV-programma Beat Club is helemaal niet degene die deze opname zo mooi volgefloten heeft!
En daar beginnen de verhalen, soms tegengesteld.
De officiële verklaring is, dat de opname is gefloten door Mike Sammes, en dat Billy Moeller later het publieke gezicht werd.
Er is echter ook het verhaal dat een destijds bekende zanger en kunstfluiter, John O'Neill, de opname heeft gefloten. Dat was niet de eerste de beste, hij heeft o.a. gefloten in filmmuziek van Ennio Morricone. Hij zou een eenmalig bedrag hebben gekregen als studiomuzikant, en was "shocked" toen dit nummer op TV kwam, geplaybackt door een acteur. Hij heeft geen cent gezien van de inkomsten. In dit artikel wordt nog iemand anders opgevoerd die onterecht genoemd zou zijn als fluiter.
Kaiser Wilhelm II was de kleinzoon van de preutse Queen Victoria, en was gehandicapt geraakt door een tangverlossing. Zijn moeder heeft hem vervolgens met harde hand opgevoed, om zoveel mogelijk alles te kunnen wat een gezond mens ook kan. Sommige bronnen zeggen dat hij daardoor een bloedhekel aan zijn moeder had, en een warme band met zijn oma, Queen Victoria.
Elders las ik dan weer een artikel, dat Wilhelm "een onnatuurlijke liefde voor zijn moeder" had, waarmee zij korte metten maakte en dat hij daardoor een hekel aan haar en Engeland kreeg.
De keizer vluchtte aan het eind van de Eerste Wereldoorlog naar Nederland, waar hij de rest van zijn leven doorbracht. Hier een link voor wie geïnteresseerd is in de Keizer en de Eerste Wereldoorlog.
Dezer dagen zocht ik iets in het boekje "'t Zal je gezegd worden" (W.F. & W.A. Buddingh', Van Gennep, 1983), in de rubriek "Vorstelijke Beledigingen". Daar stond ook iets over deze keizer in:
(Zie 1 Samuel 31,1-13)
Een, niet "instrumentale", humoristische afgeleide van Kaiser Bill's Batman is het Duitstalige Ich war der Putzer vom Kaiser door de Travellers. Op Youtube staat de tekst onder "meer weergeven".
Putzer is een informele benaming voor adjudant; deze Schlager zou volgens sommigen in verband gebracht kunnen worden met De lotgevallen van de brave soldaat Švejk...