141129 - ZOZ - Ik wou dat het regende

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Bij een van mijn Facebook-vrienden dook onlangs de vermelding op van een optreden in Nederland van een artiest waarvan ik al lang niets gehoord had, maar die toch nog steeds "in het vak" actief blijkt!
Ook was het lezen van zijn naam genoeg om zonder omwegen muziek uit het archief in mijn hoofd ten gehore te brengen: een lied met de smachtende power van een jonge vent die op zoek is naar zijn weg in het leven, overdonderd door het geweld van zijn hormonen.
Denk ik dan nu als opa, maar de "drive" spreekt me nog steeds aan!

Misschien is er iemand die bij de titel "I wish it would rain" denkt aan The Temptations of aan Phil Collins (zie b.v. JoetJoep), maar die zijn hier niet aan de orde. Deze tekst en muziek zijn anders. Om mee te lezen bij de clip hieronder:

I Wish It Would Rain

There's thunder in the air I could waste myself
I don't feel too concerned about my state of health
It's too bloody hot for self denial
I won't resist, I couldn't if I tried
All the other boys are being good as gold
They're talking to the girls that work the telephones
But I can't think of any reason I could ring one
I've got this funny feeling I can't put my finger on

I wish it would rain...

If I could put the cure to this heatwave illness
Make it pour with rain until it washed away the buildings
Climb up on the roof and get saturated
Wash away this sweat in the dirty city rain
Animal behaviour on Noah's Arc
Animal behaviour on a wooden raft
Two of every creature - there's no particular reason
I've got this funny feeling I can't put my finger on

I wish it would rain...

Dat is het nummer dat me het meest is bijgebleven van mijn ooit gekochte maar, net als alle andere, vrijwel nooit meer gedraaide LP, van Wreckless Eric, ook bekend onder zijn geboortenaam Eric Goulden. Hij is in Nederland blijkbaar zo onbekend dat er geeneens een eigen NL-Wikipedia-pagina aan hem is gewijd, al wordt hij wel bij heel veel onderwerpen genoemd!
Op zijn eigen website is zijn recente / actuele tourschema te zien, met o.a. Nijmegen, helaas al geweest.

Hij werd destijds uitgebracht op een bijzonder platen-label, waar ze meer van die heerlijke, onstuimige artiesten contracteerden, en bovendien persten ze hun LP's op vinyl in felle kleuren: STIFF Records (NL) Het label lijkt nog steeds te bestaan, en ze claimen "de eerste punk-act" te hebben uitgebracht.
Misschien kom ik nog eens terug op andere artiesten die destijds op STIFF werden uitgebracht; om er een paar te noemen: Dave Edmunds, Elvis Costello, Ian Dury, Jona Lewie, Lene Lovich, Madness, Motörhead, Nick Lowe, en de band met de curieuze naam Alberto y Lost Trios Paranoias.

Stiff is overigens een woord dat verschillende betekenissen kan hebben: dat gaat van "stiff upperlip English" en lichamelijke (ouderdoms-)klachten, via sexuele context, een stevige borrel, tot rigor mortis.

De bekendste song uit de carriere van "Wreckless" Eric (Goulden) schijnt te zijn "Whole wide world", een van zijn eerste. Ik vind het een heerlijk filosofisch lied: je denkt, in elk geval als je jong bent, aan die éne partner, die fysiek, mentaal, en romantisch helemaal voor jou precies op maat gemaakt is, maar waar en hoe vind je die in deze onnoemelijk grote, absurde, onoverzichtelijke wereld...?

141122 - ZOZ - Van twangy gitaar naar vlammende kudde

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Of: hoe je van een gitarist bij een song uitkomt met heel veel "covers" en een verhaal. Ik zocht naar een onderwerp voor een nieuwe ZOZ. Ik kwam uit bij Duane Eddy, met zijn "twangy" gitaarstijl. De noten los van elkaar gespeeld op de "lage" snaren, en met effecten als galm, vibrato en tremolo.
Ik vond van hem een uitvoering van Ghost Riders in the Sky, uiteraard instrumentaal:


Ghost Riders In The Sky (EN) is een Cowboy-legende, waarvan de titel ook wel wordt geschreven als Ghost Riders, Riders in the Sky, en A Cowboy Legend.
Het is geschreven door Stan Jones in 1948, en er zijn heel veel "covers" in allerlei stijlen, waarvan er vele "hits" werden, instrumentaal, maar het is oorspronkelijk vocaal.

Wikipedia: { Het lied gaat over een volkslegende waarin een cowboy een visioen heeft van een kudde runderen die met rode ogen door de lucht dendert, terwijl ze opgejaagd wordt door op paarden rijdende geesten van verdoemde cowboys. Een van hen waarschuwt hem dat als hij zijn ingeslagen weg niet wijzigt, hem hetzelfde noodlot wacht "om te proberen de duivelse kudde in de eindeloze ruimte te vangen." De legende, die Jones voor het eerst hoorde toen hij twaalf jaar oud was, kent overeenkomsten met de Noord-Europese mythes over de Wilde Jacht. }
Dus eigenlijk oude Noord-Europese mythologie, gebaseerd op natuurverschijnselen, die via een eenzame cowboy met een gitaar als een boemerang bij ons terugkomt, zou je kunnen zeggen:

Ghost Riders in the Sky - Stan Jones

An old cowboy went ridin' out one dark and windy day
Upon a ridge he rested as he went along his way
When all at once a mighty herd of red-eyed cows he saw
Plowin' through the ragged skies, and up a cloudy draw

Yippie-aye-aee, yippie-aye-oh! Ghost herd in the sky

Their brands were still on fire, and their hooves were made of steel
Their horns were black and shiny and their hot breath he could feel
A bolt of fear went through him as they thundered through the sky
For he saw the riders comin' hard, and he heard their mournful cry

Yippie-aye-aee, yippie-aye-oh! Ghost riders in the sky

Their faces gaunt, their eyes were blurred, their shirts all soaked with sweat
They're ridin' hard to catch that herd, but they ain't caught 'em yet
'Cause they've got to ride forever on that range up in the sky
On horses snorting fire, as they ride on, hear their cry...

Yippie-aye-oh, yippie-aye-oh! Ghost riders in the sky

As the riders loped on by him, he heard one call his name
"If you want to save your soul from hell a riding on our range
Then cowboy change your ways today, or with us you will ride
Tryin' to catch the devil's herd, across these endless skies"

Yippie-aye-aee, yippie-aye-oh! Ghost riders in the sky
Yippie-aye-aee, yippie-aye-oh!

Ik vond een clip met een mechanische gramophone, met de oorspronkelijke versie van Stan Jones zelf met zijn Death Valley Rangers:


Van de vele covers som ik er een paar op: The Highwaymen (Live) met Willie Nelson, Waylon Jennings, Johnny Cash and Kris Kristofferson; een zeldzame opname van Debbie Harry (Blondie), een Instrumentale Fingerstyle Gitaar versie, en de bekendste instrumentale versie uit mijn jonge jaren, The Shadows - Riders In The Sky.
De meest verkochte versie zou die van Vaughn Monroe zijn, die het in 1949 op single uitbracht, kort na Stan Jones zelf dus.

Er is een (vind ik) mooie melodiueze Heavy Metal versie van Ghost Riders In The Sky van de Finse band Children_of_Bodom. Die naam heeft niets te maken met Sodom, maar alles met het Finse Bodommeer. Op 4 juni 1960 werden bij het Bodommeer 4 kamperende tieners aangevallen, waarbij slechts één het overleefde. Daarna ontstonden allerlei verhalen over monsters en geesten bij het meer.

De Australische rockband Spiderbait nam Ghost Rider ook op en maakte er een suggestieve clip bij. Ik vind grappig en interessant om te zien hoe spookverhalen, die zelf al een produkt van fantasie zijn, nog meer fantasie kunnen oproepen. Zo is de afdeling Special Effects flink bezig geweest bij het uitbeelden van dit verhaal. Niet alleen vlammende spoken op paarden, maar ook op motoren zijn te vinden in deze clip, waarschijnlijk vormgegeven met de modernste (digitale video-) technieken:

Daar staat weer een versie tegenover van The Sons of the Pioneers, opgericht in 1933 door de (o.a. van plakplaatjes bij de kauwgom) bekende film-cowboy Roy Rogers.
Naast Roy Rogers (alleen de klank van die naam al...) verschenen talloze schoonheden op zulke plaatjes en in de films.
The Sons of the Pioneers bestaan, na doorlopende bezettingswisselingen, blijkbaar nog steeds:


Ook is er een groep, die zijn naam heeft ontleend aan deze song: Riders in the Sky. Die zoeken het in de combinatie van humor en muziek, en hebben ook Ghost Riders in the Sky op hun repertoire:


Hoewel er veel versies te vinden zijn met Johnny Cash (solo, en in diverse cominaties) sluit ik af met de versie van Ghostriders in the sky met Johnny Cash in The Muppets Show, om te voorkomen dat iedereen met enge beelden in zijn hoofd naar bed gaat en niet kan slapen.
Of zijn die Muppet-griezels juist slaaprovend? :

141121 - 6 woorden met beeld: Insecten 2

Vaarwel verrekte crisis, ik ben pleitte!

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion

141121 - 6 woorden met beeld: Insecten

Kan 'ie een beetje hoger, please?

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion

141115 - ZOZ - Op weg naar huis

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Wij bevinden ons in een turbulente periode. Op 1 november hadden we een reünie van het bedrijf waar ik, tot 13 jaar geleden, 34 jaar gewerkt heb, maar dat niet meer bestaat.
Het was, toen ik er kwam in 1966, een familiebedrijf dat zich bezighield met oproepsystemen voor zorginstellingen: NIRA. Daar had ik bewust voor gekozen.
Kort na de oorlog begonnen in de omgeving van Rotterdam, kwam het bedrijf naar Emmen om voldoende te kunnen uitbreiden zonder steeds te moeten verkassen.
In de 80-er jaren fuseerde het bedrijf met het Zweedse Ericsson. Daardoor veranderde er nogal wat. Vandaag had ik nog even een oud-collega aan de telefoon: Ja, we hebben wat afgemopperd op die familie-directie, maar later hadden we ze wel graag teruggehad... Toch waren er nu ca. 325 mensen naar de reünie gekomen, waaruit valt af te leiden dat de collegiale sfeer goed was.

Meteen na de reünie genoten we een midweek, die we aangeboden kregen door kinderen F&J, waar we ook herinneringen aan een stroeve fase van Marijke hebben afgerond.
Onze gedachten gingen daar vaak naar de broer van Marijke's beste vriendin, Willem, die terminaal ziek was. De dag na onze terugkeer is hij inderdaad overleden.

Intussen vernam ik dat in 2008 een kunstenares is overleden, waarvoor ik in 2002 met een gedicht haar tentoonstelling heb mogen openen in (toen nog) Galerie 't Arsenaal in Coevorden. Ruim een jaar daarvoor speelde datzelfde Arsenaal een rol in een gedicht dat ik geschreven had voor de jaarlijkse bijeenkomst van de historische Picardtclub in de stad. Ik heb er nooit gewoond, maar heb er mijn LTS-opleiding gedaan, op 17 km fietsen van huis, en kreeg met 17 jaar mijn diploma.

Met de inspiratie voor de ZOZ ging het deze keer niet zo goed, ik ben vrijdagavond pas begonnen. Ik zocht naar streektaalmuziek uit Nijverdal, waar Willem een streektaal-fenomeen was. Met de omgeving van Nijverdal ben ik redelijk vertrouwd, ik heb er vaak en met veel plezier gefietst, maar ik ben niet op de hoogte wat er daar aan streektaal-artiesten te vinden is.
Nijverdal is echt een apart gebied: de overgang tussen Sallands en Twents.

Op gevoel kwam ik uit bij Jon and Vangelis: I'll find my way home. De serene stem van Jon Anderson, bij de bijna esoterische synthesizermuziek van Vangelis roepen bij mij een vredige melancholie op, en die ene zin, I'll find my way home, werkt op mij zó geruststellend, dat ik zie dat alles relatief is. Uit alle onbevredigende of bedreigende situaties in mijn leven ben ik toch steeds weer op een kalme oever geland...

Tuimelen tussen emoties

We hadden een heerlijke midweek op park Landal De Vers in Overloon, cadeautje van kinderen F&J. Marijke was daar ca. 30 jaar geleden al eens geweest, dus speelde een zekere nostalgie een rol bij de keuze. Ik had een heel vaag idee dat ik ooit met een schoolreisje in het Oorlogsmuseum was geweest, maar dat is dan ca. 60 jaar geleden. Dinsdagmiddag hebben we dat indrukwekkende museum bezocht.

Woensdagmiddag kwamen F&J met de kinderen (de afstand voor hun was medebepalend geweest voor onze keus) en dat was de kers op de taart! Marijke had een lunch verzorgd, en daarna een wandeling op en rond het park terwijl de kleinkinderen van het zwembad genoten.

Een fijne middag en aansluitend een heerlijk diner in het restaurant op het park: "Broer & Zus".

Bij de naam van dat restaurant hadden we steeds de situatie in gedachten van Willem, die terminaal ziek was, de enige broer van Marijke's beste vriendin. Een zeer aan elkaar verknochte broer en zus.

Donderdag reden we langs de Maas. Met een pontje naar de oostkant. Rondgekeken in Arcen, maar niet de energie voor nog een wandeling door de kasteeltuinen. Met een andere pont terug naar de westoever, en even later een forse regenbui (de enige!) die ons deed besluiten "huiswaarts" te gaan.

Vrijdagmorgen snel opruimen/inpakken, dan via Nijmegen naar huis. In Nijmegen wachtten (schoon)zus en zwager ons al op, en we hadden bij hen een mooie middag: de dames naar de Primark en de heren naar de archeologie: de video's van Nico door een goedwillende ambtenaar samengevoegd tot een doorlopende voorstelling over de opgravingen. Nu keek ik met de maker naar het resultaat. Daarna de restanten van de "Verloren toren" in de fietsenkelder op Plein 44.
De kaasfondue bij (schoon)zus en zwager was voortreffelijk, maar door de druk van het parkeergeld (is parkeren in Nijmegen niet duurder dan rijden?) vertrokken we om ca. 19:00 uur naar huis.

Thuisgekomen kregen we bericht dat Willem in slaap was gebracht om niet meer wakker te worden: zijn lijden was te erg. We hebben toen een kaars aangestoken.

Wij kenden Willem voornamelijk van de verjaardagen, als belangrijke humoristische factor. Maar ook als duizendpoot die columns schreef, modeshows liep, regisseur, Buitengewoon Ambtenaar Burgerlijke Stand, en ???, en elk jaar een mooie kalender uitgaf, die ook steeds in onze huiskamer hangt.
Dit zal de laatste zijn, 2014, want zaterdagmorgen kregen we bericht dat Willem was overleden. In zijn en mijn (verwante, niet dezelfde) streektaal: Willem is "oet de tied" (uit de tijd).

Willem had als schrijversnaam Willem van Noesel. Noesel is de streektaalversie van Noetsele, de oorspronkelijke plaatsnaam waar de Noetselerberg naar is genoemd. Later is de naam Nijverdal geïntroduceerd door de eerste industriëlen in de streek. Willem vond de naam Nijverdal maar een bedacht iets, waar al een goede naam voor bestond.

Voor deze maand stond op zijn kalender de tekst:

Noeselerbarg, iej loat miej kieken zo wied het oog reikt, ik zie Roalte, Heeten, Wiehje en biej helder weer.... Zwolle.

Noetselerberg, je laat mij kijken zo ver het oog reikt ik zie Raalte, Heeten, Wijhe En bij helder weer.... Zwolle

Op de Noetselerberg heb ik soms gekeken naar de boerderij waar ik met mijn gezin vaak op vakantie ging, nabij Luttenberg. Dan zag ik boer Wim de koeien binnenhalen om te melken; anders hielp ik daar zelf vaak aan mee. Fietsen over de Sallandse Heuvelrug was altijd een heerlijke uitdaging!

In 2011 waren we in Nijverdal bij de presentatie van Willem's boek "Noesellaand" met zijn "verzamelde verhalen en gedichies" in streektaal. Hij maakte ook de prachtige foto's, die getuigen van zijn liefde voor de natuur en de omgeving. Uiteraard hebben we een exemplaar meegenomen, gesigneerd door Willem van Noesel en zijn dochter Ping waarvan een aantal schilderijen in het boek zijn opgenomen.

Het eerste gedicht in dat boek is nu heel actueel (met mijn vertaling er naast voor mensen die denken dat ze geen Nedersaksisch begrijpen) :

Op het zaand Op het zaand bin ik verwekt en op het zaand geboren. Op het zaand heb ik learen spöllen tussen heide en 't koren. Op het zaand he'k lief-ehad, he'k geluk verwörven. Op het zaand heb ik stoan hulen toen 'k niet wieder dörfden. In het zaand zult ze miej straks leggen as ik bin estörven.

Op het zand Op het zand ben ik verwekt en op het zand geboren. Op het zand heb ik leren spelen tussen heide en het koren. Op het zand heb ik liefgehad, heb ik geluk verworven. Op het zand heb ik staan huilen toen ik niet verder durfde. In het zand zullen ze me straks leggen als ik gestorven ben.

© Willem van Noesel, (ISBN/EAN: 978-90-76272-00-9)

Naast me ligt Willem's boek. Ik blader er in en lees verhalen en "gedichies". Rake observaties. En menigmaal schiet ik in de lach om zijn sublieme beschrijving van verrassende ontknopingen van alledaagse situaties...!

ZOZ - 141108 - Prille liefde, een oud boek en een Bladfluit

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Op 31 oktober plaatste ik een verhaal over een boek van mij, dat ik me helemaal niet herinnerde. Op een fietstocht reed ik om, langs mijn eerste, prille vriendin en kreeg het boek van haar terug.
Dat boek heet: "De lotgevallen van een bengel", en inmiddels heb ik er al een heel eind in gelezen en heb een steeds sterker gevoel dat ik het toch echt, lang geleden, wel eens eerder gelezen moet hebben.

Tijdens mijn bezoek praatten we niet alleen over het verleden, maar ook over onze huidige bezigheden Zo kwam mijn deelname aan de ZOZ, Zwijmelen Op Zaterdag, ook aan de orde. En daarmee de herinnering aan onze gezamenlijke muzikale activiteiten.
Zij speelde gitaar en ik mondharmonica, en "Hello Mary Lou" van Ricky Nelson was onze duidelijkste herinnering.


Zij heeft haar gitaar doorgegeven aan een van de kleinkinderen, omdat haar handen het niet meer toestaan om te spelen, en ik heb al vele decennia geen mondharmonica meer gespeeld.

Ze vroeg of ik de man kende op Youtube die prachtige concerten geeft met het fluiten op een blad. Een blad van een plant. Nee dus, maar ze mailde me een paar links, en nu laat ik jullie daarvan meegenieten. Het is een Aziaat, maar ik weet te weinig van het verschil tussen b.v. Chinese en Japanse karakters om te onderkennen waar ik zijn herkomst moet zoeken.
In zijn ruime repertoire, en de decors waarin hij speelt, vind ik aanwijzingen dat hij uitgaat van een christelijke achtergrond. Japan lijkt me iets meer voor de hand liggend. Of Taiwan misschien?

De eerste melodie is een klasieker: Whispering Hope, bekend van onder anderen Jo Stafford, Jim Reeves en Mieke Telkamp. Het is geschreven in 1868 (!) door Septimus Winner, die ook veel songs schreef onder de pseudoniemen Alice Hawthorne, Percy Guyer, Mark Mason, Apsley Street, en Paul Stenton, waarvan sommige nog steeds bekend. Blijkbaar een kleurrijk figuur die ook wel eens in conflict kwam met het gezag.


Wie meer wil zien / luisteren kan snuffelen tussen de video's op het YouTube-kanaal van "Leaflute". Daar vind je songs van Amazing Grace, via de Cuckoo Waltz, tot O Lord ! I Am Willing.

Ik vestig graag de aandacht op een muziekles van deze meester - "How to play leaflute (musical leaf)":


Er is ook nog een langere les: 樹葉笛吹奏法 How to play leaflute -2
Bruikbaar noemt hij hier bladen van de Camphor (= kamfer) en Garlic Vine (= Mansoa alliacea), waarvan ik niet eenduidig een bekende Nederlandse naam kon vinden: magnolia? trompetboom? Ik ben niet zo'n plantkundige. (Een latere vriendin kon nauwelijks een plant passeren zonder de Nederlandse en Latijnse naam te noemen...)

Ook vroeg mijn vriendin of ik de video kende van de man die als "living statue" op een plein staat, totdat een kind een muntje in zijn hoed gooit. Ook daarvan stuurde ze me de link. Het gebeuren was weliswaar gesponsord door een jubilerende bank, maar echt indrukwekkend:

141106 - 6 woorden met beeld: Lenen

Pas op! Geld lenen kost geld...!!!

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion

ZOZ - 141101 - Zwarte gordijnen in de witte kamer

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Op 25 oktober, de vrijdag vóór de vorige ZOZ, werd op de website van Jack Bruce door zijn familie bekendgemaakt dat Jack is overleden.

Hoewel zijn naam lang niet bij iedereen bekend was, besteedden de media daar relatief veel aandacht aan, zoals de BBC meermalen, NRC (Veel info, links en clips in dit artikel!) en als "Breaking News" op YouTube: Cream bassist Jack Bruce Dies at 71.

Jack Bruce (.nl) was vooral bekend als bassist van "de eerste supergroep", Cream (.nl).
Cream vierde in de jaren zestig grote successen. Ondanks het feit dat de band niet veel langer dan twee jaar bestond (van 1966 tot 1968) scoorde de groep grote hits.
Cream verkocht 35 miljoen albums en kreeg als eerste band ter wereld een platinaplaat uitgereikt, voor het album "Wheels of Fire".
De andere twee groepsleden waren Ginger Baker (.nl), de drummer die bekend werd als een van de eerste drummers die naar Afrika ging om ritmes te leren, en Eric Clapton (.nl), een van de grootste gitaristen ooit.
De groepsleden hadden in verschillende combinaties eerder samengespeeld in andere bekende groepen, en bij het zoeken van meer info struikel je dan ook over de grote namen, zowel voor als na Cream.

Jack Bruce schreef en zong de meeste nummers van de band. Veel nummers schreef hij samen met de dichter Pete Brown, en die samenwerking ging nog tientallen jaren door na het uiteenvallen van Cream.
Pete Brown zou in eerste instantie samenwerken met Ginger Baker, maar dat bleek geen succes.
Het uiteenvallen van Cream was een kwestie van tijd, omdat van zowel Jack Bruce als Ginger Baker wordt gezegd dat ze "temperamentvol" waren.
De persoonlijkheid van Ginger Baker deed hem nogal eens in conflicten verzeilen, zodat er zelfs een documentaire van 1:30 uur is met de titel Beware of Mr. Baker.

De muziek van Cream werd gerekend tot de Psychedelische Rock, een populaire stroming in die tijd, die veel invloed heeft gehad op de verdere ontwikkeling van de Rock.

Ik denk bij Cream bijna automatisch aan een zolderkamer, die ik heb helpen opwaarderen tot logeerkamer, in het huis van een vriendin. Toen ik, ruim in het nieuwe millenium, bezig was de wanden onder het schuine dak wit te maken, klonk in mijn hoofd steeds de song: "White Room", een van de bekendste nummers van Cream, geschreven door Jack Bruce en Pete Brown.
Niet dat ik verder geen songs van ze in mijn geheugen heb, maar deze staat op de voorste rij en komt ook weleens tevoorschijn zonder directe aanleiding.

De tekst van White Room is gebaseerd op de nieuwe flat van Pete Brown, waar hij zich niet prettig voelde. De muziek was er al, en zijn eerste poging, over een heel ander onderwerp, was afgekeurd door Jack Bruce. Toen hij met de nieuwe tekst kwam, verwachtte hij er niet veel van, maar het is een wereldhit en een klassieker geworden.
Ik ben zelf helemaal lyrisch van dat terugkerende zinnetje, waarin hij zo goed zijn onbehaaglijke gevoel heeft gevangen: "where the shadows run from themselves": "waar de schaduwen vluchten voor zichzelf"...

White Room
Jack Bruce en Pete Brown

In the white room with black curtains near the station.
Blackroof country, no gold pavements, tired starlings.
Silver horses ran down moonbeams in your dark eyes.
Dawnlight smiles on you leaving, my contentment.

Ill wait in this place where the sun never shines;
Wait in this place where the shadows run from themselves.

You said no strings could secure you at the station.
Platform ticket, restless diesels, goodbye windows.
I walked into such a sad time at the station.
As I walked out, felt my own need just beginning.

Ill wait in the queue when the trains come back;
Lie with you where the shadows run from themselves.

At the party she was kindness in the hard crowd.
Consolation for the old wound now forgotten.
Yellow tigers crouched in jungles in her dark eyes.
Shes just dressing, goodbye windows, tired starlings.

Ill sleep in this place with the lonely crowd;
Lie in the dark where the shadows run from themselves.

Hier een TV-registratie in zwart/wit, live tijdens hun afscheidsconcert op 26 november 1968 in de Royal Albert Hall, aangekondigd door de nog jonge BBC DJ John Peel (.nl), die vooral bekend werd door het laten horen van vernieuwende muziek:


Van het reünieconcert van Cream in 2005, ook in de Royal Albert Hall, heb ik gekozen voor Sunshine of Your Love, van Jack Bruce, Pete Brown en Eric Clapton en ook een hit. Een lang nummer en speciaal voor de liefhebbers:


White Room is door veel artiesten gecoverd, en Jack Bruce en Eric Clapton hebben het op hun repertoire gehouden. Hier is nog een clip waar eerst Jack Bruce uitleg geeft over zijn fretloze bas, en dan begint op 5:30 de combo: Jack Bruce & Gary Moore - White Room.

Ik vond een onverwachte cover uit een heel andere sfeer: White Room by Vassar Clements, de beroemde country-violist. Hem leerde ik kennen door het memorabele album Will the Circle Be Unbroken. Vassar is ook iemand die van vele muzikale markten thuis is, zo heeft hij samengespeeld met jazzviolist Stephane Grapelli.

Ik vond een optreden van Jack Bruce met White Room, waar het plezier van af spat. Hij heeft meer samengewerkt met Robin Trower (.nl), vroeger gitarist van Procol Harum. Ik noemde hem al eens in mijn ZOZ van 20 september. Het trio wordt hier gecompleteerd met een andere minder bekende gigant, Gary Husband.
Ze speelden februari 2009 in Nederland, in De Vereeniging in Nijmegen, en namen daar (delen van?) een live-album op, "Seven Moons":



Jack, dank je voor al die mooie en inspirerende muziek!


Over Pete Brown wist ik niet veel, maar ik ontdekte dat hij allerlei creatieve activiteiten ontplooid heeft, zoals een eigen muzikale carrière. Daarnaast kwam er nog een verrassing uit de hoge Wikipedia-hoed: een neef van Pete was de komiek Marty Feldman, die opviel door zijn extreem grote, bolle ogen, gevolg van een ziekte. Hij werkte o.a. met komieken die later Monty Python zouden vormen.
Jack zal Marty ook op TV gezien hebben, hij was een tijdgenoot van me. Voor degenen die die TV-periode gemist hebben, hier Marty Feldman in de Muppet Show. De drummer van het Muppet-orkest, Animal (op 1:33), doet mij door zijn rode haar en woest uiterlijk en gedrag altijd denken aan Ginger Baker.
Marty Feldman ontpopt zich hier als prinses Sheherezade die de kalief, die blijkbaar een kloon is van de Zweedse kok, een verhaaltje vertelt voor het slapen gaan: