150815 – ZOZ – Autopech

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Bizarre dag, woensdag 5 augustus. Om ca. 14:30 vertrokken we uit Tiel. Na 30km hadden we al twee keer met een storing in de auto op de vluchtstrook gestaan.
We waren toen dichtbij de parkeerplaats Leigraaf langs de A15. Daar hebben we de Suzuki Mobiliteitsservice gebeld.
Keurig binnen de afgesproken tijd was onze redder in de nood er, maar het probleem was niet direct te vinden en te verhelpen.

Onze auto werd op de bergingswagen (Abschleppwagen vind ik eigenlijk een mooi woord) gereden en afgevoerd naar de thuisbasis van het bergingsbedrijf, want na sluitingstijd van garages.

We kregen een vervangende auto mee, een spiksplinternieuwe VW Golf TSI. ALLE bagage overgeladen, behalve de fietsendrager met mijn racefiets...
In de buurt van Arnhem namen we NIET de goede afslag op de snelweg, dus doorrijden en een oplossing zoeken in een onwennige auto.

Marijke vond 'm vanaf het begin nogal stinken. Nieuwigheid misschien? Bij een pompstation maar eens het instructieboekje bestudeerd en broodjes gehaald. De standaard ingebouwde navigatie ingesteld op "naar huis".
De eerste geschikte afslag genomen, maar in de vreemde omgeving te laat gezien dat de navigatie de ene kant op suggereerde (over het viaduct terug), terwijl wij al afsloegen de andere kant op.
Dat leidde ons langs prachtige natuur, maar wel een flink eind om.
Ik vond de auto wel merkwaardig reageren op versnelling en gas, maar ja, zo'n nieuwerwets ding, en misschien relatief te weinig instructie door medewerkers die er helemaal aan gewend zijn...?

In Zwolle stonden we in een file, daar in het stuk A28 door de stad. Toen we net weer konden optrekken, wees een medeweggebruiker ons dat er iets mis was met "onze" auto.
Hup, gelukkig was daar een vluchtstrook. En ja, Marijke stapte uit en zag dat er ergens rook was achter de auto.
Vlakbij werd de vluchtstrook breder en was ook de naastliggende rijstrook afgezet, dus daar nog even naartoe gereden. Weer bellen, alleen: wie nu? Via-via kregen we te horen dat we 112 maar moesten bellen om ons te laten wegslepen naar een veilige plek. Er kwam ook zo'n auto met knipperlichten om ons af te schermen.

Er kwam weer een bergingswagen, en op een veilige plek inspecteerdede monteur de auto. Nee, het is niet de handrem, het ruikt erg naar verbrande koppeling! Met deze auto kun je niet verder!

Verder, naar het tweede bergingsbedrijf. Een tweede vervangende auto werd geregeld, nu een nieuwe Opel Astra. WEER alle vakantiebagage overladen...

Onzeker geworden, kreeg ik nu wat extra instructie, in wéér zo'n "vliegtuigcockpit", vergeleken met onze eigen auto. Onze helper nam er rustig de tijd voor, terwijl hij net thuis zijn overall had uitgedaan toen hij werd gebeld om ons op te halen.
Gelukkig bracht deze auto ons veilig thuis. Om 23:00 uur, ca. 8,5 uur voor een ritje dat normaal iets van 2 uur duurt!

Wat wel staat als een huis: welgemeende complimenten voor de medewerkers van de bergingsbedrijven, die ons voortreffelijk geholpen hebben, niet alleen technisch, maar ook door hun relaxte houding en met het regelen van alle rompslomp!

De volgende morgen, donderdag, zou onze auto door het bergingsbedrijf naar de dichtstbijzijnde dealer gebracht worden, in Arnhem.
Vrijdag moesten wij de tweede vervangende auto inleveren, gelukkig kon dat in Emmen, en van onze eigen dealer kregen we een leenauto.

Het contact met de dealer in Arnhem verliep goed, met ons en ook met onze eigen garage.
Het probleem was echter niet te vinden in het computersysteem van de auto, dus eigenlijk onvindbaar. Uit ervaring was wel een bepaald probleem bekend, dat met sensoren te maken had, dus die werden vrijdag besteld. Ze zouden dan hopelijk maandagavond beschikbaar zijn en dinsdagmorgen vervangen kunnen worden.

Aan het eind van de dinsdagmorgen hebben we geïnformeerd naar de stand van zaken. De sensors waren gemonteerd, we werden teruggebeld teruggebeld na een proefrit: het leek oké.

Marijke voelde zich goed genoeg, en zo hebben we elk een vrijreizendag met de trein verzilverd.
Vanwege overbelasting van station Zwolle door werkzaamheden, stond de trein een tijdje stil op station Olst.

We deden er ruim 3 uur over om bij de garage in Arnhem te komen, redelijk vlotte aansluitingen en comfortabel zitten bij 3 vervoersmaatschappijen...

Terug naar huis met onze eigen auto hebben we er een sight-seeïng tour van gemaakt. Geïnspireerd door de heenreis, wou Marijke graag langs het geboortehuis van haar kinderen in Olst, en we lieten de snelweg voor wat die was.
Dineren deden we bij een frietkot op de parkeerplaats bij de waterval van Loenen, waar we terechtkwamen toen we de juiste richting kwijt waren. Geen punt, er hing daar een goede sfeer en we hadden Talamini-ijs na.

Toch waren we blij toen onze auto en mijn racefiets (die het hele avontuur vanaf de fietsendrager had meegemaakt) weer bij ons voor de deur stonden!

Ach, en wat past beter bij dit verhaal dan Dorus met zijn Hoestbui op vier wielen?


De oude sensoren kregen we mee. In de ene had blijkbaar volgens de monteur een barst gezeten, en omdat het niet te meten is of ze defect zijn, worden dan beide vervangen. Ja, 't zijn de kleine dingen die 't 'm doen...