190928 - ZOZ - Van milieu, vogels en muziek

Deze week kwam in het journaal een item voorbij waarbij een van de eerste woorden muziek opriep uit mijn geheugen. Niet omdat het zo'n feestelijk bericht was, integendeel.

Afb: Wikipedia

Het bericht ging over de vondst van 34 door gif gedode  condors. Om nauwkeuriger te zijn: de Zuid-Amerikaanse Andescondors, de Noord-Amerikaanse soort is de Californische condor.
De Andescondor geldt als bedreigde diersoort. Er leven wereldwijd nog minder dan 10.000 exemplaren, maar een mannelijke condor wordt pas rond het vijfde of zesde jaar geslachtsrijp. Condors zijn monogaam. Een Andescondor kan eens per twee jaar 1 of 2 eieren leggen. Als het ei uitkomt voeren beide ouders het jong de eerste 6 maanden op de broedplaats, een ontoegankelijke rotsrichel, en nog eens 6 maanden wanneer het de broedplaats verlaten heeft.

Een natuurbeschermster over de vergiftigde condors: "We hebben de afgelopen 26 jaar 60 condors uitgebroed en grootgebracht om ze terug te zetten in de natuur. In twee jaar zijn we hetzelfde aantal verloren door toedoen van gif."
En het is geen eenmalig incident, ik vond ook al een bericht uit 2013: Wie heeft de condors in Chili vergiftigd?.
Waarschijnlijk zijn het boeren, die in de majestueuze vogels een bedreiging zien voor hun veestapel. Ik kan dat ook wel een beetje begrijpen, want met een spanwijdte van soms meer dan 3 meter is de vogel een imposante verschijning. Hij vliegt tot 200km om voedsel te zoeken en kan stijgen op warme luchtstromen tot 5000 meter hoogte zonder met zijn vleugels te klapperen.

De muziektitel waar ik meteen aan dacht is natuurlijk El Cóndor Pasa ("De Condor Vliegt") (nl).
En nee, de versie van Simon & Garfunkel (nl) is niet de oorspronkelijke.

Simon & Garfunkel - El Condor Pasa (If I Could):


Ook de (instrumentale) versie van Los Incas is niet het origineel - Simon & Garfunkel hoorden hun muziek en maakten er hun eigen tekst bij. S&G hebben nog wel wat problemen gehad over de auteursrechten van deze song; ze waren verkeerd geïnformeerd over de oorsprong.

Los Incas - El Condor Pasa:


Nee, de song is veel ouder, het komt uit een Zarzuela (nl), een vorm van opera / operette, met de titel El cóndor pasa, in 1913 geschreven door de Peruviaan Daniel Alomía Robles (1871 - 1942), en het piano-arrangement werd pas in 1933 officieel geregistreerd.

En die song is gebaseerd op een Peruviaans volksliedje uit de 18e eeuw dat over een andere vogel gaat: "Soy la paloma que el nido perdió" (Ik ben een duif die zijn nest verloor). De opera had als thema de strijd tussen de plaatselijke bevolking bestaande uit Indianen en hun overheersers in Cerro de Pasco, een mijnstad met zilvermijnen. De beide vogels staan voor de onbereikbare vrijheid.

Beknopte info via de Google-vertaling: Dit is een reconstructie van het originele stuk zoals geschreven en gecomponeerd door Daniel Alomía Robles. De zarzuela bestaat uit zeven delen, waarvan de drie muzikale delen hier te horen zijn. Het stuk werd niet voor Andes-instrumenten geschreven. De reconstructie werd uitgevoerd door musicoloog Luis Salazar Mejía, in samenwerking met muzikanten Claude Ferrier en Daniel Dorival. Het werd opgenomen in de studio van Mario Orozco Cáceres en in de Estudio Amigos. De zarzuela werd in het Mazzi Theater in Lima herhaald in november 2013 t.g.v. de herdenking van de premiere 100 jaar geleden. De algemene productie stond onder leiding van Mario Cerrón Fetta..

El Cóndor Pasa Única Versión Original, según la partitura de Daniel Alomía Robles:


Ook van deze song zijn legio covers gemaakt, zowel instrumentaal als vocaal. Ik heb er in zitten grasduinen en zou er best nog meer willen presenteren, maar ik hou het bij deze, zonder er verder informatie over op te diepen dan dat de zangeres op Facebook te vinden is: Pura Alcantara de Bystrom.

El Cóndor Pasa-Vírgenes del Sol, SOPRANO estilo YMA SUMAC 2018:


Tja, en nou lijkt El Cóndor Pasa zo'n heel bekend nummer, maar het staat nog maar één keer in het zwijmeloverzicht, en wel in een onbekende versie, in mijn blog van 2 april 2016 als bijvangst!
Toen ik dat nog weer beluisterde kreeg ik toch even weer kippevel. Ik schreef er toen bij: "Nu kan iemand tegenwerpen dat metal-gitaristen moeten afblijven van hun favoriete muziek, dan stel ik daar tegenover, dat deze Charlie Parra del Riego, alle recht heeft om een klassieker uit zijn vaderland, Peru, te spelen.". De song geldt als tweede volkslied, en cultureel erfgoed van Peru.

Charlie Parra del Riego - El Condor Pasa Heavy Metal Guitar:


Wat ik er toen in mijn blog ook bij schreef, was dat de naam Zarzuela me natuurlijk aansprak vanwege Restaurant Zarzuela in Nijmegen, waar we al meerdere keren heerlijk gegeten hebben. Het is voor ons helaas te ver uit de buurt om zomaar even langs te gaan...

---

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.

190924 Van Gorilla's, Visscher en Stip.

Vandaag zag ik dat de Inkspotprijs, voor de beste politieke tekening, weer is uitgereikt, deze keer aan Cartoonistencollectief Gorilla. Het onderwerp is het immigratiebeleid van Donald Trump. Deze tekening is gemaakt door Herman van Bostelen.

Ik had onmiddellijk een déjà vu: een vergelijkbare politieke prent, in 1983 getekend door Nico Visscher, als aanklacht tegen de honger in de wereld. Internationaal bekroond in 1984. De rijkdom van de "westerse" wereld tegenover zwarte handen die nèt niet bij het brood kunnen...

Over Nico Visscher is niet zo gemakkelijk informatie te vinden. Dat is raar voor een tekenaar die 50 jaar lang voor diverse tijdschriften tekeningen en illustraties heeft gemaakt. Hij is van 1933 en nu nog lid van de VOIC: de Verenigde Oostindische Inkt Compagnie.
Hij maakte veel sociaal bewogen politieke prenten voor landelijke bladen, maar ook jarenlang dagelijks een kleine, actuele cartoon op de voorpagina van het Nieuwsblad van het Noorden.

En niet te vergeten, een tijdlang dagelijks (!) de strip "Inde wolken", met kostelijke humor en soms ook wel nadenkertjes, samen met tekstschrijver en puntdichter Kees Stip, onder het gezamenlijke pseudoniem NiKe.
De strip die ik eigenlijk zocht heb ik niet gevonden, maar deze komt dichtbij.

Veel van zijn werk heeft Nico Visscher overgedragen aan de Groninger Archieven. In 2013 heeft RTV Noord een uitzending gewijd aan Nico Visscher's jubileum.
Laat ik maar gewoon zeggen dat ik bewonderaar ben van zowel Nico Visscher als Kees Stip.

190921 - ZOZ - Van klassiek en/of klassiek

Ook in de wereld van de populaire muziek, zoals rock 'n roll, zijn er songs die je inmiddels met recht klassiek kunt noemen. In hun genre, maar dat blijft niet altijd beperkt tot het eigen genre.

Zo zag ik op YouTube een titel van Led Zeppelin (nl), toch bekend als hardrock-groep, uitgevoerd door het YAMATO String Quartet. Een degelijk klassiek instrumentarium, dat maakt nieuwsgierig!
Over dat gezelschap is geen Engelstalige (of anderszins door mij begrepen taal) te vinden, dus heb ik de hulp ingeroepen van Google Translate om tenminste een ietsje meer te weten te komen.
Zo leerde ik dat 25周年記念コンサート betekent: 25-jarig jubileumconcert. Geen beginnelingen dus. En als de rest van de vertalingen een beetje klopt, vieren Yasuo Ishida (viool), Tsunehiro Tsunehiro (viool), Takahiro Shishido (altviool), Hiroaki Sakata (cello) dat jubileum in 2019. Ze hebben elkaar ontmoet op diverse Japanse conservatoria, en spelen ook in andere ensembles en orkesten.
Het thema van het 25-jarig jubileumconcert is een keuze uit de "hoogtepunten uit het verleden". In september werd in Yokohama de "Angel Suite" van Astor Piazzolla (nl) gespeeld. In Tokio worden in november alle nummers gespeeld van het album "Crimson King's Palace" van King Crimson (nl). Beide zijn arrangementen van Kazuaki Kondo.

De titel van die Led Zeppelin-song associeer ik met een dessin, zoals dat van dat sjaaltje op de foto hierboven, dat ik graag draag: Kashmir (nl).
Kashmir (nl) is de naam van een (omstreden) gebied in het Noorden van India.

YAMATO String Quartet - Kashmir (Led Zeppelin / Arr. Kazuaki Kondo):


Zo weinig als ik kon vinden over die Japanse musici, zoveel te meer is te vinden over de jongens van Led Zeppelin, zanger Robert Plant (nl), gitarist Jimmy Page (nl), drummer John Bonham (nl), en bassist / toetsenist John Paul Jones (nl).
Stuk voor stuk worden ze door veel muzikanten genoemd als inspiratiebron en topper in hun vak.
Na het overlijden van John Bonham in 1980 is de band opgeheven: de overgebleven leden vonden dat ze niet zonder hem konden doorgaan met de band, omdat ze daarvoor een te hechte groep waren. Er zijn later wel samenwerkingen geweest tussen Robert Plant en Jimmy Page, en ook enkele reünieconcerten met de zoon van John Bonham, Jason (nl), als drummer.
John Bonham overleed op 32-jarige leeftijd, vermoedelijk aan een combinatie van medicijnen tegen angststoornissen en alcohol.
Ik kies voor een live-optreden met John Bonham op drums.

Led Zeppelin - Kashmir (Live at Knebworth 1979):


Voor de liefhebbers een link naar een live concert met Jason Bonham op drums, opgenomen in 2007 voor de concertfilm Celebration Day tijdens het Ahmet Ertegun Tribute Concert (nl): Led Zeppelin - Kashmir (Live from Celebration Day).

Wie er nog niet genoeg van heeft, kan op YouTube nog veel covers vinden in allerlei genre's. Ik vind het hier voor nu wel even genoeg.

---

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.

190916 - Verslag van een zwerfdag

Vlak voordat we vertrokken werd een prachtig boeket bezorgd voor de jarige Marijke.

Onze eerste halte was vesting Bourtange.

We trakteerden onszelf op cappuccino met appelgebak als lunch. Gelukkig was hier horeca open op maandag.

We zijn hier al vaak geweest, het blijft ons trekken. Een rosmolen en een standerdmolen vind je hier vlak bij elkaar; indrukwekkende voorbeelden van oude techniek. Marijke ontdekte dat de mevrouw waar ze ooit stekjes van kaasjeskruid van kreeg er nog steeds woont.

Nog even mijmeren op de brug over de vestinggracht, en we gaan weer op weg. Waarheen?

We sloegen een weg in waar we nog niet eerder waren geweest. Het was een heerlijk rustige omgeving. Uiteindelijk reden we op smalle landbouwweggetjes, tot het opeens overging in een zandweg. Hm, goed berijdbaar en na zo'n 100 meter leken we weer op een andere weg uit te komen. Dat klopte ook, maar de straatnaambordjes waren ineens in het Duits. Nou ja, leve Schengen. Ook hier eerst een tijdje landbouweggetjes.
We kwamen wel weer "in de bewoonde wereld" uit, en na een paar keer op de gok een richting gekozen te hebben, zagen we wegwijzers richting Bunde. Die volgden we, en vervolgens reden we via Nieuweschans en Drieborg door de Groninger polders naar Nieuw Statenzijl, of op z'n Gronings, Nij Stoatenziel. Ook al zo'n vertrouwde locatie voor ons, die altijd weer boeit. De spuisluizen die belangrijk zijn voor de waterhuishouding.

Voor mensen die geen Nedersaksisch (Gronings, Drents etc.) kennen: ziel is de uitspraak van zijl, dat is een sluis.

Het is een flinke klim, maar als je boven bent zijn mooie vergezichten de beloning.

Landinwaarts zie je tussen de landerijen de Westerwoldse Aa, die de grens vormt tussen Nederland en Duitsland, de andere kant op kijk je uit over de Dollard.

Hier bovenop de dijk staat ook de liedtekst te lezen van Ede Staal over deze plek. Marijke kiekte me toen ik de clip opzocht, die je nergens beter kunt beluisteren dan hier.

Nij Stoatenziel - Ede Staal:


Nog even een geintje, of experiment: aan de overkant van de Dollard ligt Emden, een Duitse haven en industriestad. Daar zie je grote schepen, waar je zonder verrekijker geen details van kunt onderscheiden. Een van die schepen heb ik gefotografeerd via de verrekijker, en zag dat er GLOVIS op stond, een Koreaanse rederij.

Op een dijk bij de sluis is een "Waaiboei" geplaatst: hoe harder het waait, hoe verder die meebuigt met de wind.

Toen stonden we voor de keuze wat we verder zouden doen, het was inmiddels omstreeks vier uur. We zouden naar Lauwersoog kunnen gaan om een visje te eten, met het risico dat daar op maandag alles dicht zou zijn.
We kozen voor Noordpolderzijl, waar vrijwel zeker het enige café gesloten zou zijn, maar ook zo'n omgeving die nooit verveelt, en dan maar verder zien.
Gelukkig lijken de ambities om hier een toeristische attractie van te maken in de doofpot beland, want dat zou dodelijk zijn voor deze plek waar je zo heerlijk tot rust kunt komen en even de sleur en drukte ontvluchten. Weids uitzicht vanaf de dijk over het Groninger land, en over de kwelders en het Wad.

Natuurlijk een verjaardagsfoto met de getijdehaven en de kwelders.

Met aan de ene kant de haven, waarschijnlijk het begin van opkomend tij, en vogels die op het slik uitrusten. Aan het eind zou je zó de blubber in kunnen lopen, wat gezien de sporen net gedaan is door een groep kinderen die we zagen toen we aan kwamen rijden. Die zijn zeker een stukje wezen wadlopen, er waren begeleiders bij. Aan de andere kant de kwelder met koeien en paarden.

Als je bij goed zicht over de kwelder kijkt, kun je het Duitse eiland Borkum zien, dat helemaal volgebouwd lijkt met torenflats om toeristen te herbergen… Brrr!

Laten we het hier maar mooi rustig bij koetjes en kalfjes houden. Zo te zien houden sommige koeien ook van wadlopen.

Café 't Zielhoes was inderdaad gesloten, maar de sfeer er omheen is geruststellend. We werden begroet met een bloemenweelde, en op de muur zat een vlinder te genieten van het nazomerzonnetje.

Na hier weer lekker te hebben lopen lanterfanten en genieten, was het eigenlijk ook wel genoeg. We besloten naar huis te gaan nadat we wat gegeten zouden hebben. De stad Groningen lag op onze route, en we wisten zeker dat Ikea open was, dus besloten we daar te dineren. Dat was, op het laatste eindje rijden na, het slot van een mooie dag. En dat terwijl Marijke 's morgens nog gezegd had: zullen we de hele dag in bed blijven? Maar ik denk dat dat een geintje was...

190914 - ZOZ - Van wandelen en rennen

Het was donderdag prachtig weer en we hadden de behoefte om er even op uit te trekken. Ik heb iets met bomen, en ik had op internet iets gezien over bijzondere bomen in natuurgebied Mantingerzand, ook bekend als Mantingerveld.
Dat gebied heeft een plaats in mijn herinnering. In de tijd dat ik op de LTS zat, hielp ik in mijn vrije tijd soms op de boerderij van een broer van mijn stiefvader. Die oom had onder andere een paar stukken land in de buurt van Mantinge, zo'n 13 km vanaf zijn boerderij. Je had toen nog veel kleine boeren met een gemengd bedrijf, en de stukken land waren via vererving verkregen.
Als we op dat land gingen werken, fietsten we over een pad dat toen nog dwars door het Mantingerveld liep.
Na een paar dagen hooien op dat verre land, moest de oogst naar huis gebracht. Oom en tante gingen dan aan het eind van de middag naar huis om te gaan melken. Mij werd dan toevertrouwd, als jochie van 14 á 15 jaar, om de oogst naar huis te brengen. Twee hoog opgetaste wagens met hooi, het paard er voor. O ja, de maaimachine moest ook mee naar huis, dus die werd er ook nog achter gekoppeld. Over die 13 km deed je wel een tijdje, maar het verkeer was nog lang niet zo druk als nu.

Er werd gewerkt aan een kunstproject; er stonden een aantal blauwe hekken.

We ontmoetten kunstenaar Rien Broekhuijsen terwijl hij daar bezig was, en vroegen wat het thema was. Bij het woord "vrijheid" was het alsof er ergens een deurtje open ging - een glaskunstwerk met dezelfde blauwe kleur en dat thema hadden mij ooit geïnspireerd tot een gedicht, met in het achterhoofd het lied: Klein Orkest - Over de Muur.
Dit kunstwerk, getiteld "De Reis Van De Landman", is onderdeel van een project van 6 kunstenaars uit de Gemeente Midden Drenthe (Culturele gemeente 2020), "6 Visies op Vrijheid". De opening is morgen, 15 september.

We gebruikten één van de objecten voor een dubbel dubbelportret.

Al met al had ik deze week nog helemaal niets gevonden voor mijn wekelijkse muziekblog, maar toen ik in mijn notities keek, zag ik de naam Yola staan, over wie even geleden een recensie in de Volkskrant had gestaan. Als ik me niet vergis is ze ook pas gepromoot in een talkshow. Ik ben op zoek gegaan, en tot mijn verrassing vond ik haar met een oude bekende, een song uit de jaren '60! Nu zong ze het live bij Ekdom in de Morgen.

Yola - Keep On Running:


Ze heeft overigens ook prachtige eigen songs, die ze met gerenommeerde artiesten heeft opgenomen in Nashville, als zwarte Engelse zangeres.

Keep On Running is oorspronkelijk geschreven en opgenomen door de Jamaicaanse zanger Jackie Edwards. Dat wist ik ook niet, maar zijn versie staat gewoon op Youtube!

Jackie Edwards - Keep On Running (From Original Vinyl):


De song is pas een grote hit geworden in de uitvoering van de Spencer Davis Group (nl), met de karakteristieke stem van Steve Winwood (nl).

Spencer Davis Group -- Keep on Running (1965):


Na onze wandeling hebben we onszelf getrakteerd op cappucino met heerlijk warm appelgebak bij de Voscheheugte. Daar keek ik uit op de weg waar ik zoveel jaren eerder met mijn "hooitrein" langsgekomen was.

---

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.

190907 - ZOZ - Van methoden en fluitjes

Ik ben, tussen alles door, al maanden bezig met het opschrijven van mijn herinneringen aan de 34 jaren bij mijn laatste werkgever. Dat wil zeggen, ik ben binnen dat bedrijf twee keer naar een andere afdeling verhuisd, en dus van functie veranderd. Het bedrijf was eerst een familiebedrijf in de groei, dat opgesplitst werd, en later werd het overgenomen door een Zweedse international.

In al die jaren is de techniek rigoreus veranderd, en ook de manier van werken. In mijn tijd als ontwerper werd steeds meer papier en potlood en soldeerbout vervangen door beeldschermen en toetsenborden, en deden microprocessors met bijbehorende programmering hun intrede.
Het programmeren begon voor onze generatie met het vastleggen van onze ideeën hoe een apparaat moest werken, in zogenoemde machinetaal. Later kwamen er "hogere programmeertalen" en bedachten slimme jongens allerlei methoden om betere programma's te maken - dat was ook wel nodig, omdat die programma's steeds complexer werden. Ook voor ons was daar geen ontkomen aan.

In 1990 stond in ons personeelsblad daar iets over in de rubriek met korte mededelingen en humoristische opmerkingen.

'Gestructureerd ontwerpen' is een populair onderwerp. Iemand met een universitaire achtergrond (die zou er dus verstand van moeten hebben) zei daar onlangs het volgende over:
'Er zijn drie redenen om gestructureerde ontwerpmethoden in huis te halen:
1 - Je kunt er complexere onderwerpen mee aan, als je je tenminste aan de bijbehorende voorwaarden houdt, zoals het tevoren vaststellen van je ontwerpspecificaties.
2 - Mensen met een minder grote begaafdheid kunnen toch gecompliceerde opdrachten tot een goed einde brengen.
3 - Managers krijgen het idee dat ze beter begrijpen wat de techneuten aan het doen zijn.
De eerste is de reden geweest om de gestructureerde methoden te ontwerpen, en aan de tweede dankt de term 'gestructureerd' z'n populariteit. Maar de derde is de feitelijke reden waarom gestructureerde methoden worden ingevoerd'.

Mijn tekening uit een presentatie over ontwerpmethoden (1995).

Deze week herinnerde ik me een voorval, waarbij de afdelingschef van de afdeling Mechanische Ontwikkeling, Gert, ook op de afdeling Elektronische Ontwikkeling rond ging, om te inventariseren welke methodes er zoal in gebruik waren bij het ontwerpen. Die methodes werden gesierd met afkortingen, die uiteraard een buitenstaander niets zeiden.
Toen hij bij mij kwam, was ik net met een triviaal klusje bezig. Welke methode ik gebruikte, vroeg Gert, waarop ik antwoordde: "De JBF-methode!" "Daar heb ik nog nooit van gehoord, waar staat dat voor?" Gert voelde zich voor de gek gehouden toen ik zei: "Jan Boeren Fluitjes", maar hij was ook wel in voor een geintje.
Vanuit de afdeling Marketing kwamen, naar de stand van de techniek toen, nog wel eens onrealistische productwensen. We maakten relatief eenvoudige "piepertjes", waarmee bijvoorbeeld een verpleegster naar een patiënt werd verwezen. Er waren toen net de eerste mobiele telefoons op de markt, die we nu "van het model koelkast" noemen. Samen verzonnen we onderstaande prent voor het personeelsblad, Gert tekende beter, dus dat deed hij.

Bij deze gedachten zocht ik naar een passend muziekje. Het zoekwoord "method" leverde niets bruikbaars op, dus probeerde ik "systematic", en dat had wel een bevredigend resultaat. De Canadese groep Arkells, waarvan ik het bestaan zelfs niet vermoedde! (tekst Systematic.)

ARKELLS - Systematic:


En als we het dan toch over "boerenfluitjes" hebben, ik vond een vrolijk muziekje dat daar goed bij past. Ik krijg altijd zo'n warm en tegelijk melancholiek gevoel bij Cajun muziek (nl), en de setting in deze video is zo heerlijk relaxt.
Lee Benoit bespeelt een instrument dat ik nog nooit beter bekeken had, de Cajun accordion, en zingt over Lacassine, Louisana.

Lee Benoit - Lacassine Special:

---

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.