De vorige twee ZOZ's heb ik verstek moeten laten gaan door computermalheur. De laptop is inmiddels weer aanspreekbaar, dus ik doe maar weer een poging.
We hebben een "tablet", daar hield ik mijn Facebook-gedoe een beetje op bij, maar op blogs reageren en video's bekijken is een probleem. Het zij zo, ik hoef niet alles hebben.
Het herstellen van ons "machinepark" moet ik combineren met mijn functie als part-time huisman en klusjesman voor onszelf, of incidenteel voor vrienden die twee rechterhanden hebben terwijl ze linkshandig zijn, of omgekeerd. Dat laatste is tegelijk een uitdaging en een bevredigende status, maar het vreet tijd, want ik doe veel dat niet tot mijn opleiding behoort… ;)
Dat ontlokte Marijke een suggestie met een relativerende knipoog, van een van haar favorieten: Brigitte_Kaandorp.
Brigitte Kaandorp - Ik heb een heel zwaar leven:
Bij mij roept dat lied van Brigitte een associatie op met een minder bekend lied van Ede Staal (nl). Dit is een van de vele opnamen die hij thuis gemaakt heeft, en die o.a. uitgebracht zijn op de dubbel-CD "Hear my song / As t boeten störmt", die uitgebracht werd tien jaar na zijn overlijden aan longkanker, op 44-jarige leeftijd.
Er is toen een selectie gemaakt van bruikbare opnamen, die technisch misschien wat minder zijn, maar waarvan het eeuwig jammer zou zijn als ze ongehoord verloren zouden gaan.
Ede Staal - Zo is t leven (tekst hieronder, met mijn ruwe vertaling):
| Zo is t leven / Ede Staal | Zo is het leven / Vertaling NL |
| Zo is t leven Hai is tachteg joar, muid en allain. en a-je goud kieken kin je t an hom zain: Toun e twaalf was, mos e noar de smid moar hai had de tied nait mit. Toun e t eerste weekgeld brocht toun het ol heer n swientje veur hom kocht. |
Zo is het leven Hij is tachtig jaar, moe en alleen. en als je goed kijkt kun je het aan hem zien: Toen hij 12 was, moest hij naar de smid maar hij had de tijd niet mee. Toen hij 't eerste weekloon kreeg toen heeft zijn vader 'n varkentje voor hem gekocht. |
| Ze is negenteg joar, muid en allain. en a-je goud kieken kin je t an heur zain. Toun ze vattien was, ging ze noar n boer en doar har ze t vrezelek stoer: smörns om vief uur aal under de kou en om zeuven uur de orders van mevrouw. |
Ze is negentig jaar, moe en alleen. en als je goed kijkt kun je het aan haar zien. Toen ze 14 was, ging ze naar 'n boer en daar had ze 't vreselijk zwaar: 's morgens om vijf uur al onder de koe en om zeven uur de orders van de boerin. |
| Hai is zestien joar, en slim allain en a-je goud kieken, kin je t an hom zain: Hai het nog nooit aarmou kend want hai is an ales aal zo gewend. Ja din is der toch aargens wat mis. is t nou neudeg dat n mens es maarkt wat aarmou is? |
Hij is zestien jaar, en erg alleen en als je goed kijkt, kun je 't aan hem zien: Hij heeft nog nooit armoede gekend want hij is aan alles al zo gewend. Ja dan is er toch ergens iets mis. is 't nou nodig dat 'n mens eens merkt wat armoede is? |
| Hai is zestien joar, n beetje allain. en a-je goud kieken, kin je t an hom zain. |
Hij is zestien jaar, 'n beetje alleen. en als je goed kijkt, kun je 't aan hem zien. |
| Zo is t leven |
Zo is t leven |
Het was niet altijd licht en aangename temperatuur,
's morgens om vijf uur...
's morgens om vijf uur...
Dan over naar een actualiteit. De laatste tijd is er weer een aantal bekende muzikanten overleden. Vandaag (vrijdag) las ik dat Paul Kantner gisteren is overleden.
Bij het grote publiek zal zijn naam geen belletje doen rinkelen, maar wel de groep waarvan hij medeoprichter en "het brein" was: Jefferson Airplane (nl), met all-time hits als Somebody to Love en White Rabbit, waarin vooral de formidabele stem van zangeres Grace Slick (nl) je bijblijft. En als je beter luistert, hoor je dat zij zo kan gloriëren door de band als geheel.
Paul Kantner heeft een relatie gehad met Grace Slick, en ze hebben samen een dochter.
Ik kende uiteraard de hits van Jefferson Airplane, maar ik heb pas laat een album van ze gekocht, Thirty Seconds Over Winterland. Ik weet nog helder hoe het ging. In de platenwinkel ging ik zitten aan de "bar", de verkoper, die mij inmiddels wel een beetje kende, zei: "Moet je hier eens naar luisteren", zonder dat hij het liet zien. Ik de koptelefoon op, en hij zette de plaat op.
Eerst hoorde ik geroezemoes van publiek, dan een beetje stemmen van een gitaar, en toen kwam de muziek los op een zó overweldigende manier, dat de rillingen van verrassing over mijn rug liepen! Die LP was voor mij, ongeacht wat er verder op stond!
De klanken van de elektrische viool van Papa John Creach vervlechten zich met de sologitaar van Jorma Kaukonen, ook de andere instrumenten en verderop de stemmen van Grace Slick en mannelijke bandleden.
Het is een nummer dat geschreven is door Paul Kantner, die geïnteresseerd was in Science Fiction, waarvan ik bepaalde boeken ook erg waardeer.
Jefferson Airplane - When The Earth Moves Again (volumeknop open!):
Eerlijk waar, die rilling is er nog steeds. Dank je Paul voor je muziek, die mijn generatie kleur gaf!
