180825 - ZOZ - Van kinderspel en grote mensen

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Afgelopen weekend was is Emmen voor de dertigste (30e) keer het Internationale Vliegerfeest, georganiseerd door de Stichting Vliegerfeest Emmen.
We denken vaak nog dat vliegeren kinderspel is. In de zin van spelende (ook grote) kinderen klopt dat helemaal. Wel is er sinds mijn jeugd veel veranderd op het gebied van vliegers. Het beeld van toen vind je een beetje terug in een scene uit Mary Poppins.

David Tomlinson - Let's Go Fly A Kite (uit: Mary Poppins):


In Aziatische landen is het vliegeren al veel ouder dan hier, en is onder andere het vechtvliegeren populair. Het vliegertouw wordt dan ingesmeerd met lijm en b.v. glassplinters, en probeer je elkaars touw door te snijden. Ik vond een animatie met een leuk kinderliedje in het Hindi, met zo'n heerlijke begeleiding.

Hindi Kids Song - Chali Re Meri Patang (Animated Song by Jingle Toons):


Ik kan me niet herinneren dat ik "ons" vliegerfeest ooit heb gemist, al ben ik vroeger veel actiever geweest. Toen was ik ook lid van de vliegerclub Stijgkracht, waarvan de leden als vrijwilligers optreden. Het feest is van een ééndaags gebeuren uitgegroeid tot een weekend, van vrijdag 17:00 uur tot zondag 17:00 uur (en vooraf opbouwen en naderhand opruimen). Vaak steek ik nog wel even een hand uit om te helpen als ik er toch ben. Deze keer bleef ons bezoek beperkt tot de eerste helft van zondagmiddag.
Toen we arriveerden was er nog niet zoveel publiek, maar er stonden al veel vliegers in de lucht; prachtige exemplaren, al of niet zelfvliegend.

Heel bijzonder vond ik een soort kronkelende wormen, die had ik nog niet eerder gezien.


Een verzameling draken was een absolute blikvanger. Ze werden de lucht in geholpen door een vlieger in de vorm van een Manta. Denk je eens in hoeveel werk er in zit om zo'n collectie te bedenken en te maken!

Naast de vliegers zien we ook steeds meer grappige dingen verschijnen die bewegen in de wind en op het water, want het vliegerfeest is bij de Grote Rietplas, waar ook een strand is.

Dat vliegeren niet altijd geschikt is voor kleine kinderen, maar wel om het kind in volwassen kerels nog even de kans te geven, kun je zien bij de "vliegertrein": hier zijn 25 zogeheten Flexifoils achter elkaar bevestigd. Dat zijn bestuurbare vliegers van een soort "matras"-model. Als dat de lucht in gaat, kan het door één man bestuurd worden, maar er is wel minimaal een zware personenauto nodig om de trekkracht op te vangen. Als er teveel wind staat, heb je minstens een stevige truck nodig. Ik heb zelf twee van die dingen, maar dat sleept je al mee bij windkracht 4!
Zo'n trein kost wat voorbereiding, daarom heb ik maar weer even geholpen. ;)

Marijke filmde intussen hoe het een aantal pogingen kostte om het geheel de lucht in te krijgen, en hoe het vervolgens vloog.


Om met muziek te eindigen, het is een minder bekende song, met een passende titel, van een heel bekende band. Ik heb 'm al eens eerder geplaatst, in een andere versie, ook t.g.v. een vliegerfeest.

U2 - Kite (Slane Castle Live):


Vorig weekend het vliegerfeest, vandaag herdenken we in kleine kring dat mijn schoonzusje Sylvia een jaar geleden overleed. Toen wijdde ik mijn ZOZ daar aan: Van sterfelijkheid en herinneringen.

180818 - ZOZ - Van opvoeding en oorwurmen

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Mijn vaste lezers weten natuurlijk dat ik een Gereformeerde opvoeding heb genoten; niet van de zwaarste categorie, maar toch. Daar blijft altijd iets van hangen, hoe ver je ook afdrijft van dat oorspronkelijk met de paplepel ingegeven gedachtengoed.
Zo zaten er deze week ineens twee zinnen in mijn hoofd te oorwurmen, met muzikale begeleiding: koorzang ondersteund door orgelspel:

Ieder woelt hier om verand'ring
Wenst terug 't geen hij eens zag

Het bleef bij die twee zinnen, waarmee ik buiten de kerkelijke context ook wel iets kan. Maar was het nou een Psalm of een Gezang? Want dat maakte toch nogal wat verschil in liturgisch aanzien!

Ach, tegenwoordig hoef je geen bibliotheken meer door te bladeren om iets terug te vinden. Volgens Google was het Gezang 179 uit de Hervormde bundel. Ja, want let op: het is nog niet zo lang dat een groot deel van de Gereformeerde en Hervormde kerken zijn samengegaan in de PKN, de Protestantse Kerken Nederland, en dat er een algemeen Liedboek voor de Kerken is verschenen, dat inmiddels ook alweer blijkt opgevolgd.
Ik heb het lied even opgezocht in mijn oude zakbijbeltje: het is Gezang 53 in de los toegevoegde uitbreiding van het aantal gezangen, uitgegeven in 1959. Daarmee werd het aantal door de synode goedgekeurde Gezangen uitgebreid van 29 tot wel 59! (Het Liedboek kende er 491)

Uiteraard was het lied langer dan die twee zinnen. Ze bleken de eerste en laatste zin van een vier-regelig couplet, dat het tweede was van drie coupletten. Hier de Hervormde versie van de tekst:

Gezang 179  (Oude Hervormde Bundel - 1938)

1	"Rust mijn ziel uw God is Koning"
	heel de wereld zijn gebied.
	"Alles wisselt op zijn wenken"
	maar Hij zelf verandert niet.
2	Ieder woelt hier om verand'ring
	"en betreurt ze dag aan dag"
	"hunkert naar hetgeen hij zien zal"
	wenst terug 't geen hij eens zag.
3	"Rust mijn ziel uw God is Koning!"
	Wees tevreden met uw lot!
	"Zie hoe alles hier verandert"
	en verlang alleen naar God!

In mijn Gereformeerde bundeltje is de tekst weer nèt even anders. Marijke verzuchtte nog, dat ze er niets van snapte, die verschillen tussen Gereformeerd en Hervormd. Laat staan de verschillen tussen de verschillende soorten Gereformeerd en de verschillende soorten Hervormd. Haar vader was Hervormd en haar moeder bleef eigenlijk Rooms Katholiek, waardoor bij haar thuis het geloof niet zo gestructureerd werd beoefend.

Ik vond een "live"-versie van dit lied: Nederland Zingt: Rust mijn ziel uw God is koning door Mannenkoor de Lofstem en Mirjam Feijer, in de Grote- of Lebuïnuskerk in Deventer, maar dat vond ik nogal saai gezongen en met een compleet orkest erbij, en dat is niet zoals het in mijn hoofd klonk. Daarom kies ik een andere versie zonder bewegend beeld, maar met een link naar mijn eigen verleden: de organist is Willem Hendrik Zwart (1925 - 1997; desalniettemin ook op Facebook!), waarvan ik nog muziekles heb gehad, in dat ene jaar dat ik op de Chr. HBS zat. Daar heb ik de blokfluit "jammerhout" leren noemen. Maar orgelspelen, dàt kon hij!

Urker Visserskoor Crescendo - Rust mijn ziel uw God is Koning:


Ik vermoed dat aan de Gereformeerde versie (afb. Gezang 53), met name de laatste zin, de aanvulling te danken is: "maar zet zelf je fiets op slot"...

180811 - ZOZ - Van twee broers en muziek

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Een gezin dat de buurt wel eens verbaasde. Als jonge jongens pakten ze samen met hun vader soms de tent in om te gaan kamperen als er sneeuw lag. En er werd door het gezin veel gedaan voor vluchtelingen en andere hulpbehoevenden.
De vader overleed, op relatief jonge leeftijd, kort nadat ik tegenover hen kwam wonen bij mijn lief.

Beide jongens "gingen in de muziek". Over de jongste, Willem, heb ik het al een paar keer gehad in een blog, in het kader van"Zwijmelen Op Zaterdag" (ZOZ): ZOZ-084 (2 juni 2014), ZOZ-124 (28 maart 2015), en ZOZ-261 (11 november 2017). Die laatste keer was naar aanleiding van het overlijden van Willem op 58-jarige leeftijd. (Helaas zijn sommige clips van YouTube verwijderd).

Kamperen deed broer Erik nog steeds: op Facebook verschenen zijn foto's van- en rond de tent op Vlieland. En veel ingeklede wijsheden, en grappen en grollen.

Maandag is Erik op 60-jarige leeftijd overleden, op de dag af 9 maanden na zijn 19 maanden jongere broer. Op ons vakantieadres werden we ingeseind dat Erik ernstig ziek was, met een heel slechte prognose. Voordat we weer thuis waren was hij overleden.
Voor ons was Erik meer op de achtergrond, maar de regelende kracht in het gezin. Voor heel veel vrienden was Erik een markante persoon, zoals Willem een markante persoon was in het straatbeeld van Emmen. Erik's rol in de muziek lijkt meer op de achtergrond, maar was belangrijk: hij speelde bas, en trad op als techneut. De broers speelden zowel samen als apart van elkaar in bands.
Voor hun oude moeder, die haar man en zonen heeft overleefd, en veel van hun vrienden is het duidelijk dat ze nu weer samen verdergaan met muziek maken.

Ik koos een video die ik al eens eerder plaatste, omdat daarin beide broers te zien zijn, en ook een vaste waarde in hun leven, zanger Elias de Vries, waarmee Willem als duo doorging als Mr. Jones Band, nadat eerdere reïncarnaties van de band waren uiteengevallen. Ook Erik speelde daarin mee, en bij deze en andere opnamen speelde hij bas en maakte de opnamen. Het laat ook en glimp van hun humor zien; ook iets waardoor we ze niet zullen vergeten...

Mr Jones - Friday I'm in Love (The Cure):

180804 - ZOZ - Van verdriet tot humor

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Het was weer zo'n samenloop: twee "oude bekenden", die (voor mij) betekenis en overeenkomsten hebben, die weer eens mijn aandacht werden binnengeschoven.

De zaterdagse Volkskrant had in het Zomermagazine een interview met Hans Dorrestijn, met als aankondiging: "Kijk, dat mag ook wel eens gezegd: Hans Dorrestijn is aan het eind van zijn werkzaam leven een optimist. En legt uit welke lange weg hij daartoe aflegde."
Uit een interview in Maarten! met Hans Dorrestijn: ‘Een beminnelijk mens’, noemt Maarten hem. [..] Hans Dorrestijn (72) heeft van zwartgallige humor zijn handelsmerk gemaakt. Een makkelijk leven heeft hij dan ook niet gehad. Zijn collega Jacques Klöters merkte ooit op dat ‘zelfs de boeken van Charles Dickens verbleken bij de jeugd van Dorrestijn. Hoewel dit wel veel schrijnende, maar buitengewoon geestige liedjes opleverde.’ Dorrestijns gevecht met een hardvochtige en gewelddadige stiefvader heeft hij tot 26 jaar na diens dood met zich meegedragen. Je zou me ervaringsdeskundige kunnen noemen, maar ik denk dat het voor Hans flink wat zwaarder is geweest, omdat het op jongere leeftijd begon, heftiger was en langer duurde.

En op Facebook werd mijn aandacht gevraagd voor Loudon Wainwright III (nl), een zanger die hier geloof ik niet zo bekend is, maar die ook van die songs schrijft met net even een andere, verwonderde kijk op het dagelijks bestaan.
Misschien kennen oudere TV-kijkers hem van zijn gastrol uit 1974/1975 als the singing surgeon Captain Calvin Spalding in de roemruchte serie M*A*S*H (nl), over een mobiel veldhospitaal in de Koreaanse oorlog, waar de dagelijkse horror wordt verdrongen met humor. In deze episode worden de verpleegsters geëvacueerd omdat een aanval van de vijand wordt verwacht.

Loudon Wainwright III (Capt. Calvin Spalding) - Unrequited to the Nth Degree/Oh, when I die (M*A*S*H):


Zelf kocht ik ooit zijn Album III, met daarop zijn bekendste song, Dead Skunk. Hij schreef het in een kwartier, nadat zo'n voorval werkelijk was gebeurd.

Loudon Wainwright III - Dead Skunk in the Middle of the Road:


Een overeenkomst tussen beide artiesten, behalve hun bijzondere gave om unieke liedjes te schrijven met (zwarte) humor en een verwonderde blijk op de wereld, is dat beiden perioden van depressiviteit kennen of hebben gekend.
Loudon Wainwright III maakte een album: Haven't Got the Blues (Yet), met daarop de song "Depression Blues", die begint met:
"Lightnin' ¹) sings the blues. The Catholic goes to his confession. Now tell me what you plan to do about all of your depression. Oh, you tried old Sigmund's talking cure, you experienced its power. But that kind of talk ain't cheap, you know, at $180 an hour."  ¹) Lightnin' Hopkins
Maar ook in die sferen wist hij zijn humor in songs te gieten: Loudon Wainwright III - The Man Who Couldn't Cry.

Ook Hans Dorrestijn weet zijn jeugdtrauma's treffend uit te beelden, bijvoorbeeld over zijn geboorteplaats: Hans Dorrestijn - Ede (uit: Het Naakte Bestaan).
En de frustraties over dingen die zo goedbedoeld waren, maar niet in goede aarde vielen weet hij zo beeldend te verwoorden dat je het voor je ziet!

Hans Dorrestijn - Moederdag: