Bij mij en Edith Stoel was het een ontmoeting bij een culturele manifestatie, en interesse voor elkaars werk. En, zoals dat heet, een klik.
In september 2000 organiseerde de Bibliotheek, zoals elk jaar, een ″leer- en hobbymarkt″, waar organisaties en clubs uit dit circuit zich presenteren. Edith was er met haar ″Atelier voor Beeldende Kunst″ en liet werk zien van haar cursisten. Ik was er met een paar anderen van onze dichtersgroep, ″Schrijverskamer de Clique″.
Ik liet Edith mijn bundel ″Hoeveel vormen kent vuur″ zien, waarin enkele gedichten die waren geïnspireerd op schilderijen. Daaruit ontsproot spontaan het idee voor een project waarbij haar cursisten zouden werken op basis van gedichten uit onze dichtersgroep en omgekeerd.
Dat project kwam voortvarend van de grond, waarbij Edith en ik intensief contact onderhielden. Ze vond de witlofsalade zoals ik die klaarmaakte, verrukkelijk. Ik herontdekte bij haar, in haar bijzondere huis aan de Melkweg, het strooibusje met Zwitserse kaas.
Dat project liep parallel met een ander, groter project: "Art in Stone" of "De reis van de steen″. De combinatie steen, gedichten en schilderijen, leidden tot de titel: "SteenLetterBeeld", en leidde tot een expositie en een bundel/catalogus. De expo is te zien is geweest in Emmen, Coevorden, Hardenberg en Smilde.
Edith vroeg me in 2001 om haar solotentoonstelling in het Bruggebouw in Emmen te openen met een gedicht. Datzelfde gedicht heb ik daarna voorgedragen bij de opening van een groepstentoonstelling in Burum. Daar ontdekte ik dat die galerie gevestigd was in een boerderij op de ansichtkaart die mijn vader naar zijn ouders had gestuurd toen hij als 14-jarige logeerde bij zijn grootouders in Burum.
Na SteenLetterBeeld hadden we een plan voor een volgend project. Daarvoor namen we contact op met iemand die wel vaker iets regelde met subsidies. Het werd een heel ander idee, en we gingen uiteindelijk verder met vier deelnemers: Jan de Wilde en Hetty Steijger kwamen er bij. Het werd een inspirerende periode waarin veel geëxperimenteerd werd en mooie dingen gemaakt. Helaas hebben we de afrondende fase niet gehaald, want onze regelaar zag de zakelijke kant anders dan wij.
De contacten bleven warm, maar werden zeldzamer.
Inmiddels overleed Jan de Wilde op 2 september, en op 19 oktober is ook Edith Stoel overleden.
Ik herdenk Edith graag met het gedicht dat ik destijds voor haar geschreven heb.
Lichtjaren
Een huis langs de Melkweg
met honderd ramen die licht
ontvangen en honderd ramen
waarin een vrouw licht heeft
gevangen dat gonst van verhalen
over laaiend vuur in kille kastelen
en een landschap vol dromen
van dwalen tot over de horizon
over groene flanken van heuvels
langs een waterval tussen de rotsen
met ritme van eeuwig geruis
stenen die nat mooier van kleur zijn
een cirkel van mistige schimmen
versteend in een oeroude dans
in de verte fladderen kraaien
in verlaten kathedralen graast vee
hun roep stijgt onbelemmerd ten hemel
tussen resten van graven
tussen zerken van geesten
die weer heen zijn gegaan
herinnering die beelden bewaart en
teruggeeft in kleuren en zinnen
getekend door een eigen dimensie
zoals je niet luistert naar de muziek
maar je gedachten laat zweven
je ziel de buitenkant loslaat
en je binnenkant nieuw voelt
alsof je verliefd was op alle
lagen van stilte in de vertelling
verbonden met oertijd en toekomst
© Gauke Zijlstra, 2001Een huis langs de Melkweg
met honderd ramen die licht
ontvangen en honderd ramen
waarin een vrouw licht heeft
gevangen dat gonst van verhalen
over laaiend vuur in kille kastelen
en een landschap vol dromen
van dwalen tot over de horizon
over groene flanken van heuvels
langs een waterval tussen de rotsen
met ritme van eeuwig geruis
stenen die nat mooier van kleur zijn
een cirkel van mistige schimmen
versteend in een oeroude dans
in de verte fladderen kraaien
in verlaten kathedralen graast vee
hun roep stijgt onbelemmerd ten hemel
tussen resten van graven
tussen zerken van geesten
die weer heen zijn gegaan
herinnering die beelden bewaart en
teruggeeft in kleuren en zinnen
getekend door een eigen dimensie
zoals je niet luistert naar de muziek
maar je gedachten laat zweven
je ziel de buitenkant loslaat
en je binnenkant nieuw voelt
alsof je verliefd was op alle
lagen van stilte in de vertelling
verbonden met oertijd en toekomst
T.g.v. opening van de tentoonstelling van Edith Stoel in het Centrum Beeldende Kunst te Emmen 29 maart 2001, en in Galerie De Blauwe Roos te Burum op 22 november 2002