Wat is symbolischer om te doen met de jaarwisseling dan Tapetenwechsel? (Hildegard Knef; tekst hier). We vervangen de vaste vloerbedekking in de slaapkamer door laminaat.
Directe aanleiding: toenemende allergieproblemen. Laminaat is aanmerkelijk minder stoffig, dus minder huisstofmijt. En omdat het mooier lijkt dat het laminaat gewoon doorloopt naar de overloop, wordt die ook meteen gedaan. En dus ook de beide andere kamertjes. Kortom de hele eerste verdieping, stap voor stap.
Maar de vaste vloerbedekking laat zich niet zo heel gemakkelijk verwijderen. Met name een gedeelte dat ik later zelf bijgeplakt heb. Het professioneel gelegde gaat iets gemakkelijker.
En voor laminaat moet de ondergrond wel zo vlak mogelijk zijn, want de onderlaag kan niet alles opvangen. Dus de plukken rotzooi moeten wel weg.
Als ik nooit eerder laminaat had gelegd, weet ik niet of ik de klus aangedurfd zou hebben...
...en Niklas "logeert" hier ook. (v/h dwarsbongel.web-log.nl en niklas.web-log.nl)
31 december 2011
28 december 2011
Niklas - 111228 - Geloof
Ook geloof maakt blijkbaar meer kapot dan je lief is...
27 december 2011
Taal: Nederdiets of zoiets
Alweer een tijd geleden ben ik op zoek geweest naar de snuiter die beweerde dat alle woorden in alle talen van het nederlands (of althans een vorm daarvan) zijn afgeleid.
Ik had hem een keer op TV gezien, en in mijn herinnering stuurde hij zo ongeveer met het schuim op de lippen zijn theorie de camera, en daarmee de wereld in.
Later wou ik me daar eens verder in verdiepen, maar denk je dat ik er iets over terugvinden kon? En ik ben toch niet geheel onbekwaam in het zoeken op internet; ik heb het, weliswaar in internettermen lang geleden, zelfs een poos beroepshalve naar volle tevredenheid van mijn baas gedaan.
Maar ik had geen naam van de man, en ook geen andere kenmerken genoteerd. Hij bleek achteraf geassocieerd met een ander kanaal dan ik dacht, en mijn trefwoorden waren te alledaags.
Vanavond verzeilde ik in het programma TatataTaal!, de aflevering met als onderwerp Taalontwikkeling. Laat de man daar nu in genoemd worden!
Berend Willem Hietbrink, alias De Duizenddichter, blijkt veelvuldig aanwezig op JoetJoep, zie bijvoorbeeld zijn uitleg van de etymologie van de woorden film en wc. En van Smakelijk & Vrede .
Als ik dat zie denk ik: als hij daarmee probeert grappig te zijn, dan is zijn houdbaarheidstermijn vrij kort, maar als hij dat serieus meent, dan is het absurdistisch theater waarmee hij in aanmerking komt voor opname in een instelling voor heilzame geestelijke therapiën.
Er blijkt zelfs een hyves aan hem gewijd, maar daar is de laatste krabbel geplaatst in de vroege ochtend van 4 november 2010.
Dit zoeken brengt me via Wikipedia bij het onderwerp Morosofie, ook al zo'n inspirerend onderwerp!
In deze uitzending van TatataTaal! werd ook de Bond tegen leenwoorden ten tonele gevoerd, die probeert het gebruik van woorden met een buitenlandse oorsprong geheel te vervangen door Nederlandse alternatieven.
Ik vind het in principe een nobel streven, maar het blijkt wel tot absurdistische vondsten te leiden, die bij Hietbrink niet zouden misstaan, maar dan omgekeerd.
Zoals: "basisschool(v.; basisscholen), 1 grondleerhuis".
Vanuit mijn taalgevoel associeer ik dat voorbeeld met zeer armzalige huizen zonder adequaat meubilair en voorzieningen, waarin provisorisch onderricht wordt gegeven.
Ik had hem een keer op TV gezien, en in mijn herinnering stuurde hij zo ongeveer met het schuim op de lippen zijn theorie de camera, en daarmee de wereld in.
Later wou ik me daar eens verder in verdiepen, maar denk je dat ik er iets over terugvinden kon? En ik ben toch niet geheel onbekwaam in het zoeken op internet; ik heb het, weliswaar in internettermen lang geleden, zelfs een poos beroepshalve naar volle tevredenheid van mijn baas gedaan.
Maar ik had geen naam van de man, en ook geen andere kenmerken genoteerd. Hij bleek achteraf geassocieerd met een ander kanaal dan ik dacht, en mijn trefwoorden waren te alledaags.
Vanavond verzeilde ik in het programma TatataTaal!, de aflevering met als onderwerp Taalontwikkeling. Laat de man daar nu in genoemd worden!
Berend Willem Hietbrink, alias De Duizenddichter, blijkt veelvuldig aanwezig op JoetJoep, zie bijvoorbeeld zijn uitleg van de etymologie van de woorden film en wc. En van Smakelijk & Vrede .
Als ik dat zie denk ik: als hij daarmee probeert grappig te zijn, dan is zijn houdbaarheidstermijn vrij kort, maar als hij dat serieus meent, dan is het absurdistisch theater waarmee hij in aanmerking komt voor opname in een instelling voor heilzame geestelijke therapiën.
Er blijkt zelfs een hyves aan hem gewijd, maar daar is de laatste krabbel geplaatst in de vroege ochtend van 4 november 2010.
Dit zoeken brengt me via Wikipedia bij het onderwerp Morosofie, ook al zo'n inspirerend onderwerp!
In deze uitzending van TatataTaal! werd ook de Bond tegen leenwoorden ten tonele gevoerd, die probeert het gebruik van woorden met een buitenlandse oorsprong geheel te vervangen door Nederlandse alternatieven.
Ik vind het in principe een nobel streven, maar het blijkt wel tot absurdistische vondsten te leiden, die bij Hietbrink niet zouden misstaan, maar dan omgekeerd.
Zoals: "basisschool(v.; basisscholen), 1 grondleerhuis".
Vanuit mijn taalgevoel associeer ik dat voorbeeld met zeer armzalige huizen zonder adequaat meubilair en voorzieningen, waarin provisorisch onderricht wordt gegeven.
26 december 2011
Kerst en watersnoodramp 1953
Vanavond de film "De storm" op TV, gekapstokt aan de Watersnoodramp van 1953. Nog in de sfeer van een heerlijk samenzijn met kinderen en kleinkinderen, kan ik het moeilijk opbrengen om dat hele filmdrama te gaan uitzitten.
Toen die watersnoodramp gebeurde, was ik tien. Het was de dag voor mijn moeders verjaardag. Er was nog geen TV, dus de enige beelden kwamen met foto's in de krant. We hoorden wel de hele dag reportages via de radio.
Mijn betrokkenheid bij die ramp vind ik in mijn herinnering nog af en toe terug. Zo vraag ik me nog steeds af wat er is gebeurd met mijn bijdrage aan het lenigen van de toen ontstane nood. Kwam ik zelf op het idee, of mijn moeder?
Ik had nog niet zo lang daarvoor een nieuwe winterjas gekregen. De oude was nog niet weggegooid en in redelijke staat. De nieuwe is opgestuurd naar het rampgebied, om een kind dat alles kwijt was, te beschermen tegen de bizarre omstandigheden. Als er een oude filmreportage voorbijkomt, kijk ik dus altijd uit naar tienjarige jongetjes in een grijze winterjas.
Probleem is, dat al die films in zwart-wit zijn, en grijs dus de kleur is waarin alle niet zwarte of witte jassen worden weergegeven...
Maar ik weet zeker dat mijn jas op een goede plaats is terechtgekomen!
En intussen heeft het water alweer zóveel rampen veroorzaakt, momenteel de actuele ramp op de Filipijnen...
Toen die watersnoodramp gebeurde, was ik tien. Het was de dag voor mijn moeders verjaardag. Er was nog geen TV, dus de enige beelden kwamen met foto's in de krant. We hoorden wel de hele dag reportages via de radio.
Mijn betrokkenheid bij die ramp vind ik in mijn herinnering nog af en toe terug. Zo vraag ik me nog steeds af wat er is gebeurd met mijn bijdrage aan het lenigen van de toen ontstane nood. Kwam ik zelf op het idee, of mijn moeder?
Ik had nog niet zo lang daarvoor een nieuwe winterjas gekregen. De oude was nog niet weggegooid en in redelijke staat. De nieuwe is opgestuurd naar het rampgebied, om een kind dat alles kwijt was, te beschermen tegen de bizarre omstandigheden. Als er een oude filmreportage voorbijkomt, kijk ik dus altijd uit naar tienjarige jongetjes in een grijze winterjas.
Probleem is, dat al die films in zwart-wit zijn, en grijs dus de kleur is waarin alle niet zwarte of witte jassen worden weergegeven...
Maar ik weet zeker dat mijn jas op een goede plaats is terechtgekomen!
En intussen heeft het water alweer zóveel rampen veroorzaakt, momenteel de actuele ramp op de Filipijnen...
24 december 2011
Niklas - 111224 - Kerst/nieuwjaarskaarten
Het is toch elk jaar weer spannend om een eigen kerst- en nieuwjaarskaart te bedenken, te maken, en te proberen die op tijd op de post en op internet te krijgen...!
Het is toch weer gelukt, kijk maar:
Het is toch weer gelukt, kijk maar:
21 december 2011
Niklas - 111221 - Cijfers of mensen...
Heeft de huidige regering mensen volstrekt ondergeschikt gemaakt aan cijfers,
omdat cijfers gemakkelijker te hanteren en manipuleren zijn dan principes?
16 december 2011
Niklas - 111216 - Nekharen
De lichaamstaal van de betrokkenen bij de benoeming van Donner tot vieze-president van de Raad van State maakte al geruime tijd duidelijk dat degene die uit zijn nekharen kletste, voornamelijk Donner zelf was.
13 december 2011
Niklas - 111213 _ Respect
respect tonen zonder dat gevoel
is een inhoudsloze formaliteit, Harm!
12 december 2011
Niklas - 111212 - Vergrijzing
Dit kabinet met "zelfredzaamheid" hoog in het vaandel, maakt een essentiële denkfout: met een te strak aangehaalde broekriem is het erg moeilijk om de eigen veters te strikken en op pad te gaan. Hoe ouder je wordt, hoe groter het probleem...
09 december 2011
Herfst
Vanmiddag in het bos vond ik zomaar een gezichtje op mijn pad, dat daar na de laatste fikse regenbui gearriveerd moet zijn. En hoeveel groter ze ook zijn, je moet goed kijken om tussen de nog hangende en de al gevallen bladeren de paddestoelen te zien.
Onderweg mooie luchten, vooral als je zelf niet onder de buien reed. Later reed ik ineens op een behageld wegdek, waarschijnlijk veroorzaakt door die bui. Het was blijkbaar een nogal lokale bui geweest.
06 december 2011
Niklas - 111206 - Laag bomwater
Ik las dat 45.000 mensen moesten worden geëvacueerd vanwege een levensgevaarlijke situatie, want: Lage Rijnstand legt bom Koblenz bloot en Bom Koblenz met succes ontmanteld, en zag de plaatjes.
En ik maar denken: zijn die bommen nu pas gevaarlijk geworden door die lage waterstand, of is het een krankzinnig toeval dat er al die jaren nog nooit een schip op die bommen is gevaren?
En ik maar denken: zijn die bommen nu pas gevaarlijk geworden door die lage waterstand, of is het een krankzinnig toeval dat er al die jaren nog nooit een schip op die bommen is gevaren?
02 december 2011
Het kerkhof en de kerk van Leegkerk
Nee, de naam Leegkerk slaat niet op de leegloop van kerken, maar "leeg" is Gronings voor "laag".
Ik ga nog even verder waar het bezoek eindigde, aan het herstelde graf van mijn vader, dat nu ook het graf van mijn oom en tante is
De lange duur van het herstel van het graf van mijn vader, was mede te danken aan een misverstand over het juiste kerkhof. Voor ons (Hoogkerkers) heette het altijd dat het kerkhof "op Leegkerk" lag, omdat het zo ver van de dorpskern lag. Een broer en schoonzus van oma, oom Hotze en tante Griet, woonden zo ongeveer naast het kerkhof. Ze liggen nu, net als opa en oma, op datzelfde kerkhof.
Hun postadres was Leegkerk. Dat gold voor de groep huizen rond het gebied waar de Kerkstraat overgaat in de Leegeweg, die nu door de stad Groningen is opgeslokt.
"Ons" kerkhof bleek formeel echter te boek te staan als het kerkhof van Hoogkerk. Het kerkhof van Leegkerk ligt rondom het eeuwenoude, monumentale kerkje van Leegkerk:
Het was een prachtige najaarsdag, we maakten een rondje over het kerkhof op zoek naar bekende namen, bekend voor mij althans. Er zijn veel namen die ik door opa en oma heb horen noemen, maar waar ik geen beeld bij heb. En veel Molukse namen, die spreken mij aan vanwege mijn Molukse familieleden. Ook in Hoogkerk is een Molukse wijk.
Ik vond wel het graf van een neef van mijn moeder en zijn vrouw. Bij hen ben ik in mijn jonge jaren een aantal keren met mijn moeder op bezoek geweest.
Een familienaam die in een brief van mijn vader voorkwam, zag ik hier ook meermalen, maar zonder de juiste voornaam.
Heel aandoenlijk vond ik een klein groen kikkertje, dat tegen een glimmend zwart grafmonument probeerde op te klauteren vanuit het gras.
Hoe vaak ik ook in Leegkerk ben geweest, nog nooit bij dat kerkje. Dat besloten we nu te corrigeren.
Het is een smal weggetje er naartoe en voor parkeren is niet veel ruimte beschikbaar vanwege de smalle bermen met daarnaast sloten. We waren de kerk ook bijna voorbijgereden: hij was (toen nog) omringd door dichtbebladerde bomen.
Het eerste wat ik vond op het kerkhof was een zerk met "de naam uit de brief"! Wat geen brief was, maar een ansichtkaart naar huis na een weekendverlof:
De kaart is verstuurd op 2 december 1939, nu 72 jaar geleden. Mijn vader was toen gemobiliseerd en zijn standplaats was tussen Egmond en Bergen (NH), bij een zoeklicht ter verdediging van het toenmalige vliegveld Bergen.
De kaart laat meteen zien dat de Ruïnekerk in Bergen niet het gevolg is van de Tweede Wereldoorlog.
Een tekstfragment:
't Is nu weer Zaterdagmorgen. Gister heb ik in Gron. de trein nog gehaald en was voor 12 uur binnen.
De trein was meer dan een half uur te laat in Amsterdam. In de trein sprak ik nog een Groninger die wel in Twist kwam en Jan Antoons wel had ontmoet.
Gezien de jaartallen die op deze steen vermeld worden, en gevonden aanwijzingen dat hij timmerman was, kan hij een collega van mijn grootvader geweest zijn. Of de mentor van mijn vader? Gezien de tekst lijkt het me een goede bekende van mijn familie, en opa en oma hebben zeer beslist die naam later meermaals genoemd in mijn bijzijn.
Ik ken een plaatsje Twist in Duitsland, hier dichtbij, direct over de grens bij Nieuw Schoonebeek, maar mogelijk is er toen een Nederlandse plaats geweest met dezelfde naam, die nu opgeslokt is door een buurplaats. In 1939 zal nog geen "tewerkstelling in Duitsland" of Arbeitseinsatz hebben plaatsgevonden.
We troffen nog andere bijzonderheden aan bij dat kerkje. Aan de noordkant was een gebrandschilderd raampje, dat gezien de jaartallen met een recente restauratie te maken heeft. Het is blijkbaar bedoeld om van binnenuit "gelezen" te worden, dus ik heb de foto omgeklapt. Grappig is, dat het net lijkt alsof je nu van binnenuit de bomen ziet, maar dat is dus de weerspiegeling.
Een ander bijzonder verschijnsel vond ik op het kerkhof. Op een oud graf lag een armbandje, zoals jonge meisjes van nu dragen. Ik maakte een foto van dat graf, maar pas thuis zag ik dat het het graf was van een meisje dat niet ouder was geworden dan twee jaar en anderhalve maand...
Na Leegkerk lokte het fraaie weer ons nog even verder naar het Noorden, en kwamen we onder andere terecht in Aduarderzijl. Het woord "zijl" betekent "sluis", en is onderdeel van mijn familienaam: Zijlstra. In dat licht zijn de namen op het graf van mijn oom en tante opmerkelijk: het echtpaar Zijlstra - van der Sluis.
Bij de sluizen van Aduarderzijl komt het Aduarderdiep samen met het Reitdiep, dat de verbinding van de Drentsche Aa naar zee is. Ooit was de Noorderhaven in Groningen via het Reitdiep een getijdenhaven.
Het Aduarderdiep begint voor het huis van mijn grootouders op Vierverlaten, waar mijn vader en zijn broers geboren zijn. Ik heb er ook nog even gewoond, toen ik in 1960 mijn eerste baan kreeg in Groningen. De generatiekloof met mijn grootouders bleek echter te diep, en ik vond een kamer in Groningen: dichtbij de Noorderhaven. Toch overheerst de dankbaarheid dat ze me toen hebben opgevangen.
Zo zie je maar dat nostalgie, als verbindend, stimulerend gevoel, altijd vlak om de hoek op je wacht, als je maar op de goede manier kijkt.
Ik ga nog even verder waar het bezoek eindigde, aan het herstelde graf van mijn vader, dat nu ook het graf van mijn oom en tante is
De lange duur van het herstel van het graf van mijn vader, was mede te danken aan een misverstand over het juiste kerkhof. Voor ons (Hoogkerkers) heette het altijd dat het kerkhof "op Leegkerk" lag, omdat het zo ver van de dorpskern lag. Een broer en schoonzus van oma, oom Hotze en tante Griet, woonden zo ongeveer naast het kerkhof. Ze liggen nu, net als opa en oma, op datzelfde kerkhof.
Hun postadres was Leegkerk. Dat gold voor de groep huizen rond het gebied waar de Kerkstraat overgaat in de Leegeweg, die nu door de stad Groningen is opgeslokt.
"Ons" kerkhof bleek formeel echter te boek te staan als het kerkhof van Hoogkerk. Het kerkhof van Leegkerk ligt rondom het eeuwenoude, monumentale kerkje van Leegkerk:
Het was een prachtige najaarsdag, we maakten een rondje over het kerkhof op zoek naar bekende namen, bekend voor mij althans. Er zijn veel namen die ik door opa en oma heb horen noemen, maar waar ik geen beeld bij heb. En veel Molukse namen, die spreken mij aan vanwege mijn Molukse familieleden. Ook in Hoogkerk is een Molukse wijk.
Ik vond wel het graf van een neef van mijn moeder en zijn vrouw. Bij hen ben ik in mijn jonge jaren een aantal keren met mijn moeder op bezoek geweest.
Een familienaam die in een brief van mijn vader voorkwam, zag ik hier ook meermalen, maar zonder de juiste voornaam.
Heel aandoenlijk vond ik een klein groen kikkertje, dat tegen een glimmend zwart grafmonument probeerde op te klauteren vanuit het gras.
Hoe vaak ik ook in Leegkerk ben geweest, nog nooit bij dat kerkje. Dat besloten we nu te corrigeren.
Het is een smal weggetje er naartoe en voor parkeren is niet veel ruimte beschikbaar vanwege de smalle bermen met daarnaast sloten. We waren de kerk ook bijna voorbijgereden: hij was (toen nog) omringd door dichtbebladerde bomen.
Het eerste wat ik vond op het kerkhof was een zerk met "de naam uit de brief"! Wat geen brief was, maar een ansichtkaart naar huis na een weekendverlof:
De kaart is verstuurd op 2 december 1939, nu 72 jaar geleden. Mijn vader was toen gemobiliseerd en zijn standplaats was tussen Egmond en Bergen (NH), bij een zoeklicht ter verdediging van het toenmalige vliegveld Bergen.
De kaart laat meteen zien dat de Ruïnekerk in Bergen niet het gevolg is van de Tweede Wereldoorlog.
Een tekstfragment:
't Is nu weer Zaterdagmorgen. Gister heb ik in Gron. de trein nog gehaald en was voor 12 uur binnen.
De trein was meer dan een half uur te laat in Amsterdam. In de trein sprak ik nog een Groninger die wel in Twist kwam en Jan Antoons wel had ontmoet.
Gezien de jaartallen die op deze steen vermeld worden, en gevonden aanwijzingen dat hij timmerman was, kan hij een collega van mijn grootvader geweest zijn. Of de mentor van mijn vader? Gezien de tekst lijkt het me een goede bekende van mijn familie, en opa en oma hebben zeer beslist die naam later meermaals genoemd in mijn bijzijn.
Ik ken een plaatsje Twist in Duitsland, hier dichtbij, direct over de grens bij Nieuw Schoonebeek, maar mogelijk is er toen een Nederlandse plaats geweest met dezelfde naam, die nu opgeslokt is door een buurplaats. In 1939 zal nog geen "tewerkstelling in Duitsland" of Arbeitseinsatz hebben plaatsgevonden.
We troffen nog andere bijzonderheden aan bij dat kerkje. Aan de noordkant was een gebrandschilderd raampje, dat gezien de jaartallen met een recente restauratie te maken heeft. Het is blijkbaar bedoeld om van binnenuit "gelezen" te worden, dus ik heb de foto omgeklapt. Grappig is, dat het net lijkt alsof je nu van binnenuit de bomen ziet, maar dat is dus de weerspiegeling.
Een ander bijzonder verschijnsel vond ik op het kerkhof. Op een oud graf lag een armbandje, zoals jonge meisjes van nu dragen. Ik maakte een foto van dat graf, maar pas thuis zag ik dat het het graf was van een meisje dat niet ouder was geworden dan twee jaar en anderhalve maand...
Na Leegkerk lokte het fraaie weer ons nog even verder naar het Noorden, en kwamen we onder andere terecht in Aduarderzijl. Het woord "zijl" betekent "sluis", en is onderdeel van mijn familienaam: Zijlstra. In dat licht zijn de namen op het graf van mijn oom en tante opmerkelijk: het echtpaar Zijlstra - van der Sluis.
Bij de sluizen van Aduarderzijl komt het Aduarderdiep samen met het Reitdiep, dat de verbinding van de Drentsche Aa naar zee is. Ooit was de Noorderhaven in Groningen via het Reitdiep een getijdenhaven.
Het Aduarderdiep begint voor het huis van mijn grootouders op Vierverlaten, waar mijn vader en zijn broers geboren zijn. Ik heb er ook nog even gewoond, toen ik in 1960 mijn eerste baan kreeg in Groningen. De generatiekloof met mijn grootouders bleek echter te diep, en ik vond een kamer in Groningen: dichtbij de Noorderhaven. Toch overheerst de dankbaarheid dat ze me toen hebben opgevangen.
Zo zie je maar dat nostalgie, als verbindend, stimulerend gevoel, altijd vlak om de hoek op je wacht, als je maar op de goede manier kijkt.
27 november 2011
Heen en weer: hoogwater - laagwater
We zijn de laatste tijd nogal eens met mist geconfronteerd, waardoor ook plannetjes de mist in gingen. Meestal trekt mist weer op, al duurde het deze keer vrij lang.
Mist maakt dat je niet zo ver om je heen kunt kijken, dus kun je ook wat meer naar/in jezelf kijken. Zo kwamen we er toe een paar spoken, die mij 's morgens vroeg nogal eens het bed uit joegen, aan een nader onderzoek te onderwerpen. Dat leidde tot een plan van aanpak, dat plan leidde tot een gesprek elders, en dat gesprek leidde tot het definitief in de mist doen oplossen van deze spoken.
Dat was donderdag, en toen de mist (zowel letterlijk als figuurlijk) was opgetrokken, vierden we dat met het alsnog uitvoeren van het plannetje dat eerder letterlijk de mist in ging: een trip naar de Veerweg in Olst, waar je de IJssel kunt oversteken naar Welsum.
Grotere kaart weergeven
Niklas had al eerder een glimp laten zien van ons bezoek aan deze locatie, maar nu kan ik laten zien wat er bedoeld wordt met het verschil tussen hoogwater en laagwater aldaar, middels twee foto's vanaf dezelfde plaats in ongeveer dezelfde richting:
De linkerfoto is genomen op 23 januari 2011, de rechter op 24 november 2011. In januari was de veerpont uit de vaart genomen, omdat de praktische omstandigheden door het hoogwater functioneren onmogelijk maakten. Nu, in november, voer het veer gestaag heen en weer.
Plaatsen die in januari onbegaanbaar waren, konden we nu gewoon belopen, zodat we nog een aantal mooie foto's konden maken, die de lage waterstand in beeld brengen. Op de hoogwaterfoto ligt de veerpont dichtbij de laatste lantaarnpaal. Vergelijk de waterstand nu met deze foto's: waar Marijke nu een foto staat te nemen, zou ze toen tot haar middel in het water hebben gestaan!
Toen we op het uiterste punt naast de aanlegplaats van de pont stonden, leek Jacob van Ruisdael nog even langs te komen om het landschap met zijn meesterhand in te kleuren.
Hierna zouden we een kop koffie gaan drinken in een pannenkoekenrestaurant aan het begin van de Veerweg. Dat bleek sinds februari een nieuwe eigenaar te hebben. We besloten meteen maar ons diner te doen met een pannenkoek. Marijke koos voor kaas met ananas. Toen ik op de kaart zag: "Cajun-pannenkoek" en de ingrediënten, hoefde ik niet verder zoeken.
Via mijn kennismaking met Cajun-en Zydeco-muziek, heb ik het begrip Cajun leren kennen. Bij het bereiden van sommige gerechten gebruik ik sindsdien ruimhartig Cajunkruiden,
Ik bestelde, en sprak de naam uit zoals ik al jaren gewend ben: Keedzjun.
"De Kajoen-pannenkoek bedoelt u?", vroeg de serveerster.
"Ik heb de uitspraak geleerd als Keedzjun, maar oke..."
"Nou ja, het is maar dat we het over hetzelfde hebben".
Hoe dan ook, ik heb geen seconde spijt gehad van mijn keuze: curieus om "Cajun" en pannenkoek als combinatie te ontdekken, en nog echt smakelijk ook!
Marijke vroeg waar die grijns op mijn gezicht vandaan kwam, toen de serveerster met onze bestelling buiten beeld was.
Ik vertelde dat een vriendin, die eens bij mij at, had gevraagd wat dat was: Kajoen-kruiden. En dat ze zich geneerde toen ik haar corrigeerde. Maar zij hield dan ook meer van Duitse Schlagers. Niks mis mee, maar in die cultuur gebruiken ze andere kruiden.
Mist maakt dat je niet zo ver om je heen kunt kijken, dus kun je ook wat meer naar/in jezelf kijken. Zo kwamen we er toe een paar spoken, die mij 's morgens vroeg nogal eens het bed uit joegen, aan een nader onderzoek te onderwerpen. Dat leidde tot een plan van aanpak, dat plan leidde tot een gesprek elders, en dat gesprek leidde tot het definitief in de mist doen oplossen van deze spoken.
Dat was donderdag, en toen de mist (zowel letterlijk als figuurlijk) was opgetrokken, vierden we dat met het alsnog uitvoeren van het plannetje dat eerder letterlijk de mist in ging: een trip naar de Veerweg in Olst, waar je de IJssel kunt oversteken naar Welsum.
Grotere kaart weergeven
Niklas had al eerder een glimp laten zien van ons bezoek aan deze locatie, maar nu kan ik laten zien wat er bedoeld wordt met het verschil tussen hoogwater en laagwater aldaar, middels twee foto's vanaf dezelfde plaats in ongeveer dezelfde richting:
De linkerfoto is genomen op 23 januari 2011, de rechter op 24 november 2011. In januari was de veerpont uit de vaart genomen, omdat de praktische omstandigheden door het hoogwater functioneren onmogelijk maakten. Nu, in november, voer het veer gestaag heen en weer.
Plaatsen die in januari onbegaanbaar waren, konden we nu gewoon belopen, zodat we nog een aantal mooie foto's konden maken, die de lage waterstand in beeld brengen. Op de hoogwaterfoto ligt de veerpont dichtbij de laatste lantaarnpaal. Vergelijk de waterstand nu met deze foto's: waar Marijke nu een foto staat te nemen, zou ze toen tot haar middel in het water hebben gestaan!
Toen we op het uiterste punt naast de aanlegplaats van de pont stonden, leek Jacob van Ruisdael nog even langs te komen om het landschap met zijn meesterhand in te kleuren.
Hierna zouden we een kop koffie gaan drinken in een pannenkoekenrestaurant aan het begin van de Veerweg. Dat bleek sinds februari een nieuwe eigenaar te hebben. We besloten meteen maar ons diner te doen met een pannenkoek. Marijke koos voor kaas met ananas. Toen ik op de kaart zag: "Cajun-pannenkoek" en de ingrediënten, hoefde ik niet verder zoeken.
Via mijn kennismaking met Cajun-en Zydeco-muziek, heb ik het begrip Cajun leren kennen. Bij het bereiden van sommige gerechten gebruik ik sindsdien ruimhartig Cajunkruiden,
Ik bestelde, en sprak de naam uit zoals ik al jaren gewend ben: Keedzjun.
"De Kajoen-pannenkoek bedoelt u?", vroeg de serveerster.
"Ik heb de uitspraak geleerd als Keedzjun, maar oke..."
"Nou ja, het is maar dat we het over hetzelfde hebben".
Hoe dan ook, ik heb geen seconde spijt gehad van mijn keuze: curieus om "Cajun" en pannenkoek als combinatie te ontdekken, en nog echt smakelijk ook!
Marijke vroeg waar die grijns op mijn gezicht vandaan kwam, toen de serveerster met onze bestelling buiten beeld was.
Ik vertelde dat een vriendin, die eens bij mij at, had gevraagd wat dat was: Kajoen-kruiden. En dat ze zich geneerde toen ik haar corrigeerde. Maar zij hield dan ook meer van Duitse Schlagers. Niks mis mee, maar in die cultuur gebruiken ze andere kruiden.
25 november 2011
22 november 2011
Niklas - 111122 - De schilleboer
Boven het spatteren van het douchewater uit, hoorde ik vanmorgen de vuilniswagen ronken en het daveren van de kliko's, vandaag de groene. En ik realiseerde me dat er inmiddels al een paar generaties zijn opgegroeid die geen beeld hebben bij het woord: schilleboer. Inderdaad, uit de tijd ver vóór die tussen-n.
De man die, met zijn bakfiets of paard en wagen, een paar keer per week langs de huizen kwam.
Mandjes, bakjes en teiltjes met schillen van aardappels en fruit, groenteafval, oud brood en dergelijke leegkieperde in zijn kar, om dat te gebruiken als veevoer of om er compost van te maken.
Dat zal nu wel niet meer mogen, vanwege veranderde voorschriften...
De man die, met zijn bakfiets of paard en wagen, een paar keer per week langs de huizen kwam.
Mandjes, bakjes en teiltjes met schillen van aardappels en fruit, groenteafval, oud brood en dergelijke leegkieperde in zijn kar, om dat te gebruiken als veevoer of om er compost van te maken.
Dat zal nu wel niet meer mogen, vanwege veranderde voorschriften...
21 november 2011
Hoogwater, laagwater en mist
In Olst liggen veel herinneringen van Marijke, en we hadden gehoord dat het water in de IJssel extreem laag zou staan. Nou hadden we in januari de IJssel in Olst gefotografeerd met bijzonder hóóg water, dus vatten we het plan op om even naar Olst te rijden.
Er was wel iets gezegd over mist, maar bij ons scheen een prachtig zonnetje. We spraken af, dat als we in de mist zouden terechtkomen, dat we dan terug zouden gaan.
We hadden de vorige mist-rit nog vers in gedachten, zie vorige blog.
Vaak kiezen we tussen de snelste weg of een "sight-seeing"-route. Dit keer kozen we iets er tussenin, de N34 richting Ommen, en dan richting Raalte.
We rijden deze route bijna nooit. Er is een nieuw verkeersplein bij de kruising van de N34 en de N36, waar we nog niet aan gewend zijn. Het is de tweede keer dat we hier passeren. Eerder ging je hier rechtdoor naar Ommen. Nu is de N36 doorgetrokken naar het noorden, dan afbuigend naar het westen, waar hij op de N48 aansluit.
Daarmee wordt het doorgaande autoverkeer om Ommen heen geleid. Het voelt aan alsof je een gigantisch eind wordt omgeleid. Als je de kaart bekijkt, lijkt dat wel mee te vallen.
De route is nog zó nieuw, dat het verkeersplein met de hand is ingetekend op Google Maps, over de oude situatie heen, en anders dan de exacte situatie nu is.
Toen we het bos uit kwamen op de N36, werden we wat nevel gewaar, maar niet verontrustend. Vervolgens draaiden we de N48 op, richting zuiden. Daar werd de mist dikker, maar we dachten dat het aan de nabijheid van de Vecht en de Regge kon liggen. Maar we zaten op de Deventerweg (N48/N348) met bijna geen bruikbare afslagen, en de mist werd steeds dikker.
Bij een pompstation in Lemelerveld tenslotte raadpleegden we de kaart, waar we een weg oostwaarts zouden vinden. Het werd de afslag Luttenberg. Voor mij bekend terrein, vanwege de vele vakanties in die omgeving. In Luttenberg werd het zicht al veel beter. Altijd denk ik aan de familie waar we "logeerden", als ik het dorpshuis "De Elckerlyc" zie: één van hen bedacht die naam.
Onderweg naar Hellendoorn reden we al gauw weer lekker in het zonnetje, maar nog vóór de
Hellendoornse berg, zag ik een eind naast de weg nog een curieuze kolom dichte mist, die ik al projecteerde bij Erwin Kroll in het weerbericht. Maar ik heb de foto niet gemaakt omdat de omstandigheden op de weg het niet toelieten.
De voorspellingen klopten. Geen laagwater in de IJssel bij Olst gezien, wel laagwater in de vorm van mist.
We zijn door oostelijk Overijssel terug naar huis gereden, en hebben geen mist meer gezien.En uiteindelijk toch een mooie sight-seeing tour, langs veel plaatsen waar ik "vroeger" nog meermalen op fiets geweest ben en daardoor de weg wist. Langs Marle, Daarle, Sibculo en Kloosterhaar, en natuurlijk de Volle Urenweg.
Er was wel iets gezegd over mist, maar bij ons scheen een prachtig zonnetje. We spraken af, dat als we in de mist zouden terechtkomen, dat we dan terug zouden gaan.
We hadden de vorige mist-rit nog vers in gedachten, zie vorige blog.
Vaak kiezen we tussen de snelste weg of een "sight-seeing"-route. Dit keer kozen we iets er tussenin, de N34 richting Ommen, en dan richting Raalte.
We rijden deze route bijna nooit. Er is een nieuw verkeersplein bij de kruising van de N34 en de N36, waar we nog niet aan gewend zijn. Het is de tweede keer dat we hier passeren. Eerder ging je hier rechtdoor naar Ommen. Nu is de N36 doorgetrokken naar het noorden, dan afbuigend naar het westen, waar hij op de N48 aansluit.
Daarmee wordt het doorgaande autoverkeer om Ommen heen geleid. Het voelt aan alsof je een gigantisch eind wordt omgeleid. Als je de kaart bekijkt, lijkt dat wel mee te vallen.
De route is nog zó nieuw, dat het verkeersplein met de hand is ingetekend op Google Maps, over de oude situatie heen, en anders dan de exacte situatie nu is.
Toen we het bos uit kwamen op de N36, werden we wat nevel gewaar, maar niet verontrustend. Vervolgens draaiden we de N48 op, richting zuiden. Daar werd de mist dikker, maar we dachten dat het aan de nabijheid van de Vecht en de Regge kon liggen. Maar we zaten op de Deventerweg (N48/N348) met bijna geen bruikbare afslagen, en de mist werd steeds dikker.
Bij een pompstation in Lemelerveld tenslotte raadpleegden we de kaart, waar we een weg oostwaarts zouden vinden. Het werd de afslag Luttenberg. Voor mij bekend terrein, vanwege de vele vakanties in die omgeving. In Luttenberg werd het zicht al veel beter. Altijd denk ik aan de familie waar we "logeerden", als ik het dorpshuis "De Elckerlyc" zie: één van hen bedacht die naam.
Onderweg naar Hellendoorn reden we al gauw weer lekker in het zonnetje, maar nog vóór de
Hellendoornse berg, zag ik een eind naast de weg nog een curieuze kolom dichte mist, die ik al projecteerde bij Erwin Kroll in het weerbericht. Maar ik heb de foto niet gemaakt omdat de omstandigheden op de weg het niet toelieten.
De voorspellingen klopten. Geen laagwater in de IJssel bij Olst gezien, wel laagwater in de vorm van mist.
We zijn door oostelijk Overijssel terug naar huis gereden, en hebben geen mist meer gezien.En uiteindelijk toch een mooie sight-seeing tour, langs veel plaatsen waar ik "vroeger" nog meermalen op fiets geweest ben en daardoor de weg wist. Langs Marle, Daarle, Sibculo en Kloosterhaar, en natuurlijk de Volle Urenweg.
19 november 2011
Neo-Liberale mist?
Na twee prettige oma&opa-oppasdagen reden we vandaag weer naar huis, van Noord-Holland naar Zuidoost Drenthe. We werden uitgezwaaid onder een heerlijk, maar laagstaand zonnetje, dat we gelukkig in de rug hadden en niet schuin-voor...
Het tegengestelde van de heenreis: toen werd het steeds mistiger naarmate we dichter bij ons doel kwamen. Toen vertrokken we met redelijk zicht, maar in de nabijheid van de Afsluitdijk hebben we de ruitenwissers continu aangezet, omdat de vette mist onze voorruit steeds omtoverde in matglas.
Nu, eenmaal op de Afsluitdijk, vanaf de eerste sluizen, werd het steeds mistiger.
Bij de sluizen aan de Friese kant vond ik het inmiddels echt vervelend rijden: zicht van, denk ik, minder dan 100 meter.
Ik vond het niet verantwoord om sneller dan 100kmh te rijden, maar dacht tegelijk steeds aan achteropkomende jakkeraars, en die waren er nogal wat!
Net na de Afsluitdijk bij Zürich, waar het nog steeds potdicht zat, zijn we koffie/chocola gaan drinken met een gebakje er bij. Hebben we een poosje lekker ontspannend zitten kletsen.
Het gesprek kwam op iemand die artistiek heel goed is, maar steeds zijn hoofd stoot in de hedendaagse maatschappij. Hij is geweldig in "zijn ding", en daarnaast nog heilzaam bezig in meerdere maatschappelijke activiteiten, maar is niet hard genoeg, niet zakelijk, niet ingespeeld op alle regels en formaliteiten.
En zeker niet alert op alle veranderingen daarin onder het huidige bewind, dat een breuk met alle bestaande verhoudingen propageert, een breuk met alle verworvenheden van de solidaire samenleving. En toen zag ik het...
Teveel mensen komen niet meer toe aan waar ze goed in zijn, door de neo-liberale wind die door dit land waait.
Die wind zegt, dat iedereen mondige burger moet zijn, die zelf verantwoordelijk is voor alles wat er in het leven gebeurt. Van geestelijke en lichamelijke gezondheid tot maatschappelijke positie.
Daardoor is hij gedwongen voortdurend bezig te zijn met overleven in zaken waar hij niet mee uit de voeten kan. Zaken waarmee een beperkt aantal mensen wél uit de voeten kan, en die mensen gaan dus aan de haal met datgene wat die andere groep nodig heeft om te kunnen floreren.
Het begrip "samenleving" wordt vervangen door "samen graaien in de grote ton, en wie de hardste ellebogen heeft graait het best, en voor de rest - jammer dan".
Het begrip "solidariteit" wordt door de neo-liberale redenaars eloquent gerecycled tot toiletpapier.
Toen we weer vanuit Zürich wegreden, was het helder en we hadden verder de hele weg zon!
Een hele goede gok dus om even te stoppen daar!
Het tegengestelde van de heenreis: toen werd het steeds mistiger naarmate we dichter bij ons doel kwamen. Toen vertrokken we met redelijk zicht, maar in de nabijheid van de Afsluitdijk hebben we de ruitenwissers continu aangezet, omdat de vette mist onze voorruit steeds omtoverde in matglas.
Nu, eenmaal op de Afsluitdijk, vanaf de eerste sluizen, werd het steeds mistiger.
Bij de sluizen aan de Friese kant vond ik het inmiddels echt vervelend rijden: zicht van, denk ik, minder dan 100 meter.
Ik vond het niet verantwoord om sneller dan 100kmh te rijden, maar dacht tegelijk steeds aan achteropkomende jakkeraars, en die waren er nogal wat!
Net na de Afsluitdijk bij Zürich, waar het nog steeds potdicht zat, zijn we koffie/chocola gaan drinken met een gebakje er bij. Hebben we een poosje lekker ontspannend zitten kletsen.
Het gesprek kwam op iemand die artistiek heel goed is, maar steeds zijn hoofd stoot in de hedendaagse maatschappij. Hij is geweldig in "zijn ding", en daarnaast nog heilzaam bezig in meerdere maatschappelijke activiteiten, maar is niet hard genoeg, niet zakelijk, niet ingespeeld op alle regels en formaliteiten.
En zeker niet alert op alle veranderingen daarin onder het huidige bewind, dat een breuk met alle bestaande verhoudingen propageert, een breuk met alle verworvenheden van de solidaire samenleving. En toen zag ik het...
Teveel mensen komen niet meer toe aan waar ze goed in zijn, door de neo-liberale wind die door dit land waait.
Die wind zegt, dat iedereen mondige burger moet zijn, die zelf verantwoordelijk is voor alles wat er in het leven gebeurt. Van geestelijke en lichamelijke gezondheid tot maatschappelijke positie.
Daardoor is hij gedwongen voortdurend bezig te zijn met overleven in zaken waar hij niet mee uit de voeten kan. Zaken waarmee een beperkt aantal mensen wél uit de voeten kan, en die mensen gaan dus aan de haal met datgene wat die andere groep nodig heeft om te kunnen floreren.
Het begrip "samenleving" wordt vervangen door "samen graaien in de grote ton, en wie de hardste ellebogen heeft graait het best, en voor de rest - jammer dan".
Het begrip "solidariteit" wordt door de neo-liberale redenaars eloquent gerecycled tot toiletpapier.
Toen we weer vanuit Zürich wegreden, was het helder en we hadden verder de hele weg zon!
Een hele goede gok dus om even te stoppen daar!
15 november 2011
Petitie Syrië
We zien het op TV dagelijks allemaal gebeuren:
"Syrische veiligheidsdiensten en militairen lijken een grootschalige en systematische aanval op burgers te hebben geopend. Vreedzame protesten worden genadeloos neergeslagen. Zelfs in het ziekenhuis zijn gewonde demonstranten hun leven niet zeker. De VN-Veiligheidsraad onderneemt onvoldoende actie om de repressie in Syrië te stoppen. Amnesty vindt het tijd voor een sterke resolutie.
Help mee de druk op te voeren. Teken de petitie "
http://www.amnesty.nl/actiecentrum/acties/stop-de-genadeloze-repressie-in-syrie
13 november 2011
Sterrenwichelarij ontpuzzeld
De omschrijving in een doorloper was: "sterrenwichelaarster". Het in te vullen woord was natuurlijk: "astrologe". Astrologen blijken het woord "sterrenwichelarij" te verafschuwen, omdat het hen in een obscure hoek zou zetten.
Welnu, de dikke van Dale leert mij, dat een "wichelaar" iemand is: 1) die uit bepaalde voortekenen voorspellingen weet te doen aangaande toekomstige gebeurtenissen; 2) (in ’t bijzonder) Romeinse priester die uit de vlucht, het gezang en het voedsel der vogels, uit bliksem en donder, de toekomst voorspelde.
Een "sterrenwichelaar", (het zal na de voorgaande omschijving niemand verbazen, dat het een subcategorie is van de vorige omschrijving), is 1) iemand die uit de stand van de planeten (in horoscopen) conclusies trekt omtrent aanleg en (toekomstig) lot van mensen. Synoniem: astroloog.
Nu heb ik al in het begin van mijn volwassenheid het verschil ontdekt tussen de termen astrologie en astronomie: ik was nieuwsgierig naar beide. Verder lezen leerde me dat, ook binnen de toenmalige wetenschappelijke kringen, oorspronkelijk deze beide disciplines nauw verweven waren.
Zelfs van Dale verwijst nog naar die opvatting, maar die gaat dan ook over taalwetenschap en dat omvat ook het dagelijks spraakgebruik van "de gewone man", dat achterloopt bij het wetenschappelijke taalgebruik.
Van Dale omschrijft astrologie als 1) (verouderd) astronomie, sterrenkunde; 2) leer van de invloed van de hemellichamen op het lot en de aanleg van de mensen, kunst van het opstellen van horoscopen, en geeft als synoniem: sterrenwichelarij
Voor astronomie volstaat van Dale met 1) sterrenkunde
Met het voortschrijden van de ontwikkeling van de wetenschap en het toenemen van kennis, bleken de astrologische theoriën steeds minder houdbaar te zijn, en werd de splitsing tussen astrologie en astronomie een feit.
Bij één van mijn inhaalslagen van kennis over astrologie leerde ik zelfs, dat veel astrologen hun horoscopen berekenen aan de hand van kennis over sterren en planeten in het heelal, zoals die allang niet meer actueel is. Tja, die hele zooi daar boven ons draait met een behoorlijk tempo rond, en trekt zich niet zo veel aan van wat onze verre, verre voorouders waargenomen hebben omtrent hun plaats ten opzichte van ons en van elkaar.
Het stellen van kritische vragen over deze tak van sport roept reacties op die overeenkomen met kritische vragen over elk geloof: "je staat er niet voor open". Dat stond ik echter wel, maar ik word allergisch als een discussie moet stoppen waar ik nog vragen heb die men niet beantwoordt. En zo eindigt menig pakket "open minded" vragen tegen een muur die zegt dat je geen open mind hebt.
Maar vanmorgen onder de douche kreeg ik een helder inzicht; kijk maar eens goed naar het woord:
het staat heel duidelijk tussen desterren letters: asTROLogie!
En van Dale zegt het heel helder: trol Oud-Noors troll vgl. troel (monster, demon)
1) (noordse mythologie) (boze) geest; synoniem: demon
2) (provotaal) burgerlijk persoon, iem. uit de consumptiemaatschappij
Over verborgen betekenissen in teksten gesproken: asTROLogie is duidelijk een verhulde demonische kracht, die probeert gewone burgers te verleiden tot consumeren!
N.B.: Is dit een HorrorScoop of niet...?
Welnu, de dikke van Dale leert mij, dat een "wichelaar" iemand is: 1) die uit bepaalde voortekenen voorspellingen weet te doen aangaande toekomstige gebeurtenissen; 2) (in ’t bijzonder) Romeinse priester die uit de vlucht, het gezang en het voedsel der vogels, uit bliksem en donder, de toekomst voorspelde.
Een "sterrenwichelaar", (het zal na de voorgaande omschijving niemand verbazen, dat het een subcategorie is van de vorige omschrijving), is 1) iemand die uit de stand van de planeten (in horoscopen) conclusies trekt omtrent aanleg en (toekomstig) lot van mensen. Synoniem: astroloog.
Nu heb ik al in het begin van mijn volwassenheid het verschil ontdekt tussen de termen astrologie en astronomie: ik was nieuwsgierig naar beide. Verder lezen leerde me dat, ook binnen de toenmalige wetenschappelijke kringen, oorspronkelijk deze beide disciplines nauw verweven waren.
Zelfs van Dale verwijst nog naar die opvatting, maar die gaat dan ook over taalwetenschap en dat omvat ook het dagelijks spraakgebruik van "de gewone man", dat achterloopt bij het wetenschappelijke taalgebruik.
Van Dale omschrijft astrologie als 1) (verouderd) astronomie, sterrenkunde; 2) leer van de invloed van de hemellichamen op het lot en de aanleg van de mensen, kunst van het opstellen van horoscopen, en geeft als synoniem: sterrenwichelarij
Voor astronomie volstaat van Dale met 1) sterrenkunde
Met het voortschrijden van de ontwikkeling van de wetenschap en het toenemen van kennis, bleken de astrologische theoriën steeds minder houdbaar te zijn, en werd de splitsing tussen astrologie en astronomie een feit.
Bij één van mijn inhaalslagen van kennis over astrologie leerde ik zelfs, dat veel astrologen hun horoscopen berekenen aan de hand van kennis over sterren en planeten in het heelal, zoals die allang niet meer actueel is. Tja, die hele zooi daar boven ons draait met een behoorlijk tempo rond, en trekt zich niet zo veel aan van wat onze verre, verre voorouders waargenomen hebben omtrent hun plaats ten opzichte van ons en van elkaar.
Het stellen van kritische vragen over deze tak van sport roept reacties op die overeenkomen met kritische vragen over elk geloof: "je staat er niet voor open". Dat stond ik echter wel, maar ik word allergisch als een discussie moet stoppen waar ik nog vragen heb die men niet beantwoordt. En zo eindigt menig pakket "open minded" vragen tegen een muur die zegt dat je geen open mind hebt.
Maar vanmorgen onder de douche kreeg ik een helder inzicht; kijk maar eens goed naar het woord:
het staat heel duidelijk tussen de
En van Dale zegt het heel helder: trol Oud-Noors troll vgl. troel (monster, demon)
1) (noordse mythologie) (boze) geest; synoniem: demon
2) (provotaal) burgerlijk persoon, iem. uit de consumptiemaatschappij
Over verborgen betekenissen in teksten gesproken: asTROLogie is duidelijk een verhulde demonische kracht, die probeert gewone burgers te verleiden tot consumeren!
N.B.: Is dit een HorrorScoop of niet...?
11 november 2011
Niklas 111111 - Sint Maarten
Vanavond stonden een paar verlegen Hindoestaanse kinderen voor onze deur, die aanbelden en, geheel volgens de traditie alhier, met hun lampionnetjes in de hand heel mooi een heel gewoon Sint Maarten-liedje zongen.
Tegelijk met dat ik dacht: "Wat een goed geïntegreerde kinderen!", hoorde ik ergens ver weg een bittere stem die zei: "Zie je wel, nog maar net uit de luiers en die Islamieten lopen hier al te schooien!".
Waar zou die stem toch vandaan gekomen zijn?
Tegelijk met dat ik dacht: "Wat een goed geïntegreerde kinderen!", hoorde ik ergens ver weg een bittere stem die zei: "Zie je wel, nog maar net uit de luiers en die Islamieten lopen hier al te schooien!".
Waar zou die stem toch vandaan gekomen zijn?
10 november 2011
Niklas-111110 - Eurocrisis
Het gonst rond dat er openlijk gesproken wordt over het opsplitsen
van de Euro-zone in een Noordelijk- en een Zuidelijk deel.
Dan krijgen we dus waarschijnlijk een Neuro en een Zeuro?
van de Euro-zone in een Noordelijk- en een Zuidelijk deel.
Dan krijgen we dus waarschijnlijk een Neuro en een Zeuro?
09 november 2011
Zorgelijk zorgeloos
Uitkleden van de basisverzekering ziektekosten
Wéér drastische verhoging van het eigen risico
Verhoging van de premie basisverzekering ziektekosten
Duurdere aanvullende verzekering door uitgeklede basisverzekering
Afschaffing Persoons Gebonden Budget (PGB)
Terugvordering van budget huisartsen, en ze meer laten doen
Afschaffen van begeleiding en medicatie probleemkinderen
Preventieve zorg tot eigen verantwoordelijkheid verklaren
"Concentreren" van ziekenhuiszorg, hulp- en ambulance-posten
De enige constante in deze lijst is: bezuinigen!
De logische tegenpool is: later hogere kosten
Dit rijtje is nog niet compleet,
maar het wordt allemaal toegeschreven aan "de vergrijzing",
die de gezondheidszorg te duur zou maken,
door politici die zich alleen maar druk maken om
hun eigen oude dag, die ze riant willen doorbrengen
over de rug van de generaties die dit land "na de oorlog"
tot dit welvaartsniveau gebracht hebben.
Zonder enige vorm van respect.
Wéér drastische verhoging van het eigen risico
Verhoging van de premie basisverzekering ziektekosten
Duurdere aanvullende verzekering door uitgeklede basisverzekering
Afschaffing Persoons Gebonden Budget (PGB)
Terugvordering van budget huisartsen, en ze meer laten doen
Afschaffen van begeleiding en medicatie probleemkinderen
Preventieve zorg tot eigen verantwoordelijkheid verklaren
"Concentreren" van ziekenhuiszorg, hulp- en ambulance-posten
De enige constante in deze lijst is: bezuinigen!
De logische tegenpool is: later hogere kosten
Dit rijtje is nog niet compleet,
maar het wordt allemaal toegeschreven aan "de vergrijzing",
die de gezondheidszorg te duur zou maken,
door politici die zich alleen maar druk maken om
hun eigen oude dag, die ze riant willen doorbrengen
over de rug van de generaties die dit land "na de oorlog"
tot dit welvaartsniveau gebracht hebben.
Zonder enige vorm van respect.
07 november 2011
TV-toren Smilde
We kwamen langs de TV-toren van Smilde, onlangs spectaculair ingestort.
Het betonnen deel is 82 meter: de forse eiken er omheen zijn dwergen.
De totale hoogte was 294 meter - er mist dus nog 2,5 maal dit stuk in staal.
Het herstel is begonnen, zie de steigers op- en de bouwlift naast de toren.
Dat is zeer zeker geen werk voor mij!
Het betonnen deel is 82 meter: de forse eiken er omheen zijn dwergen.
De totale hoogte was 294 meter - er mist dus nog 2,5 maal dit stuk in staal.
Het herstel is begonnen, zie de steigers op- en de bouwlift naast de toren.
Dat is zeer zeker geen werk voor mij!
05 november 2011
Niklas 111105
Zoek je ruzie? Ik absoluut niet!
Ga maar een soap kijken, ruzie genoeg.
Ga maar een soap kijken, ruzie genoeg.
Crystal Cathedral: Hour of power?
Ook fan van Hour of Power, elke zondagmorgen vanuit de Crystal Cathedral? Ik had al heel lang een ongemakkelijk gevoel bij die zelfverzekerde ouwe dominee in zijn erg duur uitziende toga en entourage.
Vanavond stuiterde ik op een (engelstalig) artikel: Bankroete kerk vraagt om donaties voor zieke domineesvrouw af te geven bij limousines. Het bleek om de Crystal Cathedral te gaan en de bijbehorende domineesfamilie. Ongeloof overviel me: broodje-aap-verhaal? Maar ook uit de directe omgeving, de parochie, van de kerk wordt dat bericht gegeven.
Ik was allergisch, dus zapte onmiddellijk verder als ik die diensten zag, maar lees nu meer achtergrondverhalen. De kerk blijkt al een hele tijd in financiële problemen te zijn.
De familie is een voorbeeld van "van krantenjongen tot miljonair", maar blijkbaar wel over de rug van de kerkgangers: de familie wordt er van beschuldigd zichzelf exorbitante salarissen toe te kennen en het "lenen" van meer dan $10.000.000 uit de kerkelijke fondsen.
Ook blijkt het voortdurend te rommelen binnen de familie. De ouwe dominee zou een stap terug doen en de zoon zou het preken overnemen, maar die haakte binnen de kortste keren af. Er schijnt ook nog een dochter mee te draaien in de firma, zowel op het zakelijke als het liturgische vlak.
De kerk is failliet, de dominee en zijn familie wonen nog in landhuizen en hebben limousines met chauffeur om de goede gaven van de kerkgangers op te halen, maar de Crystal Cathedral wordt waarschijnlijk binnenkort verkocht aan een projectontwikkelaar.
Maar de Nederlandse tak van de Hour of Power-beweging, gepresenteerd door zo'n supernette meneer, die er uitziet alsof hij voor de uitzending door de visagist blinkend is gladgepoetst met slappe was, meldt nog steeds niets over de problemen.
Die gladde meneer schijnt pas later "bekeerd" te zijn en bekeerlingen zijn het fanatiekst...
Maar ja, hij is dan ook ex-presentator van de EO (waarmee hij het oneens is geworden; dat is niet ongebruikelijk bij grote ego's), eigenaar van een mediabedrijf, een reisorganisatie en een aantal vakantieparken.
Waarvoor hij een lintje heeft gekregen blijft mij volstrekt onduidelijk.
Vanavond stuiterde ik op een (engelstalig) artikel: Bankroete kerk vraagt om donaties voor zieke domineesvrouw af te geven bij limousines. Het bleek om de Crystal Cathedral te gaan en de bijbehorende domineesfamilie. Ongeloof overviel me: broodje-aap-verhaal? Maar ook uit de directe omgeving, de parochie, van de kerk wordt dat bericht gegeven.
Ik was allergisch, dus zapte onmiddellijk verder als ik die diensten zag, maar lees nu meer achtergrondverhalen. De kerk blijkt al een hele tijd in financiële problemen te zijn.
De familie is een voorbeeld van "van krantenjongen tot miljonair", maar blijkbaar wel over de rug van de kerkgangers: de familie wordt er van beschuldigd zichzelf exorbitante salarissen toe te kennen en het "lenen" van meer dan $10.000.000 uit de kerkelijke fondsen.
Ook blijkt het voortdurend te rommelen binnen de familie. De ouwe dominee zou een stap terug doen en de zoon zou het preken overnemen, maar die haakte binnen de kortste keren af. Er schijnt ook nog een dochter mee te draaien in de firma, zowel op het zakelijke als het liturgische vlak.
De kerk is failliet, de dominee en zijn familie wonen nog in landhuizen en hebben limousines met chauffeur om de goede gaven van de kerkgangers op te halen, maar de Crystal Cathedral wordt waarschijnlijk binnenkort verkocht aan een projectontwikkelaar.
Maar de Nederlandse tak van de Hour of Power-beweging, gepresenteerd door zo'n supernette meneer, die er uitziet alsof hij voor de uitzending door de visagist blinkend is gladgepoetst met slappe was, meldt nog steeds niets over de problemen.
Die gladde meneer schijnt pas later "bekeerd" te zijn en bekeerlingen zijn het fanatiekst...
Maar ja, hij is dan ook ex-presentator van de EO (waarmee hij het oneens is geworden; dat is niet ongebruikelijk bij grote ego's), eigenaar van een mediabedrijf, een reisorganisatie en een aantal vakantieparken.
Waarvoor hij een lintje heeft gekregen blijft mij volstrekt onduidelijk.
30 oktober 2011
Sir Jimmy
Vandaag las ik dat Jimmy Savile is overleden op 84-jarige leeftijd. Zegt je niets?
Een coryfee uit mijn jeugd: DJ bij de engelstalige avonduitzendingen van Radio Luxemburg op de roemruchte 208 meter middengolf, eind 50-er begin 60-er jaren.
Muziek die ik eigenlijk niet mocht luisteren: rock'n roll, dat was veel te werelds!
Ik had een afgedankte radio van een oom gekregen, een model van vlak na de oorlog. Een met stof bekleed front met een afstemschaal en een paar grote ronde knoppen met daarachter, open en bloot, zo'n chassis met radiobuizen, transformatoren en andere onderdelen. Levensgevaarlijk om bepaalde punten aan te raken!
Dat front werd er al snel af gesloopt. Het radio-chassis kwam half onder het bed te staan, de luidspreker kreeg een snoertje dat lang genoeg was om hem onder het kussen te leggen. Dan hadden mijn stiefbroers er geen last van: we sliepen met 4 jongens in twee 2-persoonsbedden op één kamer.
Van heel dun koperdraad spande ik een antenne tussen de beide schoorstenen van het huis. Daartoe klom ik op een dag dat mijn stiefvader afwezig was, via het slaapkamerraam het dak op.
Al met al spannend genoeg dus: ontdekking kon totale vernieling van mijn radio door mijn stiefvader tot gevolg hebben. Nee, de broers zouden mij niet verraden.
Niet veel later had ik mijn eerste baan en woonde ik bij mijn grootouders. Tja, een nog oudere generatie. 's Avonds zat ik op mijn kamer te studeren (schriftelijke cursussen) met diezelfde oude radio aan, maar niet te hard. Studeren juichten ze van harte toe, maar begrepen absoluut niet hoe dat te verenigen was met muziek luisteren!
Naast mijn studie hield ik in schriftjes bij welke platen er gedraaid werden. Pas veel later realiseer je je dat het draaien van die platen het geld binnen bracht waardoor die zender kon bestaan.
Tussen de verscheidene Radio Luxemburg DJ's leek Jimmy Savile een "paradijsvogel". Niet alleen door zijn uiterlijk vertoon (soms een foto in een muziekblad), maar vooral door zijn stijl van presentatie ontsteeg hij de andere, ook zeer gewaardeerde collega-DJ's. Veel meer alsof hij voor mij persoonlijk plaatjes draaide.
Het maakte dat ik me aanmelde voor zijn TTDC: de Teen and Twenty Disc Club. Een polskettinkje met een muntje, een soort symbolische gramofoonplaat, met daarop de letters TTDC, werd mijn deel. Misschien heb ik het nog ergens - dierbare nostalgie om je een klein beetje voor te schamen? Mijn lidmaatschapsnummer ben ik in elk geval helemaal kwijt! Elvis schijnt nummer 11321 gehad te hebben.
Ik had Jimmy Savile helemaal uit het oog verloren sinds de 208-tijd. Daarna blijkt hij, tot mijn verbazing, een soort "doe-een-wens"-programma gehad te hebben bij de BBC, dat in Nederland is nagevolgd door Henny Huisman en Paul de Leeuw. Hij heeft voor de BBC het fameuze "Top of the Pops" gedaan. En heel veel meer, ik word al moe als ik probeer uit te zoeken wat allemaal.
Maar dat hij is geridderd, is vanwege zijn vrijwilligers- en liefdadigheidswerk. Dat kende ik helemaal niet van hem, en dat maakt dat ik zijn extravagantie des te meer bejubel.
Dank je Jimmy, voor de rol die je in mijn leven hebt gespeeld, ook nu, terwijl ik je nu pas "langs deze onsympathieke weg" terugvond...
Een coryfee uit mijn jeugd: DJ bij de engelstalige avonduitzendingen van Radio Luxemburg op de roemruchte 208 meter middengolf, eind 50-er begin 60-er jaren.
Muziek die ik eigenlijk niet mocht luisteren: rock'n roll, dat was veel te werelds!
Ik had een afgedankte radio van een oom gekregen, een model van vlak na de oorlog. Een met stof bekleed front met een afstemschaal en een paar grote ronde knoppen met daarachter, open en bloot, zo'n chassis met radiobuizen, transformatoren en andere onderdelen. Levensgevaarlijk om bepaalde punten aan te raken!
Dat front werd er al snel af gesloopt. Het radio-chassis kwam half onder het bed te staan, de luidspreker kreeg een snoertje dat lang genoeg was om hem onder het kussen te leggen. Dan hadden mijn stiefbroers er geen last van: we sliepen met 4 jongens in twee 2-persoonsbedden op één kamer.
Van heel dun koperdraad spande ik een antenne tussen de beide schoorstenen van het huis. Daartoe klom ik op een dag dat mijn stiefvader afwezig was, via het slaapkamerraam het dak op.
Al met al spannend genoeg dus: ontdekking kon totale vernieling van mijn radio door mijn stiefvader tot gevolg hebben. Nee, de broers zouden mij niet verraden.
Niet veel later had ik mijn eerste baan en woonde ik bij mijn grootouders. Tja, een nog oudere generatie. 's Avonds zat ik op mijn kamer te studeren (schriftelijke cursussen) met diezelfde oude radio aan, maar niet te hard. Studeren juichten ze van harte toe, maar begrepen absoluut niet hoe dat te verenigen was met muziek luisteren!
Naast mijn studie hield ik in schriftjes bij welke platen er gedraaid werden. Pas veel later realiseer je je dat het draaien van die platen het geld binnen bracht waardoor die zender kon bestaan.
Tussen de verscheidene Radio Luxemburg DJ's leek Jimmy Savile een "paradijsvogel". Niet alleen door zijn uiterlijk vertoon (soms een foto in een muziekblad), maar vooral door zijn stijl van presentatie ontsteeg hij de andere, ook zeer gewaardeerde collega-DJ's. Veel meer alsof hij voor mij persoonlijk plaatjes draaide.
Het maakte dat ik me aanmelde voor zijn TTDC: de Teen and Twenty Disc Club. Een polskettinkje met een muntje, een soort symbolische gramofoonplaat, met daarop de letters TTDC, werd mijn deel. Misschien heb ik het nog ergens - dierbare nostalgie om je een klein beetje voor te schamen? Mijn lidmaatschapsnummer ben ik in elk geval helemaal kwijt! Elvis schijnt nummer 11321 gehad te hebben.
Ik had Jimmy Savile helemaal uit het oog verloren sinds de 208-tijd. Daarna blijkt hij, tot mijn verbazing, een soort "doe-een-wens"-programma gehad te hebben bij de BBC, dat in Nederland is nagevolgd door Henny Huisman en Paul de Leeuw. Hij heeft voor de BBC het fameuze "Top of the Pops" gedaan. En heel veel meer, ik word al moe als ik probeer uit te zoeken wat allemaal.
Maar dat hij is geridderd, is vanwege zijn vrijwilligers- en liefdadigheidswerk. Dat kende ik helemaal niet van hem, en dat maakt dat ik zijn extravagantie des te meer bejubel.
Dank je Jimmy, voor de rol die je in mijn leven hebt gespeeld, ook nu, terwijl ik je nu pas "langs deze onsympathieke weg" terugvond...
Niklas 111029
Maxiavelli Verhagen: hij wil liever de macht behouden
(dus, fraai verbloemd, Geert's obsessie bevredigen)
dan het Christelijke principe van barmhartigheid handhaven.
(dus, fraai verbloemd, Geert's obsessie bevredigen)
dan het Christelijke principe van barmhartigheid handhaven.
26 oktober 2011
Niklas 111026
Ken je ze ook, die mensen, die veren in eigen kont steken
en dan denken een pauw te zijn, maar veel meer lijken op
de spreekwoordelijke struisvogel?
en dan denken een pauw te zijn, maar veel meer lijken op
de spreekwoordelijke struisvogel?
24 oktober 2011
6 Woorden met beeld: Oud(er) worden
De ouderdom is nog ver weg
Voor haar is 65 nog abstract
Wat overbleef na oma's vijfenzestigste verjaardag
Mark sponsorloopt, opa zit voor paal
Niet alleen ouderdom brengt me hier
Een armbandje voor haar 89e verjaardag?
Zoveel bagage en toch vooruit kijken...
Alweer meerdere verhalen? Tja, 15 jaar geleden deed ik een assessment test bij een zeer gerenommeerd bureau. Men vond, dat ik niet zo creatief was. Toen ik vroeg hoe dan op 6 patenten mijn naam kon staan als uitvinder, is de rapportage aangepast...
Meedoen? klik: Jokezelf, 6 woorden met beeld.
22 oktober 2011
Niklas 111022
... en de TON die viel in dui-ui-uigen ...
"Uit de tijd" en nog steeds actueel
Mijn vader, Klaas, was de oudste van vier broers. Helaas was hij ook de eerste die we moesten missen. In 1944 is hij overleden aan darmkanker, een week voor zijn 28e verjaardag. Opa heeft een dubbel graf voor hem gekocht, zodat mijn moeder naast hem kon worden begraven. Dat is niet gebeurd: mijn moeder is hertrouwd en elders begraven.
Het eigendomsbewijs van dat graf is na het overlijden van opa en oma in beheer gekomen bij de tweede broer, Johannes, kortweg oom Jo. Die vroeg me op zeker moment of hij en zijn vrouw, als zij kwamen te overlijden, begraven mochten worden in het dubbele graf, dat immers ruimschoots voldeed aan de termijn die hergebruik mogelijk maakt. Zo zou deze herinneringsplek nog lange tijd behouden blijven voor onze familie. Maar ik denk dat hij nog steeds zijn oudste broer miste.
Ik heb dat toegestaan met één voorwaarde: de tekst van de grafsteen van mijn vader moest terugkomen op het nieuwe monument. Dat is ook gebeurd: het graf heeft een "normale", verticale gedenksteen, en de herinnering aan mijn vader is met metalen letters op de deksteen aangebracht.
Het is alweer een paar jaren geleden, dat ik het graf bezocht en zag dat er een letter uit mijn vaders naam miste. De L van Klaas. Toen ik rondom het graf keek, vond ik die L terug. Hij hoorde met twee pennetjes vast te zitten in de steen.
Ik zou de volgende keer een goede lijmsoort meenemen. Omdat ik er niet zo vaak kom (te ver weg), heb ik provisorisch de letter weer vastgezet: het staat zo raar, die ontbrekende letter.
Helaas was de letter de volgende keer helemaal verdwenen.
Na uitgebreid zoeken vond ik de leverancier van het monument, maar daar kon men eerst het graf niet vinden, vervolgens kende men het lettertype niet. Intussen waren er al vele e-mails heen en weer gegaan, maar er zat geen schot in. Uiteindelijk bleek een neef de order nog te hebben: het monument was geleverd door de vestiging Drachten. Ik had Groningen ingeschakeld: het kerkhof lag immers in de Gemeente Groningen? Maar het lettertype bleek nu ineens geen probleem meer. Ik kreeg in oktober 2010 een formele orderbevestiging. Ik werd toen net afgevoerd naar het ziekenhuis met een fikse longontsteking.
Begin september 2011 zijn we maar eens persoonlijk gaan vragen hoe de stand van zaken was, want er was nog niets gebeurd. Men bleek de ronde punt (er ontbrak ook een punt) niet te kunnen bestellen, want die was niet (meer) leverbaar bij dit lettertype. Daarom hadden we geruime tijd niets gehoord. Of het een vierkante punt mocht zijn? Bij een direct aansluitend bezoek aan het graf bleken alle punten vierkant te zijn...
Op vrijdag 14 oktober kregen we een faktuur d.d. 13-10-2011, dat de door ons geplaatste opdracht "met zorg is uitgevoerd op 11-10-2011". En: "Wij verzoeken u beleefd binnen 8 dagen het verschuldigde bedrag te voldoen [...]". Dat kon dus wel supersnel...
Zo heeft, vanaf de eerste foto uit februari 2008 van de toen echt vermiste L, het herstel ruim 3,5 jaar geduurd. Het duurde ruim 1,5 jaar voordat ik de naam van de leverancier had. Toen nog zo'n 2 jaar vanaf de eerste correspondentie tot de uitvoering, waarvan 1 jaar na de orderbevestiging.
En dat voor één letter en een punt. Er is nu eerst nog wel kleurverschil, maar hopelijk trekt dat weg voordat er weer iets mist.
Is dit verhaal nu afgelopen? Nee, er komt nog een flashback naar een "Flashback tot voor mijn tijd". Op 12 juli 2007 plaatste ik op mijn dwarsbongel.web-log.nl een log met die titel:
Maar nu de achterkant van de beschadigde ansichtkaart. De postzegel is blijkbaar afgeweekt en daarmee is ook het poststempel verdwenen en de voorkant beschadigd.
De kaart is verstuurd naar hun ouders door Klaas en Johannes, die blijkbaar bij hun grootouders in Burum logeerden omstreeks 1930.
Het handschrift, met potlood, is wat onbeholpen. Als afzender staat er: "Kaas en Johannes". Klaas zonder L...
Wie dat wil mag er haar/zijn metafysische conclusies aan verbinden.
Het eigendomsbewijs van dat graf is na het overlijden van opa en oma in beheer gekomen bij de tweede broer, Johannes, kortweg oom Jo. Die vroeg me op zeker moment of hij en zijn vrouw, als zij kwamen te overlijden, begraven mochten worden in het dubbele graf, dat immers ruimschoots voldeed aan de termijn die hergebruik mogelijk maakt. Zo zou deze herinneringsplek nog lange tijd behouden blijven voor onze familie. Maar ik denk dat hij nog steeds zijn oudste broer miste.
Ik heb dat toegestaan met één voorwaarde: de tekst van de grafsteen van mijn vader moest terugkomen op het nieuwe monument. Dat is ook gebeurd: het graf heeft een "normale", verticale gedenksteen, en de herinnering aan mijn vader is met metalen letters op de deksteen aangebracht.
Het is alweer een paar jaren geleden, dat ik het graf bezocht en zag dat er een letter uit mijn vaders naam miste. De L van Klaas. Toen ik rondom het graf keek, vond ik die L terug. Hij hoorde met twee pennetjes vast te zitten in de steen.
Ik zou de volgende keer een goede lijmsoort meenemen. Omdat ik er niet zo vaak kom (te ver weg), heb ik provisorisch de letter weer vastgezet: het staat zo raar, die ontbrekende letter.
Helaas was de letter de volgende keer helemaal verdwenen.
Na uitgebreid zoeken vond ik de leverancier van het monument, maar daar kon men eerst het graf niet vinden, vervolgens kende men het lettertype niet. Intussen waren er al vele e-mails heen en weer gegaan, maar er zat geen schot in. Uiteindelijk bleek een neef de order nog te hebben: het monument was geleverd door de vestiging Drachten. Ik had Groningen ingeschakeld: het kerkhof lag immers in de Gemeente Groningen? Maar het lettertype bleek nu ineens geen probleem meer. Ik kreeg in oktober 2010 een formele orderbevestiging. Ik werd toen net afgevoerd naar het ziekenhuis met een fikse longontsteking.
Begin september 2011 zijn we maar eens persoonlijk gaan vragen hoe de stand van zaken was, want er was nog niets gebeurd. Men bleek de ronde punt (er ontbrak ook een punt) niet te kunnen bestellen, want die was niet (meer) leverbaar bij dit lettertype. Daarom hadden we geruime tijd niets gehoord. Of het een vierkante punt mocht zijn? Bij een direct aansluitend bezoek aan het graf bleken alle punten vierkant te zijn...
Op vrijdag 14 oktober kregen we een faktuur d.d. 13-10-2011, dat de door ons geplaatste opdracht "met zorg is uitgevoerd op 11-10-2011". En: "Wij verzoeken u beleefd binnen 8 dagen het verschuldigde bedrag te voldoen [...]". Dat kon dus wel supersnel...
Zo heeft, vanaf de eerste foto uit februari 2008 van de toen echt vermiste L, het herstel ruim 3,5 jaar geduurd. Het duurde ruim 1,5 jaar voordat ik de naam van de leverancier had. Toen nog zo'n 2 jaar vanaf de eerste correspondentie tot de uitvoering, waarvan 1 jaar na de orderbevestiging.
En dat voor één letter en een punt. Er is nu eerst nog wel kleurverschil, maar hopelijk trekt dat weg voordat er weer iets mist.
Is dit verhaal nu afgelopen? Nee, er komt nog een flashback naar een "Flashback tot voor mijn tijd". Op 12 juli 2007 plaatste ik op mijn dwarsbongel.web-log.nl een log met die titel:
Ik was in november 2001 uitgenodigd om op zaterdag een groepstentoonstelling van Joke Gallmann, George Kalee, Rita Lentz en Edith Stoel te openen in Burum. Met hetzelfde gedicht had ik eerder een solo-tentoonstelling van onze vriendin Edith geopend.
Op de donderdag voor de opening kwam mijn neef Klaas nog wat spullen brengen uit de nalatenschap van zijn vader, mijn oom Jo. In het pakket zaten twee ansichtkaarten van het Friese dorpje Burum, dat tegenwoordig bekendheid geniet vanwege de "ruimte-oren" daar dichtbij.
Neef Klaas leeft niet meer. Op 1 januari 2002 is hij overleden aan kanker.
Burum. Het was nooit tot me doorgedrongen dat dit dorpje betekenis had in mijn familie. Dat gebeurde pas toen Klaas me die kaarten bracht. Ik besefte dat mijn vader daar bij zijn grootouders moest hebben gelogeerd.
Op beide kaarten staat een dorpsgezicht. De ene kaart is vrijwel ongeschonden en op de adreszijde zit nog een prachtige postzegel van anderhalve cent en een duidelijk stempel waarop Burum en 1930 goed te herkennen zijn. Op 22 mei 1930 is mijn vader 14 jaar geworden. De andere kaart is beschadigd, de voorkant toont een kale plek.
Donderdags had ik die kaarten gekregen en ik ging die zaterdag naar Burum. Ik haalde de kaarten tevoorschijn en zag op de beschadigde kaart de toren staan. Toen begon tot me door te dringen, dat de boerderij rechts op de voorgrond het pand was waarin galerie "De Blauwe Roos" gevestigd is [was] en waarin wij ons thans bevonden.
Op de donderdag voor de opening kwam mijn neef Klaas nog wat spullen brengen uit de nalatenschap van zijn vader, mijn oom Jo. In het pakket zaten twee ansichtkaarten van het Friese dorpje Burum, dat tegenwoordig bekendheid geniet vanwege de "ruimte-oren" daar dichtbij.
Neef Klaas leeft niet meer. Op 1 januari 2002 is hij overleden aan kanker.
Burum. Het was nooit tot me doorgedrongen dat dit dorpje betekenis had in mijn familie. Dat gebeurde pas toen Klaas me die kaarten bracht. Ik besefte dat mijn vader daar bij zijn grootouders moest hebben gelogeerd.
Op beide kaarten staat een dorpsgezicht. De ene kaart is vrijwel ongeschonden en op de adreszijde zit nog een prachtige postzegel van anderhalve cent en een duidelijk stempel waarop Burum en 1930 goed te herkennen zijn. Op 22 mei 1930 is mijn vader 14 jaar geworden. De andere kaart is beschadigd, de voorkant toont een kale plek.
Donderdags had ik die kaarten gekregen en ik ging die zaterdag naar Burum. Ik haalde de kaarten tevoorschijn en zag op de beschadigde kaart de toren staan. Toen begon tot me door te dringen, dat de boerderij rechts op de voorgrond het pand was waarin galerie "De Blauwe Roos" gevestigd is [was] en waarin wij ons thans bevonden.
Maar nu de achterkant van de beschadigde ansichtkaart. De postzegel is blijkbaar afgeweekt en daarmee is ook het poststempel verdwenen en de voorkant beschadigd.
De kaart is verstuurd naar hun ouders door Klaas en Johannes, die blijkbaar bij hun grootouders in Burum logeerden omstreeks 1930.
Het handschrift, met potlood, is wat onbeholpen. Als afzender staat er: "Kaas en Johannes". Klaas zonder L...
Wie dat wil mag er haar/zijn metafysische conclusies aan verbinden.
20 oktober 2011
Niklas 111020
Niklas 110822, de laatste bij web-log.nl vóór de migratie (misschien is 'ie te zien) luidde:
Wie zal er als eerste boven water komen:
Kadhaffi of weblog.nl zonder streepje?
Kadhaffi of weblog.nl zonder streepje?
Ik hoopte toen dat ze hem binnen twee dagen zouden pakken,
maar twee maanden later weten we dus wie "gewonnen" heeft...
maar twee maanden later weten we dus wie "gewonnen" heeft...
Onthulling bij de dood van een meeuw
De Volkskrant bericht dat de meeuw, die een traumahelikopter tot noodlanding dwong, is opgenomen in het Natuurhistorisch Museum Rotterdam.
Het artikel eindigt met een spectaculaire onthulling. NMR-directeur Moeliker: 'Ik ben altijd nog op zoek naar het slachtoffer van een sportwedstrijd: de meeuw die Feyenoord-doelman Eddy Treijtel in 1970 uit de lucht schoot.'
Het is dus al die tijd een goed bewaard geheim dat Eddy Treijtel kon vliegen, en dat hij door een meeuw uit de lucht geschoten is...!?
Het artikel eindigt met een spectaculaire onthulling. NMR-directeur Moeliker: 'Ik ben altijd nog op zoek naar het slachtoffer van een sportwedstrijd: de meeuw die Feyenoord-doelman Eddy Treijtel in 1970 uit de lucht schoot.'
Het is dus al die tijd een goed bewaard geheim dat Eddy Treijtel kon vliegen, en dat hij door een meeuw uit de lucht geschoten is...!?
12 oktober 2011
6 Woorden met beeld: Groot verdriet
Bedoeld als feest, het werd drama |
1940: Stond hier mijn vaders zoeklicht? |
De overkant... Overspoeld door het verleden |
Meedoen? klik: Jokezelf, zoek: Zes woorden met beeld – thema: Groot verdriet |
11 oktober 2011
Niklas_111011_Immigratie
Het wordt tijd dat Nederland weer bestuurd wordt vanuit ethische beginselen
in plaats van de grootste bek, die bovendien de feiten verdraait.
10 oktober 2011
Niklas_111010_Migratie
Migratie web(-)log.nl: Ondanks de ingevlogen Amerikanen (zie twiet 19 sep = 22 dagen geleden), is het vandaag de 49ste dag, en het eind lijkt nog niet in zicht. Het is 10 dagen na de melding dat weblog.nl volledig in de Onderhoudsmodus ging, en een week na de laatste Status Update.
Zou weblog.nl definitief in de Noorderzon-modus zijn gegaan...?
Zou weblog.nl definitief in de Noorderzon-modus zijn gegaan...?
Is pesten nieuw?
Vandaag in het Dagblad van het Noorden (DvhN) opnieuw aandacht voor het geval van een scholier die "doodgepest" zou zijn.
Het is invoelbaar dat de dood van een 14-jarige jongen diepe sporen achterlaat bij zijn familie.
De moeder van deze jongen blijkt geen gelegenheid onbenut te laten om een aantal klasgenoten en de school verantwoordelijk te stellen. Ondanks dat de jongen al maanden daarvoor die school verlaten had.
De klasgenoten en de school kunnen zich niet verweren tegen het mediageweld van de Telegraaf, Hart van Nederland, Knevel & van den Brink, die de moeder een spreekbuis geven, zonder "wederhoor".
Onderzoek van het DvhN (helaas nog niet online) beweert dat Ricky een "notoire spijbelaar" was, die soms een maand niet op school kwam. Van gepeste kinderen kan ik me dat nog wel voorstellen, maar daarin horen de ouders dan toch ook een rol te spelen, en niet pas achteraf.
Het wederhoor zou laten zien, dat Ricky zichzelf ook niet onbetuigd liet bij pesterijen.
Er is nieuw onderzoek gedaan door Justitie. Autopsie heeft echter al een natuurlijke doodsoorzaak vastgesteld: hartfalen bij overgewicht.
Door dit artikel moest ik wel terugdenken aan mijn eigen schooltijd, de LTS eind vijftiger jaren.
In het eerste jaar zat in mijn klas een jongen (Gerrit?) met vreemde littekens in de huid van zijn achterhoofd. Of hij me ooit de oorzaak verteld heeft, weet ik niet meer, maar ik ben er nu van overtuigd dat dat het gevolg is geweest van brandwonden. Kokend water misschien?
Wat opvalt wordt in die leeftijdsgroep scherp onder woorden gebracht. Pubers zijn niet subtiel en schoppen zich los van hun ouders, en dus van de hele wereld om zich heen. Over wat ze eng vinden kunnen ze nog niet goed een vorm te vinden om dat te verwoorden.
In dit geval in het Drents, omdat het authentiek is - ondertiteling volgt.
Gerrit kreeg vaak het advies om te proberen een normale haargroei op het littekenweefsel in zijn nek te herstellen: "Hé jong, haol toch een puut greszoad veur je nek!" 1)
Gerrit was er inmiddels aan gewend, en had vaak een antwoord, dat ik diep bewonder en dat nog steeds zelfstandig in mijn gedachten zwalkt bij irritante personen: "Ach jong, je va mus je in de hege meeg'n hebb'n, dan har der nou een braanekkel staon!" 2)
Ik verbeeld me dat ik min of meer bevriend was met Gerrit. Heb ik meegedaan aan het pesten? Ik durf mezelf niet onschuldig te verklaren, maar als verweer voer ik aan dat ik zelf ook gepest ben met zwakke eigenschappen en naamsverwantschap met toen actuele hoogwaardigheidsbekleders.
Van Gerrit is ook de specificatie van een loensende klasgenoot: "Die is zó scheel, die kek met het iene oog in de spekpan en met het andere in de wiemel!" 3)
Ondertiteling:
1) "Hé jongen, haal toch een zak graszaad voor je nek."
2) "Ach jongen, je vader zou je in de heg gepist moeten hebben, dan had daar nu een brandnetel gestaan."
3) "Die is zó scheel, die kijkt met het ene oog in de spekpan en met het andere in de schoorsteen."
Wiemel: plaats in de schoorsteen, waar het vlees en spek gerookt of geborgen wordt
Het is invoelbaar dat de dood van een 14-jarige jongen diepe sporen achterlaat bij zijn familie.
De moeder van deze jongen blijkt geen gelegenheid onbenut te laten om een aantal klasgenoten en de school verantwoordelijk te stellen. Ondanks dat de jongen al maanden daarvoor die school verlaten had.
De klasgenoten en de school kunnen zich niet verweren tegen het mediageweld van de Telegraaf, Hart van Nederland, Knevel & van den Brink, die de moeder een spreekbuis geven, zonder "wederhoor".
Onderzoek van het DvhN (helaas nog niet online) beweert dat Ricky een "notoire spijbelaar" was, die soms een maand niet op school kwam. Van gepeste kinderen kan ik me dat nog wel voorstellen, maar daarin horen de ouders dan toch ook een rol te spelen, en niet pas achteraf.
Het wederhoor zou laten zien, dat Ricky zichzelf ook niet onbetuigd liet bij pesterijen.
Er is nieuw onderzoek gedaan door Justitie. Autopsie heeft echter al een natuurlijke doodsoorzaak vastgesteld: hartfalen bij overgewicht.
Door dit artikel moest ik wel terugdenken aan mijn eigen schooltijd, de LTS eind vijftiger jaren.
In het eerste jaar zat in mijn klas een jongen (Gerrit?) met vreemde littekens in de huid van zijn achterhoofd. Of hij me ooit de oorzaak verteld heeft, weet ik niet meer, maar ik ben er nu van overtuigd dat dat het gevolg is geweest van brandwonden. Kokend water misschien?
Wat opvalt wordt in die leeftijdsgroep scherp onder woorden gebracht. Pubers zijn niet subtiel en schoppen zich los van hun ouders, en dus van de hele wereld om zich heen. Over wat ze eng vinden kunnen ze nog niet goed een vorm te vinden om dat te verwoorden.
In dit geval in het Drents, omdat het authentiek is - ondertiteling volgt.
Gerrit kreeg vaak het advies om te proberen een normale haargroei op het littekenweefsel in zijn nek te herstellen: "Hé jong, haol toch een puut greszoad veur je nek!" 1)
Gerrit was er inmiddels aan gewend, en had vaak een antwoord, dat ik diep bewonder en dat nog steeds zelfstandig in mijn gedachten zwalkt bij irritante personen: "Ach jong, je va mus je in de hege meeg'n hebb'n, dan har der nou een braanekkel staon!" 2)
Ik verbeeld me dat ik min of meer bevriend was met Gerrit. Heb ik meegedaan aan het pesten? Ik durf mezelf niet onschuldig te verklaren, maar als verweer voer ik aan dat ik zelf ook gepest ben met zwakke eigenschappen en naamsverwantschap met toen actuele hoogwaardigheidsbekleders.
Van Gerrit is ook de specificatie van een loensende klasgenoot: "Die is zó scheel, die kek met het iene oog in de spekpan en met het andere in de wiemel!" 3)
Ondertiteling:
1) "Hé jongen, haal toch een zak graszaad voor je nek."
2) "Ach jongen, je vader zou je in de heg gepist moeten hebben, dan had daar nu een brandnetel gestaan."
3) "Die is zó scheel, die kijkt met het ene oog in de spekpan en met het andere in de schoorsteen."
Wiemel: plaats in de schoorsteen, waar het vlees en spek gerookt of geborgen wordt
09 oktober 2011
De krant en de herinnering
In het Dagblad van het Noorden van donderdag 28 september 2011, zag ik op bladzij 25 van de editie Zuid-oost Drenthe een foto van een gebouw in Emmen met drie heren er voor. Ik herkende het gebouw, het was ook niet te missen. De kop boven het artikel was: "Plan voor Dennenschool".
Helaas vond ik dit artikel alleen in de papieren editie en niet online.
Meermalen is mijn aandacht gevestigd op die school, met name in de periode 1948 t/m 1956. Nu blijkt het gebouw een Gemeentelijk monument. Terecht, vind ik. want het is een karakteristiek gebouw. Het is gebouwd in 1938, in de stijl van die tijd. Ik ben niet geschoold in het benoemen van bouwstijlen, dus dat zal ik niet proberen, maar ik vind het een mooi gebouw.
Beelden van Google Maps:
Grotere kaart weergeven
Grotere kaart weergeven
Er blijkt tot in 2009 les gegeven te zijn in die school. De huidige eigenaresse, de Praktijkschool Emmen, heeft nieuwbouw gepleegd om alles van drie locaties samen te brengen op één locatie. Tot zover logisch en prima. Maar de stichting wou het gebouw verkopen aan een aannemer, om gesloopt te worden en er huizen voor in de plaats te zetten. Jammer!
Nu blijkt echter de Stichting Drents Monument ingeschakeld te zijn door B&W om een oplossing te zoeken. Er wordt nu onderzocht of de kunstenaarsvereniging AKE er kan worden gehuisvest.
Ik heb me suf gezocht op internet, maar ik vond weinig over de Dennenschool. Wat ik vond was een item over een bejaard stel, dat lang geleden hun eerste zoen uitwisselde op het muurtje van de Dennenschool, maar na een paar weken elk huns weegs ging, elkaar na 60 jaar terugvond en weer verliefd werd. (Nee, dit is niet het stel van mijn recente 6 woorden-verhaal, maar het gebeurt vaker dan je denkt!
De Dennenschool was oorspronkelijk een protestants-christelijke BLO-school. Ik ben er niet zeker van of de afkorting in dit geval stond voor Bijzonder- of voor Buitengewoon Lager Onderwijs. Tegenwoordig worden daar andere benamingen voor gebruikt, maar het was dus een school voor kinderen met leermoeilijkheden, een verstandelijke beperking of een gedragsstoornis.
We woonden destijds bij mijn grootouders aan de Molenkamp in Emmen, en Opa was een ervaren onderwijs-man. Hoofd der "School met den Bijbel" in Nieuw-Amsterdam, vanaf de oprichting in 1907 tot zijn pensionering in 1940.
Naast enkele andere stoelen en een divan, stonden in de woonkamer twee zware stoelen. Die waren bekleed met een kortharige stof, met een grijs en bruin blokken-, vlakjes- en streepjespatroon. Zoals dat gaat na zoveel tijd: ik zie het voor me, het voelt vertrouwd, ik zou het nauwkeuriger willen beschrijven, maar dat lukt niet. Die twee stoelen werden soms aangeduid als fauteuil, soms als crapaud.
Opa zat altijd op zijn vaste plek, behalve als hij calligrafeerde: trouwbijbels of teksten als stichtende wanddecoratie. Dan zat hij bij de tafel op een gewone stoel, en zijn dubbelgeslepen bril (tegenwoordig variofocus) ging dan af.
In Opa's hoek van de kamer stond de luidspreker van de draadomroep. Aan de muur hing een grote gebatikte wajangpop. In de hoek stond een kastje met een gordijntje, waarin Opa de boeken opborg waarin hij bezig was, en pijpen en andere spullen.
Oma had een andere stoel, een veel lichtere constructie. Opa en Oma's stoelen stonden tegenover elkaar met de nootjes-4-haard aan de ene kant tussen hen in, en aan de andere kant de tafel.
Ik herinner me hoe Opa regelmatig bezoek kreeg van de heer M., hoofd van de Dennenschool. Een man in net niet te donkergrijs kostuum met meestal een aktetas, zo herinner ik me hem. Een dungerande bril, net als Opa, maar iets rechthoekiger. Zijn haar was een beetje springerig. Opa heb ik niet anders gekend dan kaal, terwijl ook hij krullerig, donker haar heeft gehad in zijn jonge jaren.
Geen idee of Opa nog de een of andere bestuursfunctie vervulde, maar er waren dan Grote Gesprekken, waarbij ik liever ergens anders moest spelen. Vooral naarmate mijn leeftijd toenam, en mij meer begripsvermogen werd toegedicht.
Daar kwam nog bij, dat meneer M. een dochter had, die bij mij in de klas zat. Hetty. Ze was het mooiste meisje van de klas, en niet alleen in mijn visie. Misschien een beetje aan de dunne kant, misschien een beetje bleekjes. Maar prachtig lang, donker haar met pijpenkrullen. En humor.
Hoewel nog lang geen pubers, bleek er toch wel een begin te zijn van aantrekkingskracht tussen jongens en meisjes en omgekeerd. Hoe je die dan ook moet duiden. Ik had het gevoel dat ik hooguit aan de rand van Hetty's aandachtsveld vertoefde, ondanks de band tussen haar vader en mijn Opa...
De weg naar school was vanaf onze straat zo'n anderhalve kilometer. Dat liepen wij elke dag twee keer heen en twee keer terug. De routeplanner voor voetgangers zegt, dat dat in een kwartier te lopen is. Ik weet zeker dat wij er meestal langer over deden. Soms gebeurde er iets spannends bij het slachthuis, soms was er een goederentrein aan het rangeren en was de overweg lang gesloten.
Soms kruiste een groep van een andere school ons pad. Je hoorde elkaar toentertijd dan uit te schelden: wij waren de "kokse donders" en je had de "openbaren, stinksigaren". Roomse kinderen kruisten ons pad niet.
Nee, heel weinig kinderen hadden toen fietsen. En alleen de eerste paar keren brachten ouders hun kinderen naar school. Wij woonden in onze richting het verst weg. We begonnen, als iedereen er was, met vijf kinderen. Onderweg sloten soms wel tien andere kinderen zich aan, ook Hetty woonde aan onze route.
Zo'n 35 jaar na onze Lagere School-tijd vond ik Hetty terug bij een reünie van onze klas. De onderwijzer die ons door het grootste deel van die periode had geleid, ging met de VUT. We organiseerden stiekem, op aangeven van zijn vrouw, een reünie van "zijn eerste klasje". Dat werd een enorm succes.
Hetty en ik hebben heel fijn contact gehad, maar zijn niet toegekomen aan diepere beschouwingen over het contact van mijn Opa en haar vader.
Ik heb haar wel verklapt dat ik haar pijpenkrullen miste, en dat ik destijds toch eigenlijk stiekem misschien wel een beetje verliefd op haar was. Daar hebben we heerlijk om gelachen.
De Dennenschool huist ook nog in een ander domein van mijn geheugen: Sinterklaas!
Er was blijkbaar indertijd een bloeiende, en blijkbaar nu nog altijd bestaande "buurtvereniging" in de wijk Boschoord. Er werden toen b.v. ook Sinterklaasfeesten georganiseerd voor de kinderen. In mijn herinnering speelt de Dennenschool daarin ook een rol.
Ik zat waarschijnlijk nog niet op "de grote school" en zie me nog een brede houten trap op klauteren, naar een zaaltje met veel andere kinderen en verder naar achteren de "grote mensen".
Dat zal een lokaal op de eerste verdieping zijn geweest: het was een ruimte met een schuin dak.
Er waren een echte Sinterklaas en Zwarte Pieten. Wel een beetje eng, maar ze waren heel aardig.
Toen ik bij Sinterklaas moest komen, zal ik heel braaf "ja" en "nee" geknikt hebben op de gepaste momenten, maar ik ben teveel onder de indruk geweest om verder veel te onthouden.
Wat ik wel weet is, dat ik er een kinderkapstok aan heb overgehouden, die tot en met mijn kinderen dienst heeft gedaan. Ik zie hem nog voor me: een stuk hardboard met een houten lijst, opgesierd met plakplaatjes. Zo heb ik altijd een band gehad met de Dennenschool.
Helaas vond ik dit artikel alleen in de papieren editie en niet online.
Meermalen is mijn aandacht gevestigd op die school, met name in de periode 1948 t/m 1956. Nu blijkt het gebouw een Gemeentelijk monument. Terecht, vind ik. want het is een karakteristiek gebouw. Het is gebouwd in 1938, in de stijl van die tijd. Ik ben niet geschoold in het benoemen van bouwstijlen, dus dat zal ik niet proberen, maar ik vind het een mooi gebouw.
Beelden van Google Maps:
Grotere kaart weergeven
Grotere kaart weergeven
Er blijkt tot in 2009 les gegeven te zijn in die school. De huidige eigenaresse, de Praktijkschool Emmen, heeft nieuwbouw gepleegd om alles van drie locaties samen te brengen op één locatie. Tot zover logisch en prima. Maar de stichting wou het gebouw verkopen aan een aannemer, om gesloopt te worden en er huizen voor in de plaats te zetten. Jammer!
Nu blijkt echter de Stichting Drents Monument ingeschakeld te zijn door B&W om een oplossing te zoeken. Er wordt nu onderzocht of de kunstenaarsvereniging AKE er kan worden gehuisvest.
Ik heb me suf gezocht op internet, maar ik vond weinig over de Dennenschool. Wat ik vond was een item over een bejaard stel, dat lang geleden hun eerste zoen uitwisselde op het muurtje van de Dennenschool, maar na een paar weken elk huns weegs ging, elkaar na 60 jaar terugvond en weer verliefd werd. (Nee, dit is niet het stel van mijn recente 6 woorden-verhaal, maar het gebeurt vaker dan je denkt!
De Dennenschool was oorspronkelijk een protestants-christelijke BLO-school. Ik ben er niet zeker van of de afkorting in dit geval stond voor Bijzonder- of voor Buitengewoon Lager Onderwijs. Tegenwoordig worden daar andere benamingen voor gebruikt, maar het was dus een school voor kinderen met leermoeilijkheden, een verstandelijke beperking of een gedragsstoornis.
We woonden destijds bij mijn grootouders aan de Molenkamp in Emmen, en Opa was een ervaren onderwijs-man. Hoofd der "School met den Bijbel" in Nieuw-Amsterdam, vanaf de oprichting in 1907 tot zijn pensionering in 1940.
Naast enkele andere stoelen en een divan, stonden in de woonkamer twee zware stoelen. Die waren bekleed met een kortharige stof, met een grijs en bruin blokken-, vlakjes- en streepjespatroon. Zoals dat gaat na zoveel tijd: ik zie het voor me, het voelt vertrouwd, ik zou het nauwkeuriger willen beschrijven, maar dat lukt niet. Die twee stoelen werden soms aangeduid als fauteuil, soms als crapaud.
Opa zat altijd op zijn vaste plek, behalve als hij calligrafeerde: trouwbijbels of teksten als stichtende wanddecoratie. Dan zat hij bij de tafel op een gewone stoel, en zijn dubbelgeslepen bril (tegenwoordig variofocus) ging dan af.
In Opa's hoek van de kamer stond de luidspreker van de draadomroep. Aan de muur hing een grote gebatikte wajangpop. In de hoek stond een kastje met een gordijntje, waarin Opa de boeken opborg waarin hij bezig was, en pijpen en andere spullen.
Oma had een andere stoel, een veel lichtere constructie. Opa en Oma's stoelen stonden tegenover elkaar met de nootjes-4-haard aan de ene kant tussen hen in, en aan de andere kant de tafel.
Ik herinner me hoe Opa regelmatig bezoek kreeg van de heer M., hoofd van de Dennenschool. Een man in net niet te donkergrijs kostuum met meestal een aktetas, zo herinner ik me hem. Een dungerande bril, net als Opa, maar iets rechthoekiger. Zijn haar was een beetje springerig. Opa heb ik niet anders gekend dan kaal, terwijl ook hij krullerig, donker haar heeft gehad in zijn jonge jaren.
Geen idee of Opa nog de een of andere bestuursfunctie vervulde, maar er waren dan Grote Gesprekken, waarbij ik liever ergens anders moest spelen. Vooral naarmate mijn leeftijd toenam, en mij meer begripsvermogen werd toegedicht.
Daar kwam nog bij, dat meneer M. een dochter had, die bij mij in de klas zat. Hetty. Ze was het mooiste meisje van de klas, en niet alleen in mijn visie. Misschien een beetje aan de dunne kant, misschien een beetje bleekjes. Maar prachtig lang, donker haar met pijpenkrullen. En humor.
Hoewel nog lang geen pubers, bleek er toch wel een begin te zijn van aantrekkingskracht tussen jongens en meisjes en omgekeerd. Hoe je die dan ook moet duiden. Ik had het gevoel dat ik hooguit aan de rand van Hetty's aandachtsveld vertoefde, ondanks de band tussen haar vader en mijn Opa...
De weg naar school was vanaf onze straat zo'n anderhalve kilometer. Dat liepen wij elke dag twee keer heen en twee keer terug. De routeplanner voor voetgangers zegt, dat dat in een kwartier te lopen is. Ik weet zeker dat wij er meestal langer over deden. Soms gebeurde er iets spannends bij het slachthuis, soms was er een goederentrein aan het rangeren en was de overweg lang gesloten.
Soms kruiste een groep van een andere school ons pad. Je hoorde elkaar toentertijd dan uit te schelden: wij waren de "kokse donders" en je had de "openbaren, stinksigaren". Roomse kinderen kruisten ons pad niet.
Nee, heel weinig kinderen hadden toen fietsen. En alleen de eerste paar keren brachten ouders hun kinderen naar school. Wij woonden in onze richting het verst weg. We begonnen, als iedereen er was, met vijf kinderen. Onderweg sloten soms wel tien andere kinderen zich aan, ook Hetty woonde aan onze route.
Zo'n 35 jaar na onze Lagere School-tijd vond ik Hetty terug bij een reünie van onze klas. De onderwijzer die ons door het grootste deel van die periode had geleid, ging met de VUT. We organiseerden stiekem, op aangeven van zijn vrouw, een reünie van "zijn eerste klasje". Dat werd een enorm succes.
Hetty en ik hebben heel fijn contact gehad, maar zijn niet toegekomen aan diepere beschouwingen over het contact van mijn Opa en haar vader.
Ik heb haar wel verklapt dat ik haar pijpenkrullen miste, en dat ik destijds toch eigenlijk stiekem misschien wel een beetje verliefd op haar was. Daar hebben we heerlijk om gelachen.
De Dennenschool huist ook nog in een ander domein van mijn geheugen: Sinterklaas!
Er was blijkbaar indertijd een bloeiende, en blijkbaar nu nog altijd bestaande "buurtvereniging" in de wijk Boschoord. Er werden toen b.v. ook Sinterklaasfeesten georganiseerd voor de kinderen. In mijn herinnering speelt de Dennenschool daarin ook een rol.
Ik zat waarschijnlijk nog niet op "de grote school" en zie me nog een brede houten trap op klauteren, naar een zaaltje met veel andere kinderen en verder naar achteren de "grote mensen".
Dat zal een lokaal op de eerste verdieping zijn geweest: het was een ruimte met een schuin dak.
Er waren een echte Sinterklaas en Zwarte Pieten. Wel een beetje eng, maar ze waren heel aardig.
Toen ik bij Sinterklaas moest komen, zal ik heel braaf "ja" en "nee" geknikt hebben op de gepaste momenten, maar ik ben teveel onder de indruk geweest om verder veel te onthouden.
Wat ik wel weet is, dat ik er een kinderkapstok aan heb overgehouden, die tot en met mijn kinderen dienst heeft gedaan. Ik zie hem nog voor me: een stuk hardboard met een houten lijst, opgesierd met plakplaatjes. Zo heb ik altijd een band gehad met de Dennenschool.
04 oktober 2011
Indian Summer 2
Nog even verder over het thema "Indian Summer", met foto's van zondag, gemaakt in de omgeving van natuurgebied Geeserstroom |
Hoe groot de groep ganzen ook was, ze was moeilijk terug te vinden op het LCD-scherm van de camera met zoveel zon rondom, maar toch: |
De bosrand begint al aardig te verkleuren, warm in het zonlicht |
Er wacht nog veel mais op de oogst, wintervoedsel voor het vee |
Teruggegeven aan de natuur, in half tegenlicht geeft dit stroomdal ons veel schoonheid terug |
03 oktober 2011
Indian Summer
Ik vond in Dag en Dauw's Labyrinth de fraaie reeks aquarellen Indian Summer, II, III, IV, V, VI en VII.
In mijn archief zit ook iets met Indian Summer:
In mijn archief zit ook iets met Indian Summer:
September
Lage zon verdrijft de eerste kou
met zachte schreden nadert herfst
hard groen kiest warme kleuren
ik snoep kastanjes in het bos
rolschaats op gevallen eikels
Prinsjesdag, ik tel de zwammen
overvallen door een eerste hagelbui
mijn regenjas vergeten in de kast
forse stormen zijn voorspeld
maar nu nog Indian Summer
ik steek veren in mijn haar
doe toch nog een anti-regendans
©Gauke Zijlstra, september 2008
Eerder gepubliceerd in Drents Letterkundig Tiedschrift Roet, Winter 2008-2009;
naast Septembris van Marijke.
naast Septembris van Marijke.
01 oktober 2011
Niklas_111001_Zeikerd
Als mijn huisarts vond dat ik een grote zeikerd was,
had hij me vast geen plastabletten voorgeschreven!
29 september 2011
Gebaseerd op een recent gebeurd waar verhaal...
Kom maar, alles doet het nog! |
Meedoen? klik: Jokezelf, zoek: Zes woorden met beeld – thema: Ontmoeting |
28 september 2011
Engineertje spelen
In de eerste klas van de Lagere School hadden we een klasgenootje dat ik me vandaag ineens herinnerde. Het was een jongetje dat best aardig kon knutselen op het niveau van de eerste klas van de "grote school". Laten we hem Pietje noemen, omdat elk vogeltje zingt zoals het gebekt is.
In die tijd noemde je dat de "grote school", als je van de Kleuterschool kwam.
Voor de kinderen van nu: nu is er de Basisschool. Groep 1 en 2 is wat vroeger de Kleuterschool was. Groep 3 is wat vroeger de "eerste klas" van de Lagere School was.
Terug naar Pietje. Hij kon dus best aardig knutselen en hij wist ook wel veel. Maar hij was daarin zeker niet de beste van de klas; er waren vrij veel die meer konden en meer wisten dan hij. Maar Pietje dacht wel dat hij de beste van de klas was. Hij was altijd de eerste die de vinger opstak als de juf iets vroeg. Hij dacht ook altijd dat hij het beter wist dan de andere kinderen, als ze in de pauze praatten over schepen, vliegtuigen en auto's. Zijn vader was immers één van de weinigen met toen al een eigen auto!
Pietje had ook wel eens gezien hoe een fietsband geplakt werd, of de ketting weer opgelegd werd. Want dat soort reparaties deden de meeste vaders zelf. Dan moest de fiets op de kop gezet, want alleen de fietsenmaker had een werkplaats waar je een fiets kon ophangen.
Pietje was een van de eerste kinderen met een eigen fiets. Het was een afgedankte van zijn grote zus. Er waren houten klossen op de trappers gemaakt, omdat hij daar anders niet bij kon, ook al was het zadel op de laagst mogelijke stand gezet.
Op een keer liep ik langs de Kleuterschool. Die had van die hele grote ramen, bijna tot aan de grond. Het trottoir was daar extra breed, tot vlakbij die ramen. Daar stond Pietje. Hij had zijn fiets op de kop gezet en draaide aan de trappers of zijn leven er van af hing. Binnen zaten een paar kleuters verbaasd te kijken wat hij aan het doen was.
Pietje riep naar mij, zonder dat ik nog iets gezegd had: "Ik ben mijn fiets aan het maken, wat kan hij nu hard he?" Ik geloof dat ik toch wel een beetje onder de indruk was, misschien alleen al omdat hij een fiets had en ik niet.
Veel later kwam ik te werken bij hetzelfde bedrijf als Piet(je). Hij werkte op de IT-afdeling, ik kwam op Ontwikkeling. Soms kwamen we elkaar tegen bij vergaderingen, waar ik onder de indruk was van de moeilijkheidsgraad en gecompliceerdheid van de problemen die hij die hij met zijn mensen moest oplossen.
Vervolgens raakte ik "collegiaal bevriend" met iemand van de IT-afdeling op hetzelfde niveau als Piet. Die sprak over dezelfde problemen als Piet, maar op een heel andere toon.
Hij vond dat Piet heel goed was in het vooraf onjuist inschatten van mogelijke problemen en het opkloppen van van zijn eigen inbreng in de oplossingen. Vooral door in vergaderingen, met vakjargon en "fouten van derden", de anderen zand in de ogen te strooien, waar een duidelijke uitleg hem direct in problemen zou hebben gebracht.
Hij voorzag dat Piet het in "ons" bedrijf niet zou redden, en kreeg op korte termijn gelijk.
Tja, er doen zich nog wel eens situaties voor waarin de herinneringen aan Piet(je) terugkomen...
In die tijd noemde je dat de "grote school", als je van de Kleuterschool kwam.
Voor de kinderen van nu: nu is er de Basisschool. Groep 1 en 2 is wat vroeger de Kleuterschool was. Groep 3 is wat vroeger de "eerste klas" van de Lagere School was.
Terug naar Pietje. Hij kon dus best aardig knutselen en hij wist ook wel veel. Maar hij was daarin zeker niet de beste van de klas; er waren vrij veel die meer konden en meer wisten dan hij. Maar Pietje dacht wel dat hij de beste van de klas was. Hij was altijd de eerste die de vinger opstak als de juf iets vroeg. Hij dacht ook altijd dat hij het beter wist dan de andere kinderen, als ze in de pauze praatten over schepen, vliegtuigen en auto's. Zijn vader was immers één van de weinigen met toen al een eigen auto!
Pietje had ook wel eens gezien hoe een fietsband geplakt werd, of de ketting weer opgelegd werd. Want dat soort reparaties deden de meeste vaders zelf. Dan moest de fiets op de kop gezet, want alleen de fietsenmaker had een werkplaats waar je een fiets kon ophangen.
Pietje was een van de eerste kinderen met een eigen fiets. Het was een afgedankte van zijn grote zus. Er waren houten klossen op de trappers gemaakt, omdat hij daar anders niet bij kon, ook al was het zadel op de laagst mogelijke stand gezet.
Op een keer liep ik langs de Kleuterschool. Die had van die hele grote ramen, bijna tot aan de grond. Het trottoir was daar extra breed, tot vlakbij die ramen. Daar stond Pietje. Hij had zijn fiets op de kop gezet en draaide aan de trappers of zijn leven er van af hing. Binnen zaten een paar kleuters verbaasd te kijken wat hij aan het doen was.
Pietje riep naar mij, zonder dat ik nog iets gezegd had: "Ik ben mijn fiets aan het maken, wat kan hij nu hard he?" Ik geloof dat ik toch wel een beetje onder de indruk was, misschien alleen al omdat hij een fiets had en ik niet.
Veel later kwam ik te werken bij hetzelfde bedrijf als Piet(je). Hij werkte op de IT-afdeling, ik kwam op Ontwikkeling. Soms kwamen we elkaar tegen bij vergaderingen, waar ik onder de indruk was van de moeilijkheidsgraad en gecompliceerdheid van de problemen die hij die hij met zijn mensen moest oplossen.
Vervolgens raakte ik "collegiaal bevriend" met iemand van de IT-afdeling op hetzelfde niveau als Piet. Die sprak over dezelfde problemen als Piet, maar op een heel andere toon.
Hij vond dat Piet heel goed was in het vooraf onjuist inschatten van mogelijke problemen en het opkloppen van van zijn eigen inbreng in de oplossingen. Vooral door in vergaderingen, met vakjargon en "fouten van derden", de anderen zand in de ogen te strooien, waar een duidelijke uitleg hem direct in problemen zou hebben gebracht.
Hij voorzag dat Piet het in "ons" bedrijf niet zou redden, en kreeg op korte termijn gelijk.
Tja, er doen zich nog wel eens situaties voor waarin de herinneringen aan Piet(je) terugkomen...
6 Woorden met beeld, thema: Ontmoeting
De partytent is er klaar voor |
Op sommige verjaardagen tellen stambomen niet |
Onderwerp was: Broken Circle / Spiral Hill |
Ze "zien" elkaar meestal op internet |
Meedoen? klik: Jokezelf, zoek: Zes woorden met beeld – thema: Ontmoeting |
Abonneren op:
Posts (Atom)