Ik heb op de Universiteit in Groningen gezeten. Letterlijk. Als het gebouw niet inmiddels was afgebroken, zou ik nog precies de plek kunnen aanwijzen in die dakgoot, 20 meter hoog.
Ik ben toch nog goed terechtgekomen.
Toen ik daarna op sollicitatiebezoek ging, testte mijn toekomstige chef mijn geschiktheid door te beginnen over een relaisschakeling. Ik had weleens met een relais gewerkt, maar niet met de complexe piramideschakelingen die daar toegepast werden.
Hij begon een schema te tekenen. Al snel reageerde ik met: "Ah, net zoiets als een rangeerterrein!", en ik was aangenomen bij het bedrijf waar ik 34 jaar gewerkt heb.
Inspiratie voor bovenstaand verhaal kwam vanmorgen onder de douche, dat wil zeggen: een gedachtenstroom waarvoor de vorm zich aan mij opdrong vanuit een bijeenkomst met A.L. Snijders, die we gisteren hebben bezocht. Die hield het midden hield tussen een interview, een lezing, een workshop en een vertelsessie.
A.L. Snijders wordt geroemd als "de koning van het ZKV", het Zeer Korte Verhaal. Daarnaast is hij een geboren verteller, kenner van taal en literatuur. In een grijs verleden heb ik een workshop "columns schrijven" van hem gevolgd.
De aankondiging vermelde dat A.L. Snijders zou worden geïnterviewd door Joep van Ruiten in de
Bibliotheek van Emmen.
Het interview was naar aanleiding van de campagne
Nederland Leest" in november, waarvoor dit jaar A.L. Snijders een bundel korte verhalen heeft samengesteld. Geen eigen werk; een bloemlezing. Voor november was hij al helemaal volgeboekt, zodoende kregen wij in Emmen de primeur van zijn tournee.
